1999, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σταύρακα με τους: Δημήτρη Αλεξανδρή, Γιώργο Χάλαρη, Μάνο Βακούση, Νίκο Γεωργάκη, Θάνο Γραμμένο, Αλεξάνδρα Παντελάκη

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας νεαρός δάσκαλος ο Άρης, αναλαμβάνει την έκτη τάξη σ’ ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας. Ανάμεσα στους μαθητές του, διακρίνει τον Λευτέρη, που σχεδόν δεν μπορεί να διαβάσει και γενικά αδυνατεί να παρακολουθήσει την πρόοδο των υπολοίπων παιδιών. Ο Άρης διαπιστώνοντας ότι ο μικρός έχει απομονωθεί από τους συνομηλίκους του και ότι δεν είχε καμία υποστήριξη από τους προηγούμενους δασκάλους του αλλά ούτε και από το σπίτι του, αποφασίζει να τον βοηθήσει πρακτικά και ηθικά. Τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλά μέχρι την στιγμή που κατά την απουσία του Άρη, ο Λευτέρης θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αγριότητα και τον κυνισμό μικρών και μεγάλων.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
 Το σενάριο στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά από τη δράση ενός σημερινού δασκάλου. Πρόκειται για μια έξοχη ταινία με σύγχρονο παιδαγωγικό προβληματισμό που βραβεύτηκε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ για παιδιά και νέους.
Εξαφάνιση, εγκατάλειψη, διαρροή, σκασιαρχείο, υποεπίδοση, σχολική αποτυχία, κ.ά. είναι τυπικά «επεισόδια» και φαινόμενα στα οποία εμπλέκονται μαθητές. Το ερώτημα είναι, με ποιες πολιτικές αντιμετωπίζονται σε επίπεδο σχολικής μονάδας σημαντικά εκπαιδευτικά ζητήματα που ανακύπτουν σε καθημερινή βάση;

Από την κριτική του καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων  Γιώργου Μαυρογιώργου κρατάμε τα εξής:

        «… Το «Καναρινί ποδήλατο» μας φέρνει στο σχολείο μια σειρά από ερωτήματα:  Οι πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών έχουν σημαντική θέση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Πόσο, όμως, αυτές προσφέρονται για τον ουσιαστικό μετασχηματισμό δομών και περιεχομένου της εκπαίδευσης, όταν είναι ατομικές και αποσπασματικές προσπάθειες; Ποια είναι το όρια του εθελοντισμού και του ιδιότυπου «ιεραποστολισμού» (η ιδεολογία του «λειτουργού») στην υπόθεση της αντιμετώπισης προβλημάτων της εκπαίδευσης; Μπορούμε να βασιζόμαστε σε ευκαιριακές, τυχαίες, αυθόρμητες συλλήψεις και ιδέες εκπαιδευτικών καινοτομιών;  Οι διευθυντές των σχολικών μονάδων είναι οι θεματοφύλακες της εκπαιδευτικής στασιμότητας και οι ελεγκτές των πρωτοβουλιών των εκπαιδευτικών ή είναι οι εμψυχωτές και συντονιστές συλλογικών διαδικασιών για τη συστηματική διαμόρφωση «εσωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής» των σχολικών μονάδων;…»

Πιστή στην πραγματικότητα, η ταινία που βασίζεται άλλωστε σε αληθινή ιστορία δεν τελειώνει με «επαίνους». Επανατοποθετεί απλώς την εμπιστοσύνη στην αξία των ανθρωπίνων σχέσεων και της δύναμης της θέλησης.

