Σήμερα Τρίτη 1/3, αύριο Τετάρτη 2/3 και την Παρασκευή 4/3
από τις 6 το απόγευμα έως τις 8
στη σβούρα θα συγκεντρώνουμε τα παρακάτω απαραίτητα για τους ανθρώπους, που έχουν έρθει πρόσφυγες από τον πόλεμο και που φιλοξενούνται στο λιμάνι του Πειραιά, τα οποία θα παραδοθούν σε αυτούς το Σαββατοκύριακο.
Παρακαλούμε πολύ να ακολουθήσετε πιστά τη λίστα και να μην φέρνετε πράγματα που δεν αναφέρονται σε αυτην.
Επίσης ΟΧΙ ΡΟΥΧΑ και ΟΧΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ.
1975, σε σκηνοθεσία του Μίλος Φόρμαν με τους: Κρίστοφερ Λόιντ, Τζακ Νίκολσον, Λουίζ Φλέτσερ, Ντάνι ντε Βίτο, Μπραντ Ντουρίφ
Τρίτη 1 Μαρτίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ένας φυλακισμένος μεταφέρεται σε ένα ψυχιατρείο, γιατί οι αρμόδιοι πιστεύουν ότι είναι ψυχοπαθής. Αυτός όμως θα αναστατώσει τη ζωή του ιδρύματος και θα έρθει σε σύγκρουση με τη διεύθυνση.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία βασίστηκε στο πολυσυζητημένο και εξαιρετικά δημοφιλές μυθιστόρημα (με τον ίδιο τίτλο) του Κεν Κίζι. Ένα μυθιστόρημα που εν πολλοίς βασίστηκε στις εμπειρίες που είχε αποκομίσει ο συγγραφέας του εργαζόμενος σε ένα ανάλογο ψυχιατρικό κατάστημα και που οι χαρακτήρες του βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό σε υπαρκτούς ασθενείς.
Το λογοτεχνικό κείμενο διασκευάστηκε κατ’ αρχάς για το Broadway (από τον Ντέηλ Γουέισμαν) και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1963, με πρωταγωνιστή τον Κερκ Ντάγκλας. Ο ηθοποιός θα επηρεαστεί τόσο από τον ρόλο και το έργο ώστε θα αγοράσει τα δικαιώματά του προκειμένου να φροντίσει για την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη.
Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Τσέχος Μίλος Φόρμαν , σχεδόν 13 χρόνια μετά την πρώτη συνάντησή του με τον Κερκ Ντάγκλας στην Πράγα και την πρώτη τους κουβέντα γύρω από το ενδεχόμενο της κινηματογραφικής μεταφοράς της φωλιάς του κούκου και όταν πια τα δικαιώματα του έργου έχει ο γιος του Κερκ, Μάικλ Ντάγκλας.
Ο Μίλος Φόρμαν αποδείχθηκε ο ιδανικός σκηνοθέτης για το συγκεκριμένο έργο. Αντισυμβατικός, τολμηρός, προσεγγίζει το αντικείμενό του με ένα εντελώς παράδοξο χιούμορ το οποίο όμως καταφέρνει να ελέγχει τόσο καλά ώστε όχι μόνο να μην ενοχλεί αλλά να λειτουργεί κιόλας υπέρ του δράματος. Ο σκηνοθέτης γυρίζει το φιλμ σε μία αληθινή ψυχιατρική κλινική, το Damasch State Mental Hospital of Salem στο Όρεγκον και συμπεριλαμβάνει στην διανομή αληθινούς ασθενείς σε μικρότερους ρόλους, κυρίως σε ρόλους κομπάρσων για να πλαισιώσουν το αξεπέραστο καστ των πρωταγωνιστών.
Ο Φόρμαν χρησιμοποιώντας ρεαλιστικές φόρμες αφήγησης, μας διηγείται μία αλληγορία. Το θέμα του δεν είναι οι συνθήκες διαβίωσης ή το αναποτελεσματικό των τρόπων θεραπείας. Το θέμα του είναι η φυλάκιση του ελεύθερου πνεύματος, η καταστρατήγηση της ελεύθερης βούλησης, η ομαδοποίηση, η ισοπέδωση της προσωπικότητας, ο θρίαμβος του απρόσωπου και ανέκφραστου κατεστημένου επί της προσωπικότητας. Ο φόβος είναι παρών παντού.
