1996, σε σκηνοθεσία Σριντιάν Ντραγκόγεβιτς με τους: Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς, Νίκολα Κόγιο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η φιλία ενός Σέρβου και ενός μουσουλμάνου δοκιμάζεται στον εμφύλιο πόλεμο της Βοσνίας, όταν και οι δύο συμμετέχουν σε επιχειρήσεις γενοκτονίας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία είναι γέννημα της εποχής της, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Γυρισμένη στο τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Βοσνία (1996), αφηγείται μέσα από τα μάτια δύο αδερφικών φίλων (Μίλαν -Βόσνιος, χριστιανός- και Χαλίλ -Βόσνιος, μουσουλμάνος), που μεγάλωσαν μαζί στον “υπαρκτό” του Τίτο και της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, την μετεξέλιξη τους σε στρατευμένους νέους στην υπόθεση της “εθνικής και θρησκευτικής” ολοκλήρωσης με το όπλο στο χέρι. Μιας υπόθεσης που χαρακτηρίζεται σαν τον δράκο στο βάθος του τούνελ.
Ο πόλεμος μεταξύ Ορθόδοξων και Μουσουλμάνων στα εδάφη που αυτοί ζούσαν μέχρι πριν λίγο όλοι μαζί. Η άτσαλη επέλαση του καπιταλισμού. Οι μνήμες της προηγούμενης ζωής. Οι ελπίδες που κατέρρευσαν υπό όλα τα καθεστώτα. Το κατευθυνόμενο μίσος. Οι φυτεμένοι για τα καλά εθνικιστικοί σπόροι στα κεφάλια των ανθρώπων. Το παράλογο του πολέμου. Όλα αυτά μέσα από τη πορεία ενός Σέρβου που φτάνει να μισεί παθητικά τους ”Τούρκους” όπως λένε τους Βόσνιους.
Με μπόλικο σαρκαστικό δηλητήριο, ειρωνεία και μερικές από τις πιο δυνατές εικόνες κατάφερε να μας κάνει να παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα χωρίς άκυρους διδακτισμούς  και χωρίς να παίρνει το μέρος κανενός. Ακολουθώντας τον  Κουστουρίτσα αλλά μάλλον περισσότερο την ”Σλάβικη νοοτροπία” ο Ντραγκόγεβιτς καταφέρνει και καταπιάνεται με ένα τόσο σοβαρό θέμα αλλά σε κάνει τη μία να γελάς και την άλλη να ξεροκαταπίνεις χωρίς να το φαρσοποιεί ούτε μια στιγμή.
Στη πλούσια από αλληγορικές σκηνές ταινία, ο σκηνοθέτης δεν χαρίζει κάστανα. Με διεισδυτική και κυρίως δίκαιη ματιά, γεμίζει αίμα τα χέρια των υπευθύνων, από τα κομματικά στελέχη ως και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οραματίζεται μια κοινωνία των εθνών, με τα χαρακτηριστικά της παιδικής αθωότητας.
Τι μπορεί να επιφέρει ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, φίλους αχώριστους;
Ο Μίλαν, πρωταγωνιστής της ταινίας, σχολιάζοντας το γνωστό ρητό πως ο πόλεμος βγάζει το καλύτερο και το χειρότερο στους ανθρώπους, αναρωτιέται: ποιο είναι άραγε το καλύτερο;

2009, σε σκηνοθεσία Σάμιουελ Μάοζ με τους: Ρέιμοντ Αμσάλεμ, Μάικλ Μοσόνοφ, Γιόαβ Ντονάτ, Οσρί Κοέν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ιούνιος 1982. Ένα τανκ και μια διμοιρία Ισραηλινών στρατιωτών προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους και να διαφύγουν από μια βομβαρδισμένη πόλη του νότιου Λιβάνου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες-αν όχι όλων των εποχών τότε σίγουρα της δεκαετίας που μας πέρασε. Πραγματεύεται τον πόλεμο στον Λίβανο τον Ιούνιο του 1982. Έγινε εισβολή των Ισραηλινών στο νότιο τμήμα της χώρας με σκοπό την εξόντωση των Παλαιστινίων. Οι Ισραηλινές δυνάμεις αποχώρησαν από τον Λίβανο ύστερα από 18 ολόκληρα χρόνια, το 2000!