2001, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Κέλλυ, με τους Τζέικ Τζίλενχαλ, Χολμς Όσμπορν, Μάγκι Τζίλενχαλ, Ντρου Μπάρριμορ, Νόα Γουάιλ, Ντάβι Τζέις, Μέρι Μακντόνελ, Τζέιμς Ντιβάλ, Τζίνα Μαλόουν, Σεθ Ρόγκεν, Πάτρικ Σουέιζι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ντόνι Ντάρκο είναι ένας πανέξυπνος νεαρός, με ζωηρή φαντασία και ωριμότητα εντυπωσιακή για την ηλικία του. Έχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα: τον Φρανκ, ένα πλάσμα, που αν και είναι γέννημα της φαντασίας του, τον συμβουλεύει και τον καθοδηγεί σαν να ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Σύντομα, ο Φρανκ θα αποκαλύψει στον Ντόνι ένα μακάβριο, σκοτεινό κόσμο γεμάτο φοβερά μυστικά και οφθαλμαπάτες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο Ρίτσαρντ Κέλλυ, ένας 26χρονος νέος σκηνοθέτης, απόφοιτος του USC School of Cinematic Arts που μετά από μερικές ταινίες μικρού μήκους έγραψε το σενάριο για τη πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία με τον περίεργο τίτλο Donnie Darko. Είχε την τύχη να βρει τη στήριξη που χρειάζεται στην Ντρου Μπάρριμορ και συγκεκριμένα στην εταιρία παραγωγής της Flower Films, η οποία ενθουσιάστηκε από το σενάριο με αποτέλεσμα το όνομά της να κάνει τη δημιουργία αρκετά πιο εύκολη. Με μεγαλύτερο όνομα για την εποχή, την, δις υποψήφια για Όσκαρ, Μέρι Μακντόνελ το καστ συμπληρώθηκε με ονόματα που το 2001 δεν έλεγαν σχεδόν τίποτα αλλά σήμερα είναι A-list όπως τα ταλαντούχα αδέρφια Τζέικ και Μάγκι Τζίλενχαλ, Τζίνα Μαλόουν αλλά και τον Σεθ Ρόγκεν στη πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση.
Το Donnie Darko είναι μια teen movie, με σχεδόν κανένα από τα χαρακτηριστικά των teen movies. Με το μυστήριο να κυριαρχεί, η επιστημονική φαντασία, το δράμα, το θρίλερ, μέχρι και η κωμωδία είναι όλα genres που μπορούν να το χαρακτηρίσουν χωρίς καμία υπερβολή.
Το γεγονός ότι το Donnie Darko ήταν ένα ολοκληρωτικά πρότζεκτ του Κέλλυ(σενάριο και σκηνοθεσία), διευκόλυνε τον τρόπο που μας παρουσίασε όλο αυτό το “διαπλεκόμενο”, και όχι πολύπλοκο, σενάριο. Με τη συνεργασία του διευθυντή φωτογραφίας Στήβεν Πόστερ, κατάφερε να κάνει κάθε πλάνο της ταινίας σημαντικό. Δεν υπάρχει ούτε πλάνο που να μπήκε χωρίς να έχει να πει κάτι, χωρίς να πρέπει να προσέξεις και τη παραμικρή λεπτομέρεια για να πάρεις ακόμα ένα στοιχείο για τη πλοκή. Εκπληκτικά κάδρα με εναλλάξ εντελώς ακίνητα και αεικίνητα πλάνα, πλήρης και απόλυτος έλεγχος των ηθοποιών του από τους οποίους κατάφερε να πάρει τα μέγιστα.
Σκοπός του είναι να παίξει κατά κάποιον τρόπο με τα βαθύτερα ένστικτά μας, τους φόβους μας, τις πιο κρυφές επιθυμίες και τα πάθη μας, να μας βυθίσει μέσα σε αυτά, εξερευνώντας απόμακρες γωνιές του ανθρώπινου ψυχισμού αλλά και τους ίδιου του σύμπαντος, της διάστασης του χωροχρόνου και των δυνατοτήτων που αυτή προσφέρει, αποδεικνύοντάς μας πως είναι θέμα θέλησης το να ξεπερνάς τα όρια..και όλα αυτά υπό τον ήχο ενός από τα καλύτερα soundtracks των τελευταίων ετών, γεμάτο με επιτυχίες των ‘80s όπως The Killing Moon από Echo & The Bunnymen, Notorious από Duran Duran, Under the Milky Way των The Church αλλά και το Mad World των Gary Jules και Michael Andrews που έγινε μεγάλη επιτυχία λόγω της ταινίας και έβαλε το κερασάκι στο φινάλε της τούρτας.
Εναλλάξ με τα pop hits ακούγονται ανατριχιαστικές original συνθέσεις του Michael Andrews που, όσο και να μη θες, σε βυθίζουν στο ψυχεδελικό σύμπαν του Donnie που είναι γοητευτικό, είναι ανατριχιαστικό, είναι καθηλωτικό, είναι η προσωποποίηση του cult.

