2001, Ιρανική ταινία, σκηνοθεσία Ματζίντ Ματζιντί με τους: Ζάρα Μπαραμί, Χοσεΐν Αμπεντινί, Μοχάμετ Αμίρ Νατζί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο 17χρονος Λατίφ εργάζεται ως επιστάτης σε μια οικοδομή της Τεχεράνης, παρέχοντας και τρόφιμα στους Αφγανούς εργάτες, που δουλεύουν εκεί παράνομα με πενιχρές αμοιβές. Όταν υποχρεώνεται να παραχωρήσει την θέση του στον Ραχάτ, γιο ενός τραυματισμένου σε ατύχημα Αφγανού εργάτη, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τις βαριές οικοδομικές εργασίες, καταλαμβάνεται από ζήλια και προσπαθεί να σαμποτάρει το νεαρό διάδοχό του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η δυσκολία και παράλληλα η ομορφιά αυτής της ταινίας, έγκειται στο γεγονός ότι στόχος της δεν είναι ο εντυπωσιασμός μέσω ακριβών σκηνικών, εντυπωσιακών κουστουμιών, μεγάλων ονομάτων στο καστ και γρήγορης – δεμένης πλοκής, αλλά στις υπόγειες και δυνατές ερμηνείες, την σκιαγράφηση μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης μέσα απ’ τους πραγματικούς ήρωες της καθημερινότητας, τους φτωχούς Ιρανούς οικοδόμους και τους ακόμα πιο φτωχούς και κατατρεγμένους  Αφγανούς μετανάστες (φτηνά εργατικά χέρια) που έφυγαν λόγω του καθεστώτος Ταλιμπάν, «χωρίς χαρτιά» που φυτοζωούν δουλεύοντας εξαντλητικά, χωρίς όμως φτηνούς μελοδραματισμούς και με μια νότα αισιοδοξίας μέχρι την τελευταία στιγμή.

 Για μια ακόμα φορά ο Ιρανικός κινηματογράφος μας δίνει ένα αριστούργημα που φυσικά λίγοι θα δουν, λόγω του χαμηλού μπάτζετ, των αργών ρυθμών και φυσικά της μη προώθησης του απ’ τα εγχώρια κινηματογραφικά κυκλώματα… Κρίμα, γιατί όπως έχει αποδείξει ο Majid Majidi με αυτή (που κάποιοι θεωρούν ως την ωριμότερη μέχρι τώρα δουλειά του) αλλά και τις προηγούμενες ταινίες του, ξέρει να σκιαγραφεί χαρακτήρες, να προσφέρει δυνατές ποιητικές εικόνες και φυσικά να μεγαλουργεί με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει.

Τόσο απλά μπορείς να δημιουργήσεις μια ταινία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Ευκαιρία να παρατηρήσουμε την καθημερινότητα σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, που δεν απέχει και τόσο μακρυά, τελικά.