1999, σε σενάριο και σκηνοθεσία των αδερφιών Γουατσόφσκι με τους Κιάνου Ριβς,Λόρενς Φίσμπερν,Κάρι-Ανν Μος, Χιούγκο Γουίβινγκ και Τζοε Παντολιάνο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στον πόλεμο τεχνητής – ανθρώπινης νοημοσύνης, η πρώτη έχει θριαμβέψει και έχει κατακτήσει τον κόσμο του μέλλοντος. Οι άνθρωποι είναι πλέον αναγκασμένοι να «ζουν» σε ένα ψηφιακά κατασκευασμένο περιβάλλον ολοκληρωτικά σχεδιασμένο από τους υπολογιστές, καλωδιωμένοι στο παρόν τους, χωρίς συνείδηση, χωρίς φαντασία, χωρίς ελπίδα. Μόνο μια μικρή επαναστατική ομάδα με αρχηγό τον Μορφέα έχει κατορθώσει να ξεφύγει, και στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα, αναζητά τον λυτρωτή, τον σύγχρονο Μεσσία του ανθρώπινου γένους, όπως προφητεύουν οι γραφές. Όλες οι ελπίδες στρέφονται στον Νίο, έναν χάκερ.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
What is the matrix?
Μία ταινία επιστημονικής φαντασίας και φουτουριστικής αντίληψης η οποία μέσα από ένα ευφυώς μπλεγμένο σενάριο που στο τέλος αποζημιώνει καθώς ξεδιαλύνει τα πάντα, ρίχνει μία ματιά στο μέλλον της ανθρωπότητας και προκαλεί το βολεμένο, με τις ευλογίες της θρησκείας, παρελθόν της.
Δεν στηρίζεται απλά και μόνο στην φαντασία των δημιουργών αλλά στην κοσμοθεωρία μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Υπάρχει ο κόσμος αυτός μέσα στον οποίο ζούμε και κινούμαστε που στην πραγματικότητα είναι πλασματικός κι ένας άλλος, ο αληθινός κόσμος μέσα στον οποίο θα έπρεπε να ζούμε. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας κι από ‘κει και μετά όλα, φανταστικά και μη, περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν.
Το “Matrix” άλλαξε την πορεία των ταινιών δράσης. Αυτή η κορυφαία στιγμή του κινηματογράφου του φανταστικού, χτίζει μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια μας ένα τεχνολογικό σύμπαν που γεννά τρόμο και ηδονή ταυτόχρονα και μας καλεί σε μία ξενάγηση χωρίς εγγυήσεις. Φανταστικός ρυθμός, ριζοσπαστικά εφέ (σκηνές σε αργή κίνηση αλλά που η κάμερα κινείται σε πραγματικό χρόνο), ένα άψογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με τη γνώση. Μόνο που αυτή η γνώση δεν είναι καταναγκαστική.
Ο ήρωας πρέπει να επιλέξει να μάθει, το ίδιο κι ο θεατής.
Το soundtrack εξίσου δυναμικό. Εκτός από τα ηχητικά του Ντον Ντέιβις, περιλαμβάνει τραγούδια από τους Rammstein, Rob Dougan, Rage Against the Machine, Propellerheads, The Crystal Method, Ministry, Deftones, The Prodigy, Rob Zombie, Meat Beat Manifesto, Massive Attack και Marilyn Manson.