1983, σε σκηνοθεσία Φ. Φελίνι με τους: Φρέντι Τζόουνς, Μπάρμπαρα Τζέφορντ, Βίκτορ Πολέτι, Τζάνετ Σάμαν, Πίτερ Σελιέ, Νόρμα Γουέστ, Ελίζα Μαϊνάρντι, Φιορέντζο Σέρα, Πίνα Μπάους

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1914 το υπερωκεάνιο ‘Gloria N’ σαλπάρει από το λιμάνι της Νάπολης.
Ο τελικός προορισμός του πλοίου είναι το νησί Έρημος, όπου στη θάλασσα του θα σκορπιστεί η στάχτη μιας ντίβας της όπερας της Εντμέα Τέτουα. Με επιβάτες μεγιστάνες του πλούτου, πρίγκιπες, συγγραφείς και άλλες διασημότητες της εποχής. Όλοι ταξιδεύουν με ένα συγκεκριμένο σκοπό. Οι επιβάτες θα αναγκαστούν να δώσουν λίγο περισσότερη προσοχή σε μια ομάδα Σέρβων τσιγγάνων προσφύγων, που ο καπετάνιος μαζεύει από τη θάλασσα. Κάποιος δημοσιογράφος θα αναλάβει να καταγράψει τα γεγονότα αυτού του ταξιδιού.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια ξεχωριστή ταινία του Φελίνι με σαρκασμό χιούμορ και μια παλαβομάρα. Που οφείλεται στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών που θυμίζουν ήρωες τσίρκου. Γεμάτο φαντασία και ονειρικά στοιχεία φιλμ του Φελίνι, με ρυθμούς προβληματικούς σε μερικά σημεία φανερώνεται πως ο Φελίνι αγαπούσε τους καλλιτέχνες ακριβώς για τις ιδιοτροπίες τους και τις υπερβολές τους. Από αυτούς άντλησε και εμπνεύστηκε, μαζί με τις αυτοβιογραφικές του αναφορές, για να σκηνοθετήσει μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του.
Η δράση διεξάγεται κατά το 1914, γι αυτό και ο Φελίνι έπαιξε το παιχνίδι του ασπρόμαυρου βωβού κινηματογράφου με υπότιτλους στην εναρκτήρια σεκάνς, τα πρώτα 10 λεπτά της ταινίας δηλαδή, ενώ ο ήχος, οι διάλογοι και το χρώμα εμφανίζονται μόνον όταν το πλοίο σηκώνει άγκυρα. Αλλά και στη συνέχεια διασκεδάζει με το να μένει πιστός σε ορισμένα χαρακτηριστικά των παλιών βουβών ταινιών: ακίνητα πλάνα, κοφτός ρυθμός των κινήσεων και στο τέλος κλείσιμο του πλάνου με ίριδα.
Ο κόσμος της αριστοκρατίας, της όπερας και των τεχνών είναι ένας κόσμος εστέτ και απόμακρος, γεμάτος διαστροφές, και χλωμός από την παρακμή και την ασημαντότητα. Ξεπηδά από ένα ασπρόμαυρο και βουβό φιλμ του 1914, και όλοι αυτοί αποκτούν χρώμα και φωνή καθώς ανεβαίνουν στο πλοίο για να τελέσουν την κηδεία. Μόνο με τους πολιτικούς μεσάζοντες έναν γκροτέσκο ηλίθιο δούκα και την τυφλή φιλόδοξη αδελφή του, οι επιβάτες θα συνειδητοποιήσουν ότι, ακόμη και πάνω σε ένα τεράστιο πλοίο στη μέση του πελάγους, είναι αδύνατον να δραπετεύσουν από την ‘πραγματική’ πραγματικότητα. Η διαφορά του ενός περιβάλλοντος με το άλλο εντείνεται από τον ίδιο τον Φελίνι με μια σχεδόν σοκαριστική αποκάλυψη. Ενώ το πλοίο ταξιδεύει, η κάμερα απομακρύνεται για να δείξει ότι η θάλασσα που κυματίζει, δεν είναι παρά μερικά μέτρα πανί πάνω στην κινούμενη πλατφόρμα ενός στούντιο. Όλα είναι ψεύτικα, από το πλοίο μέχρι τη θάλασσα, όλα σκηνικά του Ντάντε Φερέτι, αλλά ο ψεύτικος τους κόσμος δεν παύει να είναι ένας χώρος ποίησης, και ο Φελίνι τους αγαπάει, κάτι που το δείχνει και η γλυκιά νοσταλγία στη μουσική του Νίνο Ρότα.
Ο κριτικός Αλμπέρτο Μοράβια γράφει..‘Αυτό που είναι εξαιρετικό, είναι η διαίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή κοινωνία της Μπελ Επόκ είχε αδειάσει από ανθρωπισμό, αφήνοντας μόνο ένα τεχνητό και εξαντλητικό φορμαλισμό. Το αποτέλεσμα ήταν μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε ένα συνεχές αλλά αξιολύπητο μελόδραμα’.