Ο Ράνταλ Μακ Μέρφι αναστατώνει το ψυχιατρείο και προσφέρει στους τροφίμους την ευκαιρία να ζήσουν έστω και για λίγο τη ζωή που το ίδρυμα τους στερεί, έχοντας σαν λύση για όλα τα ψυχοφάρμακα.
Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη θέληση για ζωή, που μιλά για ελευθερία και το δικαίωμα να σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι.
Vintery, mintery, cutery, corn
Apple seed and apple thorn;
Wire, briar, limber lock
Three geese in a flock
One flew east
And one flew west
And one flew over the cuckoo’s nest
2010, σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Όλιβερ και Γουές Ορσόσκι, με τον Λέμμυ Κίλμιστερ, Φιλ Κάμπελ, Μίκυ Ντι, Ντέηβ Ναβάρο και πολλοί άλλοι
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα του μουσικού Λέμμυ Κίλμιστερ.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η βιντεοσκόπηση διήρκεσε τρία χρόνια και περιλαμβάνει γυρίσματα στις Η.Π.Α., Αγγλία, Ουαλία, Σκωτία, Γερμανία, Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Δανία και Ρωσία.
Ο Λέμμυ στο σπίτι που έμενε τα τελευταία χρόνια και πλήρωνε μόνο 900 δολάρια το μήνα και αποτελεί ένα πραγματικό μουσείο, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ με τις τρελές του γνώσεις ιστορίας για τους Παγκόσμιους Πολέμους, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ με την απίθανη συλλογή του από μαχαίρια, σπαθιά, μινιατούρες, ναζιστικούς σταυρούς κλπ, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ και τα φρουτάκια, τα ανέκδοτα, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ που εξομολογείται τον τρόπο που έχασε από την ηρωίνη τη γυναίκα που αγάπησε στα 17 του χρόνια, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ για όσους τον κατηγορούν για ναζιστή, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ κάνει βόλτα με τανκ, περιοδεύει με τους Motorhead, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ περιγράφει την πρώτη συναυλία των Beatles που παρακολούθησε, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Ο Λέμμυ μιλάει για τη ζωή του ροκ μουσικού, πίνοντας Τζακ Ντάνιελς.
Από ταινία για τον Λέμμυ, απαιτείς τα πάντα: ντεσιμπέλ, βρισίδια, φωτιές, Τζακ Ντάνιελς, ναρκωτικά, ιστορίες από το λυκόφως, μεγάλες ατάκες, κλπ..γι αυτό και από αυτό το ντοκιμαντέρ μένεις πλήρως καλυμμένος.
Για το rock ‘n’ roll και την εξέλιξή του, ο Λέμμυ είναι σαν το νερό για την ζωή, ήταν πάντα εκεί και είναι απλά απαραίτητος.
Αυτό σου επιβεβαιώνουν με τις ιστορίες τους και η πληθώρα οπαδών του-τώρα είναι πια ροκ σταρς- που τον αποθεώνουν: κανονική παρέλαση (Metallica, Ozzy, Henry Rollins, Clash, Anthrax, New Order, κλπ).
Ο Λέμμυ δεν είχε άλλο δρόμο στη ζωή του, ήταν ακριβώς αυτό που έδειχνε προς τα έξω και η ταινία το αποτυπώνει σε 2 γεμάτες ώρες.
1978, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Νικήτα Τσακίρογλου, Γιώργο Διαλεγμένο, Δημήτρη Πουλικάκο, Όλγα Καρλάτου
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ένας πατέρας και οι τρεις γιοι του αποτραβιούνται σε μια παλιά αρχοντική έπαυλη, που μόλις κληρονόμησαν, μαζί με την υπηρέτριά της. Η οκνηρία, η χαλαρότητα και τέλος ο ύπνος διαβρώνει σταδιακά τα μέλη αυτής της συμβολικά προσδιορισμένης αστικής οικογένειας, εκτός από την υπηρέτρια, μοναδικό θετικό πρόσωπο σ’ ένα βασίλειο ζωντανών νεκρών.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Οι τέσσερις άντρες εγκαθίστανται στην νέα τους κατοικία και δεν θα αργήσουν να γίνουν εμφανή τα πρώτα σημάδια βύθισής τους στην απόλυτη οκνηρία. Οι περίπατοι στην εξοχή, η συγκέντρωση στο μεσημεριανό τραπέζι και το τραγούδι με τον καιρό καταργούνται ως ανούσιες παρεκκλίσεις από τον ύπνο τους. Ένας γιος αποφασίζει να χωρίσει την κοπέλα του για να αφοσιωθεί στις μη-ενασχολήσεις του, ενώ η αδράνεια θα υπερνικήσει και τη θέληση του νεότερου εξ’ αυτών για σπουδές. Ο ίδιος μάλιστα θα κάνει φιλότιμες προσπάθειες να διατηρηθεί ξύπνιος, ώστε να απολαύσει την ερωτική του σχέση με την οικιακή βοηθό. Θα ηττηθεί..