Ο Μάοζ μας δείχνει τη πραγματικότητα του πολέμου, ότι ένας πόλεμος δε μπορεί να είναι νόμιμος όσες συμφωνίες και να γίνουν ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές και τους διεθνείς οργανισμούς. Ότι στο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές, μόνο νεκροί και χαμένοι.
Δημιουργεί μια έντονα κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και αυτό το επιτυγχάνει πλήρως αφού το 98% των σκηνών διαδραματίζονται μέσα σε ένα τανκς. Η εικόνα του πολέμου έξω από το τεθωρακισμένο παρουσιάζεται μέσα από τη διόπτρα του πυροβολητή, η ματιά του οποίου είναι στην πραγματικότητα αυτή τού Σ. Μάοζ, αφού υπήρξε ο ίδιος πυροβολητής στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου. Έζησε τραυματικές εμπειρίες και χρειάστηκαν 25 χρόνια να ξεπεράσει το σοκ και να γράψει το σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.. Υπόδειγμα κινηματογράφησης σε όλα τα επίπεδα. Η κλειστοφοβική οπτική που επιλέγει καταφέρνει να μας δείξει ακριβώς αυτές τις πτυχές, χωρίς ουσιαστικά να δούμε “πόλεμο” ή τουλάχιστον τον πόλεμο που μάθαμε να βλέπουμε στις δυτικές ταινίες.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό αλλά και πιο τρομακτικό στοιχείο του «Λιβάνου» να είναι ο ήχος, όπου ο Μάοζ δούλεψε με τρομερή σχολαστικότητα. Δε χρησιμοποιεί καθόλου μουσική αλλά αρκείται στους εκκωφαντικούς μηχανικούς ήχους του τανκ. Η παραμικρή κίνηση της κάμερας συμπληρώνεται από τον ήχο του κανονιού εμπλουτίζοντας τον ρεαλισμό. Ανάβει η μηχανή, τρομάζεις. Γυρίζουν οι ρόδες, τρομάζεις. Ανοίγει η πόρτα, τρομάζεις. Ο ήχος είναι στην κυριολεξία ένας από τους ήρωες της ταινίας και πρωταγωνιστεί στη διαρκώς κλιμακούμενη ένταση!
Στιγμές τρομακτικής ψυχολογικής έντασης που σου κόβουν την ανάσα, και κυρίως για πρώτη φορά δε βλέπουμε το τρομακτικό τανκ που σαρώνει με τις οβίδες του αλλά αυτούς που βρίσκονται μέσα σ`αυτό.
Ο βετεράνος-σκηνοθέτης καταλήγει γενικά στο συμπέρασμα ότι ευθύνες για τους πολέμους δεν φέρει ο λαός κάποιας χώρας αλλά συνήθως οι πολιτικοί της αρχηγοί με σκοπό τις πολυπόθητες πολιτικές σκοπιμότητες. Και αυτό είναι που σε αγγίζει στην ψυχή, η τραγικότητα αυτών των ηρώων που υπακούουν σα μαριονέτες στον παραλογισμό των ανωτέρω εντολών.

