Παρασκευή 5 Οκτώβρη, στις 6.30μμ :

Εργαστήριο:
Τα πρώτα βήματα για την κατασκευή λαχανόκηπου.
Με τον Γιώργο Βύρλα.

Μαθαίνουμε τα φυτά, τις εποχές τους, τον τρόπο φύτευσης και ποτίσματος και γενικά όλες εκείνες τις πληροφορίες που θα μας φανούν χρήσιμες στη δημιουργία τους δικού μας περιβολιού.

Συμμετοχή ελεύθερη.

2001, σε σκηνοθεσία Γουόνγκ Καρ Βάι, με τους Μάγκι Τσεούνγκ, Τόνι Λιούνγκ Τσίου Γουάι, Ρεμπέκα Παν, Λάι Τσεν 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τσόου Μο Γουάν, δημοσιογράφος, νοικιάζει ένα διαμέρισμα την ίδια μέρα με τη Σου Λε Ζεν, γραμματέα σε ναυτιλιακή εταιρεία. Είναι γείτονες, και παντρεμένοι με συζύγους που τους αφήνουν μόνους για λόγους δουλειάς. Παρά την παρουσία των γειτόνων και της σπιτονοικοκυράς, ο Τσόου και η Σου συναντιούνται μόνοι συχνά, και αρχίζουν να γίνονται φίλοι. Εκμυστηρεύονται τις υποψίες τους ότι οι δυο τους σύζυγοί είναι παράνομο ζευγάρι. Ο Τσόου πείθει τη Σου να «παίξουν» αυτό που φαντάζονται ότι συμβαίνει με τους συντρόφους τους, και σιγά σιγά η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο παιχνίδι και το αληθινό ειδύλλιο χάνεται.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
 Η ερωτική επιθυμία όμως που τρυπώνει στις ψυχές τους θα πρέπει να μείνει ένα κρυμμένο μυστικό, ανέκφραστη και ανομολόγητη, σε μια εποχή που ο ηθικός κώδικας για την απιστία, είναι αυστηρός και άκαμπτος.

Με πρόσχημα τον σπαραγμό που καταδικάζουν τους εαυτούς τους , ο Γουόνγκ Καρ Βάι επιδίδεται σε μία δοξαστική ρομαντική λατρεία του Έρωτα, των συναισθημάτων που εγείρει και του νόστου που τον συνοδεύει. Αδιαφορεί για την πλοκή και την αφηγηματική συνέπεια, νοιάζεται κυρίως για την θλίψη του Έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος και την ποίηση που θα τον αναδείξει. Διασπά απρόσμενα την αφήγησή του και επιβραδύνει του χρόνους, αφού σημασία δεν έχει τόσο εκείνο που γίνεται “εκεί έξω” (δράση και καταστάσεις), αλλά αυτό που γίνεται “εκεί μέσα” (στις ψυχές των πρωταγωνιστών). Θα καδράρει τους ήρωές του πίσω από αντικείμενα (κάγκελα, παράθυρα, κλπ) και σε στενούς χώρους (για να δείξει τον εσωτερικό εγκλωβισμό τους), και θα μετατρέψει την κάμερά του σε μικροσκόπιο που με φετιχιστική προσήλωση θα την εστιάσει ηδονοβλεπτικά στις πιο αδιόρατες και φευγαλέες κινήσεις των υποταγμένων στον Έρωτα σωμάτων. Ένα χέρι που ακουμπά ένα άλλο, μια κίνηση των γοφών, εκφράσεις του προσώπου, αποκτούν τεράστια δραματική βαρύτητα και παράγουν αλλεπάλληλους εσωτερικούς κραδασμούς. Εικαστικά τέλειο, μουσικές που χαράσσονται παντοτινά στη μνήμη.

