1936, σε σκηνοθεσία Τσάρλι Τσάπλιν με τους: Τσάρλι Τσάπλιν, Πολέτ Γκοντάρ, Τσέστερ Κόνκλιν, Χένρι Μπέργκμαν, Τάινι Στάντφορντ, Χανκ Μαν, Στάνλεϊ Μπάιστοουν, Άλαν Γκαρσία

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τσάπλιν είναι ένας εργάτης φάμπρικας που προσπαθεί να συγχρονιστεί με τη γραμμή παραγωγής σφίγγοντας βίδες, ενώ το τυραννικό αφεντικό του παρακολουθεί το προσωπικό μέσα από μόνιτορ σε στυλ «Μεγάλος Αδελφός». Όταν συναντάει και ερωτεύεται μια ορφανή κοπέλα του δρόμου, οι δυο τους ονειρεύονται μια πιο όμορφη και ήρεμη ζωή μακριά από τον αστικό εφιάλτη της μοντέρνας βιομηχανικής κοινωνίας, όμως μια σειρά από ατυχή περιστατικά τον καθιστούν διαρκώς παρεξηγημένο και κυνηγημένο…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το ευφυές και προφητικό σχόλιο του Τσάπλιν (και η τελευταία βουβή ταινία του) πάνω στην παράνοια της βιομηχανικής εποχής, της μοντέρνας κοινωνίας και της τεχνολογικής προόδου. Κοινωνική κριτική, σουρεαλισμός, ανθρωπισμός και ψυχαγωγία συνυπάρχουν μοναδικά σε ένα σπαρακτικό αριστούργημα, γεμάτο υπέροχα ενορχηστρωμένες κωμικές σκηνές ανθολογίας.
Η δεύτερη ηχητική ταινία του Τσάπλιν.. ηχητική, αλλά όχι μια ταινία διαλόγων. Συνέθεσε ένα ακουστικό κολάζ από τους ήχους της πόλης και των εργοστασίων, με ελάχιστες ηχογραφημένες ομιλίες και τηρώντας τη χρήση των επεξηγηματικών καρτών ανάμεσα στις σκηνές.
Έγινε σε μια εποχή όπου έχει ολοκληρώσει μια περιοδεία του σε όλο τον κόσμο, έχει αποκτήσει συνείδηση των κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν τη βιομηχανοποιημένη Δύση και αποφασίζει να αφήσει το χαρακτήρα του γνωστού Αλήτη που δημιούργησε το 1914 και τον κατέστησε διάσημο και αγαπητό απ’ όλους, για να επιδοθεί σε μιαν ιδιοφυή και απολαυστική κριτική του σύγχρονου αστικού μηχανοποιημένου κόσμου.
Αγγίζει θέματα που παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα: φτώχεια, ανεργία, απεργίες και απεργοσπάστες, πολιτική αδιαλλαξία, οικονομικές ανισότητες, τυραννία των μηχανών, ναρκωτικά. Η εναρκτήρια σκηνή, με την εικόνα των εργαζομένων σε αντιπαραβολή με ένα κοπάδι προβάτων, αλλά και οι σεκάνς της αυτόματης ταΐστρας εργατών και της πτώσης του στο εσωτερικό της μηχανής με τα γιγάντια γρανάζια, προδίδουν το υποκριτικό και σκηνοθετικό του μεγαλείο, παράλληλα με τις ιδεολογικές του ανησυχίες, όπως αυτές εμποτίστηκαν βαθιά από τη μαρξιστική σκέψη.
Ένθερμος υποστηρικτής της Αριστεράς, στάση που του στοίχισε, στρέφοντας για δεκαετίες το βλέμμα του FBI πάνω του, συνδυάζει σε αυτή την ταινία-σταθμό την καλλιτεχνική έκφραση με ένα δριμύτατο σαρκαστικό πολιτικό «κατηγορώ».
Αποθεωτικό φινάλε με τον Τσάπλιν να τραγουδά για πρώτη φορά σε ταινία. (Αμετανόητος πολέμιος του ομιλούντος σινεμά, ο Τσάπλιν δίσταζε να εισαγάγει την αγαπημένη του περσόνα στη νέα αυτή εποχή του ηχητικά ενισχυμένου κινηματογράφου)