2000 σε σκηνοθεσία  Alejandro Gonzalez Inarritu με τους : Emilio Echevarria, Gael Garcia Bernal, Goya Toledo

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Οκτάβιο είναι ένας άνεργος έφηβος που επιδίδεται σε κυνομαχίες προκειμένου να κερδίσει χρήματα και να το σκάσει με τη γυναίκα του αδελφού του. Μαζί με τον Κόφι, τον σκύλο του, καταφέρνουν να μαζέψουν αρκετά λεφτά. Το γεγονός αυτό, όμως, εξαγριώνει αρκετά άτομα και ύστερα από έναν αποτυχημένο αγώνα αρχίζουν μανιωδώς να τον κυνηγούν. Ο Οκτάβιο προσπαθώντας να ξεφύγει με το αμάξι του περνά ένα φανάρι με κόκκινο και προκαλεί ένα ατύχημα. Το άλλο θύμα του τρακαρίσματος και πρωταγωνίστρια της δεύτερης ιστορίας είναι η Βαλέρια, η οποία τραυματίζεται σοβαρά και αναγκάζεται να σταματήσει την καριέρα της ως μοντέλο. Έχει έναν νέο αγαπητικό να την προσέχει, αλλά η κατάσταση δεν βελτιώνεται. Ενας αυτόπτης μάρτυς του δυστυχήματος είναι ο κεντρικός ήρωας της τρίτης ιστορίας. Ο Ελ Τσίρο είναι ένας άστεγος ζωόφιλος, ο οποίος έχει σαν «χόμπι» τη δολοφονία επί πληρωμή, ένα σκοτεινό παρελθόν και μια ξεχασμένη κόρη που θα προσπαθήσει να βρει…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Amores Perros» σημαίνει Αγάπες Σκύλες ή Σκυλίσιες Αγάπες. Η ταινία αφηγείται τρεις ιστορίες ανθρώπων εντελώς διαφορετικών που όμως έχουν δύο κοινά, τρόπον τινά, στοιχεία, τα σκυλιά (που φυσικά παίζουν ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας) και την αγάπη που βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, χωρίς κατ’ ανάγκη να κυριαρχεί ως συναίσθημα. Άλλοτε μοιάζει να προσπαθεί να αναδυθεί σε έναν κόσμο όπου φαντάζει χαμένη, άλλοτε είναι ψεύτικη, άλλοτε κάνει και το θεατή να παραδεχτεί ότι «είναι μια σκύλα»… Πάντα, έμμεσα ή άμεσα, καθορίζει τις πράξεις των ηρώων, αλλά ποτέ δεν φέρνει την ευτυχία, αν και το καταπληκτικό τέλος κλείνει το μάτι στο θεατή με συγκινητική αισιοδοξία…
Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, και πρώτη της τριλογίας του «θανάτου» που περιλαμβάνει το «21 Γραμμάρια» και ολοκληρώθηκε με την «Βαβέλ», ο σκηνοθέτης διαπλέκει τρεις τραγικές ιστορίες που έχουν ως σημείο σύνδεσης τους ένα δυστύχημα. Η ντοκιμαντερίστικη διάθεση του Ιναρίτου και τα βιντεοκλιπίστικα γρήγορα πλάνα αποτελούν πρόκληση για τον αμφιβληστροειδή του υποψιασμένου θεατή. Βραβείο καλύτερης ταινίας στην Εβδομάδα Κριτικής του φεστιβάλ Καννών 2000 και υποψήφια για Οσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας.

1955, σε σκηνοθεσία Νίκολας Ρέι με τους: Τζέιμς Ντιν, Νάταλι Γουντ, Σαλ Μινέο, Τζιμ Μπάκους, Ντέννις Χόπερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο νεαρός Τζιμ Σταρκ νιώθει το αίμα του να βράζει, έχει συνεχείς συγκρούσεις με τους γονείς του, και οδηγείται σε μια παρορμητική αυτοκαταστροφική εξέγερση ως κρατούμενος στο αστυνομικό τμήμα με την κατηγορία της δημόσιας μέθης. Αισθάνεται πως συνθλίβεται καθώς του λείπει το σωστό πατρικό πρότυπο και βρίσκει καταφύγιο στον έρωτά του με την Τζούντι και τη φιλία του με τον “Πλάτωνα”, δύο παιδιά εξίσου εξουθενωμένα υπαρξιακά.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία-σταθμός της δεκαετίας του ’50, τόσο ως προς τη συγκρότηση του star system του Χόλυγουντ και της έννοιας του ειδώλου μέσα από την ερμηνεία του Τζέιμς Ντιν, όσο και για τη θεματική της νεανικής οργής έναντι της γονικής αποτυχίας. Αξεπέραστη η αρχιτεκτονικών διαστάσεων σκηνοθεσία του Νίκολας Ρέι..
Ο «Επαναστάτης» του, αποτελεί υπόδειγμα «ψυχολογικής σκηνοθεσίας» με την κάμερα να στήνεται, να τρέχει, να ξεσπά ως ένας ακόμα απρόβλεπτος, έφηβος ήρωας. Έστρεψε την κάμερα πέρα από την επιφάνεια, γιατί επέτρεψε τους περίεργους διαλόγους, γιατί αφουγκράστηκε το υπόκωφο. Γιατί συνειδητοποίησε ότι στην ηλεκτρισμένη ενέργεια του πρωταγωνιστή του κρυβόταν όλη η ταινία. Ο Τζέιμς Ντιν ήταν ο νέος εύθραυστος ήρωας: απέρριπτε το «μάτσο» πρότυπο της προηγούμενης γενιάς, εξέφραζε ευαισθησίες, η αρρενωπότητά του ήταν εγκεφαλική, η ομορφιά του σχεδόν θηλυκή.
