Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Στις 7 το απόγευμα

Μάθημα παροχής πρώτων βοηθειών σε συνθήκες κατασκήνωσης βουνού και θάλασσας.Βασικές δεξιότητες και οργάνωση φαρμακείου.

Με τις οδηγίες της Μπέτυς Κέφαλου, ιατρού.

1984, σε σκηνοθεσία Ρομπ Ράινερ, με τους Ρομπ Ράινερ, Μάικλ ΜακΚην, Κρίστοφερ Γκεστ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα mockumentary γύρω από ένα βρετανικό ροκ συγκρότημα, τους Spinal Tap, το οποίο είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στις δεκαετίες του 60’ και 70’. Τώρα, και ενώ είναι σε περίοδο παρακμής, επιστρέφουν στην Αμερική για ένα τουρ με αφορμή το νέο τους άλμπουμ.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ρομπ Ράινερ και οι πρωταγωνιστές της ταινίας δημιούργησαν αυτό το γκρουπ το 1979 για χάρη του πιλοτικού επεισοδίου μιας σειράς, η οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Μερικά χρόνια μετά, όμως, ο Ράινερ έκανε αυτό το mockumentary ή rockumentary, όπως λέει ο ίδιος, σατιρίζοντας τη hard rock και metal μουσική και κυρίως τα αντίστοιχα συγκροτήματα. Και καταφέρνει να φτιάξει μια πολύ to the point και αστεία κωμωδία. Έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο cult ταινίες όλων των εποχών.
Ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά στο να σατιρίζει το όλο κλίμα και τον ενθουσιασμό που υπήρχε γύρω από τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Τα μέλη των Spinal Tap είναι εντελώς ψωνισμένα, με τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους (και υπάρχει υπονοούμενο σ’ αυτή τη φράση) και έναν αέρα εντελώς δήθεν. Λες και αυτό που κάνουν δεν τους βγαίνει φυσικό. Ο rock χαρακτήρας τους δεν είναι αυθεντικός αλλά περισσότερο rock για το rock. Θέλουν τόσο πολύ να δείξουν ότι είναι cool και πρότυπα που οδηγούνται σε υπερβολές από τις πράξεις τους μέχρι τις στυλιστικές τους επιλογές. Σ’ αυτό κι αν έχουν ξεχάσει να αλλάξουν δεκαετία.
Κανένα χαρακτηριστικό των εκκεντρικών μεταλλάδων δεν αφήνεται ανέγγιχτο από το Spinal Tap. Δερμάτινες αμφιέσεις, κακογουστιά, σεξιστικοί στίχοι – ακόμα και λανθάνουσα ερωτική ένταση ανάμεσα στους δυο frontmen κάνουν το Spinal Tap ένα ντοκιμαντέρ πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από τα εκατοντάδες DVD αφιερωμένα στην ενίοτε «Θεική» μπάντα, που στη πραγματικότητα κονομάει εκατομμύρια με τραγούδια πολλές φορές χειρότερα και από το Sex Farm. Έχοντας πει αυτό, η ατάκα «This Goes To Eleven» είναι μια από τις αστειότερες που έχουν ειπωθεί ποτέ σε οποιαδήποτε οθόνη, μικρή η μεγάλη.
Λίγα στοιχεία για τους θρυλικούς Spinal Tap:
– Είναι το γκρουπ που έβγαλε αριστουργηματικούς δίσκους όπως Shark Sandwich (άσχετα αν οι κριτικοί το αποκάλεσαν Shit Sandwich) και Intravenus De Milo.
– Έχουν γράψει στίχους όπως «My Baby Fits Me Like A Flesh Tuxedo, I m Gonna Sink Her With My Pink Torpedo».
– Kανένας ντράμερ τους δεν έχει επιβιώσει – οι μυστηριώδεις τρόποι θανάτου κυμαίνονται από αυτοανάφλεξη έως πνιγμό από εμετό («Somebody Else’s Vomit..» για να είμαστε ακριβείς).
– Κάθε τους συναυλία είναι ένα υπερθέαμα, είτε έχει σαν θέμα το Alien είτε το Stonehenge (ένα Stonehenge ύψους 30 εκατοστών).
Οι τρεις ηθοποιοί πιθανότατα κατάλαβαν ότι είναι πιο ταλαντούχοι μουσικοί από τους περισσότερους επαγγελματίες, μιας που τελικά κυκλοφόρησαν και δίσκοι με τα τραγούδια των Spinal Tap, οι οποίοι για κάποιο διάστημα κατάφεραν να υπάρξουν σαν πραγματικό συγκρότημα.

