1987, σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, με τους Μπρούνο Γκαντς, Σολβέιγ Ντομαρτέν, Ότο Σάντερ, Κουρτ Μπουά, Πίτερ Φολκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
 Στο χωρισμένο από το τείχος Βερολίνο, άγγελοι περιπλανιούνται στους δρόμους, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων. Ένας από αυτούς ερωτεύεται μια ακροβάτισσα του τσίρκου. Τα αισθήματά του για αυτήν είναι τόσο έντονα που ζητά να χάσει το προνόμιο της αθανασίας και να γίνει θνητός. Επιλέγει να αφήσει την αθανασία και την αιωνιότητα και να “οξειδωθεί μες στη νοτιά των ανθρώπων”, να σταματήσει να παρακολουθεί (με την ασπρόμαυρη ματιά του) τη ζωή και να τη ζήσει σαν άνθρωπος. Ο άγγελος Ντάμιελ θα “εκπέσει” με τη θέλησή του, στους περιορισμούς του χρόνου, στην αρρώστια, τον πόνο και στο θάνατο, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, να αισθάνεται, να ζήσει τον έρωτά του για τη Μάριον, να νοιώσει όλα αυτά τα απλά και καθημερινά που τα συνοψίζει ο Πίτερ Φολκ μπροστά από μία καντίνα, ξημερώματα:
“To smoke, and have coffee–and if you do it together, it’s fantastic. To draw, and when your hands are cold you rub them together..”

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βερολίνο στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Το τείχος εξακολουθεί να διχοτομεί την πόλη σε δύο κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.
Η κατά λέξη μετάφραση του γερμανικού τίτλου είναι «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο». Ο πρωτότυπος τίτλος παραπέμπει στο μοναδικό «εμπόδιο» μεταξύ γης και παραδείσου, στον ουρανό και κατ’ επέκταση στον τοίχο μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου.
Τα Φτερά του Έρωτα είναι μια άκρως συμβολική και ποιητική ταινία με σαφείς αναφορές στη διπλή υπόσταση των ανθρώπινων όντων και της ψυχής τους, στη διττή διάσταση του χρόνου και των ανθρώπινων εμπειριών.
Ο Βέντερς κινηματογραφεί το Βερολίνο και τα στίγματά του, το Βερολίνο και τις πληγές της ωριμότητας, μεταμορφώνοντάς το σε ένα γιγαντιαίο σκηνικό κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας του.
Το μοτίβο της περιπλάνησης γίνεται εδώ εσωτερική υπόθεση, τα μαγικά ασπρόμαυρα κάδρα του Ανρί Αλεκάν συνθέτουν μια αξέχαστη βερολινέζικη «συμφωνία της μεγαλούπολης» και ο Βέντερς μας ψιθυρίζει τρυφερά μελαγχολικές ιστορίες για τον άντρα και τη γυναίκα, την αθωότητα και τη σοφία, την Ευρώπη και την Αμερική, τον κινηματογράφο, τη ζωή που ονειρευόμαστε και τη ζωή που ζούμε.
«Υπάρχουν άγγελοι στους δρόμους του Βερολίνου».
Εμπνευσμένη από τις Eλεγείες του Nτουίνο του Pίλκε, προέκυψε η ιδέα των Aγγέλων και αναπτύχθηκε μια ιστορία. Σε μια ταινία, τη μοναδική κι αξεπέραστη ίσως ποιητική κινηματογραφική ελεγεία που κατορθώνει να επανενώσει πειστικά, χωρίς ειδικά εφέ και αναχρονιστικές αφέλειες, τον κόσμο του αισθητού και του υπεραισθητού, προσδίδοντάς του κάτι από την παλιά, χαμένη του μαγεία. Οι άγγελοι ζουν σ’ έναν ασπρόμαυρο, όπως τα όνειρα, και παράλληλο κόσμο με το δικό μας, όπου δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, ούτε να ζήσουν τον έρωτα. Εκτός κι αν αποφασίσουν να απαρνηθούν την αθανασία τους και την απανταχού παρουσία τους, προνόμια που βιώνει σαν ψευδαίσθηση και ο θεατής.