Σειρά μαθημάτων και συζήτηση πάνω στις θέσεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων καθώς επίσης και σύγκριση των θέσεων αυτών με τις σημερινές διαμορφωμένες αντιλήψεις. 

Θα αναφερθούν οι : Θαλής, Πυθαγόρας, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Ηράκλειτος, Δημόκριτος, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Επίκουρος, Ποσειδώνιος.

Με τον κο Παναγιώτη Μαυραγάνη

Κάθε δεύτερη Τετάρτη (για τον Ιανουάριο 15 και 29 του μήνα) από τις 6 το απόγευμα και για δύο ώρες, μέχρι τον Ιούνιο του 2014.

2004, σε σκηνοθεσία Γουές Άντερσον με τους: Μπιλ Μάρεϊ, Όουεν Γουίλσον, Κέιτ Μπλάνσετ, Αντζέλικα Χιούστον, Γουίλεμ Νταφόε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ωκεανολόγος Στιβ Ζισσού, ως άλλος Ζακ Κουστό, περιπλανιέται με το ετερόκλητο πλήρωμά του στα βάθη των θαλασσών σε αναζήτηση ενός μυθικού καρχαρία, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει την κρίση της μέσης ηλικίας, την οποία επιδεινώνει η αποκάλυψη της ύπαρξης ενός 30χρονου παιδιού του, που έρχεται μαζί του στην αποστολή.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Προδίδοντας ηθελημένα τις αδυναμίες του ίδιου του κινηματογραφικού μέσου -πάντα στο βαθμό που η mainstream αγορά στην οποία απευθύνεται το επιτρέπει- ο Άντερσον επιχειρεί ένα ευφυές παιχνίδι με το κοινό και την προσμονή του για αληθοφανείς κινηματογραφικούς μύθους.
Σε μεγάλο βαθμό γυρισμένο στο σκηνικό-αντίγραφο του πλοίου, Belafonte, το “Life Aquatic” δοκιμάζει την αντίληψη των θεατών, αποκαλύπτοντας με τρόπο θαυμάσια αντί-κινηματογραφικό τις μη ρεαλιστικές λεπτομέρειες του σκηνικού, που σύμφωνα με τους κανόνες της αληθοφάνειας θα όφειλαν να παραμείνουν εκτός πλάνου. Οι χαρακτήρες κινούνται σε έναν χώρο εμφανώς προκατασκευασμένο και στημένο στο στούντιο, προδίδοντας ξανά και ξανά την αναλήθεια όσων προβάλλονται ενώπιων του κοινού. Η ίδια υπενθύμιση της πλαστότητας όσων βλέπουμε ακολουθεί και τις λήψεις σε εξωτερικούς, υπαρκτούς χώρους. Τα περιπλανώμενα μικρά πλάσματα -οι κατοικίδιες σαύρες, τα πολύχρωμα ριγέ καβούρια- αν και σχεδιασμένα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, διατηρούν μία εντελώς αναληθοφανή υφή πλαστελίνης ή ζαχαρωτού, δοκιμάζοντας εκ νέου την ανάγκη των θεατών να πιστέψουν όσα βλέπουν ως μία έστω κινηματογραφική, ωστόσο ρεαλιστική πραγματικότητα.
Φυσικά, η παραπάνω πρόθεση του Άντερσον επαληθεύεται δίχως καμία πλέον αμφιβολία στην τελική, αλληγορική σεκάνς της κατάδυσης. Στριμωγμένοι μπροστά στο τζάμι του υποβρυχίου, ακριβώς όπως το κοινό έχει παραταχθεί μπροστά στην ασημένια οθόνη, οι ήρωες καταδύονται στο απόλυτο σκοτάδι των απέραντων πιθανοτήτων και αναζητούν το μυθικό τους πλάσμα- όπως ακριβώς οι θεατές είναι έτοιμοι να αντικρίσουν οποιαδήποτε αλήθεια τους φανερωθεί στο σκοτάδι της αίθουσας. Μία φωτεινή μορφή πλησιάζει το τζάμι του υποβρυχίου και των θεατών. Και αποκαλύπτεται- τρομακτική, ακατανόητη, συγκλονιστική.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει κάτι σπάνιο για τα δεδομένα του είδους που υπηρετεί: να υποσχεθεί στους θεατές άλλη μία ιστορία στα μέτρα του παραδοσιακού mainstream σινεμά και ανταυτού να τους φέρει αντιμέτωπους με το ίδιο το μυστηριώδες είδωλό τους.
(Το soundtrack περιλαμβάνει εθιστικά κομμάτια που έγραψε ο μόνιμος συνεργάτης του Γουές, Mark Mothersbaugh στο Casio του, τραγούδια από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, καθώς και απίστευτες ακουστικές διασκευές τραγουδιών του David Bowie από τον Seu Jorge στα πορτογαλικά.)

