1987, σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, με τους Μπρούνο Γκαντς, Σολβέιγ Ντομαρτέν, Ότο Σάντερ, Κουρτ Μπουά, Πίτερ Φολκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
 Στο χωρισμένο από το τείχος Βερολίνο, άγγελοι περιπλανιούνται στους δρόμους, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων. Ένας από αυτούς ερωτεύεται μια ακροβάτισσα του τσίρκου. Τα αισθήματά του για αυτήν είναι τόσο έντονα που ζητά να χάσει το προνόμιο της αθανασίας και να γίνει θνητός. Επιλέγει να αφήσει την αθανασία και την αιωνιότητα και να “οξειδωθεί μες στη νοτιά των ανθρώπων”, να σταματήσει να παρακολουθεί (με την ασπρόμαυρη ματιά του) τη ζωή και να τη ζήσει σαν άνθρωπος. Ο άγγελος Ντάμιελ θα “εκπέσει” με τη θέλησή του, στους περιορισμούς του χρόνου, στην αρρώστια, τον πόνο και στο θάνατο, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, να αισθάνεται, να ζήσει τον έρωτά του για τη Μάριον, να νοιώσει όλα αυτά τα απλά και καθημερινά που τα συνοψίζει ο Πίτερ Φολκ μπροστά από μία καντίνα, ξημερώματα:
“To smoke, and have coffee–and if you do it together, it’s fantastic. To draw, and when your hands are cold you rub them together..”

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βερολίνο στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Το τείχος εξακολουθεί να διχοτομεί την πόλη σε δύο κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.
Η κατά λέξη μετάφραση του γερμανικού τίτλου είναι «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο». Ο πρωτότυπος τίτλος παραπέμπει στο μοναδικό «εμπόδιο» μεταξύ γης και παραδείσου, στον ουρανό και κατ’ επέκταση στον τοίχο μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου.
Τα Φτερά του Έρωτα είναι μια άκρως συμβολική και ποιητική ταινία με σαφείς αναφορές στη διπλή υπόσταση των ανθρώπινων όντων και της ψυχής τους, στη διττή διάσταση του χρόνου και των ανθρώπινων εμπειριών.
Ο Βέντερς κινηματογραφεί το Βερολίνο και τα στίγματά του, το Βερολίνο και τις πληγές της ωριμότητας, μεταμορφώνοντάς το σε ένα γιγαντιαίο σκηνικό κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας του.
Το μοτίβο της περιπλάνησης γίνεται εδώ εσωτερική υπόθεση, τα μαγικά ασπρόμαυρα κάδρα του Ανρί Αλεκάν συνθέτουν μια αξέχαστη βερολινέζικη «συμφωνία της μεγαλούπολης» και ο Βέντερς μας ψιθυρίζει τρυφερά μελαγχολικές ιστορίες για τον άντρα και τη γυναίκα, την αθωότητα και τη σοφία, την Ευρώπη και την Αμερική, τον κινηματογράφο, τη ζωή που ονειρευόμαστε και τη ζωή που ζούμε.
«Υπάρχουν άγγελοι στους δρόμους του Βερολίνου».
Εμπνευσμένη από τις Eλεγείες του Nτουίνο του Pίλκε, προέκυψε η ιδέα των Aγγέλων και αναπτύχθηκε μια ιστορία. Σε μια ταινία, τη μοναδική κι αξεπέραστη ίσως ποιητική κινηματογραφική ελεγεία που κατορθώνει να επανενώσει πειστικά, χωρίς ειδικά εφέ και αναχρονιστικές αφέλειες, τον κόσμο του αισθητού και του υπεραισθητού, προσδίδοντάς του κάτι από την παλιά, χαμένη του μαγεία. Οι άγγελοι ζουν σ’ έναν ασπρόμαυρο, όπως τα όνειρα, και παράλληλο κόσμο με το δικό μας, όπου δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, ούτε να ζήσουν τον έρωτα. Εκτός κι αν αποφασίσουν να απαρνηθούν την αθανασία τους και την απανταχού παρουσία τους, προνόμια που βιώνει σαν ψευδαίσθηση και ο θεατής.
Σαν γνήσιος εκφραστής του πνεύματος της ροκ με μια βαθιά αιρετική ταινία ο Βέντερς απαντά στους ύμνους του απόλυτου με την ποικιλία των συναισθημάτων που προσδιορίζουν την πραγματική ευτυχία. Ο άγγελος του περιφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο για να αφουγκραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε έναν εκθειασμό της ανθρώπινης υπόστασης, για να καταλήξει σε μια ακροβάτη. Εκεί θα σταθεί. Εκεί θα καταλήξει στο ανώτερο συναίσθημα, τον έρωτα.
Τότε θα γνωρίσει τις ατέλειες της ανθρωπότητας και θα τις υμνήσει περισσότερο από τον δημιουργό του.
Δεν το καταλαβαίνετε άνθρωποι, φωνάζει το δεύτερο μέρος της ταινίας, αυτά κάνουν τη ζωή να αξίζει. Ο έρωτας είναι το όχημα για την σωτηρία της ψυχής, το μόνο μη σίγουρο όχημα.
Ο άνθρωπος πλέον ήρωας θα ψάξει την ακροβάτη και θριαμβευτικά θα καταλήξει στο πραγματικό νόημα της αιωνιότητας. Μια στιγμή περιέχει περισσότερη αιωνιότητα από οποιαδήποτε παρατεταμένη κατάσταση.
Η στιγμή που θα βρει δύο ανθρώπους ολοκληρωμένους από την αγάπη του ενός για τον άλλο.