1974, σε σκηνοθεσία: Πάολο Ταβιάνι, Βιτόριο Ταβιάνι
με τους: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Λέα Μάσαρι, Μίμζι Φάρμερ, Λάουρα Μπέτι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1816 ένας ιταλός αριστοκράτης, ο Φούλβιο, ένας επαναστάτης, που έχει προδώσει τους συντρόφους του, θέλει ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και να ζήσει συνηθισμένα. Τους ακολουθεί σε μια παράλογη εκστρατεία με προκαθορισμένη έκβαση. Όμως δεν θα του το επιτρέψουν η επαναστάτρια κοπέλα του και οι σύντροφοί της και θα τον οδηγήσουν σε μια αποστολή στη Νότια Ιταλία.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η γνωστή αριστουργηματική ταινία των αδελφών Ταβιάνι, που διεύρυνε το θέμα της επαναστατικής ουτοπίας, της αυτοθυσίας, του ευδαιμονισμού. Μέσα από ιστορικοπολιτικές παραβολές ερευνούν το θέμα της στράτευσης του ατόμου και τη σχέση του με την ιστορία.
Η επανάσταση, η ουτοπία και σε αντιδιαστολή ο πραγματισμός, ο κομφορμισμός…
Οι Ταβιάνι διεισδύουν στον πυρήνα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων, των δύο κόσμων και παίρνουν θέση, ξεκάθαρη. Ο τίτλος της ταινίας και το τέλος της δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης περί τούτου.
Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το ρεαλισμό, είναι πέρα για πέρα λυρική κ ακόμα πιο πέρα ονειρική. Πρώτα απ όλα η μουσική του Μορικόνε, δεν είναι ακόμη ένα απίστευτο μουσικό μοτίβο δια χειρός Μορικόνε, εδώ είναι σα να ξαναδημιουργείται η ταινία μέσα απ τις νότες του Ιταλού, δεν είναι μέρος της ταινίας, είναι η ίδια η ταινία.
Μετά  η σκηνοθεσία των Ταβιάνι, στήνουν και το χορευτικό, πανέμορφα πλάνα  εναλλάσονται και ταξιδεύουν το θεατή στους δύο κόσμους, με κεντρικό άξονα, πάντα, το βλέμμα του κακόμοιρου Φούλβιο μετέωρο στους δύο κόσμους…

Αυτή την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα στη “σβούρα”, αρχίζουμε τις προετοιμασίες για τις απόκριες που ξεκινούν σε μία βδομάδα, φτιάχνοντας πολύχρωμες, ξεχωριστές, παιδικές, αποκριάτικες μάσκες από ανακυκλωσιμα υλικά.

Πάντα με τη βοήθεια της Ξένιας Καραγιάννη

Το εργαστήριο απευθύνεται σε παιδιά όλων των ηλικιών

Συμμετοχή δωρεάν!

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013 στις 7 το απόγευμα

Αμυγδαλιά και μαιντανός

Δύο θησαυροί της φύσης. Γεμάτοι βιταμίνες, στοιχεία, μέταλλα, με θαυμαστές επουλωτικές, καταπραϋντικές, διεγερτικές, ανακουφιστικές, καθαρτικές, θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες.

Το πως θα πάρουμε το 100% των ιδιοτητων τους, θα το μάθουμε σήμερα, από την Ευσταθία Δούκα.

2005,ντοκυμαντέρ σε σκηνοθεσία-σενάριο: Καλλιόπη Λεγάκη, φωτογραφία: Γιάννης Μισουρίδης, μοντάζ: Ηλίας Δημητρίου, ήχος: Γιώργος Βασιλείου, μουσική: Νίκος Παπαδογούλας, παραγωγός: Μαρία Γεντέκου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1973. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ‘ήρωες’ των βιβλίων του. Ακάματος συγγραφέας και ερευνητής έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο..

“Και είπα στην γυναίκα μου:
όταν ψοφήσω στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.»