2007, σε σκηνοθεσία Γουόνγκ Καρ-Γουάι με τους: Νόρα Τζόουνς, Τζουντ Λο, Ντέιβιντ Στράδερν, Ρέιτσελ Βάις, Νάταλι Πόρτμαν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Ελίζαμπεθ μοιράζεται τον δύσκολο χωρισμό της με τον ιδιοκτήτη ενός καφέ στη Νέα Υόρκη. Τελικά, αρχίζει να ταξιδεύει, φτάνοντας μέχρι το Μέμφις και την Νεβάδα, όπου γνωρίζει έναν δυστυχισμένο από τον γάμο του αστυνομικό και μια πιτσιρίκα τζογαδόρο. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, η Ελίζαμπεθ δεν θα είναι πια η ίδια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Έχοντας να αντιμετωπίσει το θετικό απόηχο που άφησαν τα ‘In the mood for love’ και ‘2046’και πιστεύοντας πως ήρθε η ώρα για το άνοιγμά του στο αμερικανικό κοινό, ο Γουόνγκ Καρ-Γουάι αφήνει για πρώτη φορά τον αγαπημένο του τόπο και, μέσω της ηρωίδας της νέας του δημιουργίας, που ενσαρκώνεται από την συνθέτρια-τραγουδίστρια Νόρα Τζόουνς στην πρώτη της επαφή με τον κινηματογραφικό φακό, διασχίζει τον Ειρηνικό, ταξιδεύει από ακτή σε ακτή ανακαλύπτοντας τη δική του Αμερική και παρουσιάζει την πρώτη του ταινία πλήρως γραμμένη στα αγγλικά και σκηνοθετημένη επί αμερικανικού εδάφους.
Μ’ ένα (πολύ)αστεράτο καστ στη διάθεσή του, ο δαιμόνιος σκηνοθέτης από το Χονγκ-Κονγκ μαζί με το νέο του διευθυντή φωτογραφίας, Ντάριους Κόντζι, την ακολουθεί σε κάθε μίλι και σε κάθε σταθμό, ενορχηστρώνοντας και χρωματίζοντας ένα ενδοσκοπικό road-movie και, παράλληλα, σκιαγραφώντας την αμερικανική κουλτούρα και ψυχή μέσα από το δικό του συναρπαστικό αισθητικό πρίσμα επιχειρεί να δώσει τη δική του ματιά στην αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης, της αυτογνωσίας και την επούλωση των μετά-ερωτικών τραυμάτων. Και, όντας απηυδισμένος από την πενταετή περιπέτεια γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, θέλησε αυτή τη φορά να ολοκληρώσει το ‘My Blueberry Nights’ διαφορετικά, χαλαρά και γρήγορα (σε επτά μόνο εβδομάδες, συγκεκριμένα) με έντονη την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού.
Ο Καρ-Γουάι μοιάζει να συστήνει το σινεμά του στην άλλη όχθη του Ειρηνικού, απλώνοντας τις φορμαλιστικές του εικόνες, τα καλοχρωματισμένα πλάνα, τις αργές κινήσεις, την ταιριαστή μουσική υπόκρουση(του διεθνούς φήμης Ιάπωνα συνθέτη Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι).
Μια συγκινητική διάβαση κατά μήκος μιας έκτασης που χωρίζει τον πόνο μιας χαμένης αγάπης από την φαιδρή και εκ νέου ανακάλυψή της…