2004, σε σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν με τους: Μπιρόλ Ουνέλ, Σιμπέλ Κεκιλί
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο 40χρονος αλκοολικός Καχίτ και η 23χρονη Σιμπέλ, μέλη της γερμανοτουρκικής κοινότητας του Αμβούργου, κάνουν λευκό γάμο ώστε εκείνη να ξεφύγει από τους αυστηρούς οικογενειακούς περιορισμούς. Η Σιμπέλ συνεχίζει να έχει τη δική της ερωτική ζωή, κάτι που ο Καχίτ δέχεται αρχικά, μέχρι που τον κυριεύει ένας ζηλόφθονος έρωτας.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, ύστερα από το φλερτ του με το Χόλλυγουντ (δεκαετία του 1990) φαίνεται να επιστρέφει σε θέματα ριζωμένα στο έδαφος της γηραιάς ηπείρου. Το ζητούμενο πάντα είναι να επαναπροσδιορίσει την αφήγηση με μια δική της γλώσσα, χωρίς να αντιγράφει τους παγιωμένους τρόπους. Ο πειραματισμός και η ειλικρίνεια είναι πάντα ο σωστότερος δρόμος. Η ταινία ανοίγει μια χαραμάδα προς αυτήν την κατεύθυνση..
Το φολκλόρ στοιχείο που συνοδεύει αυτό το έργο δεν συνδέεται μόνο με τις αναφορές στη δομή της τούρκικης οικογένειας, αλλά και με τη θέση της στην σημερινή Γερμανία.
Η εθνική καταγωγή των ηρώων φαίνεται να βαραίνει ιδιαίτερα στην ιστορία τους, γεγονός που υπενθυμίζεται τακτικά στο θεατή. Το μεταμοντέρνο στοιχείο εντοπίζεται στην προσαρμογή τους στις σχεδόν πανκ συνθήκες που είναι εντοιχισμένοι. Αυτό είναι ίσως και το κεντρικότερο ζήτημα του έργου και η πηγή του ενδιαφέροντος για τον θεατή.. η τουρκική παράδοση, η σύνδεση της με τη σύγχρονη ζωή και η ανάγκη επιστροφής σε αυτήν ανά διαστήματα.
Η ταινία χωρίζεται χαλαρά σε κεφάλαια, την έναρξη και λήξη σηματοδοτεί η μουσική καρτ-ποστάλ μιας ομάδας καθιστών μουσικών στο λιμάνι της Πόλης, με φόντο τη θάλασσα Μαρμαρά και τους μιναρέδες της Αγίας Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο ήλιος της καρτ-ποστάλ μετακινείται όπως μέσα σε ένα δωδεκάωρο μέρας. Η ταινία είναι γυρισμένη με φροντισμένο τρόπο, χωρίς υπερβολικό στυλιζάρισμα και χωρίς υπερβολές, όπως ψηφιακή κάμερα στο χέρι, στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι νέοι κινηματογραφιστές όταν χειρίζονται «βρώμικα» θέματα. Πρόκειται για κινηματογράφο.
Ο σκηνοθέτης μελετούσε το θέμα του «Μαζί Ποτέ» εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα του ήρθε από μία πολύ προσωπική εμπειρία: «Κάποτε είχα μία τουρκάλα φίλη, ήμασταν καλά φιλαράκια και μου ζήτησε να κάνουμε λευκό γάμο».
Κινηματογραφώντας μια πορεία από το θάνατο μέχρι τη ζωή, ο Φατίχ Ακίν ανακαλύπτει μαζί με τους ήρωες του τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, δίνει χώρο στο πάθος και τις αδυναμίες, κλείνει κάθε συζήτηση γύρω από το χάσμα των γενεών και παραδίδει το πρώτο μετά-μοντέρνο love story εκείνης της δεκαετίας.