1994, σε σκηνοθεσία  Κουέντιν Ταραντίνο, με τους Τζον Τραβόλτα, Σάμιουελ Λούις Τζάκσον, Ούμα Θέρμαν, Μπρους Γουίλις, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Τιμ Ροθ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Δύο σκληροί εκτελεστές με φιλοσοφικές ανησυχίες. Ένας αποτυχημένος πυγμάχος που προσπαθεί να πιάσει την καλή. Μια κακομαθημένη καλλονή εθισμένη στην κοκαΐνη. Ένα ζευγάρι ληστών που αγαπιούνται τρελά…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλο το θέμα της ταινίας (και όλων των ταινιών του Ταραντίνο)είναι οι διάλογοι..διάλογοι άσχετοι με την πλοκή αλλά καθόλου περιττοί. Αντιθέτως είναι πανέξυπνα δομημένοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να δώσουν ρεαλιστική υπόσταση στους χαρακτήρες οι οποίοι έχουν δομηθεί έτσι ώστε στην αρχή του φιλμ να φαντάζουν αμιγώς κινηματογραφικοί χωρίς ρίζες στην πραγματικότητα και να εξελίσσονται καθ’ οδόν σε ανθρώπινες φιγούρες με συναισθήματα, κίνητρα και κυρίως φόβους. Όλοι φοβούνται κάτι και σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ο φόβος αυτός ( για την απόρριψη, την μοναξιά, τον θάνατο, την τιμωρία, τον εξευτελισμό, την απώλεια προσανατολισμού) είναι ο ουσιαστικός συνδετικός κρίκος όλων των ηρώων. Αυτή λοιπόν η μετάβαση τους από καρικατούρες σε ανθρώπινες προσωπικότητες με βάθος, πάθη, παρελθόν και μέλλον υποβοηθείται από τους επιμελημένα ανέμελους, επιφανειακά αδιάφορους, βαθιά προβοκατόρικους διαλόγους. Για να επιστρέψουμε στον δεύτερο στόχο του δημιουργού, οι διάλογοι αυτοί τον βοηθούν να αποδώσει τις σκηνές της βίας με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο που τον έχει κάνει διάσημο. Σοκάρει γιατί δεν προετοιμαζόμαστε για αυτές καθώς οι χιουμοριστικοί και άνευ σχετικού περιεχομένου διάλογοι δεν μας εντάσσουν στο κλίμα βίας που θα ακολουθήσει.
Είναι μια σπονδυλωτή ροκ ιστορία, γνήσιο προϊόν της πρόσμιξης πολλών παλιότερων και πιο σύγχρονων κινηματογραφικών ειδών. Καυστικοί διάλογοι, πρωτότυπο μαύρο χιούμορ, δυνατές ερμηνείες και η ανατρεπτική διασκευή ενός κλασσικού έθνικ λαϊκού κομματιού..της Μισιρλούς.

2000, σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι με τους Έλεν Μπέρστιν,Τζάρεντ Λίτο,
Τζένιφερ Κόνελι, Mάρλον Γουέιανς, Κρίστοφερ ΜακΝτόναλντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
H Σάρα Γκόλντφραμπ είναι μια ευτραφής χήρα που ασκείται βλέποντας τηλεόραση και ζώντας μια εξαθλιωμένη ζωή. Η πρόσκληση της σε ένα τηλεπαιχνίδι την κάνει να ξεκινήσει μια επικίνδυνη δίαιτα με χάπια ώστε να επανέλθει στη νεανική της φόρμα. Ο γιος της Χάρυ είναι ένας χαραμοφάης που μπλέκει με τον κόσμο των ναρκωτικών και προσπαθεί να επιβιώσει. Και η δική του ζωή θα “απογειωθεί” όταν θα ανοίξει μπροστά του μια “καριέρα” ως έμπορος ναρκωτικών. Οι ξαφνικές αλλαγές στις ζωές τους δεν θα έχουν τα θετικά αποτελέσματα που περιμένουν. Η Σάρα εθίζεται στα επικίνδυνα χάπια αδυνατίσματος ενώ ο Χάρυ και η παρέα του αρχίζουν να μπλέκουν εξαιτίας των νέων δραστηριοτήτων τους…

ΜΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία γροθιά στο στομάχι, πάνω στους εθισμούς και τις εξαρτήσεις από τις οποίες προσπαθούν να πιαστούν απεγνωσμένα οι ναυαγισμένες ανθρώπινες υπάρξεις για να στηριχθούν, μετά από την κατάρρευση του αμερικάνικου ονείρου (και όλου του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού που στο όνειρο αυτό στηρίχθηκε).