Η ταινία αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, μαζί με το «Ημέρες Αγριότητας» και το «2046». Μιλάμε  για την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη, που μ’ αυτό το φιλμ έγινε… συνείδηση στο κοινό ολόκληρου του κόσμου. Παραδόξως, γιατί η «Ερωτική Επιθυμία» αφηγηματικά είναι μια… ανολοκλήρωτη ταινία! Ένα αποσπασματικό «ξεφύλλισμα» επάνω σε καταστάσεις, στιγμιότυπα, συναισθήματα και «απόπειρες» ζωής, που αφήνουν μια αίσθηση κενού να αιωρείται και να στοιχειώνει την ατμόσφαιρα. Η απουσία μετράει όσο και η παρουσία. Τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα ερωτικά αγγίγματα που δεν υπήρξαν, είναι όλα τόσο σημαντικά όσο και οι κρυφές συναντήσεις, οι πρόβες για τις στιγμές που δεν θα δούμε ποτέ επί της οθόνης, οι κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τρυφερότητα.
Κι όμως, εκεί είναι που ο Καρ-Γουάι αποδεικνύει ένα μοναδικό ταλέντο, αφήνοντας αυτό το «κενό» να καλυφθεί από την ψυχοσύνθεση του θεατή, ο οποίος θα «ανοιχτεί» σε τούτο τον φιλμικό κόσμο, αναζητώντας τη θέση του ή, στο φινάλε, δίνοντας μια θέση σ’ αυτό που απορρόφησε με πάθος και πρωτόγνωρη λαγνεία απ’ την οθόνη..

Γιορτή γης  και προϊόντων :
Τριήμερο εκδηλώσεων αφιερωμένο στη γη και το τοπικό μας προϊόν, το σταφύλι και τα παράγωγά του.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη στις 8.30μμ :
Προβολή του ντοκυμαντέρ “Food matters/Εϊσαι ό,τι τρως”

2004, σε σκηνοθεσία-σενάριο: Κιμ Κι-Ντουκ, με τους Λι Σέουνγκ-γέον, Τζάε Χι, Κουόν Χίουκ-χο, Τζιν-μο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Τάε Σουκ είναι ένας περίεργος νέος. Παρακολουθεί σπίτια πλουσίων κι όταν καταλαβαίνει ότι οι ιδιοκτήτες τους λείπουν, μπαίνει σ’ αυτά! Κατά την παραμονή του στα άδεια σπίτια, δεν κλέβει ούτε καταστρέφει τίποτα. Αντίθετα, επισκευάζει τις ζημιές που υπάρχουν και φροντίζει το νοικοκυριό! Όταν φεύγει, τα βάζει όλα στη θέση τους και εξαφανίζει τα ίχνη του. Κάποια στιγμή, κάνει ένα λάθος που θα αλλάξει τη ζωή του. Θα μπει σε ένα σπίτι που νομίζει άδειο, αλλά δεν είναι! Μέσα βρίσκεται η Σαν Χουάν, πρώην μοντέλο, νυν… δυστυχισμένη. Ο άνδρας της την δέρνει. Ο Τάε Σουκ θα τον αντιμετωπίσει.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο μοναχικά πρόσωπα πλησιάζουν το ένα το άλλο χωρίς σχεδόν να μιλάνε μεταξύ τους, σε μια θαυμάσια, συναρπαστική, αν και ασυνήθιστη, ερωτική ιστορία δοσμένη με όμορφες, λυρικές εικόνες. Αυτό που βασικά κάνει ο Κι-Ντουκ είναι να φτιάξει μια εικαστικά έξοχη ταινία, με εικόνες όμορφες, συχνά μαγικές, με τολμηρές όπως συνήθως στις ταινίες του ερωτικές σκηνές, θαυμάσιες σκηνές που εισβάλλουν σ’ αυτές το όνειρο και η φαντασία, σκηνές που προς το φινάλε αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού. Η ταινία περιέχει λιγοστό διάλογο, με τους πολύ καλούς ηθοποιούς του να καταφεύγουν στις εκφράσεις των ματιών, τις κινήσεις και γενικά τη σωματική συμπεριφορά τους για να αφηγηθούν την ιστορία τους. Σαν να σκηνοθετεί βουβή ταινία. Προσηλωμένος στον στόχο του. Κατ’ ευθείαν στην ουσία. Οι χαρακτήρες φωτίζονται από τις πράξεις τους.Οι συνθήκες από τις αντιθέσεις τους.
Έτσι ο διαρρήκτης είναι υπαρκτός και ταυτόχρονα συμβολικός. Άνθρωπος και «πνεύμα». Άστεγος και άγγελος μαζί. Τα δακτυλικά αποτυπώματα ύπαρξης των ιδιοκτητών είναι οι ιδιοκτησίες τους, τα σπίτια τους. Τα δακτυλικά αποτυπώματα των διαρρηκτών είναι η ιδεολογία, η ανυπακοή και η αντίστασή τους. Γλιστράνε στην ξένη περιουσία για να φτιάξουν, να θερμάνουν, να φροντίσουν, όχι να καταστρέψουν. Τρομοκράτες του άψυχου, του κενού, της απληστίας, της ευκολίας, της υπο-κουλτούρας.
Ο Κιμ Κι Ντουκ λειτουργεί με την ηθική ενός χειρουργού. Μεταμοσχεύει καρδιές σε «άδειους» και ημιθανείς ασθενείς. Χειρουργεί χωρίς νυστέρια και αναισθητικά. Έτσι αναίμακτα, εναέρια, μαγικά, αόρατα. Και να είστε βέβαιοι, λέει, κανένας ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την αέναη διαδικασία. Άγγελοι χωρίς φτερά, πνεύματα με σάρκα και οστά!

