1965, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου με τους: Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Νίκη Λινάρδου, Χάρη Παναγιώτου, Χρήστο Δοξαρά, Μήτση Κωνσταντάρα, Νικήτα Πλατή, Μέλπω Ζαρόκωστα, Κώστα Σαντοριναίο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ινκόγκνιτο επίσκεψη ενός υπουργού σε ένα χωριουδάκι της ελληνικής επαρχίας σε συνδυασμό με ένα τροχαίο ατύχημα γίνονται η αιτία να αποκαλυφθούν οι απάτες των συνεργατών του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μισό αιώνα μετά τη συγγραφή του, το «Υπάρχει και Φιλότιμο» συγκαταλέγεται στα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της ελληνικής δραματουργίας με θέμα την πολιτική.
Το έργο βασίζεται στη θεατρική κωμωδία «Ανώμαλη Προσγείωση» που είχε γραφτεί το 1950 στο τέλος του εμφυλίου, από τον Αλέκο Σακελλάριο και τον Χρήστο Γιαννακόπουλο. Ο τίτλος χαρακτήριζε την απότομη μεταστροφή των αισθημάτων του βασικού ήρωα.
Το θεατρικό έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με τους τότε πρωταγωνιστές του Βασίλη Διαμαντόπουλο και Δημήτρη Χατζημάρκο όμως στο δύσκολο πολιτικό κλίμα εκείνης της εποχής δεν είχε επιτυχία.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1965, ο Αλέκος Σακελλάριος ξαναθυμήθηκε το έργο του, το διόρθωσε και το έδωσε στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος το ανέβασε δύο συνεχείς χρονιές, στο Θέατρο Βεργή και στο Θέατρο Άλφα και καθιερώθηκε ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής και σταρ της κωμωδίας στα 52 του χρόνια.
Την ίδια χρονιά, μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τη Φίνος Φιλμ, με τον ίδιο πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Αλέκο Σακελλάριο για να περάσει στην ιστορία. Συνοδεύει μουσικά ο Μίμης Πλέσσας.
Όταν η ταινία πρωτοπαίχτηκε στις αίθουσες Αθηνών – Πειραιώς – προαστίων το 1965, έκοψε 325.683 εισιτήρια.
Το όνομα του πρωταγωνιστικού ρόλου «Μαυρογυαλούρος» έχει γίνει μέρος της πολιτικής ορολογίας στην Ελλάδα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ανατριχιαστικά επίκαιρες ηχούν οι ατάκες του έργου, μισό αιώνα μετά τη συγγραφή του..

2008, σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ με τους: Σων Πεν, Τζος Μπρόλιν, Τζέιμς Φράνκο, Ντιέγκο Λούνα, Έμιλ Χιρς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ, δημοτικού συμβούλου του Σαν Φρανσίσκο και πρώτου δηλωμένα ομοφυλόφιλου εκλεγμένου δημόσιου λειτουργού στις ΗΠΑ, ο οποίος δολοφονήθηκε από πολιτικό του αντίπαλο το 1978.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αφήνοντας στην άκρη τους φορμαλιστικούς του πειραματισμούς και την αντισυμβατικότητα πρόσφατων δημιουργιών του («Last Days», «Gerry», «Elephant»…) και αφουγκραζόμενος τα σημεία των καιρών, με πρώτο και κύριο την ανάληψη της ηγεσίας στις ΗΠΑ από τον «ανανεωτή» Μπάρακ Ομπάμα, ο Γκας Βαν Σαντ δημιουργεί ένα εξαιρετικά επίκαιρο, καλογυρισμένο, όσο και ενδιαφέρον – ιστορικά, αλλά και κοινωνιολογικά – φιλμ, που, τηρουμένων των αναλογιών, αποτελεί το δικό του «Brokeback Mountain».
Υιοθετώντας την αφηγηματική φόρμα μιας «ντοκιμαντερίστικης» καταγραφής και με την κορυφαία σκηνοθετική του δεξιοτεχνία μάς διηγείται ένα συναρπαστικό, διδακτικό αληθινό παραμύθι. Όσο κι αν ανεβάζει την ένταση, κρατάει χαμηλούς τους εσωτερικούς τόνους και κλέβει μερικές πολύτιμες ποιητικές στιγμές, όλες φυσικά από το ερμηνευτικό φαινόμενο που ονομάζεται «Σων Πεν», ο οποίος –παραδίδοντας μια κινησιολογικά και συναισθηματικά συγκλονιστική ερμηνεία μιας και δεν υποδύεται απλά τον Χάρβεϊ Μιλκ, αλλά τον ενσαρκώνει– βραβεύτηκε με Όσκαρ και πολλά βραβεία ενώσεων κριτικών.
Με ένα κρυστάλλινα καθαρό σενάριο, η ταινία μοιράζεται ακριβοδίκαια ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το μεγάλο και το μικρό, καταφέρνοντας να ενώσει πολλούς και ετερόκλητους θεατές και να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές του αντικειμένου της και μιας ολόκληρης εποχής μέσα από μια αιθέρια αφήγηση που αποφεύγει δεξιοτεχνικά τις εύκολες χαρακτηρολογίες, τους προφανείς συμβολισμούς και τις πομπώδεις κορώνες.
Ούτε αγιογραφία ούτε παραδοσιακή βιογραφία, το «Μilk» αναποδογυρίζει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και το μετατρέπει σε έναν ύμνο πάνω στη ζωή, τη σημασία της αλλαγής και την ανάγκη της ελπίδας. Είναι ένα βαθιά ανθρώπινο κομμάτι σινεμά.

