1999, σε σενάριο και σκηνοθεσία των αδερφιών Γουατσόφσκι με τους Κιάνου Ριβς,Λόρενς Φίσμπερν,Κάρι-Ανν Μος, Χιούγκο Γουίβινγκ και Τζοε Παντολιάνο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στον πόλεμο τεχνητής – ανθρώπινης νοημοσύνης, η πρώτη έχει θριαμβέψει και έχει κατακτήσει τον κόσμο του μέλλοντος. Οι άνθρωποι είναι πλέον αναγκασμένοι να «ζουν» σε ένα ψηφιακά κατασκευασμένο περιβάλλον ολοκληρωτικά σχεδιασμένο από τους υπολογιστές, καλωδιωμένοι στο παρόν τους, χωρίς συνείδηση, χωρίς φαντασία, χωρίς ελπίδα. Μόνο μια μικρή επαναστατική ομάδα με αρχηγό τον Μορφέα έχει κατορθώσει να ξεφύγει, και στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα, αναζητά τον λυτρωτή, τον σύγχρονο Μεσσία του ανθρώπινου γένους, όπως προφητεύουν οι γραφές. Όλες οι ελπίδες στρέφονται στον Νίο, έναν χάκερ.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
What is the matrix?
Μία ταινία επιστημονικής φαντασίας και φουτουριστικής αντίληψης η οποία μέσα από ένα ευφυώς μπλεγμένο σενάριο που στο τέλος αποζημιώνει καθώς ξεδιαλύνει τα πάντα, ρίχνει μία ματιά στο μέλλον της ανθρωπότητας και προκαλεί το βολεμένο, με τις ευλογίες της θρησκείας, παρελθόν της.
Δεν στηρίζεται απλά και μόνο στην φαντασία των δημιουργών αλλά στην κοσμοθεωρία μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Υπάρχει ο κόσμος αυτός μέσα στον οποίο ζούμε και κινούμαστε που στην πραγματικότητα είναι πλασματικός κι ένας άλλος, ο αληθινός κόσμος μέσα στον οποίο θα έπρεπε να ζούμε. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας κι από ‘κει και μετά όλα, φανταστικά και μη, περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν.
Το “Matrix” άλλαξε την πορεία των ταινιών δράσης. Αυτή η κορυφαία στιγμή του κινηματογράφου του φανταστικού, χτίζει μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια μας ένα τεχνολογικό σύμπαν που γεννά τρόμο και ηδονή ταυτόχρονα και μας καλεί σε μία ξενάγηση χωρίς εγγυήσεις. Φανταστικός ρυθμός, ριζοσπαστικά εφέ (σκηνές σε αργή κίνηση αλλά που η κάμερα κινείται σε πραγματικό χρόνο), ένα άψογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τη γνώση. Μόνο που αυτή η γνώση δεν είναι καταναγκαστική.
Ο ήρωας πρέπει να επιλέξει να μάθει, το ίδιο κι ο θεατής.
Το soundtrack εξίσου δυναμικό. Εκτός από τα ηχητικά του Ντον Ντέιβις, περιλαμβάνει τραγούδια από τους Rammstein, Rob Dougan, Rage Against the Machine, Propellerheads, The Crystal Method, Ministry, Deftones, The Prodigy, Rob Zombie, Meat Beat Manifesto, Massive Attack και Marilyn Manson.

