2005, σε σκηνοθεσία Μίκαελ Χάνεκε με τους: Ντάνιελ Οτέιγ, Ζιλιέτ Μπινός, Άνι Ζιραρντό, Ντάνιελ Ντιβάλ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η οικογενειακή ζωή του Ζωρζ διαταράσσεται από την αποστολή βιντεοκασετών με αδιάφορο περιεχόμενο (η εξωτερική θέα του σπιτιού τους), που όμως μαρτυρούν ότι κάποιος τους παρακολουθεί συνεχώς. Ο Ζωρζ υποψιάζεται ότι δράστης είναι ενδεχομένως κάποιος τον οποίο έχει να δει από την παιδική ηλικία.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο αριστουργηματικός Χάνεκε προκαλεί διαρκώς την βεβαιότητα μας ότι αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι μια ταινία-κατασκευή ενός σκηνοθέτη και όχι το υλικό μιας βιντεοκάμερας παρακολούθησης ενός παρανοϊκού «ηδονοβλεψία», που στο επόμενο λεπτό θα πατήσει το rewind ή το stop για να αρχίσει η κανονική ταινία. Θυμίζει την άποψη του Alfred Hitchcock για τον κινηματογράφο, ότι η αγάπη μας για τον κινηματογράφο είναι μια μορφή ηδονοβλεψίας. Ως θεατές παρεισφρέουμε στις ιδιωτικές ζωές ορισμένων χαρακτήρων και αυτό είναι το στοιχείο που απολαμβάνουμε περισσότερο βλέποντας ταινίες. Μπαίνουμε μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα, καθόμαστε και ύστερα ζούμε και βλέπουμε μια ζωή και καταστάσεις μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Συγκλονιζόμαστε και τρομάζουμε όταν παρακολουθούμε βίαιες σκηνές, αλλά είμαστε ευτυχείς που δεν βρισκόμαστε στην θέση του ήρωα της ταινίας στην πραγματικότητα. Αρκεί να θυμηθούμε και την ταινία « Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» του Σπάικ Τζόνσι, όπου οι χαρακτήρες εισχωρούν στο μυαλό του ηθοποιού και παρακολουθούν τη ζωή του μέσω των ματιών του. Αυτή η δύναμη έστω και για λίγα λεπτά δημιουργεί μια ηδονή και απόλυτη ευχαρίστηση.
Χρησιμοποιώντας τις τεχνικές του κλασσικού θρίλερ και την ατμόσφαιρα του άγνωστου κινδύνου, ο Κρυμμένος μοιάζει με ένα μυστήριο προς λύση, αλλά μόνο στην επιφάνεια του. Από κάτω είναι ο Χάνεκε που με τον γνωστό αυστηρό, ακριβή και άκαμπτο τρόπο του, προσπαθεί να κλονίζει την πίστη μας στην ύπαρξη μίας αντικειμενικής αλήθειας και πραγματικότητας. Σύμφωνα με τον Χάνεκε όλα όσα βλέπουμε και ακούμε, υπόκεινται σε προσωπικές ερμηνείες και στρεβλώσεις που μοιραία μας οδηγούν σε κενό επικοινωνίας και θανάσιμες παρεξηγήσεις. Και αρχίζουν όλα…
Ο φόβος, οι προκαταλήψεις, η καταπίεση, η καταστολή, η βία, η τρομοκρατία. Είναι ένας μηχανισμός που δεν σταματάει ποτέ και εξηγεί την σημερινή κατάσταση του ανεπτυγμένου κόσμου αλλά και τις σχέσεις του με τον Τρίτο Κόσμο. Στον εμπαθή διανοητικό φιλελευθερισμό της Γαλλίας ο τεράστιος μειονεκτικός αραβικός αδικημένος πληθυσμός υπάρχει ακόμα και αγωνίζεται να ζήσει τη ζωή του ως ελεύθεροι άνθρωποι σε μια αποκαλούμενη φιλελεύθερη χώρα. Ο Χάνεκε προβλέπει κατά κάποιο τρόπο τις τότε μουσουλμανικές αναταραχές που άρχισαν στα προάστια του Παρισιού και διαδόθηκαν σύντομα σε όλη τη Γαλλία. Σχολιάζει επίσης τον ισχυρισμό της ανθρωπότητας ότι όλα θα λυθούν όταν η επόμενη γενεά μάθει από την πολιτική ιστορία. Μέχρι τώρα τα πράγματα δείχνουν ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο παρά να αγνοούν εντελώς το παρελθόν και επαναλαμβάνουν τακτικά τα λάθη της ιστορίας σε μεγαλύτερη κλίμακα κάθε φορά.
Στην αναζήτηση της απάντησης για το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης οι ερμηνείες παραμένουν πάλι ανοιχτές για τον καθένα μας, τόσο στη ζωή όσο και στην ταινία, που κάνει τα πάντα για να κρατήσει καλά κρυμμένη την απάντηση. Όλοι είχαμε τη συνείδησή μας να μας υπενθυμίζει κάτι από το παρελθόν. Εξαρτάται από μας να ξαναπαρακολουθήσουμε αυτές τις «κασέτες» της μνήμης μας και να τις αποδεχτούμε. Εκείνες οι κασέτες θα μπορούσαν να έχουν σταλεί στον Ζωρζ από τον Ζωρζ τον ίδιο, ή από μας το ακροατήριο που παρακολουθούμε και κρίνουμε. Το ακροατήριο είναι κομμάτι τις ταινίας, εμείς είμαστε το μυστικό στην ταινία. Είμαστε η συνείδηση του Ζωρζ.