1993, σε σκηνοθεσία Νάνι Μορέτι με τους : Νάνι Μορέτι, Ρενάτο Καρπεντιέρι, Τζένιφερ Μπιλς, Τζούλιο Μπάσε, Κάρλο Μασακουράτι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Νάνι Μορέτι βολτάρει με βέσπα στη Ρώμη, επισκέπτεται τα νησιά της Σικελίας, αφηγείται τις περιπέτειές του με τους γιατρούς.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Νάνι Μορέτι σκηνοθετεί απολαυστικά τον εαυτό του σε ένα τριχοτομημένο αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ. Το πρώτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη δική του Ρώμη, το δεύτερο αποτελεί οδοιπορικό στις Αιολίδες νήσους και το τρίτο περιγράφει με καυστικό χιούμορ την προσωπική οδύσσεια της υγείας του εξαιτίας μίας στρατιάς γιατρών, όπου επί ένα χρόνο ο καθένας γνωμάτευε και διαφορετική πάθηση.
Στο “Αγαπημένο του Ημερολόγιο”, o αγαπημένος Ιταλός δημιουργός συγκεντρώνει εικόνες, σκέψεις, εμμονές και εμπειρίες από την προσωπική του ζωή για να μας τις προσφέρει σε ένα ταξίδι, πραγματικό όσο και ιδεολογικό, που το διακρίνει η τρυφερότητα, ο αυτοσαρκασμός και η οξυδέρκεια.
“Αγαπημένο ημερολόγιο, υπάρχει ένα πράγμα στη Ρώμη που μ’ αρέσει πιο πολύ απ’ όλα!”
Με αυτές τις λέξεις ξεκινά να γράφει το πρώτο κεφάλαιο του «Caro Diario», το οποίο τιτλοφορείται “Πάνω στη βέσπα μου”. Καβαλώντας τη βέσπα του λοιπόν, ο Μορέτι περιδιαβαίνει τους άδειους δρόμους της Ρώμης που πυρώνουν από τον καυτό ήλιο του κατακαλόκαιρου, με την κάμερα να τον ακολουθεί κατά πόδας. Ως άλλος Γούντι Άλεν, κυνηγά το μεγαλύτερο αντικείμενο του πόθου του, που δεν είναι άλλο από την πόλη που λατρεύει. Ακολουθώντας, θαρρείς, τα χνάρια του φημισμένου Νεοϋορκέζου δημιουργού, ο Μορέτι θέτει σε πρώτο πλάνο τον πιο απολαυστικό και αυθεντικό χαρακτήρα που θα μπορούσε να σκαρφιστεί: τον ίδιο του τον εαυτό.
Με παιδιάστικο ενθουσιασμό και αχαλίνωτη χιουμοριστική διάθεση για τον ίδιο, τη γενιά του και το σινεμά, μας συστήνει μία μοναδική, ξεκάθαρα υποκειμενική πτυχή της ιταλικής πρωτεύουσας στα τέλη του 20 αιώνα. Μία πόλη που διατηρεί αναλλοίωτο το χρώμα της στις καλές αστικές γειτονιές, μαζί με την υποκρισία της άλλοτε επαναστατημένης νεολαίας όπου πλέον κατοικοεδρεύει οχυρωμένη πίσω από εντυπωσιακές προσόψεις κτιρίων. Την ίδια ώρα, σύγχρονα ογκώδη οικοδομήματα μπαίνουν στο μάτι των Ρωμαίων φοβούμενοι αλλοιώσεις στον προσεκτικά σμιλεμένο ανά τους αιώνες χαρακτήρα της πόλης.
Μέσα σε ένα μισάωρο ο σκηνοθέτης κατορθώνει να αποκαλύψει το μέγεθος της πολύπλευρης αγάπης του για την πόλη. Είναι προφανές πως κανένα από τα μέρη που επισκέπτεται δεν αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο. Η μουσική άλλωστε με την οποία ντύνει το κεφάλαιο αυτό κάθε άλλο παρά ενδεικτική της Ρώμης ή της Ιταλίας είναι: ethnic ήχοι από την Αφρική και την Καραϊβική συνδυάζονται με τον μοναδικό Λέοναρντ Κοέν.
Στο «Caro Diario» ο δημιουργός του αποφασίζει να καταδείξει την αυστηρά προσωπική και μοναχική σχέση που τον συνδέει με τον τόπο που αγάπησε όσο κανέναν, ξεναγώντας το θεατή σε μία Ρώμη που δεν είχε ποτέ άλλοτε τη δυνατότητα να γνωρίσει, την ίδια στιγμή που τον προσκαλεί – και στα τρία κεφάλαια της ταινίας – να εισβάλλει στην τρυφερή όσο και μπερδεμένη ψυχή του.