Μια από τις λίγες ταινίες που κρύβουν τόση δύναμη και σκληρότητα στον τρόπο αντιμετώπισης του θέματός τους. Αφήνοντας απ’ έξω τους παλιούς καλούς σκηνοθέτες όπως ο Κιούμπρικ, εδω έχουμε να κάνουμε με μια σύγχρονη σκηνοθετική ιδιοφυΐα, κάτι που εκφράζεται μεταξύ των άλλων στις πρωτότυπες γωνίες της κάμερας, το μοντάζ καθώς και στην απόλυτη σχέση της μουσικής με το σύνολο.
Επιπλέον σκοπός της ταινίας δεν είναι να διδάξει και να εισάγει ύπουλα, τα συνήθη ηθικά προβλήματα. Εδώ έχουμε μια καθαρή αφήγηση, απαλλαγμένη από τις προσωπικές σκέψεις του δημιουργού, για να βγάλει ο θεατής ανεπηρέαστος τα δικά του συμπεράσματα.
Το soundtrack για μια ακόμη φορά (όπως και στο Π) είναι απίθανο, συνοδεύοντας μουσικά αυτή τη μνημόσυνη ακολουθία για ένα όνειρο.

1994, σε σκηνοθεσία Κέβιν Σμιθ με τους: Μπράιαν Ο Χόλοραν, Τζεφ Άντερσον, Κέβιν Σμιθ, Τζέισον Μιουζ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δυο υπάλληλοι, ο ένας σε μπακάλικο και ο άλλος στο γειτονικό βιντεοκλάμπ, συνομιλούν, με μια ασυνήθιστη αθυροστομία για γυναίκες, σεξ, σινεμά.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
 Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος έχει προσφέρει ταινίες- διαμάντια, ταινίες που με μικρό έως ελάχιστο budget έχουν καλλιτεχνική αξία μεγαλύτερη από ταινίες των πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Συνήθως οι πιο πετυχημένες κωμωδίες είναι από τέτοιου είδους παραγωγές, γιατί οι δημιουργοί τους είναι πιο ελεύθεροι και δημιουργικοί, μιας και το ξεκινάνε με μεράκι και διάθεση, αλλά πάνω απ’ όλα με αγάπη για το σινεμά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα λοιπόν αυτού του είδους η ταινία “clerks”. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Κέβιν Σμιθ, σε ηλικία 21 ετών, ξόδεψε το ποσό των 27.500 δολαρίων (πουλώντας ακόμη και προσωπικά του αντικείμενα) για να γυρίσει την ταινία στο μαγαζί στο οποίο δούλευε εκείνη την περίοδο. Με τη βοήθεια ενός σχεδόν ερασιτεχνικού καστ γύρισε, γύρισε ένα φιλμ χαμηλών προσδοκιών, που στην πορεία όμως αποδείχτηκε πολύ πλούσιο σε γέλιο και αγαπήθηκε από κάθε slacker που σέβεται τον εαυτό του.
Το γυρισμένο σε 16mm φιλμ αποτελεί την έννοια της low budget παραγωγής που ξεπερνά τα πενιχρά μέσα παραγωγής, με όπλα τους καυστικούς διαλόγους, την αμεσότητα των ερμηνειών και το αντισυμβατικό χιούμορ που διαθέτει. Γιατί μέσα από το χαβαλετζίδικο ύφος και τη συρραφή ξεκαρδιστικών σκετς, ξεδιπλώνεται σταδιακά μια αγνή σε προθέσεις κριτική για τη λεγόμενη generation X. Πάνω απ’ όλα όμως γιατί παρά τις σουρεάλ καταστάσεις, ο Ντάντε και ο Ράνταλ είναι τόσο αληθινοί που σε καλούν να ταυτιστείς μαζί τους.
Δεν ξεχνάμε βέβαια τον Κέβιν Σμιθ με τον Τζέισον Μιουζ στους κλασικούς πλέον ρόλους των Jay & Silent Bob.

