1968, σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι, με τους Μία Φάροου, Τζον Κασαβέτης, Ρουθ Γκόρντον, Σίντνεϋ Μπλάκμερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η νεαρή Ρόζμαρι έχει παντρευτεί έναν ηθοποιό που πασχίζει να κάνει καριέρα. Μετακομίζουν μαζί στο νέο τους σπίτι, ένα επιβλητικό παλαιό κτήριο στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που προειδοποιούν το ζευγάρι ότι το σπίτι έχει μια σκοτεινή ιστορία μαγείας και φόνων, εκείνοι αποφασίζουν να αγνοήσουν τις δοξασίες και να μείνουν εκεί. Θα γνωρίσουν τους ηλικιωμένους γείτονές τους και σύντομα θα αρχίσουν να κάνουν στενή παρέα μεταξύ τους. Τα προβλήματα αρχίζουν μόλις η Ρόζμαρι αντιλαμβάνεται ότι έχει μείνει έγκυος..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο σκηνοθέτης Ρόμαν Πολάνσκι κατάφερε να δημιουργήσει μία υποβλητική ατμόσφαιρα χωρίς να καταφύγει στα γνωστά «κλισέ» των θρίλερ και ίσως γι’ αυτό, σχεδόν πενήντα χρόνια από την πρώτη προβολή της, παραμένει μία από τις κλασικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Άιρα Λεβάιν. Ο παραγωγός της ταινίας, Γουίλιαμ Καστλ, αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου πριν ακόμα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία, χωρίς να το έχει διαβάσει ο ίδιος. Όπως αποδείχτηκε, τα ένστικτά του τον οδήγησαν στην επιτυχία..
Σε αυτό το θαυμάσιο θρίλερ, το «κακό» απλά υπονοείται σε όλη σχεδόν την διάρκεια του φιλμ. Και αυτή ακριβώς η συγκεχυμένη αλλά ρεαλιστική ατμόσφαιρα αποτελεί το μεγαλύτερο ατού της ταινίας.
Δεύτερο δυνατό «χαρτί» είναι οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών: η Μία Φάροου είναι συγκινητική στο ρόλο της αφελούς συζύγου που από κάποιο σημείο και έπειτα αμφιβάλλει για τους πάντες και τα πάντα. Ο Τζον Κασαβέτης πείθει απόλυτα ως ο φιλόδοξος σύντροφος της, οπαδός προφανώς του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Σίντνεϋ Μπλάκμερ προσδίδει στον χαρακτήρα του το μυστήριο που απαιτείται. Όσο για την Ρουθ Γκόρντον, με την χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή της, χτίζει μια κυριολεκτικά αξέχαστη ερμηνεία και κλέβει τελικά την παράσταση.
Το σενάριο είναι άψογα δομημένο: φημολογείται ότι βοήθησε στη συγγραφή του και ο αρχισατανιστής Άντον Λαβέι.
Ο Πολάνσκι εκσυγχρονίζει την κομψή σκηνοθετική παράδοση του Ζακ Τουρνέρ («Περπάτησα με ένα Ζόμπι») και του φανταστικού σινεμά της αμφιβολίας, παίζοντας διαρκώς με το αν όλα όσα βλέπουμε είναι πραγματικά ή αποκύημα της φαντασίας μιας ψυχικά διαταραγμένης ηρωίδας. Με αξεπέραστη δεξιοτεχνία, καταφέρνει να αποδώσει όλο το κλίμα έντασης και φόβου που κυριαρχεί, αποτυπώνοντας παράλληλα το πεσιμιστικό προαίσθημα μιας κοινωνίας η οποία συνειδητοποιεί το τέλος της εποχής της αθωότητας.
Το μυστήριο εδώ δεν τίθεται ως σκοπός αλλά ως μέσο. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία αντιλαμβανόμαστε σε κάθε βήμα το τι συμβαίνει. Ούτε καν το τέλος επιφυλάσσει κάποια ανατροπή. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μας συναρπάζει;
Ίσως ο τρόπος που μια ανώμαλη κατάσταση υπεισέρχεται άδηλα μέσα στην καθημερινότητα και καμουφλάρεται ως τέτοια – ως καθημερινότητα, δηλαδή. Είναι κάτι που οι άνθρωποι βιώνουμε σε πολλά πεδία της ζωής μας, πολλές φορές και με διαφορετικούς τρόπους. Είναι οι στρεβλές καταστάσεις μετά από μια σχέση φιλική, ερωτική ή επαγγελματική που στο τέλος μάς κάνουν να αναρωτηθούμε: μα καλά, πώς ξεκίνησε όλο αυτό, πώς έφτασα έως εδώ; Βήμα-βήμα φαινόταν εντάξει..