Σαν γνήσιος εκφραστής του πνεύματος της ροκ με μια βαθιά αιρετική ταινία ο Βέντερς απαντά στους ύμνους του απόλυτου με την ποικιλία των συναισθημάτων που προσδιορίζουν την πραγματική ευτυχία. Ο άγγελος του περιφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο για να αφουγκραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε έναν εκθειασμό της ανθρώπινης υπόστασης, για να καταλήξει σε μια ακροβάτη. Εκεί θα σταθεί. Εκεί θα καταλήξει στο ανώτερο συναίσθημα, τον έρωτα.
Τότε θα γνωρίσει τις ατέλειες της ανθρωπότητας και θα τις υμνήσει περισσότερο από τον δημιουργό του.
Δεν το καταλαβαίνετε άνθρωποι, φωνάζει το δεύτερο μέρος της ταινίας, αυτά κάνουν τη ζωή να αξίζει. Ο έρωτας είναι το όχημα για την σωτηρία της ψυχής, το μόνο μη σίγουρο όχημα.
Ο άνθρωπος πλέον ήρωας θα ψάξει την ακροβάτη και θριαμβευτικά θα καταλήξει στο πραγματικό νόημα της αιωνιότητας. Μια στιγμή περιέχει περισσότερη αιωνιότητα από οποιαδήποτε παρατεταμένη κατάσταση.
Η στιγμή που θα βρει δύο ανθρώπους ολοκληρωμένους από την αγάπη του ενός για τον άλλο.

1999, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Ζιράρ με τους: Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Γκρέτα Σκάκι, Τζέισον Φλέμινγκ, Σίλβια Τσανγκ, Ζαν-Λουκ Μπιντό, Κάρλο Τσέκι, Ιρένε Γκρατσιόλι, Ντον ΜακΚέλαρ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία ενός βιολιού που έφτιαξε ο μεγαλύτερος τεχνίτης της Ιταλίας του 17ου αιώνα και η μοίρα των ανθρώπων που το είχαν στην κατοχή τους τα επόμενα 300 χρόνια σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
O Φρανσουά Ζιράρ αφηγείται την ιστορία ενός ιδιαίτερου βιολιού επικεντρώνοντας στη μυστηριακή (θεϊκή και ταυτόχρονα δαιμονική) δύναμη και επιρροή της μουσικής πάνω στους ανθρώπους. Η ταινία εξιστορεί την πορεία του βιολιού από τη στιγμή της κατασκευής του (1681) ως το σήμερα.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε μέρη του κόσμου σε διάστημα περίπου τεσσάρων αιώνων.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε διαφορετικά μέρη του κόσμου, μέσα στο διάστημα τεσσάρων αιώνων. Το παρόν τοποθετείται στο Μόντρεαλ του 1997, οπότε και πραγματοποιείται μια σημαντική δημοπρασία. Ένα από τα αντικείμενα που διατίθενται είναι και το κόκκινο βιολί, μια δημιουργία του μεγάλου Ιταλού τεχνίτη του 17ου αιώνα Νικόλο Μπουσότι. Καθώς η δημοπρασία ξεκινά, παρακολουθούμε με flashbacks όλη την ιστορία του βιολιού, του δημιουργού και στη συνέχεια του κάθε ιδιοκτήτη.
Στην Ιταλία εκείνης της εποχής λοιπόν είναι η πρώτη στάση στο παρελθόν του βιολιού, που συμπίπτει με την τραγική ιστορία της συζύγου του τεχνίτη. Έπειτα, σειρά έχει η Βιέννη του 18ου αιώνα, όπου το κόκκινο βιολί βρίσκεται στα χέρια ενός παιδιού-θαύματος. Η επόμενη στάση τοποθετείται στην Οξφόρδη του 19ου αιώνα, παράλληλα με την αχαλίνωτη ερωτική ζωή ενός βιρτουόζου βιολιστή, και ο κύκλος κλείνει με τη διαδρομή του βιολιού μέσα από τη σύγχρονη κινέζικη ιστορία.