1964, σε σκηνοθεσία του Ζαν Ζιρό, με τους Λουί Ντε Φινές, Ζενεβιέβ Γκραντ,  Μισέλ Γκαλαμπρί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο επιθεωρητής Κρισό επισκέπτεται, με την κόρη του, το όμορφο Σεν Τροπέ, με σκοπό να γιορτάσει την προαγωγή του σε υπαστυνόμο. Καταλήγει, όμως, να προσπαθεί να συλλάβει τους γυμνιστές που έχουν κατακλείσει μια ολόκληρη παραλία! Εν τω μεταξύ η κόρη του, που ντρέπεται για το κοινωνικό της στάτους, έχει να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα. Υποδύεται την κληρονόμο μιας πλούσιας οικογένειας και βρίσκεται μπλεγμένη σε ένα κύκλωμα παράνομου εμπορίου έργων τέχνης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο αξέχαστος Λουί Ντε Φινές υπήρξε ο παγκόσμιος «Βέγγος» στο χώρο του κινηματογράφου και δημιούργησε σχολή. Η ταινία του 1964, “Le Gendarme de Saint-Tropez”, σημείωσε μεγάλη επιτυχία με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν άλλες πέντε συνέχειες της σειράς “Gendarme”.
Τον σκηνοθέτη βοήθησαν στο σενάριο και οι πένες των Ρίτσαρντ Μπαλντούτσι και Ζακ Βιλφρίντ. Η άκρως καλοκαιρινή μουσική, είναι του Ρεϊμόντ Λεφέβρ.
Με απλά αστεία καταφέρνει να μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα των ’60s, στην καλοκαιρινή Κυανή Ακτή. Η ουσία είναι ότι μετά τόσες δεκαετίες βλέπεται ευχάριστα και παράγει αβίαστα γέλια με τις απίστευτες γκάφες του επιθεωρητή Κρισό. Καταπληκτική είναι η σκηνή της καταδίωξης με αυτοκίνητα στους στενούς επαρχιακούς δρόμους.
Το ένα φέρνει το άλλο και το γέλιο έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο των εξωφρενικών παρεξηγήσεων που δημιουργούνται.

1980, σε σκηνοθεσία του Πιρς Χάγκαρντ με τους: Πίτερ Σέλλερς, Έλεν Μίρεν, Σιντ Σίζαρ, Ντέιβιντ Τόμλινσον, Σάιμον Γουίλιαμς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Φου Μαντσού είναι ένας μάγος 168 χρονών, ο οποίος είναι αποφασισμένος να ζήσει για πάντα και να κυριέψει τον κόσμο. Όμως δυστυχώς τα 168α γενέθλιά του αμαυρώνονται από το χύσιμο, κατά λάθος, του ελιξιρίου της αθανασίας του. Για να φτιάξει καινούριο, πρέπει να αποκτήσει το τρομερό διαμάντι Αστέρι του Λένινγκραντ και μια σχετικά χρησιμοποιημένη μούμια! Μια μηχανική ταραντούλα και αρκετοί ξυπόλυτοι νεκροθάφτες, αποτελούν το όχημα του Φου Μαντσού για την επιτυχία, ενώ ένας συνταξιούχος ντετέκτιβ, ο οποίος είναι στο κατόπι του, προσπαθεί να τον αποκαλύψει..!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παρωδία των ταινιών του Φου Μαντσού, με τον Πίτερ Σέλλερς στο διπλό ρόλο του Ανατολίτη εγκληματία και του αστυνόμου Νέιλαντ Σμιθ που τον κυνηγάει.
Ο Σέλλερς απόλυσε τον Πιρς Χάγκαρντ και τελείωσε μονάχος την ταινία. Παρόλα αυτά, άφησε στους τίτλους το όνομα του Χάγκαρντ και καθόλου το δικό του.
Ο διάσημος ηθοποιός ήταν τόσο αδύναμος στην καρδιά του, που οι γιατροί τον συμβούλευσαν να μη κάνει καθόλου αυτή τη ταινία.
Η ταινία έμελε να είναι η τελευταία ολοκληρωμένη του Πίτερ Σέλλερς και η τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή του πριν τον θάνατό του.
Ένας Σέλλερς σε μεγάλα κέφια.. Μια κωμική διάνοια σε μια σατανικά αστεία ταινία.