Ο ύμνος των απανταχού τεμπέληδων είναι μια σύνθεση από ξαπλωμένα, αδρανή κορμιά που δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε τη θέληση, ούτε τη δύναμη να μιλήσουν. Να κινηθούν. Να σηκωθούν. Όχι απαραιτήτως για να κάνουν κάτι εποικοδομητικό. Απλά για να κάνουν κάτι. Η απόλυτη αποσύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ως ον κοινωνικό, δημιουργικό. Σε όλους είναι εύκολη η αποστροφή απέναντι σε ένα εικοσιτετράωρο σκληρής χειρωνακτικής εργασίας. Μέσα από την ταινία όμως, συνειδητοποιούμε ότι και το αντίθετο άκρο δεν είναι καλύτερο..
Η κάμερα περιφέρεται στις αίθουσες του αχανούς οικήματος με νωχελικούς ρυθμούς, ταυτιζόμενη με την υπνωτισμένη κατάσταση των προσώπων που αποτυπώνει. Σημαντικές οι αισθητικές επιλογές του Παναγιωτόπουλου, ο οποίος παρατηρεί την ιστορία της οικογενειακής αδράνειας σε ένα περιβάλλον φορτωμένο με άψυχα αντικείμενα. Αγαλματίδια και ένα σωρό κάδρα ζωγραφικής προελαύνουν στο κινηματογραφικό πανί, ενώ τα μακρά πλάνα του Έλληνα σκηνοθέτη περιγράφουν γλαφυρά αυτή την αποπνικτική αίσθηση ακινησίας. Τα εμβόλιμα πλάνα της εξωτικής φύσης λειτουργούν σαν φυγόκεντρα σημεία από το πρωταγωνιστικό νεκρώσιμο μοτίβο.
Στον θεατή όμως δεν δίνεται η ευκαιρία της χαλάρωσης. Τα διαρκή πλάνα στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της έπαυλης, συνδυασμένα με τη διαρκή, ενοχλητική αδράνεια επί της οθόνης, συνθέτουν μια πρωτόγνωρη αίσθηση έντασης, ακόμη και φόβου.
Επηρεασμένος θεματικά από την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας του Μπουνιουέλ, ο Παναγιωτόπουλος καθρεπτίζει στους πρωταγωνιστές του την παρακμή της αστικής τάξης καθώς και την κοινωνική αδράνειά της. Σατιρίζοντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές και πολιτικές δομές της Ελλάδας των τελών της δεκαετίας του ’70, κατορθώνει να δομήσει ένα από τα πιο καλοχαραγμένα αλληγορικά αποτυπώματα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Περισσότερο όμως από αυτό, επιτυγχάνει να χειριστεί με δεξιοτεχνία ένα από τα δυσκολότερα θέματα που έχουν απεικονιστεί ποτέ επί της οθόνης, με τον ύπνο να κλέβει το ρόλο του πρωταγωνιστή από τους αψεγάδιαστους ανδρικούς ρόλους. Η ιδιοφυής κινηματογράφηση, του χάρισε το Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο καθώς και το Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Δύο άγγελοι, ο Bartleby και ο Loki, εκδιώχνονται από τον Παράδεισο και εκπίπτουν στο Γουινσκόνσιν. Η επιστροφή τους θα είναι εφικτή μόνον εάν περάσουν την αψίδα ενός νέου ναού, σύμφωνα με το Καθολικό Δόγμα. Η επαναφορά ωστόσο της ψυχής στον Παράδεισο θα αποκαλύψει την ανεπίτρεπτη διαδρομή και η όλη δομή του σύμπαντος θα καταρρεύσει, καταδεικνύοντας μάλιστα την ατέλεια της όλης δομής του και καταστρέφοντας τον κόσμο.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια πανέξυπνη μαύρη κωμωδία, με τρελές ατάκες γέλιου, με ένα υπέροχο cast, αλλά και με ένα τρομερό σενάριο. Δημιουργός του Δόγματος, ο Κέβιν Σμιθ (Mae Day, Clerks, Mallrats, Chasing Amy, Jersey Girl), που στην τέταρτη αυτή ταινία του, τολμά και ασχολείται με ένα θέμα ταμπού και ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον Silent Bob, τον έναν από τους δύο προφήτες της συμμορίας.
