1973, σε σκηνοθεσία Λίνα Βερτμίλερ, με τους Τζιανκάρλο Τζανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο, Έρος Πάνι, Πίνα Τσεί, Έλενα Φιόρε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ιταλία, δεκαετία του 1930. Ο Τονίνο είναι ένας απλός αγρότης που καταφτάνει στη Ρώμη με σκοπό να δολοφονήσει τον Μουσολίνι. Έχει συνδέσμους με αναρχικούς και ιδίως την Σαλώμη, μια πόρνη. Θα τον παρουσιάσει στον οίκο ανοχής που μένει ως ξάδελφο της κι εκεί καταστρώνουν τα σχέδια για την δολοφονία. Από την πρώτη μέρα κιόλας, ο Τονίνο θα ερωτευτεί την νεαρή Τριπολίνα. Αυτό, όμως, μπορεί να επηρεάσει τα σχέδια του.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία της Βερτμίλερ αγαπήθηκε από το παγκόσμιο κοινό και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες τραγικοκωμωδίες του διεθνούς ρεπερτορίου.
Η σκηνοθέτης κάνει το κοινό να ταυτιστεί με τον καλοκάγαθο και αφελή Τονίνο, ένα χωρικό που η δολοφονία του φίλου του από τους φασίστες τον οδηγεί να σχεδιάσει την δολοφονία του Μουσολίνι. Όταν όμως φτάνει στη Ρώμη και εγκαθίσταται σε ένα οίκο ανοχής, τα πράγματα αλλάζουν. Ερωτεύεται την όμορφη Τριπολίνα και καθώς αυτή γίνεται ερωμένη του αρχίζουν τα διλήμματα. Η δολοφονία του δικτάτορα και ο σίγουρος θάνατος του δεν πια τόσο επιθυμητός για το ερωτευμένο χωριατόπουλο.
Ο αγαπημένος ηθοποιός της δημιουργού Τζιανκάρλο Τζανίνι ερμηνεύει τον ρόλο με το ξεχωριστό ταλέντο του, που σε πολλούς θύμιζε τους κορυφαίους κωμικούς του βωβού. Απέναντι του η γοητευτική Μαριάντζελα Μελάτο επιτρέπει στην Βερτμίλερ από την μία να χρησιμοποιεί τα κλασικά πρότυπα της γοητείας και από την άλλη να τα υπονομεύει.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Νίνο Ρότα.
Canzone arrabbiata (Canto per me) ή αλλιώς Το Τραγούδι της Οργής,
(Πρώτη εκτέλεση η Άννα Μελάτο-αδερφή της πρωταγωνίστριας):

Τραγουδώ για τους δυστυχισμένους,

για μένα τραγουδώ.

Τραγουδώ για τούτο το φεγγάρι με οργή, κόντρα σε σένα

κόντρα σ’ αυτούς που πλούσιοι είναι και δεν το ξέρουν,

κόντρα σ’ αυτούς που την αλήθεια λεκιάζουν.

Περπατώ και τραγουδώ

για την οργή που με πνίγει.

Συλλογιέμαι τόσο κόσμο που στο σκοτάδι ζει,

μέσα στης πόλης τη μοναξιά.

Τις χίμαιρες των ανθρώπων συλλογιέμαι,

κι όλα αυτά τα λόγια τα χιλιοειπωμένα.

Τραγουδώ για τους δυστυχισμένους,

για μένα τραγουδώ.

Τραγουδώ για τούτο το φεγγάρι με οργή, κόντρα σε σένα.

Τραγουδώ για ‘κείνον τον ήλιο που θα ‘ρθει,

που θ’ ανατείλει, που θα βασιλέψει.

Για τις χίμαιρες,

για την οργή που με πνίγει τραγουδώ.