Η ταινία του Νίκολας Ρέι είναι από τις πρώτες που συλλάβανε μια επερχόμενη επανάσταση, που λάμβανε χώρα στα θεμέλια της κοινωνίας. Η νεολαία ποτέ δεν είναι πλέον η ίδια και η επανάσταση θα ακμάζει μέσα της. Τι την προκάλεσε; Η ανικανότητα των «μεγάλων» να αποτρέψουν τον μεγάλο πόλεμο και ο φόβος που συσσωρεύτηκε μέσα τους μετά από αυτόν και τον Ψυχρό, βγήκε όλος μέσα στην πλαστά ευτυχισμένη δεκαετία του 1950. Ο νέος δεν ένιωθε πια τον πατέρα-δυνάστη, δεν κλείνονταν στο σπίτι του για σκληρές εργασίες, απλά βγήκε από το καβούκι του και έψαξε κάτι να… περάσει την ώρα του. Για πρώτη φορά απελευθερώθηκε όλη η κρυμμένη ψυχοσύνθεση της νεολαίας, που ένιωθε ανάγκη για αλλαγές, ακόμα και αν στην εποχή εκείνη δεν είχε ούτε μια πρόταση. Οι έννοιες «χάσμα γενεών», «εφηβική ανησυχία», «σύγκρουση με το κατεστημένο» δεν ήταν αρχετυπικές. Γεννήθηκαν τότε, τότε καταγράφηκαν στα πρώτα βιβλία κοινωνιολογικής παρατήρησης, τότε εκτέθηκαν σε ψυχιατρικές μελέτες.
Μπορεί να μη ζούμε στο 1955, μπορεί να μην μονομαχεί η νεολαία ως το γκρεμό, ο Επαναστάτης Χωρίς Αιτία, όμως, μιλάει διαχρονικά ως σήμερα, ως αύριο, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Μια ταινία σύμβολο για τις απαρχές μιας καινής νεανικής ψυχοσύνθεσης, ένας πρωταγωνιστής μύθος στην καλύτερη στιγμή του, ίσως γιατί δεν είχε και άλλη ευκαιρία..

1966, σε σκηνοθεσία Σέρτζιο Λεόνε με τους: Κλιντ Ίστγουντ, Λι Βαν Κλιφ, Ιλάι Γουάλας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δυο πιστολέρο, πρώην συνεταίροι, γίνονται αντίπαλοι. Η μοίρα θέλει να συνεργαστούν ξανά, όταν ένας ετοιμοθάνατος στρατιώτης τούς εκμυστηρεύεται ότι σε κάποιο νεκροταφείο υπάρχουν θαμμένα σακιά με χρυσά νομίσματα. Όμως, το θησαυρό αναζητά και ένας τρίτος άντρας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για το τρίτο κατά σειρά σπαγγέτι-γουέστερν που γύρισε ο Λεόνε με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ. Είχαν προηγηθεί το “Για μια χούφτα δολάρια” και η “Μονομαχία στο Ελ Πάσο”..Βέβαια κατά τη μυθοπλασία είναι αυτό που προηγείται.
Η ιστορία διαδραματίζεται στα βάθη της άγριας δύσης, την εποχή που ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, έχει ήδη κριθεί υπέρ των Βορείων. Στις αχανείς εκτάσεις της αμερικανικής ενδοχώρας, τρεις άνδρες προσπαθούν να φτάσουν σε έναν θησαυρό, θαμμένο μαζί με έναν πεσόντα του πολέμου.
Και ο καθένας από αυτούς θα χρησιμοποιήσει μεθόδους ανάλογους του χαρακτήρα του. Ο Κακός (Λι βαν Κλιφ) θα βασανίσει και θα σκοτώσει. Ο Άσχημος (Ελάι Γουάλας) θα μεταχειριστεί την κουτοπονηριά και την προδοσία. Και ο Καλός (Κλιντ Ίστγουντ) θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του, το κυνικό του χιούμορ και την εκπληκτική του ικανότητα στο περίστροφο. Κι ενώ η ζυγαριά θα κλίνει άλλοτε προς τη μία κι άλλοτε προς την άλλη κατεύθυνση, εμείς θα γινόμαστε μάρτυρες της μοναδικής κινηματογραφικής ιδιοφυίας του ιταλού σκηνοθέτη που θύμισε στους Αμερικανούς, τον τρόπο με τον οποίο γυρίζονται τα γουέστερν.
