1991, σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι με τους: Πίτερ Κογιότ, Εμανουέλ Σενιέ, Χιου Γκραντ, Κριστίν Σκοτ Τόμας
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο ζευγάρια βρίσκονται εγκλωβισμένα σε ένα πλοίο στο οποίο καλούνται να συνυπάρξουν για μερικές μέρες. Οι ζωές και τα συναισθήματα τους μπλέκονται με απροσδόκητο τρόπο σε ένα ερωτικό τρίγωνο που θα τους οδηγήσει στην οριστική πτώση και αλληλοκαταστροφή.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βασισμένη στο μυθιστόρημα ‘Lunes de Fiel’ του Πασκάλ Μπρυκνέρ (παράφραση του γαλλικού Lune de miel= μήνας του μέλιτος, που κυκλοφόρησε το 1981 στην Ελλάδα με τον ελληνικό τίτλο της ταινίας), με σκηνοθεσία που φέρει την υπογραφή του Ρομάν Πολάνσκι, σενάριο του Ζεράρ Μπραχ και μουσική από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, η ταινία ‘Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα’ έχει αφήσει το δικό της στίγμα στα παγκόσμια κινηματογραφικά πράγματα.
Ο συγγραφέας υφαίνει με συναρπαστικό τρόπο μία ιστορία γύρω από το σκοτεινό πρόσωπο του έρωτα. Μία τυχαία συνάντηση που ξεκινάει με τη δύναμη και την ορμή του πάθους, περνάει από όλες τις διαδρομές τις λαγνείας και της σαρκικής εξάρτησης και τελικά καταλήγει στο μίσος και την αλληλοκαταστροφή που δένει άρρηκτα το ένα υποκείμενο με το άλλο, καθώς οι ρόλοι του θύτη και του θύματος εναλάσσονται διαρκώς, πότε σαν τραγωδία και πότε σαν φάρσα.
Οι βασικοί της ήρωες κινούνται στα όρια της διαστροφής όχι μόνο στον ερωτικό τομέα αλλά και στις σχέσεις μεταξύ τους. Αυτή η δεύτερη διαστροφή είναι και η πιο αφύσικη μιας και αφαιρεί την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τόσο από το δυνάστη όσο και από το θύμα.
Οι ήρωες του Μπρυκνέρ, ανασφαλείς και παντοδύναμοι ταυτόχρονα, παρασύρουν και άλλους στο προκληκτικό και άγριο παιχνίδι τους, θέτοντας μπροστά στα μάτια τους την επιθυμία ως πειρασμό, την αγάπη ως κακόγουστο παιχνίδι, και τη συνύπαρξη δύο ανθρώπων ως μία κατάσταση που δεν πρέπει να είναι γαλήνια και στατική.
Μέχρι ενός σημείου δεν θα ‘λεγε κανείς ότι η ταινία διαφέρει από την κλασική ιστορία αγάπης. Η απότομη μεταστροφή έρχεται να αποδείξει ότι ο Πολάνσκι παίρνει την πάστα των απλών ανθρώπων και τη μεταβάλει σε ένα δράμα μαύρου χιούμορ, εκδίκησης, νέμεσης και ειρωνείας. Ο σκηνοθέτης που συγκρίνεται με τον Χίτσκοκ, ο δημιουργός των ‘The Tenant’ και ‘Knife in the water’, προσθέτει την καθοριστική πινελιά..η σκηνοθετικά έντεχνη μετατροπή ενός συνηθισμένου love story σε μια βαθύτατα επώδυνη και αμείλικτη ιστορία, που καταδεικνύει ότι η απλότητα της λεπτομέρειας μπορεί να οδηγήσει σε μια χαοτική πολυπλοκότητα –εδώ στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων.
Αν δει κανείς την ταινία μόνο ως μια σειρά κίνκυ ερωτικών επαφών, έχει χάσει όλην την ουσία.
Η προκλητική αυτή ιστορία είναι ρεαλιστική, αλλά κυρίως κινείται γύρω από έναν συμβολισμό, μία αλληγορία για τις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρει το πάθος όταν ξεφεύγει από την αγνή μορφή του, ακόμα και τις πιο βίαιες, λάγνες και ανεξέλεγκτες.
Ο έρωτας μας δημιουργεί εξάρτηση. Πόσο δυνατό είναι αυτό το συναίσθημα; Υπάρχουν όρια που αν ξεπεράσουμε δεν υπάρχει πια επιστροφή;
Όλα αυτά τα ερωτήματα τίθενται, παράλληλα με τις υπαρξιακές αναζητήσεις για τον “συμβατικό” χαρακτήρα της συμβίωσης, την απελπισία που μας κυριεύει όταν παίζουμε και χάνουμε οριστικά, την ανάγκη για επιστροφή στη θλιβερή ή λυτρωτική μας καθημερινότητα μέσα στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε, όσο και αν μας φυλακίζει.