2011, σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν με τους: Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα ζευγάρι πενηνταπεντάρηδων, ο άντρας του οποίου έχει χάσει πρόσφατα τη δουλειά του, πέφτει θύμα ληστείας. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει όμως όταν διαπιστώνει ότι αυτή έχει οργανωθεί από έναν επίσης απολυμένο πρώην συνάδελφο του συζύγου, ο οποίος αναθρέφει μόνος τα δύο μικρά αδέρφια του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια χούφτα αληθινοί χαρακτήρες, ένα καθημερινό, επίκαιρο γεγονός, ένα παλιό τραγούδι του Πασκάλ Ντανέλ κι ένα ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ δίνουν στον μαρσεγέζο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, τον γάλλο Κεν Λόουτς, την αφορμή για ένα πολιτικοποιημένο και βαθιά αισιόδοξο κοινωνικό δράμα. Απλό σινεμά “στο ύψος του καθημερινού ανθρώπου”, γνήσια συγκίνηση..
Σχεδόν κάθε σκηνή μεταφέρει στο κοινό και μία μεγάλη ιδέα, δίνοντας την αίσθηση ότι οι πρωταγωνιστές πράττουν ελεύθερα και κατά βούληση κόντρα σε κάθε κλασικισμό. Με έντονο το πνεύμα της συλλογικότητας, και της κοινωνικής ευθύνης, όταν το προσωπικό άσυλο των πρωταγωνιστών θα παραβιαστεί εκείνοι δε θα αντιδράσουν αρνητικά απέναντι στον πράξαντα αλλά απέναντι στον ηθικό αυτουργό – το κράτος. Αλλά ο Μισέλ και η Μαρί-Κλαιρ θίγονται για άλλους λόγους. Δεν μπορούν να καταλάβουν πότε πέρασαν στην άλλη πλευρά. Πότε δηλαδή άρχισαν να θεωρούνται από τον περίγυρό τους «βολεμένοι» (κάνουν και οι φτωχοί σφάλματα, αυτό δε σημαίνει πως δεν τους αγαπάμε, σημειώνει στους αστερίσκους το φιλμ). Όντας μέλη του ίδιου κοινωνικού συνόλου, θεωρούν ότι υπάρχει μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί γι’ αυτό και δε συμπεριφέρονται σα θύματα αλλά αναλαμβάνουν δράση.
Ο Γκεντιγκιάν βρίσκεται εδώ, για να μας θυμίσει πως ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσουμε ξανά την επανάστασή μας, μια επανάσταση δικαιοσύνης, αγάπης, αλληλεγγύης και …αυτοοργάνωσης.

2004, σε σκηνοθεσία Χανς Βαϊνγκάρτνε με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Γιούλια Γιεντς, Στίπε Έρκεγκ, Μπούργκχαρτ Κλάουσνε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ελπίζουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Τρεις φίλοι που επιδίδονται σε συμβολικές πράξεις επαναστατικού ακτιβισμού θ’ αποφασίσουν να απάγουν έναν επιχειρηματία και να τον κρατήσουν όμηρο σε μια απομονωμένη καλύβα στο βουνό. Η συμβίωσή τους εκεί θ’ αποδειχθεί διαφωτιστική για όλες τις πλευρές…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παρά την ισχυρή πολιτική του διάσταση, το έργο δεν ξεχνά ούτε στιγμή τους χαρακτήρες του. Αντίθετα τους βάζει σε πρώτο πλάνο και ασχολείται πιο πολύ με τα συναισθήματά τους, παρά με τις ιδέες τους. Είναι το δεύτερο δείγμα γερμανικού, πολιτικού, αλλά κυρίως ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου, μετά το Goodbye Lenin. Οι ομοιότητες δεν σταματούν στον Ντάνιελ Μπρουλ. Η επικράτηση της σημασίας των συναισθημάτων έναντι αυτής της ιδεολογίας είναι η ουσία που βγαίνει αλώβητη και από τις δύο. Εντάξει, εδώ σταμάτησαν οι ομοιότητες. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια πιο επιθετική κινηματογράφηση. Ψηφιακή κάμερα στο χέρι και το αποτέλεσμα φωνάζει ανεξάρτητο.