Η ταινία του γαλλόφωνου Καναδού Φρανσουά Ζιράρ, σε σενάριο του ίδιου και του ηθοποιού Ντον ΜακΚέλαρ, είναι μια ιταλοκαναδική παραγωγή με διεθνές καστ και πολυπολιτισμική άποψη. Τα εντυπωσιακά γυρίσματα στις πέντε γωνίες του κόσμου, οι διάλογοι σε πέντε γλώσσες (στα ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και κινέζικα), η πιστή απεικόνιση των διάφορων εποχών και η υπέροχη όσο και λειτουργική μουσική (για την οποία βραβεύτηκε με το φετινό Όσκαρ ο Τζον Κοριλιάνο) συνθέτουν ένα πολύ υψηλού επιπέδου οπτικοακουστικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία ενός βιολιού, μέσα από την αφήγηση μιας γριάς χαρτορίχτρας που προβλέπει το μέλλον της γυναίκας του δημιουργού του (του βιολιού). Βιολί και γυναίκα θα γίνουν ένα….και θα κάνουν ταξίδια σε πολλές ηπείρους. Συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων που δεθήκαν μαζί του και πέθαναν από τη κατάρα που το συνόδευε.
Συνεχής εναλλαγή εποχών και μια συγκλονιστική μουσική που πηγάζει από τις χορδές αυτού του υπέροχου βιολιού σε μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική, ποιητική, υποβλητική, που καθηλώνει κυρίως με τον λυρισμό της, ταινία.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015 στις 9μμ

Στην αυλή της σβούρας, η Αυτοδιαχειριζόμενη Θεατρική Ομάδα “Φάντης Μπαστούνι” παρουσιάζει :
το έργο του Χάουαρντ Ζινν ” Ο ΜΑΡΞ ΣΤΟ ΣΟΧΟ”

2000, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Γούντι Άλεν, Χιου Γκραντ, Τρέισι Ούλμαν, Μάικλ Ράπαπορτ, Έλεν Μέι, Τζον Λόβιτζ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ρέι Γουίνκλερ είναι ένας αφελής μικροαπατεώνας με μεγάλα όνειρα. Πρώην κατάδικος και νυν λαντζέρης, αποφασίζει να παρατήσει την τίμια δουλειά του προκειμένου να ληστέψει μια τράπεζα. Επιστρατεύει τρεις παλιούς συγκρατούμενους για να πραγματοποιήσει το όνειρο του: να νοικιάσει ένα ισόγειο κατάστημα ως βιτρίνα, ώστε να σκάψει ένα υπόγειο τούνελ που να οδηγεί στην κεντρική θυρίδα της διπλανής τράπεζας.
Τι πιο αθώο από ένα κατάστημα που πουλάει κουλουράκια;
Στο μεταξύ όμως γίνεται πάμπλουτος χάρη στα κουλουράκια της γυναίκας του, η οποία είναι κυριευμένη από την τρέλα του μεγαλείου και ζητά από έναν ντίλερ έργων τέχνης να τη μυήσει στους τρόπους της υψηλής κοινωνίας, χωρίς να υποψιάζεται ότι πρόκειται για μεγαλοαπατεώνα.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η γνώμη του (βετεράνου) Άλεν για το πέρασμα απ` τη φτωχή στην πλούσια και κοσμική ζωή είναι μια πανούργα κομεντί με πανέξυπνες  ατάκες και ερμηνείες από ένα καστ με πολλά κέφια (ειδικά ο ίδιος ο Άλεν παίζει και… το χαίρεται).
Κάποιος θα έλεγε πως το θέμα είναι χιλιοϊδωμενο.