Ο 29χρονος τότε Κέβιν Σμιθ, επίσης υπογράφει το καλά μελετημένο σενάριο και μέσα στους διάλογους του δεν παραλείπει να αναφερθεί (όπως και το συνηθίζει) σε αρκετούτσικες άλλες ταινίες, όπως τα “Con Air”, “Mighty Ducks”, “Star Wars”, “Breakfast Club”, “E.T.”, συμπεριλαμβάνοντας στο cast του τους Άφλεκ και Λι (όπως επίσης συνηθίζει).
Το έντονο κωμικό στοιχείο που χαρακτηρίζει αυτή τη παραγωγή, ξεκινάει από τους τίτλους αρχής και τα απίθανα υστερόγραφα και ολόκληρη η υπόλοιπη ταινία αναπτύσσεται μεταξύ των περιπετειών των ηρώων της, χωρίς να φλυαρεί παρά το μέγεθός της. Κινείται γρήγορα, αφήνοντας υπονοούμενα και διακωμωδώντας πρόσωπα και καταστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της.
Τα γυρίσματα κατά το μεγαλύτερο τους μέρος είναι εξωτερικά, πράγμα άλλωστε που ευνοείται από το σενάριο, αφού πρόκειται για μια road trip ταινία. Τελικός προορισμός το Νιου Τζέρσεϊ, τοποθεσία που πάντα χρησιμοποιείται και αναφέρεται σε δημιουργίες του Σμιθ.
Το cast της ταινίας ήταν ήδη κλεισμένο 2 χρόνια πριν τα γυρίσματα, όταν ακόμα οι πρωταγωνιστές Μπεν Άφλεκ και Ματ Ντέιμον ήταν άσημοι. Το γεγονός ότι τίμησαν τη συμφωνία τους με τους παραγωγούς και συμμετείχαν τελικώς στην ταινία με αμοιβές πολύ κατώτερες των σημερινών τους, έδωσε ώθηση στο promotion της και είναι βασική αιτία της μεγάλης επιτυχίας του μάλλον άπειρου ως σκηνοθέτη Κέβιν Σμιθ.
Ο Θεός λοιπόν λείπει σε διακοπές και μια ξεκαρδιστική θρησκευτική κωμωδία που εστιάζεται στην καθολική εκκλησία, κατάφερε να φτάσει μόλις τα 30,6 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικάνικο box office. Το Δόγμα συγκέντρωσε πλήθος θαυμαστών και πολέμιων. Προτάθηκε, τη χρονιά που προβλήθηκε, στα Independent Spirit Awards στη κατηγορία “Best Screenplay”, όμως έλαβε και 300.000 e-mail μίσους από φανατικούς.
Έντονη σάτιρα για όλες τις συμβατικές πεποιθήσεις γύρω από τη θρησκεία και το “θείο”. Πέρα από τις στιγμές γέλιου, δίνει αρκετά εναύσματα για προβληματισμό σε όποιον πιστεύει στο ρητό “τίποτα δεν είναι ιερότερο από την ακεραιότητα του νου”.
Πώς έχουν τα πράγματα:
1-Έρχεσαι στην ώρα σου και φεύγεις όταν βαρεθείς ή όταν φύγουν όλοι ή όταν σβήσουν τελείως τα φώτα.
2-Φέρνεις το αγαπημένο σου επιτραπέζιο, όσο χαζό, παιδικό ή ασήμαντο μπορεί να μοιάζει. Κάποιον θα βρεις να το μοιραστείς αλλιώς θα σου κάνουμε μια Φροϋδική ψυχανάλυση για τις παιδικές σου επιρροές, δωρεάν!
3-Φέρνεις την παρέα σου ή την παρέα κάποιου άλλου ή καμιά παρέα, γιατί θα βρεις εκεί.
4-Γελάς δυνατά, παίζεις δίκαια ή κλέβεις (αρκεί να μη σε καταλάβει κανείς), τσιμπάς κάτι, πίνεις, πλένεις το ποτήρι σου, συνεισφέρεις στον κουμπαρά…ξέρεις τώρα, ό,τι γίνεται σε κάθε αυτοδιαχειριζόμενο χώρο.