Ξεκινάει από αύριο στην αυλή της “σβούρας” (Σίνα 37) η εβδομάδα προβολής ντοκυμαντέρ!
Μια ενδιαφέρουσα εβδομάδα γεμάτη με αγώνες για κινήματα, εξεγέρσεις, αλληλεγγύη, αληθινές ιστορίες, τέχνη…

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας αυτής, θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε κάποια από τα θέματα που θα προβληθούν με τους συντελεστές τους, τους ανθρώπους δηλαδή που αφιέρωσαν σημαντικό χρόνο για έρευνα και παρουσίαση των γεγονότων ή ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά στα περιγραφόμενα γεγονότα όταν αυτά συνέβησαν.

Ώρα έναρξης για τις προβολές : 9.30μμ
Είσοδος ελεύθερη (προαιρετικά ενισχύουμε τον κουμπαρά)

Την Τρίτη 1/7 το ντοκυμαντέρ “9 ημέρες στα οδοφράγματα” ακολουθεί τις τελευταίες ημέρες της κατάληψης στην οδό Rezgeit στην Κοπεγχάγη. Τότε μπροστά στο κύμα της επερχόμενης καταστολής οι καταληψίες και πλήθος αλληλέγγυων αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν στρατιωτικά με το κράτος,
προκειμένου να υπερασπιστούν την κατάληψη και το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές
τους.

Την Τετάρτη 2/7 θα προηγηθεί της προβολής του “transition 2.0”, ομιλία-παρουσίαση και συζήτηση πάνω σε θέματα περμακουλτούρας σε συνεργασία με το Καραβάνι της περμακουλτούρας, το Περιβόλι της Κορίνθου και την Κων/να Λίτσα.

Την Πέμπτη 3/7 “Γένοβα. “‘Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Σειρά ντοκυμαντέρ για τα γεγονότα στην Γένοβα που σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία αποτελούσαν “Την μεγαλύτερη αναστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε μια δυτική χώρα από το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου”. Θα συζητήσουμε με την Γιούλα Μπλέτα που ήταν παρούσα στα γεγονότα τότε.

Την Παρασκευή 4/7 η προβολή θα γίνει στο Κέντρο
Νέων σε συνεργασία με την ομάδα των “σινεπικίνδυνων”.

Το Σάββατο 5/7 θα προβληθεί το ντοκυμανταίρ “Παλληκάρι – Ο Λούις Τίκας και η σφαγή του Λάντλοου”. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τους δημιουργούς του, το σκηνοθέτη Νίκο Βεντούρα και την παραγωγό Λαμπρινή Θωμά. Η σφαγή του Λάντλοου και η δολοφονία του Έλληνα μετανάστη και συνδικαλιστή Λούη Τίκα (Ηλία Σπαντιδάκη) αποτελεί μία από τις κομβικές στιγμές του αμερικάνικου εργατικού κινήματος και ενώνει, έναν ολόκληρο αιώνα μετά, τις ΗΠΑ του 1914 με τις εργατικές και μεταναστευτικές διεκδικήσεις της Ελλάδας του 2014. Εκατό χρόνια μετά τη Σφαγή, η ταινία παρουσιάζει τις μνήμες, την ιστορία και την κληρονομιά του Λούη Τίκα και του Λάντλοου στο Κολοράντο μέσα από συνεντεύξεις και μαρτυρίες κορυφαίων ιστορικών, καλλιτεχνών και απογόνων ανθρακωρύχων, καταγράφοντας τα σημάδια που άφησε στο σώμα της εργατικής Αμερικής μιά τραγωδία που πολλοί προσπάθησαν να ξεχαστεί. Η προβολή θα γίνει σε συνεργασία με την ομάδα Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Κορινθίας.