Ο χαρακτηρισμένος ως εθνολόγος του περιθωρίου και ερευνητής του ασήμαντου, ο Ηλίας Πετρόπουλος, είναι μια περίπτωση την οποία τουλάχιστον όσον αφορά τα έργα του πρέπει να δούμε με ενδιαφέρον.
Προσωπικότητα δυναμική, αμφισβητούσε τα πάντα, δεν πίστευε σε κανένα θεσμό (θρησκεία, στρατό, πολιτικές παρατάξεις). Δηλωμένος άπατρις, αναρχικός και άθεος κατόρθωσε έπειτα από απαίτηση του να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα το 1972- εν μέσω δικτατορίας- με τον τελευταίο προσδιορισμό.
Τον Πετρόπουλο έλκυαν οι μειονότητες είτε εθνολογικές, είτε κοινωνικές. Μνημειώδη έργα του τα «Ρεμπέτικα τραγούδια», «Το εγχειρίδιον του καλού κλέφτη», τα «Καλιαρντά». Έχει στο ενεργητικό του περίπου 80 βιβλία, ανάμεσα τους και ποιητικές συλλογές και πάνω από χίλια άρθρα σε εφημερίδες. Συλλέκτης του «ανάξιου» και του περιφρονημένου, αυτού που εκμηδένιζε ο πολιτισμός, έφερε στην επιφάνεια αθέατες πλευρές της κοινωνίας και πλήρωσε με φυλακίσεις την έκδοση βιβλίων του. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι το 1973 και δεν γύρισε ποτέ ξανά στην Ελλάδα.
Για την δύσκολη σχέση με την γενέτειρα του δηλώνει: «Υπάρχει μια σχέση αγάπης-μίσους με την Ελλάδα, δηλαδή τον σημερινό ελληνικό χώρο, που βεβαίως δεν είναι αιώνιος. Αγνοώ τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός “Έλλην” γι’ αυτό και γράφω την λέξη εντός εισαγωγικών. Προσωπικά είμαι “Έλληνας” αφού στην Ελλάδα βύζαξα, σπούδασα και έζησα 45 χρόνια, αλλά δεν μου διαφεύγει πως στην χώρα κατοικεί μια πανσπερμία λαών όπως στην Ιταλία την πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Τουρκία. Αντιμετωπίζω τους “ Έλληνες” με παλμό, θαυμάζω τους “ Έλληνες” γιατί διατήρησαν την γλώσσα τους, απεχθάνομαι τους “Έλληνες” για τον χυδαίο ρατσισμό τους.
Ορκισμένος εχθρός της μετριότητας, σάρκασε ανελέητα την Ελλάδα, δημόσιους άνδρες, πνευματικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Δεν επέδειξε τον απαιτούμενο «σεβασμό» στις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες, κι έτσι έμεινε εκτός «αφιερωμάτων» ή «τιμητικών» εκδηλώσεων. Προσπαθώντας και ο ίδιος να συμφιλιωθεί με αυτήν την πραγματικότητα, έλεγε:
«Ότι έκανα στην Ελλάδα ήταν πρόωρο. Και το “άθεος” στην ταυτότητα και τα βιβλία και ο κώλος. Όλα ήταν πρόωρα»
«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους κλέφτες και τις πουτάνες και τους χασικλήδες και τους ρεμπέτες και τους πούστηδες και τους τεμπέληδες γιατί καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στο ποινικό μητρώο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών»

Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 —δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του— εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.
Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, ο Ηλίας Πετρόπουλος, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα. Με βασικό άξονα ό,τι ο ίδιος αποκάλεσε «λαογραφία του άστεως», το έργο του καταγράφει δομές, θεσμούς, τρόπους έκφρασης και αντικείμενα της ελληνικής λαϊκής κουλτούρας. Το ανέκδοτο έργο του είναι τεράστιο, μέρος του οποίου είναι λεξικογραφικό. Το «Υπο–Λεξικό», το «Λεξικό του πολιτικού λόγου», το «Ονοματολεξικό» και τα «Φλοράδικα» περιμένουν τη μεταθανάτια επιμέλεια και δημοσίευσή τους.