Εργαστήριο παιδικής απασχόλησης στη σβούρα.

Κάθε Τετάρτη απόγευμα στις 5, με τη βοήθεια της Φένιας Κυριάκη οι μικροί μας φίλοι θα ασχολούνται με γυμναστικούλα, χορό, θα συνεργάζονται και θα επικοινωνούν, θα παίζουν παιχνίδια, θα μοιράζονται και θα περνάνε όμορφα και χαρούμενα.

Για παιδιά από 4 ετών.

Η συμμετοχή είναι ελεύθερη (ενισχύουμε προαιρετικά τον κουμπαρά)

1999, σε σκηνοθεσία Νόρμαν Τζούισον με τους: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ντέμπορα Κάρα Ούνγκερ, Τζον Χάνα, Λιβ Σράιμπερ, Ροντ Στάιγκερ, Νταν Χεντάγια

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αληθινή ιστορία του μαύρου πυγμάχου Ρούμπιν Χαρικέιν Κάρτερ, που το 1966 καταδικάστηκε άδικα για έναν τριπλό φόνο, έμεινε στη φυλακή για 19 χρόνια και κατάφερε να αθωωθεί χάρη στα στοιχεία που συγκέντρωσαν 3 Καναδοί κοινωνικοί ακτιβιστές. Η ταινία παρακολουθεί τον αγώνα του ίδιου και των γύρω του για την απόδειξη της αθωότητάς του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Είναι μια ιστορία αδικίας. Αληθινής, άσχετα αν ο Νόρμαν Τζούισον της δίνει διαστάσεις μυθικές, μελοδραματικές, ηθικοπλαστικές, όλο τυχαιότητες και συμβολισμούς. Άλλωστε, το σινεμά υπηρετεί τη μυθοπλασία ακόμη και σε πραγματικά γεγονότα. Στην περίπτωση του Τυφώνα, οι δημιουργοί φρόντισαν να ανάγουν την ιστορία σε ένα πιο προσιτό και ανθρώπινο επίπεδο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλα εκείνα τα στερεότυπα που αγιοποιούν τον κεντρικό ήρωα και καταβαραθρώνουν στη συνείδηση του θεατή τους διώκτες του. Αποτέλεσμα, μια άκρως συγκινητική και συγκλονιστική αφήγηση, που μέσα από το πρίσμα του ρατσισμού, της συγκάλυψης, της εμπάθειας και της αδικίας, και με φόντο το “αληθινό” της ιστορίας, επιτυγχάνει την ταύτιση τόσο με τον κεντρικό της χαρακτήρα, όσο και με αυτούς που του συμπαραστέκονται.
Θυμίζοντας έντονα μια άλλη μεγάλη πρωταγωνιστική επιτυχία του Ντένζελ Ουάσινγκτον, το ανατρεπτικό Malcolm X, ο ‘‘Τυφώνας’’ προσπερνά τα επίπεδα ενός στείρου δικαστικού δράματος αναγόμενος σε μια οξεία κριτική για το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού, τόσο μέσα από τον αγώνα του έγκλειστου Κάρτερ για την απόδειξη της αθωότητάς του, όσο και μέσω της ευαισθητοποίησης που προκάλεσε το δράμα του στην κοινή γνώμη.
Ο σκηνοθέτης είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με ταινίες με θέμα τον ρατσισμό. Ο “Τυφώνας” είναι η τρίτη κατά σειρά αφού είχαν προηγηθεί τα ‘‘Ιστορία ενός εγκλήματος’’ και ‘‘Η ιστορία ενός στρατιώτη’’ το 1967 και το 1984 αντίστοιχα. Μέσα απ’ τις ταινίες του ο Τζούισον  δεν διστάζει να καταγγείλει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα των ΗΠΑ που είναι ικανό να καταδικάσει έναν άνθρωπο αρκεί να τροφοδοτήσει τα ρατσιστικά του ένστικτα αποδίδοντας υποθετικά δικαιοσύνη.
Κορυφαίοι σε ερμηνεία ο Ντένζελ Ουάσινγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο και η δευτεραγωνίστρια Ντέμπορα Κάρα Ούνγκερ που καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Και φυσικά μοναδικό το ομότιτλο τραγούδι διαμαρτυρίας του 1975 που εμπνεύστηκε ο Μπομπ Ντύλαν από το δράμα του κεντρικού ήρωα.