Εκτάκτως αυτή την Πέμπτη 20/9/2012 στις 7.30 το απόγευμα :

Το Ελληνικό Δίκτυο για το Σεβασμό στη Γέννα, ENCA Hellas, σε συνεργασία με το One World Birth project, φέρνει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε ταυτόχρονη παγκόσμια πρεμιέρα, τη νέα ταινία Freedom For Birth: ένα μαχητικό ντοκιμαντέρ για το πώς, σε ολόκληρο τον κόσμο, καταστρατηγείται συστηματικά το ανθρώπινο δικαίωμα των γυναικών να βιώσουν το θαύμα της γέννας, να ζήσουν τον τοκετό ως μια μεγαλειώδη φυσική εμπειρία και όχι ως αρρώστια ή ως «σφαγή».

1980, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιντς
με τους Άντονι Χόπκινς, Τζον Χαρτ, Αν Μπάνκροφτ, Τζον Γκίλγουντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήταν ένας άνθρωπος κυνηγημένος από τους εφιάλτες και από τους συνανθρώπους του. Το «Τέρας» ενός τσίρκου που ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας. Ήταν ένας άνθρωπος παραμορφωμένος. Ήταν ο Τζον Μέρρικ. Ο Άνθρωπος Ελέφαντας. Μόνο ο Δρ. Τράβις, πίστεψε ότι πίσω από την εμφάνισή του κρυβόταν ένας ιδιαίτερα έξυπνος και χαρισματικός νεαρός άνδρας. Κι όμως και μετά από αυτή την αναγνώριση, δεν έπαψε να είναι δέσμιος της αποκρουστικής του εμφάνισης, σ’ ένα περιβάλλον ανίκανο να «δει» πέρα από την εικόνα… Η αληθινή ιστορία του Τζον Μέρρικ, ενός Άγγλου του 19ου αιώνα που χτυπήθηκε από μια φοβερή αρρώστια…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία είναι κλασική στο είδος της, με εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Λιντς ισορροπεί προσεκτικά ανάμεσα στο μελόδραμα και στις προκλητικές, ενοχλητικές εικόνες, ενώ θέτει ψυχολογικά, κοινωνικά, υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα, χωρίς όμως να αποφεύγει εντελώς τη θεολογικής καταγωγής ηθικολογία. Υπογράφει μια σπαρακτική ελεγεία πάνω στη διαφορετικότητα, την προκατάληψη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η ταινία περιγράφει την αντιμετώπιση ενός ανθρώπου άρρωστου, από την κοινωνία της εποχής του που αρνείται να αναγνωρίσει την ανθρώπινή του υπόσταση. Η τραγικότητα της φιγούρας του ανθρώπου ελέφαντα δεν είναι η αποκρουστική μορφή του αλλά ο πόνος της φωνής του όταν προσπαθεί να διεκδικήσει το αυτονόητο κεκτημένο όλων των ανθρώπων από την στιγμή της γέννησής τους: Μια ευκαιρία ύπαρξης και ζωής με αξιοπρέπεια.

Καταδεικνύει, με αρκετά σκληρό αλλά και γλαφυρό τρόπο ταυτόχρονα, το πόσο αρέσκονται οι άνθρωποι να τριγυρνάνε μέσα σε ένα τσίρκο με τέρατα για να αισθάνονται ομαλοί, κανονικοί, νόμιμοι διεκδικητές μιας κανονικής ζωής, άνθρωποι άλλης μοίρας, ανώτερης.