1983, σε σκηνοθεσία Ναγκίσα Όσιμα, με τους Ντέιβιντ Μπάουι, Τομ Κόντι, Ρουίτσι Σακαμότο, Τακέσι Κιτάνο
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Ο Λοχίας Τζων Λώρενς είναι αιχμάλωτος των Ιαπώνων, το 1942. Αποτελεί αίνιγμα ανάμεσα στους συγκρατούμενους του καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να έχει ένα είδος επικοινωνίας με τους Ιάπωνες δεσμώτες του και μοιάζει ν’ αντιλαμβάνεται την κουλτούρα τους. Οι Ιάπωνες το γνωρίζουν και τον προκαλούν φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με το σύστημα αξιών τους. Οι συνθήκες δυσκολεύουν όταν φέρνουν αιχμάλωτο τον σκληρό, υπερήφανο και θαρραλέο Λοχαγό Ζακ Σελιέ. Ο Λώρενς ξέρει πως οι φύλακες θα προσπαθήσουν να σπάσουν το ηθικό του Σελιέ και θα κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Αυτό που θ’ ακολουθήσει δεν είναι απλά μια μάχη για επιβίωση είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η μάχη μεταξύ δύο κοσμοθεωριών.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Ο Ναγκίσα Όσιμα («Η Αυτοκρατορία Των Αισθήσεων») καταπιάνεται με γνώριμα γι’ αυτόν θέματα – αν αναλογιστούμε τη φιλμογραφία του – μεταφέροντας το βιβλίο του Sir Laurens Van Der Post «The Seed And The Sower». Υλικό του είναι η ιαπωνική κουλτούρα, η εξουσία και οι συνακόλουθες της σχέσεις καταπιεστή και θύματος και οι πολιτισμικές διαφορές Δύσης και Ανατολής.
Στα πρότυπα της «Γέφυρας του Ποταμού Κβάι» λοιπόν, αντιπαραθέτει ήθη, συστήματα αξιών και πολεμικές φιλοσοφίες με έναν άμεσο, σαφή τρόπο. Η σύγκρουση των δύο πολιτισμών ξεπερνά το σενάριο και γίνεται εμφανής με τη σύγκρουση των δύο «σχολών» υποκριτικής. Από τη μία έχεις το Μπάουι με τη βρετανική στωικότητα που δεν απομακρύνεται από μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του ρόλου και από την άλλη τις ερμηνείες του Κιτάνο και του Σακαμότο που χαρακτηρίζονται από μια επιτήδευση και υπερβολή, σα να είναι βγαλμένες από κάποια παράσταση θεάτρου kabuki. Ενδιαφέρουσα η συνεύρεση των δύο αυτών στιλ και η αντίθεση στους ερμηνευτικούς κώδικες των ηθοποιών.
Ο σκηνοθέτης θίγει παράλληλα θέματα, όπως η βία, η σεξουαλική ταυτότητα και η κοινωνική παρουσία ως σκηνοθετημένος ρόλος. Παίζει με τα ταμπού του μέσου θεατή, χωρίς από την άλλη να είναι φειδωλός με τις αυθεντικά συγκινησιακές στιγμές που προσφέρει απλόχερα προς κατανάλωση χαρτομάντιλων. Είναι σαφείς οι ενδείξεις μιας ομοφυλοφιλικής έλξης μεταξύ του Βρετανού στρατιώτη και του Ιάπωνα Γιονόι αλλά αυτό δεν έρχεται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του θεατή σε βάρος του συνόλου της ταινίας.
Οι δύο πρωταγωνιστές-ροκ σταρ αποδεικνύονται εξαιρετική επιλογή, όπως και η αξέχαστη, βραβευμένη με Bafta μουσική επένδυση του Ρουίτσι Σακαμότο.
Η ταινία αντιπαραθέτει τη στρατιωτική ακαμψία της παράδοσης με την ανθρωπιά, την απόλυτη χιμαιρική αντίληψη του ανδρισμού και της τιμής με τις συναισθηματικές και σεξουαλικές αδυναμίες θυμίζοντας πως σε ακραίες καταστάσεις οι άνθρωποι φτιάχνουν κανόνες τους οποίους ξεχνάνε, παραβαίνουν και εφαρμόζουν κατά βούληση.