Λανθασμένη άποψη.. όχι όταν παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο.
Ειδικά όταν η σκηνοθεσία, το σενάριο, οι ερμηνείες είναι τόσο καλοδουλεμένα.
Η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη, το σενάριο πρωτότυπο και οι ερμηνείες ανεπανάληπτες.
Κάποιες σκηνές είναι κάτι παραπάνω από…ξεκαρδιστικές (το σκάψιμο του λαγουμιού, το χρηματοκιβώτιο) και η μουσική υπόκρουση τζαζ κομματιών αποτελεί μια λαμπρή ιδέα.
O Γούντι Άλεν επιστρέφει με μια δημιουργία συγκρίσιμη με εκείνες των πρώτων ετών της καριέρας του.
Οι Μικροαπατεώνες ή Small Time Crooks αγγλιστί, είναι μια ταινία που ξεκινά δυναμικά και καταφέρνει να επιταχύνει τους ρυθμούς της όσο περνά η ώρα, προσθέτοντας νέες καταστάσεις και ήρωες.
Καταλήγει στο γνωστό ρητό “καλύτερα να έχεις μεγάλη καρδιά, παρά μεγάλο λογαριασμό στην τράπεζα” , ηθικό δίδαγμα που προκύπτει μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων.
Το χιούμορ είναι όμως πανταχού παρόν και “παραδόξως” ξεφεύγει από το κλασικό χιούμορ του Γούντι Άλεν.
(Αν ψάχνετε μια κωμωδία στην οποία ο Γούντι Άλεν δεν απαιτεί να γίνουμε μέτοχοι των προσωπικών του κόμπλεξ τότε είναι αυτή – γι’ αυτό και την προτείνουμε ακόμα και σε αυτούς που απεχθάνονται τον Νέο-Υορκέζο κωμικό).

1992, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Χάρβει Κάιτελ, Τιμ Ροθ, Μάικλ Μάντσεν, Στιβ Μπουσέμι, Κρις Πεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα μεταξύ τους άγνωστα μέλη μιας συμμορίας συγκεντρώνονται σε ένα γκαράζ, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία και προσπαθούν να βρουν ποιος τους πρόδωσε.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ταραντίνο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο αναλύει μια ληστεία που πήγε στραβά.
Η κύρια διαφοροποίηση της ταινίας αυτής με τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία εγκλήματος -με τις ληστείες, τους φόνους, τα βασανιστήρια- και στο αληθινό έγκλημα. Και το πως η πραγματικότητα αρχίζει να κυριαρχεί. Οι αντιήρωες μας παίζουν όλοι έναν ρόλο, έχουν τους αγαπημένους τους ηθοποιούς-μοντέλα (Dirty Harry, Lee Marvin, Jimmy Cagney)και τους φέρνουν στην πραγματικότητα τους, υποδυόμενοι αυτό που πιστεύουν ότι θα έκαναν σε ανάλογες περιστάσεις. Και φυσικά αυτό τους βάζει σε μπελάδες. Είναι όλοι τόσο σκληροί, που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Ανταλλάσσουν λόγια βαριά, κουνούν απειλητικά τα όπλα τους και όπως συνήθως γίνεται με τα όπλα, εκπυρσοκροτούν. Και αυτοί σκοτώνονται. Στ’ αλήθεια. Όχι όπως στις ταινίες.
Η κεντρική ιδέα είναι πολύ απλή. Όμως ο Ταραντίνο, με ένα καταπληκτικό σενάριο, απογυμνώνει και ξεμπροστιάζει τους χαρακτήρες του και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε το genre από μια άλλη, πιο φρέσκια, πιο άγρια και πολύ πιο ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
Η επίσης μοναδική σκηνοθετική ματιά του Ταραντίνο δίνει στην ταινία τη δύναμη να αντέξει στο χρόνο και να είναι πάντα το ίδιο φρέσκια, δυνατή, αστεία και πρωτότυπη όσο την πρώτη φορά.
