1974, σε σκηνοθεσία Μπομπ Φόσι με τους: Ντάστιν Χόφμαν, Βαλερί Περέν, Στάνλει Μπέκ, Γκάρι Μόρτον, Σούζαν Μάλνικ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η δραματική ζωή του αμφιλεγόμενου, υβριστικού κωμικού της εναλλακτικής stand-up comedy Λένι Μπρους, που το χιούμορ κι η επίθεσή του ενάντια στο κατεστημένο τον έκανε πασίγνωστο στη δεκαετία του ’60.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η καυστική κοινωνική σάτιρα του Μπρους, μέσω της οποίας αγωνίστηκε να αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο πίσω από τα προσωπεία υποκρισίας της comme-il-faut αμερικανικής κοινωνίας της δεκαετίας του ‘60, του εξασφάλισε πλούτο, φήμη, οπαδούς, και ενέπνευσε μια πληθώρα μεταγενέστερων κωμικών όπως ο Bill Hicks και ο George Carlin. Ενόσω ο ίδιος  ζούσε, η σάτιρά του έγινε επίσης η αφορμή να διωχθεί  πλειστάκις νομικά  και να καταδικαστεί για προσβολή της δημοσίας αιδούς, καθώς οι παραστάσεις του συνήθως περιελάμβαναν τη χρήση εκφράσεων και χειρονομιών σεξουαλικού περιεχομένου. Η χρήση τους όμως ακριβώς ως μέσον σχολιασμού, κριτικής και διαπόμπευσης μιας κυρίαρχης κουλτούρας ευδαιμονισμού και μιας κοινωνίας που αντιμετώπιζε τα προβλήματά της με το να τα αγνοεί, αποτέλεσε σαφώς  την πραγματική αιτία της επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον του οι αμερικανικές Αρχές. Ο Λένι Μπρους, υπερβαίνοντας τα ως τότε στεγανά που ήθελαν τον κωμικό έναν απλό διασκεδαστή, αναλώθηκε σε μια προσπάθεια …να διαφωτίσει το κοινό του σχετικά με τις αδικίες που γίνονται στον κόσμο, και σχετικά με τη δύναμη της γνώσης και της ειλικρίνειας.
Ο Μπομπ Φόσι προσεγγίζει  την προσωπικότητα και το βίο του κωμικού με ευαισθησία, εντρυφώντας στο δράμα και δημιουργεί μία ταινία ντοκουμενταρίστικης αισθητικής σε άσπρο και μαύρο. Η πορεία ανόδου και πτώσης του Λένι Μπρους αποτυπώνεται μέσω της αναπαράστασης επιλεγμένων περιστατικών από τη ζωή του, τα οποία παρεμβάλλονται μεταξύ αληθοφανών «συνεντεύξεων» των ηθοποιών που υποδύονται τον περίγυρό του και αποσπάσματα ζωντανών παραστάσεων με ένα συγκλονιστικό Ντάστιν Χόφμαν να αποδίδει το πάθος και την ιδιοφυία του κωμικού on stage. Κορύφωση δεν υπάρχει, καθώς η ταινία  ακολουθεί μια πορεία συνεχόμενων διαβαθμίσεων και flashback-and-forth για να καταλήξει με το θάνατο του ήρωα.
Η λιτή, ασπρόμαυρη φωτογραφία του Bruce Surtees προσδίδει στην ταινία τη χροιά αυθεντικότητας ενός ντοκιμαντέρ και την αίσθηση της «καταγραφής» των γεγονότων.
Το “Lenny”  αποτελεί την κινηματογραφική δικαίωση του ανθρώπου που έμεινε γνωστός ως «η συνείδηση της Αμερικής», και για τον οποίο ο τύπος της εποχής διχάστηκε, αποκαλώντας τον «άρρωστο» (N. Y. Times), «προφήτη» (N. Y. Post), εγκληματία, ιδιοφυία. Η ταινία, εξωφρενικά τολμηρή για την εποχή κατά την οποία έζησε ο κωμικός, μόλις μία δεκαετία αργότερα δέχθηκε επαινετικές κριτικές και τιμήθηκε τόσο ανεπίσημα, από ένα κοινό το οποίο συνέρρευσε στις προβολές, όσο και επίσημα, λαμβάνοντας, μεταξύ άλλων 6 υποψηφιότητες για Oscar το 1974, και βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και στα βρετανικά Academy Awards του 1975.
Ο Λένι Μπρους ανακηρύχθηκε αθώος έναντι όλων των κατηγοριών από τις αμερικανικές Αρχές το 2003. Επιστολή συγγνώμης εκφωνήθηκε από τον κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης George Pataki, o οποίος είπε πως η εν λόγω συγγνώμη αντιπροσωπεύει τη δέσμευση της Νέας Υόρκης στην ελευθερία του λόγου.