Ιστορίες Παπουτσιών

2002, σε σκηνοθεσία Ραμόν Σαλασάρ με τους: Άντζελα Μολίνα, Νάγια Νίμρι, Αντόνια Σαν Χουάν, Βικτόρια Πένια, Μόνικα Σερβέρα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι ιστορίες πέντε γυναικών στη Μαδρίτη, που η ζωή τους διέρχεται από συναισθηματική κρίση και δοκιμασία και που, κατά παράδοξο τρόπο, έχουν κοινό σημείο αναφοράς τα πόδια και τα παπούτσιά τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα παπούτσια πέντε γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, διηγούνται τις ιστορίες τους. Η σκληρή Adela με την πλατυποδία, μια μεσήλικη γυναίκα είναι διευθύντρια σε οίκο ανοχής και αναγκασμένη να φροντίζει την καθυστερημένη κόρη της. Η αθώα Anita με τα αθλητικά παπούτσια, μια γυναίκα παγιδευμένη στο μυαλό ενός παιδιού, ερωτεύεται και αναζητά τρόπους να εκφραστεί. Η εύθραυστη Leire με τα κλεμμένα παπούτσια είναι πωλήτρια σε μπουτίκ παπουτσιών την ημέρα και χορεύτρια σε κλαμπ τη νύχτα. Η δυναμική Mari Carmen με τις παντόφλες, έχασε τον άνθρωπο της ζωής της πολύ γρήγορα και έμεινε να φροντίζει τα παιδιά του οδηγώντας ταξί. Η πλούσια Isabel που αγοράζει πάντα παπούτσια μικρότερα από το νούμερό της βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια ανιαρή ζωή δίνοντας διαρκή μάχη με τον σύζυγό της.
Μια ενδιαφέρουσα ταινία από τον 29χρονο τότε Ισπανό σκηνοθέτη Ραμόν Σαλασάρ που κινείται στα όρια του Αλμαδοβαριανού χάους. Ο σκηνοθέτης απέσπασε 47 διεθνή βραβεία για την πρώτη του ταινία μικρού μήκους και οι Ιστορίες Παπουτσιών είναι η πρώτη του προσπάθεια μεγάλου μήκους. Μαζί του έχει μια δυνατή ισπανική αρμάδα ηθοποιών: Αντόνια Σαν Χουάν (Όλα για τη Μητέρα μου), Νάγια Νίμρι (Πριν Πέσει η Νύχτα, Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου, Ανοιξε τα Μάτια), Άντζελα Μολίνα (Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου, Καυτή Σάρκα), Μόνικα Σερβέρα (Hongos), Βικτόρια Πένια (Όμορφη Ζωή).
Την ζωή μας την οργανώνουμε πρώτα με μεγάλες πέτρες (Piedras ο ισπανικός τίτλος), όπως είναι η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια και η δουλειά. Αργότερα προσθέτουμε μικρότερες πέτρες που αντιπροσωπεύουν τις μικρότερες ανάγκες μας. Αν κάνουμε το αντίστροφο δεν θα έχουμε χώρο για τις μεγάλες πέτρες.
Έτσι και οι 5 πρωταγωνίστριες για να καταφέρουν να βρουν αυτό που η κάθε μια τους ψάχνει ώστε να ηρεμήσει η ψυχή τους, θα πρέπει πρώτα να αποβάλουν όλα τα άχρηστα πράγματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους ή ακόμα χειρότερα στα παπούτσια τους!
Leire : «…Που πάνε τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται; Κάπου πρέπει να πηγαίνουν. Νομίζω τελικά ότι τα όνειρα είναι μια δικαιολογία, μια μεγάλη δικαιολογία. Είναι μια δικαιολογία για να ζεις. Είναι μια νοσταλγική ματιά σε ότι δεν κάναμε. Τι δύσκολο, να δεχτείς ότι δεν θα γίνεις αυτό που ήθελες ποτέ, να μην ελπίζεις καν… Θέλω, θέλω, θέλω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη και να ευτυχίσουν όσοι είναι γύρω μου. Αυτό ήθελα πάντα.. »

ΥΓ: Δες την για να ξαναβρείς τον εαυτό σου.

Παρουσίαση της ζωής και του έργου της φωτογράφου Helen Levitt η οποία απαθανάτισε με το φακό της στιγμιότυπα απο τη ζωή στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Από την ερασιτεχνική φωτογραφική ομάδα της «σβούρας»

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Ώρα 20.00

Είσοδος ελεύθερη (ενισχύουμε τον κουμπαρα της σβούρας)