Χρησιμοποιεί εξαιρετικά τη μέθοδο της μη-γραμμικής αφήγησης, έχοντας απολυτή σιγουριά για το που θέλει να καταλήξει και ποια διαδρομή θέλει να ακολουθήσει. Έτσι οι διάφορες σκηνές που παρεμβάλλονται στη ροή της ταινίας από γεγονότα που προηγήθηκαν, μπαίνουν ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή και με τη βοήθεια του εξαιρετικού μοντάζ δεν μπερδεύουν καθόλου τον θεατή.
Επίσης δυνατό χαρτί της ταινίας είναι το εκπληκτικό cast, με τον κάθε ρόλο να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ηθοποιού. Η μήπως ο κάθε ηθοποιός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ρόλου του; Οι ρόλοι αποδίδονται άψογα και οι διάλογοι εκφέρονται με απόλυτη φυσικότητα και χαρακτηριστική φινέτσα.
Οι ανεκτίμητοι μονόλογοι με τις καυστικές ατάκες και η ικανότητα να μεταμορφώνει τον πιο απλό και αδιάφορο διάλογο σε ένα ρεσιτάλ ρυθμικής ανταλλαγής σπιρτόζικου χιούμορ, σαρκασμού και εξυπνάδας, κυριολεκτικά σε μαγνητίζει..το ίδιο και το soundtrack.
“I’m dying here man!…”

1963, σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς με τους: Πίτερ Σέλερς, Ντέιβιντ Νίβεν, Κλαούντια Καρντινάλε, Καπουσίν, Ρόμπερτ Βάγκνερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η πριγκίπισσα Ντάλα κληρονομεί από τον πατέρα της το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου, γνωστό και ως Ροζ Πάνθηρας, με αποτέλεσμα το διαμάντι και η κάτοχός του, να μπουν στο μάτι του διάσημου λωποδύτη-φάντασμα. Ο παλαβός επιθεωρητής της γαλλικής αστυνομίας, Κλουζώ, που βρίσκεται στα ίχνη του επίδοξου ληστή, αναλαμβάνει να συλλάβει τον ασύλληπτο και μπλέκεται σε απίθανες σπαρταριστές περιπέτειες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία βασίζεται σε σενάριο και ιστορία των Μορίς Ρίχλιν και Μπλέικ Έντουαρντς και πρωταγωνιστεί ο Πίτερ Σέλερς ως επιθεωρητής Κλουζώ.
Αρχικά, ο ρόλος του Ντέιβιντ Νίβεν θα ήταν ο πρωταγωνιστικός, αλλά ο χαρακτήρας του Επιθεωρητή Κλουζώ αγαπήθηκε τόσο πολύ από το κοινό και τους δημιουργούς, που έγινε ο πρωταγωνιστής των επόμενων ταινιών.
Ο ρόλος για τον διάσημο χαρακτήρα του επιθεωρητή Κλουζώ αρχικά θα δινόταν στον (διάσημο για τον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό) Πίτερ Ουστίνοφ, ενώ ο ρόλος της συζύγου του Σιμόν θα δινόταν στην Άβα Γκάρντνερ. Η Άβα Γκάρντνερ ζητούσε ένα υπέρογκο μισθό για το ρόλο της, ενώ ο Ουστίνοφ αρνήθηκε τον ρόλο λίγες μέρες πριν το γύρισμα, και λόγω αυτής του της άρνησης μηνύθηκε από τον Έντουαρντς, ο οποίος κέρδισε τελικά τη δίκη.
Ο τίτλος «Ροζ Πάνθηρας» χρησιμοποιείται και γενικότερα για όλη τη σειρά των ταινιών με τους ίδιους ήρωες που ακολούθησε. Σειρά ταινιών που ξεκίνησαν το  1963 και έκλεισαν το 1982 με τον πρόωρο θάνατο του μεγάλου ηθοποιού και μοναδικού ενσαρκωτή του κεντρικού ήρωα.