Το 2005 κυκλοφόρησε το ντοκυμαντέρ “Ηλίας Πετρόπουλος – Ένας κόσμος υπόγειος”, διάρκειας 61′, σκηνοθεσίας Καλλιόπης Λεγάκη, στο οποίο συντελεστές ήταν και ο ίδιος ο Πετρόπουλος λίγο πριν το θάνατό του.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος πέθανε στις 03/09/2003, επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί και η στάχτη του να ριχτεί στους υπονόμους του Παρισιού όπως και έγινε, ένα φθινοπωρινό πρωινό.

2003, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Ντιπερόν με τους: Ομάρ Σαρίφ, Πιερ Μπουλανζέ, Ζιλμπέρ Μεκί, Ιζαμπέλ Ατζανί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Παρίσι των σίξτις, ο 16χρονος Μόμο, εβραϊκής καταγωγής, που έχει μια δύσκολη σχέση με το διαζευγμένο πατέρα του, συνδέεται φιλικά με τον ηλικιωμένο Ιμπραήμ, το μουσουλμάνο μπακάλη της γειτονιάς, οι συμβουλές του οποίου αποδεικνύονται πολύτιμο μάθημα ζωής.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια ιστορία ενηλικίωσης και προσωπικής αυτό-συνειδητοποίησης. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, οι αμφιβολίες, οι δυσκολίες της εφηβείας, τα λόγια σοφίας από τους μεγαλύτερους όλα καταγράφονται με έναν άμεσο τρόπο που κερδίζει τον θεατή. Η αγάπη και η δίψα για το καινούριο, όπως περιγράφονται μέσα από μια απλή και ενίοτε χιουμοριστική οπτική.
Ένας καταπληκτικός, ώριμος  Ομάρ Σαρίφ (που τιμήθηκε με το βραβείο Σεζάρ και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Βενετίας 2003 για την ερμηνεία του) δίνει βάθος στον απλοϊκό χαρακτήρα του Ιμπραήμ υποστηρίζοντας τον κόσμο του χωρίς να γίνεται υπερβολικός. Τα μαθήματα φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου που παραδίδει στον Μωυσή γίνονται μαθήματα χαλάρωσης, διδασκαλία για την τέχνη της αγάπης, όχι διδαχές ή πληκτικές νουθεσίες.
Η ταινία (υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας) βασισμένη στο μυθιστόρημα του λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα  Έρικ-Εμάννουελ Σμιτ δουλεμένο από το σκηνοθέτη Φρανσουά Ντιπερόν  πραγματοποιεί ένα υπέροχο ταξίδι στις διαπροσωπικές σχέσεις, με οδηγό την αγάπη πέρα από θρησκευτικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις.

1999, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Άντονι Λαπάλια, Σον Πεν, Σαμάνθα Μόρτον, Ούμα Θέρμαν, Γκρέτσεν Μο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία του Έμετ Ρέι, του δεύτερου καλύτερου κιθαρίστα τζαζ στον κόσμο και ενός άκρως ταλαντούχου ατόμου που επέλεξε να μη θυσιάσει την προσωπική του ζωή, τον αυθορμητισμό και τα πάθη του, με τίμημα να μείνει στην αφάνεια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Γούντι Άλεν ασχολείται με μια βιογραφία ενός φανταστικού προσώπου.
Η αγάπη του για τη μουσική γενικότερα, για την τζαζ ειδικότερα κι η ευκολία του στο να φτιάχνει ταινίες μυθοπλασίας σε ντοκιμαντερίστικο στιλ, συνέβαλαν τα μέγιστα για ένα ακόμη μικρό κινηματογραφικό διαμάντι.
Στα παραπάνω προστίθεται και η εξαιρετική ικανότητα του Άλεν στην καθοδήγηση των ηθοποιών του: τόσο ο Πεν, ως Ρέι, όσο και η Μόρτον, στο ρόλο της κωφάλαλης Χάτι, έφτασαν ως τις υποψηφιότητες των Όσκαρ ερμηνείας του Α΄ Ανδρικού και του Β΄ Γυναικείου ρόλου αντίστοιχα.