1980, σε σκηνοθεσία Στάνλεϋ Κιούμπρικ με τους: Τζακ Νίκολσον, Σέλει Ντιβάλ, Ντάνι Λόιντ, Σκάτμαν Κρόδερς
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας αποτυχημένος συγγραφέας δέχεται να γίνει επιστάτης ενός τεράστιου απομονωμένου ξενοδοχείου, που κλείνει για τον χειμώνα. Όταν μετακομίζει μαζί με την οικογένεια του και αναλαμβάνει δράση, η μοναξιά σε συνεργασία με κάτι μεταφυσικό θα αρχίσουν να παίζουν τα δικά τους επικίνδυνα παιχνίδια…
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο τέρατα του σύγχρονου κινηματογράφου ένωσαν τις δυνάμεις τους για να έχουμε την δυνατότητα να θαυμάζουμε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα. Ο Στίβεν Κινγκ, πάνω στην νουβέλα του οποίου και βασίστηκε η ταινία και Στάνλεϋ Κιούμπρικ ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ωστόσο, η συνεργασία αυτή δεν ήταν τόσο ομαλή καθώς, πολλές οι διαφωνίες ανάμεσα στους δυο τους. Το αποτέλεσμα παρόλα ταύτα, δικαίωσε και τους δύο.
Η ιστορία στηρίζεται πάνω σε δύο διαφορετικά δεδομένα τα οποία, μέσα στην διαφορετικότητά τους είναι όμοια. Μιλάμε για τις δύο διαφορετικές διαστάσεις μιας πραγματικότητας, εκείνης που είναι ορατή με γυμνό μάτι κι εκείνης που ναι μεν μπορεί να είναι αόρατη όμως, δίνει το στίγμα της ύπαρξής της μέσω μικρών λεπτομερειών. Σε αυτή τη δεύτερη διάσταση είναι που ο Κιούμπρικ έχει δώσει και το μεγαλύτερο βάρος της προσοχής του αφού, με έναν αινιγματικό τρόπο, αφήνει τα κομμάτια του παζλ ένα προς ένα να πέσουν στο πάτωμα κι εμάς, να τα βάλουμε σε τάξη ώστε να λύσουμε το μυστήριο και να πάρουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματά μας.
Βλέπουμε την απομόνωση και πως μέσω αυτής μπορεί ένα κοινωνικό ον όπως ο άνθρωπος να οδηγηθεί σταδιακά στην παράνοια. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι αυτός ο κεντρικός άξονας αλλά, ένα μόνο τμήμα του που ωστόσο, μαεστρικά αναπτύσσει ο Κιούμπρικ. Σταδιακά μας αφήνει να περάσουμε κι εμείς μαζί με τον Τζακ σε αυτόν τον νευρωτικά μοναχικό κόσμο αλλά και στον διαταραγμένο ψυχισμό του που δεν επηρεάζει μόνο τον ίδιο αλλά και την οικογένειά του.
Η ταινία έχει αμέτρητα νοήματα και μηνύματα, αμέτρητους συμβολισμούς και στην κυριολεξία η κάθε σκηνή της σχεδόν περιέχει και μια αλληγορία. Ο Κιούμπρικ μεγαλουργεί και προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια ή καλύτερα νοηματοδοτεί μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Όλα έχουν σημασία, από την μπλούζα του μικρού πρωταγωνιστή (Ντάνι Λόιντ), μέχρι και τον σχηματισμό των χαλιών. (Γι αυτό υπάρχει και ντοκιμαντέρ με την ονομασία του περίφημου Room 237 της ταινίας, όπου κιουμπρικοί μετά από απίστευτη δουλειά την σχολιάζουν διεξοδικά σε δύο ώρες και καταλήγουν να μην τους είναι αρκετές φυσικά)
Μια ταινία με απώτερα μηνύματα για τον ρατσισμό (εκτενείς αναφορές και αλληγορίες που σχετίζονται με τους Ινδιάνους και τους νέγρους), το μεταφυσικό στοιχείο, μηνύματα για την ανθρώπινη ζωή μέχρι και υπαινιγμοί για την μη παρουσία του ανθρώπου στο φεγγάρι (βλέπε και 2001: Space Odyssey). Ένας Κιούμπρικ που χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο για να διδάξει αυτά που θέλει και μια Λάμψη που αποτελεί εκτός από ταινία ένα καλά κωδικοποιημένο βιβλίο made by Kubrick.
Ο Κιούμπρικ βρίσκει την ευκαιρία να ξεπεράσει το είδος της ταινίας τρόμου και να φτιάξει ένα έργο όπου η πραγματικότητα ανακατεύεται με τη φαντασία, το όνειρο με την αλήθεια, το παρελθόν με το παρόν, δημιουργώντας πάντα το κατάλληλο σασπένς και την ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας με τρόπο δημιουργικό τη μουσική, τους ήχους αλλά και κάθε άλλο μέσο που του παρέχει η σκηνοθεσία.