Η ταινία έχει μπει στην λίστα των «Εκατό Αστειότερων Ταινιών του Μπράβο» με τον αριθμό 62.
Το διάσημο αιλουροειδές με τη ροζ απόχρωση στο δέρμα, ο διάσημος πλέον Ροζ Πάνθηρας, που εμφανίστηκε στην κωμική σεκάνς κινουμένων σχεδίων των τίτλων αρχής, έγινε τόσο δημοφιλές, που οι δημιουργοί, Φριτς Φρίλινγκ και Ντέιβιντ Χάντσον Ντε Πάτι δημιούργησαν μια σειρά κινουμένων σχεδίων με τον χαρακτήρα. Η μορφή αυτή χρησιμοποιήθηκε στις σεκάνς τίτλων αρχής σε όλες τις ταινίες της σειράς, εκτός από την συνέχεια «Λαγωνικό 24 Καρατίων» (που ολοκληρώθηκε και εμφανίστηκε στους κινηματογράφους μόλις τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας).
Τα αστεία πέφτουν βροχή, η μία ξεκαρδιστική σκηνή διαδέχεται την άλλη και το γέλιο είναι ασταμάτητο, στην πρώτη και καλύτερη ταινία της σειράς με ήρωα τον Κλουζώ.

1948, σε σκηνοθεσία Βιτόριο ντε Σίκα με τους: Λιανέλα Καρέλ, Έντσο Σαγιόλα, Λαμπέρτο Ματζιοράνι, Βιττόριο Αντονούτσι, Τζίνο Σαλταμερέντα, Τζούλιο Τσιάρι, Έλενα Αλτιέρι, Σέρτζιο Λεόνε, Ίντα Μπράτσι, Κάρλο Τζάχινο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας άντρας βρίσκει δουλειά ως αφισοκολλητής, αλλά την πρώτη μέρα του κλέβουν το ποδήλατο. Καθώς είναι αδύνατον να δουλέψει χωρίς αυτό, ξεκινά με τον μικρό γιο του μια απελπισμένη αναζήτηση στους δρόμους της Ρώμης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
“Ο κλέφτης των ποδηλάτων”, από την ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι, σε σενάριο του Τσέζαρε Ζαβατίνι, πήρε ειδικό βραβείο Οσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία επτά χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία και θεωρείται από τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες αυτού που αποκαλέστηκε “ιταλικός νεορεαλισμός”.
Πρόκειται για ένα κινηματογράφο που είχε για θέματα του τη μιζέρια, τη φτώχεια, τα προβλήματα κι όλους τους αγώνες (ενάντια στο φασισμό και την αδικία) των απλών ανθρώπων (σε αντίθεση με τις κωμωδίες των “λευκών τηλεφώνων” που γυρίζονταν στην Ιταλία στη διάρκεια του μουσολινικού καθεστώτος). Το στιλ του είχε μιαν αμεσότητα, μια επιμονή στη νατουραλιστική, ντοκιμαντεριστική καταγραφή των γεγονότων συνήθως μακριά από τα στούντιο.
Ο σκηνοθέτης, με την κάμερα του καταγράφει την Ιταλία μετά τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το δε σχόλιο στη σκηνή με τη Χέιγουορθ για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από σαφές.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο “Κλέφτης Ποδηλάτων” άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες βιοπαλαιστές-μεροκαματιάρηδες-ηθοποιοί της ταινίας ­μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Οι αυθεντικές σταγόνες ζωής του “Κλέφτη” ήλθαν σε αντιδιαστολή με την απόσταση και το στιλιζάρισμα των ακριβών ταινιών των στούντιο και μακροπρόθεσμα κέρδισαν τη μάχη.
Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν ­και βλέπονταν­ οι ταινίες. Όπως είπε ο Όρσον Γουέλς,
“ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο: εξαφάνισε την κάμερα”.

