2001, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Λινκλάτερ, με τους Ήθαν Χωκ, Ζουλί Ντελπύ, Ρίτσαρντ Λινκλάτερ, Λορελάι Λινκλάτερ, Τρέβορ Τζακ Μπρουκς, Στήβεν Σόντερμπεργκ, Άνταμ Γκόλντμπεργκ, Γουίλι Γουίγκινς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για την ιστορία ενός νέου που ζει σε ένα επίμονο «διαυγές όνειρο», πηδώντας από σκηνή σε σκηνή και ακούγοντας τις ιστορίες και τις θεωρίες των ανθρώπων που βρίσκει εκεί. Σε αυτό το ταξίδι, θα ονειρευτεί για τη σύγκριση ονείρου-πραγματικότητας, τη σχέση του υποκειμένου με τους άλλους, το νόημα της ζωής, την καταστασιακή πολιτική σκέψη, τη μετά-ανθρωπότητα, την κινηματογραφική θεωρία του Αντρέ Μπαζέν και την ίδια την κατάσταση του «διαυγούς ονείρου».

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το φιλμ είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό και ο τίτλος του προέρχεται από τα λόγια του φιλόσοφου George Santayana: «Πνευματική υγεία είναι η τρέλα που χρησιμοποιείται σωστά. Ο ξύπνιος [waking life] είναι ένα ελεγχόμενο όνειρο».
Ο Λινκλάτερ επέλεξε τη μέθοδο της «ροτοσκόπησης»: κινηματογράφησε τις σκηνές με πραγματικούς ηθοποιούς σε ψηφιακό βίντεο και στη συνέχεια όλα τα καρέ επικαλύφθηκαν με ζωγραφιστές ακμές και χρώματα από πολλαπλούς καλλιτέχνες, ώστε κάθε επεισόδιο της πλοκής και κάθε χαρακτήρας να αφήνει τη δική του, ξεχωριστή εντύπωση στο μάτι – σχετική συνήθως με τα λεγόμενα και τις εικονιζόμενες καταστάσεις και πάντα ταιριαστή με το ονειρικό σκηνικό.
Το εγχείρημα χαρακτηρίζεται από ταχύ ρυθμό, χαρωπή προσέγγιση και εξαιρετική εικαστική αισθητική, η οποία συνεισφέρει τα μέγιστα στην ονειρική αίσθηση (τρέχει” σε 12 καρέ ανά δευτερόλεπτο, σε αντίθεση με τα 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο που έχει μια κανονική ταινία). Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί με τον πλέον πρωτότυπο και όμορφο τρόπο την ονειρική και ψυχεδελική ατμόσφαιρα που απαιτεί η ταινία.
Το Waking Life αποτελεί μια μοναδική κινηματογραφική εξερεύνηση στο βασίλειο των ονείρων και της φιλοσοφίας που τα περιβάλει. Το σενάριο δεν προσποιείται πως έχει όλες τις απαντήσεις, ούτε ότι διαθέτει συνοχή με τη συνηθισμένη έννοια. Εκτυλίσσεται με τη λογική ονείρου και ζητά από τον θεατή απλώς να βυθιστεί στη ροή του, όσο παρακολουθεί ρεαλιστικούς ανθρώπους να παραληρούν ντελιριακά εκθέτοντας ολοζώντανα τις ιδέες και τις θεωρίες τους. Η ίντριγκα δεν παρέχεται από κάποια σύγκρουση μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά από την υπονοούμενη σύγκρουση μεταξύ αντίπαλων περιγραφόμενων κοσμοαντιλήψεων – αυτό και μόνο επαρκεί ώστε το φιλμ να χαρακτηριστεί ως το πλέον πρωτότυπο της δεκαετίας.
Η φαντασία απελευθερώνει – η κοινωνική πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα των δικών μας φαντασιακών κατασκευών και όχι αντικειμενικό δεδομένο, ενώ ο καθένας μας ορίζεται από τις επιλογές του ως προς αυτόν τον άξονα, μοιάζουν να μας λένε οι δημιουργοί με πάθος. Κρίμα να μην τους ακούμε..