1927, σε σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ με τους: Μπριγκίτε Χελμ, Άλφρεντ Άμπελ, Γκούσταβ Φρέλιχ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη φουτουριστική Μητρόπολη, η κοινωνία είναι χωρισμένη ανάμεσα στην εύπορη άρχουσα τάξη και στους εργάτες. Όταν ο γιος του ιδρυτή της πόλης ερωτεύεται τη φτωχή Μαρία, την κόρη ενός εργάτη, αποφασίζει να τη βοηθήσει για να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το 1923 γεννιέται η ασαφής και ακαθόριστη ακόμη επιθυμία στον Φριτς Λανγκ να δημιουργήσει μια ταινία σαν το Metropolis. Η ιδέα δεν παίρνει συγκεκριμένη μορφή παρά μόνο έναν χρόνο αργότερα, το 1924, όταν ο Λανγκ με τον παραγωγό Έρικ Πόμμερ ταξιδεύουν στην Αμερική για να στηρίξουν και να προωθήσουν το γερμανικό αριστούργημα της μεγαλύτερης γερμανικής κινηματογραφικής εταιρίας, UFA, Niebelungen. Από το πλοίο ακόμη ο Λανγκ γοητεύεται από την αμερικανική μεγαλούπολη, Νέα Υόρκη. Τα φώτα, οι δρόμοι, αλλά κυρίως οι επιβλητικοί ουρανοξύστες, έμβλημα της Αμερικής, τα εξαιρετικής αισθητικής κτίσματα, οι πρωτοποριακές μορφές του δίνουν την έμπνευση που χρειαζόταν. Πάντως σημειωτέον ότι η ταινία βασίζεται στη νουβέλα της Thea Von Harbou, την οποία ο Λανγκ συμβουλευόταν κατά την παραγωγή.
Το Metropolis είναι βουβή κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκε στην Γερμανία τα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο Λανγκ προέβαλλε το αριστούργημά του ως αντι-απολυταρχικό δημιούργημα, γεγονός που παρ’ όλ’ αυτά δεν πτόησε τους Ναζί να τον θέσουν επικεφαλή της κινηματογραφικής τους βιομηχανίας, αναγνωρίζοντας το προφανές: Την καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα ενός σκηνοθέτη ευρισκόμενου πάνω από το επίπεδο του νεωτερισμού, στο ρόλο ενός σπουδαίου οραματιστή.
Ένα επίτευγμα της τέχνης του φακού, που κατόρθωσε να χτίσει σε πενιχρές τεχνολογικές εποχές ένα οικοδόμημα φουτουριστικής αισθητικής πρωτοποριακό αλλά και χρονικά ανθεκτικό. Αναπαριστώντας μια μηχανοποιημένη και ατομικά απομονωμένη εποχή διαχωρισμένη στους προνομιούχους της επιφάνειας και τους σκλάβους ενός υπόγειου, απόκοσμου σύμπαντος, ο Λανγκ βυθίζει την κάμερά του στις εφιαλτικές του παραισθήσεις. Σχεδόν προφητικά επιστήμη και τεχνολογία βαφτίζονται οι μεγαλύτερες απειλές του μελλοντικού κόσμου, στον οποίο κοινωνικός διαχωρισμός και μηχανιστική λογική πληρώνουν τον πυρήνα του.
Σκοπός του σκηνοθέτη βέβαια δεν είναι να αποδώσει στο σελιλόιντ τον οραματισμό του για το μέλλον, αλλά περισσότερο να παραγάγει ένα εξπρεσιονιστικό μείγμα μοντέρνας τέχνης, φουτουρισμού, γοτθικής τεχνοτροπίας, μεσαιωνικών καταβολών ακόμη και θρησκευτικού αποκρυφισμού.
Για αρκετούς ακουμπάει μεγάλα θέματα, όπως τη Μαρξιστική θεωρία για αφεντικά -εργάτες, τις μορφές του άγριου καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης των μαζών, την εξέγερση του προλεταριάτου, την ηθική των κυβερνώντων.
Στο ξεκίνημα ξεκαθαρίζεται βέβαια: «Η ταινία αυτή δεν είναι ούτε για το σήμερα ούτε για το μέλλον. Δεν μιλάει για ένα συγκεκριμένο μέρος. Δεν υπηρετεί καμία τάση, κόμμα ή τάξη. Έχει μια ιδέα που βασίζεται σε κάτι συγκεκριμένο. Ο μεσολαβητής ανάμεσα στον εγκέφαλο και τους μυς πρέπει να είναι η καρδιά».
Δείτε τη!