Τα μακρόσυρτα γενικά πλάνα της υπαίθρου, συνδυάζονται με πολύ κοντινά στα πρόσωπα των ηρώων, μετατρέποντας τους, από κοινούς θνητούς σε μυθικές φιγούρες, ενώ οι γωνίες λήψης και ο ρυθμός της κάθε μονομαχίας οριοθετούν έναν χωροχρόνο που είναι αδύνατο να υπάρξει έξω από την οθόνη, καθώς είναι αντιρρεαλιστικός και αποκλειστικά κινηματογραφικός. Παράλληλα, φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο, ο περφεξιονισμός του Λεόνε. Κάθε κάδρο είναι σχεδιασμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάθε πυροβολισμός έχει χορογραφηθεί ξεχωριστά. Κάθε ήχος έχει ενορχηστρωθεί τέλεια.
Και πάνω από όλα αυτά, ενσωματωμένο πλήρως στην αφήγηση, ξεχωρίζει το πασίγνωστο “σφύριγμα” του Έννιο Μορικόνε, το μουσικό θέμα της ταινίας, που είναι αδύνατον να σβηστεί από τη μνήμη εκείνου που θα το ακούσει..

1964, σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τους: Πίτερ Σέλερς, Τζορτζ Σκοτ, Στέρλιν Χέιντεν, Σλιμ Πίκενς, Κίναν Γουίν, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, Τρέισι Ριντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένας παράφρονας Αμερικανός στρατηγός διατάζει τα βομβαρδιστικά του να εξαπολύσουν πυρηνική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Κι ενώ το Πεντάγωνο καλεί Μόσχα, για να αντιμετωπίσει από κοινού την ιδιόρρυθμη κατάσταση, πληροφορείται την ύπαρξη ενός μηχανισμού ρωσικών αντιποίνων που ούτε οι Σοβιετικοί είναι σε θέση να ελέγξουν.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η αιώνια διαμάχη Η.Π.Α.-Ρωσία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και μάλιστα υπό την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα Red Alert του Πίτερ Τζωρτζ και παρουσιάζει με κωμικοτραγικό τρόπο το πως ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπο προκειμένου να τον υποδουλώσει και να ωφεληθεί. Ένας εξαίσιος Πίτερ Σέλερς σε ένα τριπλό ρόλο-πρότυπο στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου, υπό την “καθοδήγηση” του μεγάλου Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία ο Κιούμπρικ έχει απόλυτο έλεγχο των πάντων. Ολόκληρη η αισθητική της ταινίας (φωτισμός, γωνίες λήψης, εναλλαγή πλάνων, σενάριο) περνάει μέσα από το δικό του φίλτρο, έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απ’ ότι στο παρελθόν, ξέρει τι θέλει και το παίρνει. Με σταθερό και γρήγορο ρυθμό στην αφήγηση, η ταινία είναι συμπαγής και μεγάλη συμβολή σ’ αυτό έχει ο απολαυστικός και καυστικότατος διάλογος, που γίνεται πλατφόρμα για να μεταφέρει ο σκηνοθέτης στο φιλοθεάμον κοινό αυτό που σκέφτεται, με τον τρόπο που αυτός θεωρεί ιδανικό.
Εντυπωσιακό στοιχείο είναι τα αναρίθμητα σεξουαλικά υπονοούμενα που παρελαύνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, προ καταστροφής και μετά, σε μια προσπάθεια να καταδειχθεί ότι όποια κι’ αν είναι η κουλτούρα μας, όσο κι’ αν καίγεται το σύμπαν τριγύρω μας, παραμένουμε κρίκος της τροφικής αλυσίδας με βασικά ζωώδη ένστικτα από τα οποία ποτέ δεν θα απαλλαγούμε. Κι’ αυτό δεν είναι καλό ή κακό, άσπρο ή μαύρο. Είναι φυσικό.