1994, σε σκηνοθεσία Λουκ Μπεσόν, με τους Ζαν Ρενό, Γκάρι Όλντμαν, Νάταλι Πόρτμαν, Ντάνι Αϊέλο
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Όταν ο Στάνφιλντ, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός σκοτώνει όλη την οικογένεια της μικρής Ματίλντα, η νεαρή κοπέλα δεν έχει που να πάει παρά στον Λεόν, έναν ήσυχο γείτονα που ασχολείται με τα φυτά του. Μετά τις επίμονες απαιτήσεις της, ο Λεόν, που είναι επαγγελματίας δολοφόνος, δέχεται να της διδάξει τα μυστικά του επαγγέλματός του..
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Αν ψάχνετε για βαθύτερα νοήματα, δεν θα τα βρείτε. Τα πράγματα εδώ είναι απλά από την πρώτη ”ανάγνωση”-θέαση της ταινίας.
Ακόμα και οι πιο σκληροί άνθρωποι διαθέτουν έστω και μια στάλα ανθρωπιάς μέσα τους ή καταπιέζουν για χρόνια την λύπη τους και τα προβλήματα συσσωρεύονται μέσα τους και δεν έχουν σε ποιον να στραφούν για να τα αντιμετωπίσουν.
Ακριβώς αυτό είναι το ψυχολογικό προφίλ του ήρωά μας, του Λεόν, ενός επαγγελματία δολοφόνου που μέσα του κρύβει μια αγνή ψυχή που θέλει επειγόντως να προσφέρει αγάπη σε κάτι ή σε κάποιον. Η ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει δηλώνεται φανερά στην στοργή που δείχνει όταν περιποιείται τα λουλούδια του και στην αδυναμία του στα μιούζικαλ. Η στιγμή για να προσφέρει αγάπη έχει φτάσει όταν την πόρτα του χτυπάει η Ματίλντα, της οποίας οι γονείς δολοφονήθηκαν την ίδια μέρα μέσα στο διαμέρισμά τους, ζητώντας τη βοήθειά του.
Μια ιδιότυπη σχέση πατέρα-κόρης αναπτύσσεται ανάμεσά τους (ίσως και στοιχεία συντροφικής εξάρτησης) και οι σινεφίλ βγάζουν το καπέλο σε έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες.
Η εκπληκτική ματιά του Λουκ Μπεσόν συγκεντρώνεται γύρω από τους λιγότερο φημισμένους και όμορφους δρόμους της πόλης: το υπέροχο φως που λούζει τα πλάνα και η γωνία από την οποία αφηγείται την ιστορία, δίνουν μια άλλη οπτική ματιά στην υφιστάμενη κατάσταση.
Το γρήγορο σενάριο και οι σπινθηροβόλες ατάκες, οι έξυπνες σινεφίλ αναφορές και το αξέχαστο soundtrack του Έρικ Σέρα συνθέτουν το πορτραίτο μιας ταινίας που απλά μας κερδίζει.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να συγκινήσει και τον πιο σκληρό θεατή και στο αποτέλεσμα αυτό συμβάλλουν σαφέστατα και οι συγκλονιστικές ερμηνείες των ηθοποιών του.
Ο Ζαν Ρενό γοητεύει σκιαγραφώντας με χαρακτηριστικό τρόπο τον Ιταλό εκτελεστή, δίνοντας του το κατάλληλο υποκριτικό ύφος αλλά και ένα μοναδικό συνδυασμό εσωστρέφειας και εκφραστικότητας. Αντίστοιχα, η Πόρτμαν εντυπωσιάζει στην πρώτη της εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη, ανταποκρινόμενη με ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο σε έναν δύσκολο ρόλο. Ο Όλντμαν κλέβει την παράσταση, με το ψυχρό βλέμμα και την όψη του ”αψεγάδιαστου” αστυνομικού οργάνου, με τις παράλληλες εκρήξεις οργής, δίνοντας ζωή σε έναν ακόμη δύσκολο και προβληματικό χαρακτήρα, όπως μόνο αυτός ξέρει να υποδύεται (μόλις 2 χρόνια πριν πρωταγωνιστούσε στο ”Δράκουλα” του Κόπολα).
Μια ταινία που πίσω από την αρχικά κλασική και αναμενόμενη δράση της, κρύβει στην εξέλιξή της αναπάντεχες σκηνές έντασης και συναισθήματα αγωνίας, μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Μια δυνατή ιστορία που αντανακλά την έντονη βία και σκληρότητα της ζωής, αφήνοντας όμως ανοιχτά παράθυρα στην τρυφερότητα, την αγάπη και την ανθρώπινη ανάγκη για ζεστασιά και επαφή.