2001, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Λινκλάτερ, με τους Ήθαν Χωκ, Ζουλί Ντελπύ, Ρίτσαρντ Λινκλάτερ, Λορελάι Λινκλάτερ, Τρέβορ Τζακ Μπρουκς, Στήβεν Σόντερμπεργκ, Άνταμ Γκόλντμπεργκ, Γουίλι Γουίγκινς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για την ιστορία ενός νέου που ζει σε ένα επίμονο «διαυγές όνειρο», πηδώντας από σκηνή σε σκηνή και ακούγοντας τις ιστορίες και τις θεωρίες των ανθρώπων που βρίσκει εκεί. Σε αυτό το ταξίδι, θα ονειρευτεί για τη σύγκριση ονείρου-πραγματικότητας, τη σχέση του υποκειμένου με τους άλλους, το νόημα της ζωής, την καταστασιακή πολιτική σκέψη, τη μετά-ανθρωπότητα, την κινηματογραφική θεωρία του Αντρέ Μπαζέν και την ίδια την κατάσταση του «διαυγούς ονείρου».

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το φιλμ είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό και ο τίτλος του προέρχεται από τα λόγια του φιλόσοφου George Santayana: «Πνευματική υγεία είναι η τρέλα που χρησιμοποιείται σωστά. Ο ξύπνιος [waking life] είναι ένα ελεγχόμενο όνειρο».
Ο Λινκλάτερ επέλεξε τη μέθοδο της «ροτοσκόπησης»: κινηματογράφησε τις σκηνές με πραγματικούς ηθοποιούς σε ψηφιακό βίντεο και στη συνέχεια όλα τα καρέ επικαλύφθηκαν με ζωγραφιστές ακμές και χρώματα από πολλαπλούς καλλιτέχνες, ώστε κάθε επεισόδιο της πλοκής και κάθε χαρακτήρας να αφήνει τη δική του, ξεχωριστή εντύπωση στο μάτι – σχετική συνήθως με τα λεγόμενα και τις εικονιζόμενες καταστάσεις και πάντα ταιριαστή με το ονειρικό σκηνικό.
Το εγχείρημα χαρακτηρίζεται από ταχύ ρυθμό, χαρωπή προσέγγιση και εξαιρετική εικαστική αισθητική, η οποία συνεισφέρει τα μέγιστα στην ονειρική αίσθηση (τρέχει” σε 12 καρέ ανά δευτερόλεπτο, σε αντίθεση με τα 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο που έχει μια κανονική ταινία). Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί με τον πλέον πρωτότυπο και όμορφο τρόπο την ονειρική και ψυχεδελική ατμόσφαιρα που απαιτεί η ταινία.
Το Waking Life αποτελεί μια μοναδική κινηματογραφική εξερεύνηση στο βασίλειο των ονείρων και της φιλοσοφίας που τα περιβάλει. Το σενάριο δεν προσποιείται πως έχει όλες τις απαντήσεις, ούτε ότι διαθέτει συνοχή με τη συνηθισμένη έννοια. Εκτυλίσσεται με τη λογική ονείρου και ζητά από τον θεατή απλώς να βυθιστεί στη ροή του, όσο παρακολουθεί ρεαλιστικούς ανθρώπους να παραληρούν ντελιριακά εκθέτοντας ολοζώντανα τις ιδέες και τις θεωρίες τους. Η ίντριγκα δεν παρέχεται από κάποια σύγκρουση μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά από την υπονοούμενη σύγκρουση μεταξύ αντίπαλων περιγραφόμενων κοσμοαντιλήψεων – αυτό και μόνο επαρκεί ώστε το φιλμ να χαρακτηριστεί ως το πλέον πρωτότυπο της δεκαετίας.
Η φαντασία απελευθερώνει – η κοινωνική πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα των δικών μας φαντασιακών κατασκευών και όχι αντικειμενικό δεδομένο, ενώ ο καθένας μας ορίζεται από τις επιλογές του ως προς αυτόν τον άξονα, μοιάζουν να μας λένε οι δημιουργοί με πάθος. Κρίμα να μην τους ακούμε..

Το 2ο εργαστήριο παρασκευής φυσικών σαπουνιών πραγματοποιείται αυτή την Κυριακή 22 Ιουνίου στις 7.00 το απόγευμα στην αυλη της “σβούρας”.

Αυτή τη φορά θα δουλέψουμε με χρησιμοποιημένα τηγανόλαδα, για να φτιάξουμε σαπούνια για γενική καθαριστική χρήση.

Συνταγές και δοσολογίες όπως πάντα θα δοθούν επιτόπου, καθώς και όσο σαπούνι παραχθεί θα μοιραστεί ισόποσα στους συμμετέχοντες.