Με συνεχή παράδοξα και οξύμωρα, όπως η προτροπή του Αμερικανού προέδρου για αποφυγή εντάσεων στην «Αίθουσα Πολέμου» ή η επιγραφή «Peace is our Profession» έξω από στρατόπεδο, μας προτρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε, κατά το δοκούν, χωρίς να μπορούμε, δυστυχώς, να αποφύγουμε τη σύγκριση με τη σημερινή παγκόσμια τάξη πραγμάτων και να αναρωτηθούμε για άλλη μια φορά αν η πραγματικότητα είναι πιο φανταιζί από την τέχνη. Αν και μάλλον ξέρουμε την απάντηση…
Το Dr. Strangelove είναι η μέγιστη απόδειξη ότι μια κωμωδία δεν χαρακτηρίζεται από το πόσο γέλιο προκαλεί (ακόμη και μέσα από τη γελοιότητα), αλλά από το αν μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, δημιουργεί στο θεατή της προβληματισμό…
Είναι μια σάτιρα-καταγγελία σε βάρος των πολεμοχαρών, των εθνικιστών και παράλληλα περιγράφει με όρους κωμωδίας την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου…Το τελευταίο κομμάτι της είναι άψογο, και μέσα σε ένα πεντάλεπτο παρέχει με τρόπο κατανοητό και ταυτόχρονα φρικιαστικό όλο το φάσμα της ναζιστικής ιδεολογίας…

1967, σε σκηνοθεσία Ζακ Τατί, με τους Ζακ Τατί, Μπάρμπαρα Ντενέκ, Ρίτα Μέιντεν, Φρανς Ρουμιγί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Με κίνητρο μια συνάντηση με κάποιον Αμερικανό αξιωματούχο, ο αγαπητός κύριος Ιλό, συντροφιά με το καπέλο και την ομπρέλα του, περιπλανιέται στον πολύβουο λαβύρινθο του Παρισιού, προκαλώντας, άθελά του, το γνωστό, χαρακτηριστικό χάος… Η ευρωπαϊκή μητρόπολη σφύζει από ζωή, οι τουρίστες έχουν κάνει κανονική επιδρομή, η «μοντέρνα» αρχιτεκτονική του τέλους της δεκαετίας του ’60 αναπτύσσεται απειλητικά και τα νέα τεχνολογικά μέσα και gadgets δεν μπορούν παρά να μπερδέψουν και να τρομάξουν τον καλοπροαίρετο, απλοϊκό, στρουμπουλό κύριο. Στα μάτια και στα χέρια του, η αφιλόξενη, ανταγωνιστική, υπερσύγχρονη πόλη και οι αγχωμένοι κάτοικοί της αποκτούν ξανά κάτι από την παιδικότητα, τη σκανταλιάρικη γλύκα της πιο καλής μας διάθεσης, την πιο ηλιόλουστη μέρα της ζωής μας. …Μήπως και στην πραγματικότητα θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από τον κύριο Ιλό;

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Με το “Playtime”, ο Ζακ Τατί εφευρίσκει ένα χιούμορ χωρίς κωμικούς διαλόγους, βασισμένο σε αισθητικά γκάγκ και σε θορύβους.
Ο Τατί σατιρίζει τη μοντέρνα αρχιτεκτονική και το τουριστικό Παρίσι (το οποίο δεν υπάρχει μέσα στην ταινία, παρά μόνο σε καθρεφτίσματα και αντανακλάσεις των γυάλινων επιφανειών ενός κτιρίου, κάθε φορά που ανοιγοκλείνει η γυάλινη πόρτα του ταξιδιωτικού γραφείου, βλέπουμε να καθρεφτίζεται στιγμιαία πάνω της κι ένα διαφορετικό τουριστικό αξιοθέατο: ο Πύργος του Άιφελ, η Μονμάρτη, η Αψίδα του θριάμβου…), την εισβολή αμερικανικών συνηθειών στη γαλλική κουλτούρα, το νεοπλουτισμό και την επιδειξιομανία, την ροπή του σύγχρονου κόσμου προς την εκζήτηση, διατηρώντας όμως ανέπαφο τον βαθύ ουμανισμό και την τρυφερότητα που πάντα τον χαρακτήριζε.