1994, σε σκηνοθεσία  Κουέντιν Ταραντίνο, με τους Τζον Τραβόλτα, Σάμιουελ Λούις Τζάκσον, Ούμα Θέρμαν, Μπρους Γουίλις, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Τιμ Ροθ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Δύο σκληροί εκτελεστές με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ένας αποτυχημένος πυγμάχος που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Μια κακομαθημένη καλλονή εθισμένη στην κοκαΐνη. Ένα ζευγάρι ληστών που αγαπιούνται τρελά…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλο το θέμα της ταινίας (και όλων των ταινιών του Ταραντίνο)είναι οι διάλογοι..διάλογοι άσχετοι με την πλοκή αλλά καθόλου περιττοί. Αντιθέτως είναι πανέξυπνα δομημένοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να δώσουν ρεαλιστική υπόσταση στους χαρακτήρες οι οποίοι έχουν δομηθεί έτσι ώστε στην αρχή του φιλμ να φαντάζουν αμιγώς κινηματογραφικοί χωρίς ρίζες στην πραγματικότητα και να εξελίσσονται καθ’ οδόν σε ανθρώπινες φιγούρες με συναισθήματα, κίνητρα και κυρίως φόβους. Όλοι φοβούνται κάτι και σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ο φόβος αυτός ( για την απόρριψη, την μοναξιά, τον θάνατο, την τιμωρία, τον εξευτελισμό, την απώλεια προσανατολισμού) είναι ο ουσιαστικός συνδετικός κρίκος όλων των ηρώων. Αυτή λοιπόν η μετάβαση τους από καρικατούρες σε ανθρώπινες προσωπικότητες με βάθος, πάθη, παρελθόν και μέλλον υποβοηθείται από τους επιμελημένα ανέμελους, επιφανειακά αδιάφορους, βαθιά προβοκατόρικους διαλόγους. Για να επιστρέψουμε στον δεύτερο στόχο του δημιουργού, οι διάλογοι αυτοί τον βοηθούν να αποδώσει τις σκηνές της βίας με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο που τον έχει κάνει διάσημο. Σοκάρει γιατί δεν προετοιμαζόμαστε για αυτές καθώς οι χιουμοριστικοί και άνευ σχετικού περιεχομένου διάλογοι δεν μας εντάσσουν στο κλίμα βίας που θα ακολουθήσει.
Είναι μια σπονδυλωτή ροκ ιστορία, γνήσιο προϊόν της πρόσμιξης πολλών παλιότερων και πιο σύγχρονων κινηματογραφικών ειδών. Καυστικοί διάλογοι, πρωτότυπο μαύρο χιούμορ, δυνατές ερμηνείες και η ανατρεπτική διασκευή ενός κλασσικού έθνικ λαϊκού κομματιού..της Μισιρλούς.

Σάββατο 13 Απριλίου στις 6 το απόγευμα

Πασχαλινές κατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά με την βοήθεια της Ξένιας Καραγιάννη, για τους μικρούς φίλους της σβούρας.

Συμμετοχή ελεύθερη, για παιδιά όλων των ηλικιών

2000, σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι με τους Έλεν Μπέρστιν,Τζάρεντ Λίτο,
Τζένιφερ Κόνελι, Mάρλον Γουέιανς, Κρίστοφερ ΜακΝτόναλντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
H Σάρα Γκόλντφραμπ είναι μια ευτραφής χήρα που ασκείται βλέποντας τηλεόραση και ζώντας μια εξαθλιωμένη ζωή. Η πρόσκληση της σε ένα τηλεπαιχνίδι την κάνει να ξεκινήσει μια επικίνδυνη δίαιτα με χάπια ώστε να επανέλθει στη νεανική της φόρμα. Ο γιος της Χάρυ είναι ένας χαραμοφάης που μπλέκει με τον κόσμο των ναρκωτικών και προσπαθεί να επιβιώσει. Και η δική του ζωή θα “απογειωθεί” όταν θα ανοίξει μπροστά του μια “καριέρα” ως έμπορος ναρκωτικών. Οι ξαφνικές αλλαγές στις ζωές τους δεν θα έχουν τα θετικά αποτελέσματα που περιμένουν. Η Σάρα εθίζεται στα επικίνδυνα χάπια αδυνατίσματος ενώ ο Χάρυ και η παρέα του αρχίζουν να μπλέκουν εξαιτίας των νέων δραστηριοτήτων τους…

ΜΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία γροθιά στο στομάχι, πάνω στους εθισμούς και τις εξαρτήσεις από τις οποίες προσπαθούν να πιαστούν απεγνωσμένα οι ναυαγισμένες ανθρώπινες υπάρξεις για να στηριχθούν, μετά από την κατάρρευση του αμερικάνικου ονείρου (και όλου του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού που στο όνειρο αυτό στηρίχθηκε).
Μια από τις λίγες ταινίες που κρύβουν τόση δύναμη και σκληρότητα στον τρόπο αντιμετώπισης του θέματός τους. Αφήνοντας απ’ έξω τους παλιούς καλούς σκηνοθέτες όπως ο Κιούμπρικ, εδω έχουμε να κάνουμε με μια σύγχρονη σκηνοθετική ιδιοφυΐα, κάτι που εκφράζεται μεταξύ των άλλων στις πρωτότυπες γωνίες της κάμερας, το μοντάζ καθώς και στην απόλυτη σχέση της μουσικής με το σύνολο.
Επιπλέον σκοπός της ταινίας δεν είναι να διδάξει και να εισάγει ύπουλα, τα συνήθη ηθικά προβλήματα. Εδώ έχουμε μια καθαρή αφήγηση, απαλλαγμένη από τις προσωπικές σκέψεις του δημιουργού, για να βγάλει ο θεατής ανεπηρέαστος τα δικά του συμπεράσματα.
Το soundtrack για μια ακόμη φορά (όπως και στο Π) είναι απίθανο, συνοδεύοντας μουσικά αυτή τη μνημόσυνη ακολουθία για ένα όνειρο.

Την Κυριακή 7/4 στις 6.30μ.μ. : Παρασκευή οδοντόκρεμας με φυσικά υλικά και βότανα

Θα ακολουθήσει συζήτηση για τα φυσικά καλλυντικά, με την Χρυσούλα Καραχριστιανίδου, Αισθητικό

Η συμμετοχή είναι 3 ευρώ και αφορά, όπως πάντα, το κόστος των υλικών που θα χρησιμοποιήσουμε. Μετά το τέλος του εργαστηρίου, θα πάρουμε στο σπίτι αυτό που φτιάξαμε.

Παρακαλούμε δηλώστε συμμετοχή, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας

1994, σε σκηνοθεσία Κέβιν Σμιθ με τους: Μπράιαν Ο Χόλοραν, Τζεφ Άντερσον, Κέβιν Σμιθ, Τζέισον Μιουζ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δυο υπάλληλοι, ο ένας σε μπακάλικο και ο άλλος στο γειτονικό βιντεοκλάμπ, συνομιλούν, με μια ασυνήθιστη αθυροστομία για γυναίκες, σεξ, σινεμά.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
 Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος έχει προσφέρει ταινίες- διαμάντια, ταινίες που με μικρό έως ελάχιστο budget έχουν καλλιτεχνική αξία μεγαλύτερη από ταινίες των πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Συνήθως οι πιο πετυχημένες κωμωδίες είναι από τέτοιου είδους παραγωγές, γιατί οι δημιουργοί τους είναι πιο ελεύθεροι και δημιουργικοί, μιας και το ξεκινάνε με μεράκι και διάθεση, αλλά πάνω απ’ όλα με αγάπη για το σινεμά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα λοιπόν αυτού του είδους η ταινία “clerks”. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Κέβιν Σμιθ, σε ηλικία 21 ετών, ξόδεψε το ποσό των 27.500 δολαρίων (πουλώντας ακόμη και προσωπικά του αντικείμενα) για να γυρίσει την ταινία στο μαγαζί στο οποίο δούλευε εκείνη την περίοδο. Με τη βοήθεια ενός σχεδόν ερασιτεχνικού καστ γύρισε, γύρισε ένα φιλμ χαμηλών προσδοκιών, που στην πορεία όμως αποδείχτηκε πολύ πλούσιο σε γέλιο και αγαπήθηκε από κάθε slacker που σέβεται τον εαυτό του.
Το γυρισμένο σε 16mm φιλμ αποτελεί την έννοια της low budget παραγωγής που ξεπερνά τα πενιχρά μέσα παραγωγής, με όπλα τους καυστικούς διαλόγους, την αμεσότητα των ερμηνειών και το αντισυμβατικό χιούμορ που διαθέτει. Γιατί μέσα από το χαβαλετζίδικο ύφος και τη συρραφή ξεκαρδιστικών σκετς, ξεδιπλώνεται σταδιακά μια αγνή σε προθέσεις κριτική για τη λεγόμενη generation X. Πάνω απ’ όλα όμως γιατί παρά τις σουρεάλ καταστάσεις, ο Ντάντε και ο Ράνταλ είναι τόσο αληθινοί που σε καλούν να ταυτιστείς μαζί τους.
Δεν ξεχνάμε βέβαια τον Κέβιν Σμιθ με τον Τζέισον Μιουζ στους κλασικούς πλέον ρόλους των Jay & Silent Bob.