Οι τρεις νέοι, αλλά και ο πρεσβύτερος, είναι πειστικότατοι. Η υπόθεση ίσως χάνει λίγο σε επίπεδο ρεαλισμού χωρίς αυτό να είναι κακό, αλλά όταν τον επικαλείται και δεν τον επιτυγχάνει τότε υπάρχει ένα πρόβλημα.
Το Ευρωπαϊκό σινεμά έχει αποδείξει πως μπορεί και θέλει να καταπιάνεται με θέματα που αφορούν τις κοινωνικές τάσεις, αλλά και πως έχει τη διάθεση να διερευνήσει τις ιδέες και τα ιδανικά της νέας γενιάς, πέρα από τα στενά όρια της σεξουαλικότητάς της. Η ταινία καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα επενδύοντας στον έξυπνο διάλογο και όχι τόσο στην πλοκή. Ο σκηνοθέτης τελικά αποφεύγει να εμβαθύνει, μάλλον γιατί όπως φαίνεται ούτε κι ίδιος έχει καταλήξει σε σαφή άποψη για το πώς θα ανατραπεί το παράλογο του σήμερα.

1960, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τους Άντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Μάρτιν Μπάλσαμ, Τζον Γκέιβιν, Σάιμον Όουκλαντ, Τζον Μακ Ίντιρ, Φρανκ Άλμπερτσον, Πατρίτσια Χίτσκοκ, Τεντ Νάιτ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο εραστές, η Μάριον Κρέιν και ο Σαμ Λούμις βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και συζητούν για τα προβλήματά τους. Τα οικονομικά του Σαμ δεν τους επιτρέπουν να παντρευτούν. Δυστυχισμένη και απεγνωσμένη να βελτιώσει την κατάσταση, η Μάριον κλέβει 40,000 δολάρια μετρητά από το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Η Μάριον οδηγεί όλη τη νύχτα στην βροχή, και, εξαντλημένη εντοπίζει ένα μικρό μοτέλ που μοιάζει απομονωμένο, και αποφασίζει να σταματήσει εκεί. Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ο Νόρμαν Μπέητς είναι ένας φαινομενικά συμπαθητικός και εξυπηρετικός νέος, που ζει μοναχικά στο απέναντι σπίτι μαζί με την άρρωστη μητέρα του. Καθώς εκείνη πλένεται, μία σκοτεινή γυναικεία φιγούρα την πλησιάζει αργά…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοτς «Ψύχωση», το Ψυχώ μας αφηγείται μία ιστορία λίγο-πολύ γνωστή σε όλους: μία φυγάς, που έχει στην κατοχή της 40000$, ένα άδειο μοτέλ στη μέση του πουθενά, ο αλλόκοτος ιδιοκτήτης του και η αυταρχική μητέρα του, παρούσα και ταυτόχρονα απούσα με έναν τρόπο ακατάληπτο, αποτελούν τα κομμάτια του πιο ανατριχιαστικού παζλ που συντέθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Κι αν υπάρχουν κινηματογραφόφιλοι που αγνοούν την πλοκή αυτή της ταινίας, πράγμα απίθανο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχουν υπόψιν τους τη διασημότερη σκηνή της ταινίας, τον φόνο στη ντουζιέρα.
Η ταινία με την πάροδο του χρόνου έλαβε θρυλική υπόσταση και αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του σκηνοθέτη. Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι πως παρ’ ότι διαδραματίζονται σκηνές άγριων δολοφονιών, είναι κινηματογραφημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζεται στον θεατή ωμή βία, παρά μόνο τρόμος.
Επτά ημέρες, σαρανταπέντε διαφορετικές γωνίες λήψεις και αμέτρητες ώρες στο δωμάτιο του μοντάζ χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί μία από τις ρεαλιστικότατες και φρικιαστικότατες σκηνές δολοφονίες στην ιστορία του σινεμά, διάρκειας μόλις 45ΑΑ. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο στα έργα του Χίτσκοκ. Κάθε λήψη, κάθε κομμάτι σελιλόιντ που επιλέγεται αποτελεί αναγκαίο και απαραίτητο τμήμα μίας μεθοδικής πορείας προς τον σκηνοθετικό θρίαμβο.