Όπως και σε άλλες του ταινίες το κωμικό δεν κατασκευάζεται, αλλά φαίνεται να προκύπτει αβίαστα μέσα από καθημερινές συμπτώσεις που όλοι βιώνουμε αλλά δεν παρατηρούμε και για μία ακόμη φορά η δουλειά του με τον ήχο είναι μοναδική.
Η τελειομανία του σκηνοθέτη τον ώθησε να χτίσει μια πόλη, πράγμα που τελικά τον οδήγησε στην οικονομική καταστροφή. Αν και η αξία της ταινίας δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή της (κυρίως λόγω της αργής αφήγησης και της απουσίας έντονων δραματικών στιγμών), σήμερα θεωρείται ένα αριστούργημα.

1961, σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς, με τους Όντρεϊ Χέπμπορν, Τζορτζ Πέπαρντ, Μπάντι Έμπσεν, Μάρτιν Μπάλσαμ, Ντόροθι Γουίτνεϊ, Πατρίσια Νιλ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία μας μεταφέρει σε μία παλιά, συνοικιακή πολυκατοικία της Νέας Υόρκης. Εκεί ζει μια νεαρή κοπέλα, η Χόλι, συντροφιά με τον γάτο της. Κάθε βράδυ κι ένας άλλος συνοδός μένει παρατημένος έξω από το διαμέρισμά της. Κάπως έτσι η Χόλι με τα πελώρια μάτια και το πονηρό χαμόγελο, καταφέρνει να ζήσει. Κοροϊδεύοντας πλούσιους, ανόητους άνδρες, τάζοντάς τους έρωτα και αφήνοντάς τους να παρακαλούν στο κατώφλι της. Μοναδικό της όνειρο, να παντρευτεί έναν όμορφο εκατομμυριούχο και να είναι η ζωή της τόσο «ήρεμη, ευτυχισμένη και ατάραχη», όσο το αγαπημένο της κοσμηματοπωλείο Tiffanys. Μία μέρα ένας νεαρός συγγραφέας θα μετακομίσει στον πάνω όροφο, σπιτωμένος από την κατά πολύ μεγαλύτερή, παντρεμένη ερωμένη του. Στο πρόσωπο της ατίθασης κοπέλας θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Εκείνη, όμως, δεν θα πάψει να αδημονεί για τον εκατομμυριούχο των ονείρων της…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ευχάριστη μεταφορά της κατά τα άλλα σκοτεινής ομότιτλης νουβέλας του Τρούμαν Καπότε, και ύμνος των απανταχού «ρομαντικών».
Ο Μπλέικ Έντουαρντς ήταν σκηνοθέτης κωμωδιών, αλλά με αυτή την δραματική κομεντί άγγιξε το τέλειο του. Στα χέρια του έχει ένα εξαιρετικό κείμενο του Τρούμαν Καπότε, το οποίο εγκλωβίζει όλη την ανεμελιά της εποχής του.
Ιδανική ενσάρκωση αυτής είναι η Όντρεϊ Χέπμπορν, στον πιο δυνατό ρόλο της καριέρας της, ένα σπουργιτάκι ανάμεσα σε θηρία. Πλάθει, άψογα και με περίσσιο στυλ, έναν εύθραυστο χαρακτήρα, που ανάμεσα στον πόθο για ζωή, κατατρέχεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος και την ανάγκη της επιβίωσης. Είναι ένας ευαίσθητος τυχοδιώκτης, περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από αφέλεια.
Ρόλος που θεωρείται ο πιο αξέχαστος και αναγνωρίσιμος της ηθοποιού. Η ίδια η Χέπμπορν τον θεωρούσε ως έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της καριέρας της, καθώς η ίδια ως εσωστρεφής καλούταν να υποδυθεί έναν εξωστρεφή χαρακτήρα.
Το “Πρόγευμα στο Τίφανις” αποτελεί μια ταινία μύθο του αμερικανικού κινηματογράφου.
Με εκπληκτική φωτογραφία αλλά και χαρακτηριστική μουσική επένδυση.. Ποιος ξεχνάει την ερμηνεία της Χέπμπορν στο τραγούδι “Moon River” που βοήθησε τον συνθέτη Χένρυ Μανσίνι και τον στιχουργό Τζόνι Μέρκερ να κερδίσουν το όσκαρ καλύτερου τραγουδιού;