Κύκλος τεσσάρων μαθημάτων με άοπλες και ένοπλες τεχνικές

Κάθε Δευτέρα του Μαίου 18.00 – 19.30 μμ

2009, σε σκηνοθεσία Μίκαελ Χάνεκε με τους: Ούλριχ Τουκούρ, Σουζάνε Λόταρ, Κρίστιαν Φρίντελ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1913 μια σειρά από παράξενα γεγονότα αναστατώνει την τακτοποιημένη και φαινομενικά ειρηνική καθημερινότητα ενός αγροτικού χωριού της Βόρειας Γερμανίας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια απόλυτα επίκαιρη κινηματογραφική πραγματεία πάνω στα κοινωνικά αίτια της βίας και τη γέννηση του φασισμού.
Ο γεννημένος Βαυαρός, αλλά μεγαλωμένος στην Αυστρία, Μίκαελ Χάνεκε δεν δίνει ποτέ απαντήσεις. Δεν ενδιαφέρεται για το αριστοτεχνικό στήσιμο και τη μετέπειτα αποκρυπτογράφηση ενός απλού μυστηρίου. Αντιθέτως, εμπιστεύεται τη δύναμη όσων ελλοχεύουν: όσων δεν τολμά να απαντήσει κανείς – παρά μόνο όταν έχει περάσει ένας αιώνας.
Η σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Χάνεκε συνδυάζει αφηγηματική κομψότητα και πολυδιάστατη πολιτική σκέψη. Ασπρόμαυρα, υποβλητικά, στοιχειωμένα από το φάντασμα του Μπέργκμαν πλάνα, άψογες ερμηνείες και σενάριο(το έγραψε ο ίδιος) που δένει τη λευκή του κορδέλα στη συνείδηση του κάθε θεατή ξεχωριστά: πώς χάνεται η αθωότητα μιας ολόκληρης χώρας, πόσο καταστροφικά παρεμβατικός ο ρόλος της εκκλησίας στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό, πόσο καίριος ο ρόλος της οικονομίας στη μαζική βουβή αποδοχή και στο κουκούλωμα της βίας, πόσο αδύναμη η παιδεία να επιβληθεί της διαφθοράς. Πόσο ανελέητο το μελλοντικό ξέσπασμα του ατσαλάκωτου ναζισμού. Πόσο εγκληματική και ασυγχώρητη η αφέλεια ολόκληρου του δυτικού κόσμου μπροστά στους δαίμονες που φυτρώνουν γενιές και γενιές στο χωράφι της Ιστορίας του.
Ο πρώην φοιτητής φιλοσοφίας και νυν κινηματογραφικός ανατόμος των παράξενων παιχνιδιών και των άγνωστων κωδικών της βίας έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα του 62ου Φεστιβάλ Καννών. Όχι απλά γιατί η “Λευκή Κορδέλα” είναι αναμφίβολα ένα αριστούργημα κινηματογραφικής σύνθεσης. Αλλά γιατί, όπως όλα τα πραγματικά έργα τέχνης, είναι ιστορικά αναγκαία.
Θα πίστευε κανείς ότι ένα χωριό με κατοίκους ως επί το πλείστον αγρότες θα έπρεπε να γνωρίζει κάτι απλό: ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Αν καλλιεργείς τρόμο, οργή και υποκρισία, σε ώριμο χρόνο οι καρποί της σοδειάς σου θα αποδώσουν ωμό φασισμό.