Μερικές φορές προκειμένου να καταλάβουμε την τραγικότητα της ίδιας μας της θέσης και την αποκρουστικότητα της ίδιας μας της μορφής, πρέπει να κάνουμε την αντιστοιχία με μια περισσότερο απτή ασχήμια, όπως αυτή ενός προσώπου με δυσπλασία, για να διαπιστώσουμε με λύπη ότι βρισκόμαστε σε χειρότερη μοίρα: Μπορεί να μην τριγυρνάμε φυλακισμένοι μέσα σε ένα κλουβί που αναδεικνύει το τέρας που κουβαλάμε μέσα μας, αλλά περιδιαβαίνουμε με σκυμμένο κεφάλι και μουγκές επιθυμίες, αν και είμαστε πλήρως ικανοί να διακρίνουμε το δίκαιο από το άδικο.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη του 2ου Αντιρατσιστικού-Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Κορίνθου..
ΠΕΜΠΤΗ 13/9
Ώρα 8:30 μμ

Προβολή ντοκιμαντέρ/ενημερωτικού υλικού & συζήτηση με θέμα: «Διακίνηση γυναικών για σεξουαλική εκμετάλλευση: Όχι κάτι καινούργιο, όμως πάντα τραγικό»

2001, Ιρανική ταινία, σκηνοθεσία Ματζίντ Ματζιντί με τους: Ζάρα Μπαραμί, Χοσεΐν Αμπεντινί, Μοχάμετ Αμίρ Νατζί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο 17χρονος Λατίφ εργάζεται ως επιστάτης σε μια οικοδομή της Τεχεράνης, παρέχοντας και τρόφιμα στους Αφγανούς εργάτες, που δουλεύουν εκεί παράνομα με πενιχρές αμοιβές. Όταν υποχρεώνεται να παραχωρήσει την θέση του στον Ραχάτ, γιο ενός τραυματισμένου σε ατύχημα Αφγανού εργάτη, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τις βαριές οικοδομικές εργασίες, καταλαμβάνεται από ζήλια και προσπαθεί να σαμποτάρει το νεαρό διάδοχό του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η δυσκολία και παράλληλα η ομορφιά αυτής της ταινίας, έγκειται στο γεγονός ότι στόχος της δεν είναι ο εντυπωσιασμός μέσω ακριβών σκηνικών, εντυπωσιακών κουστουμιών, μεγάλων ονομάτων στο καστ και γρήγορης – δεμένης πλοκής, αλλά στις υπόγειες και δυνατές ερμηνείες, την σκιαγράφηση μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης μέσα απ’ τους πραγματικούς ήρωες της καθημερινότητας, τους φτωχούς Ιρανούς οικοδόμους και τους ακόμα πιο φτωχούς και κατατρεγμένους  Αφγανούς μετανάστες (φτηνά εργατικά χέρια) που έφυγαν λόγω του καθεστώτος Ταλιμπάν, «χωρίς χαρτιά» που φυτοζωούν δουλεύοντας εξαντλητικά, χωρίς όμως φτηνούς μελοδραματισμούς και με μια νότα αισιοδοξίας μέχρι την τελευταία στιγμή.

 Για μια ακόμα φορά ο Ιρανικός κινηματογράφος μας δίνει ένα αριστούργημα που φυσικά λίγοι θα δουν, λόγω του χαμηλού μπάτζετ, των αργών ρυθμών και φυσικά της μη προώθησης του απ’ τα εγχώρια κινηματογραφικά κυκλώματα… Κρίμα, γιατί όπως έχει αποδείξει ο Majid Majidi με αυτή (που κάποιοι θεωρούν ως την ωριμότερη μέχρι τώρα δουλειά του) αλλά και τις προηγούμενες ταινίες του, ξέρει να σκιαγραφεί χαρακτήρες, να προσφέρει δυνατές ποιητικές εικόνες και φυσικά να μεγαλουργεί με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει.

Τόσο απλά μπορείς να δημιουργήσεις μια ταινία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Ευκαιρία να παρατηρήσουμε την καθημερινότητα σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, που δεν απέχει και τόσο μακρυά, τελικά.