Αν και το χρώμα είχε ήδη εισβάλλει στον κινηματογράφο, ο Χίτσκοκ επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρη την ταινία, για να προσδώσει μεγαλύτερο βάθος στον τρόμο που χαρακτηρίζει το φιλμ. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει πιστευτό το σιρόπι σοκολάτας ως ρέον αίμα στη σκηνή του μπάνιου;

2002, σε σκηνοθεσία Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα με τους: Χαβιέ Μπαρδέμ, Λούις Τόσαρ, Νίβε ντε Μεντίνα, Άιντα Φολχ, Σερζ Ριαμπουκίν, Ενρίκε Βίλεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε μια γραφική, παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, που πλήττεται από την μάστιγα της ανεργίας και της ανέχειας, μια παρέα απολυμένων εργατών συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ, ενώ τις καθημερινές έρχονται αντιμέτωποι με την αναμονή και την αβεβαιότητα στο ταμείο ανεργίας και τα διάφορα γραφεία ευρέσεως εργασίας… Μετά το κλείσιμο του ναυπηγείου στο οποίο δούλευαν, μια ομάδα εργατών έρχονται αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που τους αφήνει λίγα περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον, κάτι που «ξεχνούν» προσωρινά, φιλοσοφώντας και καταναλώνοντας καθημερινά άφθονα ποτήρια αλκοόλ στο μπαρ ενός πρώην συναδέλφου τους…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία που φέρνει στο νου τις ταινίες του Κεν Λόουτς, αλλά και άλλες, όπως το «Βιτελόνι» του Φελίνι και «Οι εντιμότατοι φίλοι μου» του Μονιτσέλι. Οι ήρωες της ταινίας του Αρανόα είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι παραγωγικοί, αλλά τώρα άνεργοι, άνθρωποι που έχουν σπρωχτεί βίαια στο περιθώριο. Θύματα της προόδου και της παγκοσμιοποίησης στην οποία οδηγεί η κυβέρνηση του δεξιού πρωθυπουργού τους Αθνάρ, «λαθρεπιβάτες στο πλοίο-φάντασμα της προόδου, ναυαγοί των δικών τους ονείρων κι εκείνων των συζύγων τους κι εκείνων των παιδιών τους», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Πρόκειται για μια πικρόγλυκη κωμωδία, με αδρούς χαρακτήρες και καταστάσεις δοσμένες με οξυδέρκεια, αλλά και έξοχες ερμηνείες από όλη την ομάδα, με επικεφαλής έναν εξαιρετικό Μπαρδέμ στο ρόλο του οξύθυμου, πάντα ετοιμόλογου Σάντα. Μπορεί η ταινία να μην προσφέρει τίποτα το καινούργιο στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, έχει όμως τη ζεστασιά εκείνη, την ανθρωπιά, την τρυφερότητα και την ειλικρίνεια που μόνο μια αληθινά καλή ταινία ξέρει να προσφέρει.
Οι ήρωες μας λοιπόν βρέθηκαν σε μια μέρα έξω από την παραγωγή, έξω από τον οικογενειακό κορβανά, έξω απ’ όλα. Τους έστυψαν και τους πέταξαν. Αλλά εκείνοι επιμένουν. Κοίτα να δεις θράσος! Επιμένουν να πιστεύουν. Πως σήμερα – ακόμα περισσότερο σήμερα – το μοναδικό κόμμα και η μοναδική πατρίδα που αξίζει να ονειρεύεται κανείς, είναι η αλληλεγγύη.