2009, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Μπραντ Πιτ, Ντάιαν Κρούγκερ, Κρίστοφ Βαλτς, Ντάνιελ Μπρουλ, Μελανί Λορέν, Μάικ Μάιερς, Μάικ Φασμπίντερ, Ιλάι Ροθ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια επίλεκτη ομάδα Αμερικανών κομάντο, η οποία έχει γίνει ο φόβος κι ο τρόμος των ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία, αναλαμβάνει, σε συνεργασία με την Εβραία ιδιοκτήτρια ενός παριζιάνικου σινεμά, Σοσάνα, μια επικίνδυνη αποστολή που μπορεί ν’ αλλάξει την εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Inglourious Basterds (Τίτλο εσκεμμένα ανορθόγραφο που ο Ταραντίνο αρνήθηκε να μας τον διευκρινίσει θεωρώντας πως κάθε ταινία όπως και πολλά άλλα πράγματα στην ζωή καλό είναι να μην τα απομαγεύεις αλλά να τα αφήνεις ως έχουν) είναι μια ταινία με ένα cast τόσο ευρωπαϊκό όσο και αμερικάνικο, που επιβεβαιώνει την μεγάλη στιλιστική δυνατότητα του σκηνοθέτη. Είναι τόσες πολλές οι φιλμικές αναφορές οπτικά, σαν στήσιμο σκηνών και μουσικά που θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων μόνο αναφερόμενοι στη σημασία συγκεκριμένων ταινιών στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά.
Επιγραμματικά αναφέρουμε την σαφή western αναφορά της εισαγωγής, όσο και την δραπέτευση της νεαρής Σοσάνα τη στιγμή της δολοφονίας των δικών της από έναν Ναζί αξιωματικό των SS, παραπέμπει κατευθείαν (ως εικόνα , τοποθέτηση κάδρου) στο The Searchers(1956) του Τζον Φορντ.
Η ταινία η οποία κινείται σε πολλά επίπεδα , είναι ουσιαστικά μια κωμικοτραγική ιστορία εκδίκησης μέσα στην δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στην παράδοση των μεγάλων – επικών, πολεμικών ταινιών του ‘50 και του ’60. Ταυτόχρονα η αφήγηση του Ταραντίνο παρασύρει τον θεατή σε εκπλήξεις. Πολύ δεμένο, χωρίς ίσως να φτάνει στα επίπεδα του Kill Bill, είναι μια πολύ καλή δουλειά με δυνατές ερμηνείες (“όλοι τους ήταν υπέροχοι”) αλλά και ταυτόχρονα μια απόλυτη επιβεβαίωση της συνέπειας της αγάπης αλλά και ταυτοχρόνως της ευφυΐας με την οποία ο Ταραντίνο αντιμετωπίζει το σινεμά.
Συγκλονιστικό το κλείσιμο με το θέμα του Ένιο Μορικόνε γραμμένο για την ταινία Αλονζανφάν.
Ο Ταραντίνο γεφυρώνει χρονικά και τοπικά χάσματα. Δημιουργεί μία νέα ιστορία (και Ιστορία) μέσα και πάνω στον κινηματογράφο. Την ντύνει με εντυπωσιακά επεισόδια που σκοπό δεν έχουν μόνο να εντυπωσιάσουν αλλά και να χτίσουν μία ιστορία, που αν και φανταστική καταφέρνει να τραβήξει τα βλέμματα και κυρίως να διασκεδάσει. Επιτηδευμένα ατελές, πολιτικά ανορθόδοξο και ανεπανάληπτα ξεκαρδιστικό.