1927, σε σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ με τους: Μπριγκίτε Χελμ, Άλφρεντ Άμπελ, Γκούσταβ Φρέλιχ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη φουτουριστική Μητρόπολη, η κοινωνία είναι χωρισμένη ανάμεσα στην εύπορη άρχουσα τάξη και στους εργάτες. Όταν ο γιος του ιδρυτή της πόλης ερωτεύεται τη φτωχή Μαρία, την κόρη ενός εργάτη, αποφασίζει να τη βοηθήσει για να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1923 γεννιέται η ασαφής και ακαθόριστη ακόμη επιθυμία στον Φριτς Λανγκ να δημιουργήσει μια ταινία σαν το Metropolis. Η ιδέα δεν παίρνει συγκεκριμένη μορφή παρά μόνο έναν χρόνο αργότερα, το 1924, όταν ο Λανγκ με τον παραγωγό Έρικ Πόμμερ ταξιδεύουν στην Αμερική για να στηρίξουν και να προωθήσουν το γερμανικό αριστούργημα της μεγαλύτερης γερμανικής κινηματογραφικής εταιρίας, UFA, Niebelungen. Από το πλοίο ακόμη ο Λανγκ γοητεύεται από την αμερικανική μεγαλούπολη, Νέα Υόρκη. Τα φώτα, οι δρόμοι, αλλά κυρίως οι επιβλητικοί ουρανοξύστες, έμβλημα της Αμερικής, τα εξαιρετικής αισθητικής κτίσματα, οι πρωτοποριακές μορφές του δίνουν την έμπνευση που χρειαζόταν. Πάντως σημειωτέον ότι η ταινία βασίζεται στη νουβέλα της Thea Von Harbou, την οποία ο Λανγκ συμβουλευόταν κατά την παραγωγή.
Το Metropolis είναι βουβή κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκε στην Γερμανία τα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Λανγκ προέβαλλε το αριστούργημά του ως αντι-απολυταρχικό δημιούργημα, γεγονός που παρ’ όλ’ αυτά δεν πτόησε τους Ναζί να τον θέσουν επικεφαλή της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας, αναγνωρίζοντας το προφανές: Την καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα ενός σκηνοθέτη ευρισκόμενου πάνω από το επίπεδο του νεωτερισμού, στο ρόλο ενός σπουδαίου οραματιστή.
Ένα επίτευγμα της τέχνης του φακού, που κατόρθωσε να χτίσει σε πενιχρές τεχνολογικές εποχές ένα οικοδόμημα φουτουριστικής αισθητικής πρωτοποριακό αλλά και χρονικά ανθεκτικό. Αναπαριστώντας μια μηχανοποιημένη και ατομικά απομονωμένη εποχή διαχωρισμένη στους προνομιούχους της επιφάνειας και τους σκλάβους ενός υπόγειου, απόκοσμου σύμπαντος, ο Λανγκ βυθίζει την κάμερά του στις εφιαλτικές του παραισθήσεις. Σχεδόν προφητικά επιστήμη και τεχνολογία βαφτίζονται οι μεγαλύτερες απειλές του μελλοντικού κόσμου, στον οποίο κοινωνικός διαχωρισμός και μηχανιστική λογική πληρώνουν τον πυρήνα του.
Σκοπός του σκηνοθέτη βέβαια δεν είναι να αποδώσει στο σελιλόιντ τον οραματισμό του για το μέλλον, αλλά περισσότερο να παραγάγει ένα εξπρεσιονιστικό μείγμα μοντέρνας τέχνης, φουτουρισμού, γοτθικής τεχνοτροπίας, μεσαιωνικών καταβολών ακόμη και θρησκευτικού αποκρυφισμού.
Για αρκετούς ακουμπάει μεγάλα θέματα, όπως τη Μαρξιστική θεωρία για αφεντικά -εργάτες, τις μορφές του άγριου καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης των μαζών, την εξέγερση του προλεταριάτου, την ηθική των κυβερνώντων.
Στο ξεκίνημα ξεκαθαρίζεται βέβαια: «Η ταινία αυτή δεν είναι ούτε για το σήμερα ούτε για το μέλλον. Δεν μιλάει για ένα συγκεκριμένο μέρος. Δεν υπηρετεί καμία τάση, κόμμα ή τάξη. Έχει μια ιδέα που βασίζεται σε κάτι συγκεκριμένο. Ο μεσολαβητής ανάμεσα στον εγκέφαλο και τους μυς πρέπει να είναι η καρδιά».
Δείτε τη!