2001, σε σκηνοθεσία Τέρι Ζουίγκοφ, με τους Στιβ Μπουσέμι, Θόρα Μπερτς, Σκάρλετ Γιόχανσον

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
H Θόρα Μπερτς και η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι δύο κολλητές φίλες που σνομπάρουν τους πάντες γύρω τους και ανυπομονούν για την στιγμή που θα αποδράσουν από το εφηβικό περιβάλλον και θα μετακομίσουν μαζί σε ένα διαμέρισμα. Καθημερινή τους ασχολία είναι να προκαλούν και να κοροϊδεύουν όσους οι ίδιες θεωρούν loosers της ζωής. Το παιχνίδι όμως αρχίζει να παίρνει άλλη τροπή όταν στόχος τους γίνεται ο φαινομενικά απόλυτος looser Στιβ Μπουσέμι, αφού η μια τους αρχίζει να νιώθει μια παράξενη έλξη για αυτόν. Και έτσι το ξεκινά ένα παιχνίδι ανομολόγητων αισθημάτων, ενοχών και χαμένων ονείρων που θα σημαδέψουν για πάντα τις δύο νεαρές φίλες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Ghost World δείχνει τις αλλαγές και τους προβληματισμούς που φέρνει σε ένα νέο/νέα το μεταβατικό στάδιο μετά το τέλος του σχολείου και πριν την ένταξη του/της στην κοινωνία ως ενεργό μέλος. Όλα αυτά παρουσιάζονται με ένα πολύ ωραίο τρόπο και πάντοτε με χιούμορ. Άξιο αναφοράς είναι και το πολυσυζητημένο soundtrack της ταινίας με παλιά (της εποχής των δίσκων 78 στροφών) rhythm & blues και jazz κομμάτια.
Είναι βασισμένο στο ομώνυμο underground βιβλίο κόμικ του Ντάνιελ Κλόους  (ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας).

1974, σε σκηνοθεσία: Πάολο Ταβιάνι, Βιτόριο Ταβιάνι
με τους: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Λέα Μάσαρι, Μίμζι Φάρμερ, Λάουρα Μπέτι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1816 ένας ιταλός αριστοκράτης, ο Φούλβιο, ένας επαναστάτης, που έχει προδώσει τους συντρόφους του, θέλει ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και να ζήσει συνηθισμένα. Τους ακολουθεί σε μια παράλογη εκστρατεία με προκαθορισμένη έκβαση. Όμως δεν θα του το επιτρέψουν η επαναστάτρια κοπέλα του και οι σύντροφοί της και θα τον οδηγήσουν σε μια αποστολή στη Νότια Ιταλία.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η γνωστή αριστουργηματική ταινία των αδελφών Ταβιάνι, που διεύρυνε το θέμα της επαναστατικής ουτοπίας, της αυτοθυσίας, του ευδαιμονισμού. Μέσα από ιστορικοπολιτικές παραβολές ερευνούν το θέμα της στράτευσης του ατόμου και τη σχέση του με την ιστορία.
Η επανάσταση, η ουτοπία και σε αντιδιαστολή ο πραγματισμός, ο κομφορμισμός…
Οι Ταβιάνι διεισδύουν στον πυρήνα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων, των δύο κόσμων και παίρνουν θέση, ξεκάθαρη. Ο τίτλος της ταινίας και το τέλος της δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης περί τούτου.
Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το ρεαλισμό, είναι πέρα για πέρα λυρική κ ακόμα πιο πέρα ονειρική. Πρώτα απ όλα η μουσική του Μορικόνε, δεν είναι ακόμη ένα απίστευτο μουσικό μοτίβο δια χειρός Μορικόνε, εδώ είναι σα να ξαναδημιουργείται η ταινία μέσα απ τις νότες του Ιταλού, δεν είναι μέρος της ταινίας, είναι η ίδια η ταινία.
Μετά  η σκηνοθεσία των Ταβιάνι, στήνουν και το χορευτικό, πανέμορφα πλάνα  εναλλάσονται και ταξιδεύουν το θεατή στους δύο κόσμους, με κεντρικό άξονα, πάντα, το βλέμμα του κακόμοιρου Φούλβιο μετέωρο στους δύο κόσμους…