1996, σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τους: Άννα Τορέντ, Φέλε Μαρτίνεθ, Εδουάρντο Νοριέγκα
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Άνχελα, φοιτήτρια στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Μαδρίτης ετοιμάζει την διπλωματική της εργασία (Tesis) με θέμα τη βία στο σινεμά και ζητά βοήθεια από έναν συμφοιτητή κι έναν καθηγητή της. Όταν αργότερα ο καθηγητής βρίσκεται νεκρός, η Άνχελα αναζητά τα αίτια του θανάτου μαζί με τον συμφοιτητή της.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία αποτελεί στην ουσία την επίσημή σύσταση του Αμενάμπαρ με το κοινό του, σε ένα κλασσικό φιλμ τρόμου.
Θρίλερ υποβλητικό, εστιασμένο στην πλοκή και διακριτικά περιλουσμένο από την κριτική άποψη του σκηνοθέτη για την οπτικοακουστική βία. Στα της υπόθεσης, μεταφερόμαστε σε μια σχολή κινηματογράφου. Εκεί η εργασία της πρωταγωνίστριας πάνω στην οπτικοακουστική βία, αποκαλύπτει τον μυστηριώδη χαμό κοπελών, μελών της σχολής. Τα γεγονότα και η ανάγκη για συσπείρωση την φέρνουν κοντά με τον συμφοιτητή της που αγαπά τις ταινίες snuff (καταγραφή ενός αληθινού φόνου).
Η πρωταγωνίστρια είναι ένας άνθρωπος δηλωμένος εχθρός της βίας, αλλά σιγά-σιγά παγιδεύεται από αυτή. Θέλοντας να ανακαλύψει την αλήθεια, φαίνεται να θέλει να εισχωρήσει όλο και βαθύτερα σε αυτή. Σαν κάτι να την τραβάει στο εσωτερικό της.
Ο Αμενάμπαρ σε πρώιμο στάδιο κινηματογράφησης δίνει δείγματα γραφής σε ένα πολύ καλογυρισμένο θρίλερ που πάλει τις χορδές του τρόμου. Αυτό τον διαφοροποιεί από τη συνηθισμένη υπερβατική άποψη κανιβαλισμού, από την ελαφρότητα και την εν τέλη γελοιότητα ταινιών του είδους. Και έτσι καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή από νωρίς. Σωστή χρήση της μουσικής, κίνηση στην κάμερα, εφιαλτικές αποχρώσεις και σκηνές προσεγμένες γύρω από την ίντριγκα που δημιουργεί, ηγούνται του μυστηρίου.
Και λίγο πριν τους τίτλους τέλους, ο Αμενάμπαρ μας θυμίζει το εννοιολογικό υπόβαθρο της ταινίας.
Ένα αδιάσειστο κατηγορώ, με στοιχεία καλογραμμένες σκηνές, που τονίζουν την λαγνεία των διαφορών ανθρώπων που διεφθαρμένοι από τις “μικρές” τους ζωές, είναι αυτοί που συντηρούν και εν τέλη επιζητούν την βία.
Και ο σκηνοθέτης ευρηματικά πετάει το μπαλάκι στον θεατή καταλογίζοντας του το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.