*Παρατηρούμε πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην μεταπολεμική Ιταλία και την μετεμφυλιακή Ελλάδα. Το αστικό τοπίο, τα κοινωνικά προβλήματα, οι ανασφάλειες της καθημερινότητας, η συντριβή του κοινωνικού ιστού, ο μαυραγοριτισμός, η καχυποψία, η εξαθλίωση. Γι’ αυτό και πολλές ελληνικές μετεμφυλιακές ταινίες δανείστηκαν στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Παραδείγματα; ”Η μαγική πόλις” και ”Ο δράκος” του Κούνδουρου, η πολυβραβευμένη ”Στέλλα” του Κακογιάννη μέχρι και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλέκου Αλεξανδράκη, ”Συνοικία το Όνειρο”.
Γεμάτα με μοιραίους ήρωες, ρεαλιστές και μαχητικούς συνάμα, που προσπαθούν μέχρι το τέλος να αλλάξουν την (κακή) μοίρα τους.. μόνο όταν όλες οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες, μόνο τότε με αξιοπρέπεια αποδέχονται την κακοτυχία τους.

1999, σε σκηνοθεσία Άνταμ Ρίφκιν με τους Έντουαρντ Φέρλονγκ, Σαμ Χάντινγκτον, Τζουζέπε Άντριους, Τζέιμς Ντε Μπέλλο, Λιν Σέι, Μέλανι Λίνσκι, Νατάσα Λιόν, Εμανουέλ Κρικί, Σάνον Τουίντ και τους Kiss

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια παρέα παιδιών που με είδωλα τους, τους Kiss έχουν μια σχολική μπάντα, κάνει τα πάντα για να πάει στη συναυλία τους στο Detroit, το 1978. Για να τα καταφέρουν αναγκάζονται να κλέψουν, να πουν ψέμματα και γενικά να δραπετεύσουν από τους γονείς τους που μισούν τη ροκ. Οτιδήποτε για να δουν την μπάντα που τους ενέπνευσε να γίνουν μουσικοί.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για μια ταινία που πιάνει την υστερία της εποχής και παρότι κωμωδία, δεν είναι διόλου φτηνή.
Με γρήγορο μοντάζ και αρκετά έξυπνες ατάκες, με ένα σάουντρακ που βρίθει από μουσικές της εποχής και με τις καλές ερμηνείες από τους τέσσερις νεαρούς πωρωμένους φανς, αυτή η φαινομενικά εφηβική ταινία καταλήγει να είναι ένα αστείο road movie με αφετηρία και προορισμό τη ροκ και χαρντ ροκ μουσική.
Με μια καλτ προσέγγιση μας γυρνά στα χρόνια της εφηβείας μας, τις εποχές που ενθουσιαζόμασταν με το καθετί, τότε που η μουσική που ακούγαμε αποτελούσε δική μας ταυτότητα, τότε που όσα σκεφτόμασταν και δεν λέγαμε τα τραγουδούσαμε, τότε που ανακαλύπταμε τον εαυτό μας και όσα είχαν σημασία, τότε που κάναμε την επανάστασή μας.
Μια περίοδος που αισθανόμασταν περήφανοι για τις αφίσες, τις κασέτες και τα αυτόγραφά μας και θαυμάζαμε τους καλλιτέχνες για τη ζωή και τη σκέψη τους.
Στην περίπτωση της ταινίας το λατρεμένο είδωλο των πρωταγωνιστών εμφανίζεται στο πρόσωπο των Kiss και ακριβώς όπως οι Kiss, είναι περιπαιχτικοί, ωμοί, πομπώδεις και έντονοι. Ωστόσο, η αφοσίωση που δείχνουν για να δουν τα πρότυπά τους, μόνο επιπόλαιη δεν χαρακτηρίζεται.
Ας θυμηθούμε λοιπόν πώς είναι να κυνηγάς αυτό που αυθεντικά σου άλλαξε τη ζωή. Ακόμα και αν γίνεται με τον πιο χαζό τρόπο..