1933, σε σκηνοθεσία Λίο ΜακΚάρεϊ με τους: Γκρούτσο Μαρξ, Τσίκο Μαρξ, Χάρπο Μαρξ, Ζίππο Μαρξ, Μάργκαρετ Ντιμόν, Λούις Κάλχερν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Σε μια φανταστική χώρα, τη Freedonia, πρωθυπουργός χρίζεται ύστερα από απαίτηση της ζάπλουτης χήρας κα Τίζντεϊλ, ο Γκρούτσο. O Τσίκο και ο Χάρπο είναι κατάσκοποι της εχθρικής χώρας, της Sylvania, που θέλει να κατακτήσει τη Freedonia, αλλά τελικά πηγαίνουν με το μέρος του Γκρούτσο και νικούν τους κακούς. Αντιπολεμική σάτιρα, η μόνη ταινία των Αδερφών Μαρξ που δεν έχει ως θέμα της την καθημερινότητα. Περιέχει σκηνές που έχουν μείνει στην ανθολογία του καλού χιούμορ, σκηνές τις οποίες όσες φορές και αν τις δεις, δεν μπορείς να αντισταθείς στο πηγαίο γέλιο. Σουρεαλισμός και ανελέητο χιούμορ, πολιτική σάτιρα, παρωδία των μουσικών κωμωδιών της εποχής και άκρως εκλεπτυσμένο, αναρχικό, διανοουμενίστικο ύφος.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αντιπολεμική σάτιρα, η μόνη ταινία των Αδερφών Μαρξ που δεν έχει ως θέμα της την καθημερινότητα. Περιέχει σκηνές που έχουν μείνει στην ανθολογία του καλού χιούμορ, σκηνές τις οποίες όσες φορές και αν τις δεις, δεν μπορείς να αντισταθείς στο πηγαίο γέλιο. Ενέπνευσε τους πάντες, από τον Μελ Μπρουκς μέχρι τους Μόντι Πάιθονς. Σουρεαλισμός και ανελέητο χιούμορ, πολιτική σάτιρα, παρωδία των μουσικών κωμωδιών της εποχής και άκρως εκλεπτυσμένο, αναρχικό, διανοουμενίστικο ύφος.
Ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε ιδιωματισμό που σημαίνει κάτι που είναι ιδιαίτερα εύκολο να γίνει. Όσο εύκολα, δηλαδή, οι γνωστοί κωμικοί μέσα από ευρηματικότατες καταστάσεις, ευφάνταστα οπτικά τρικ και ευφυή διαλογικά λογοπαίγνια καταλύουν έννοιες όπως πολιτική, εξουσία, πόλεμος, διπλωματία και κατασκοπία.
Η «Σούπα από Πάπια» είναι μια χαρακτηριστικά ιδιάζουσα προσπάθεια των αδερφών Μαρξ σε φρενήρεις ρυθμούς, ώσπου περίπου στο μέσο της ταινίας το παράλογο στυλ συναντά το αβάντ-γκαρντ, μετατρέποντας μια πυρετώδη φάρσα σε ένα άγριο κατηγορητήριο για τους πολέμους. Η τολμηρή καταγγελία της αέναης ματαιότητας των πολέμων -τα κοστούμια αλλάζουν, μα όλα τα άλλα μένουν ίδια- κατατίθεται αφειδώς και δίχως δεύτερες σκέψεις.

2000, σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς, με τους Πιλάρ Παντίγια, Άντριεν Μπρόντι, Μπενίτσιο Ντέλ Τόρο, Ελπίντια Καρίγιο, Τζακ ΜακΓκυ, Λίλιαν Χερστ 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια νεαρή Μεξικανή, η Μάγια Μοντενέγκρο, περνά λαθραία τα σύνορα των ΗΠΑ και πιάνει δουλειά ως καθαρίστρια γραφείων. Καθώς η εταιρεία απασχολεί άτομα εκτός σωματείων και εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, αποφασίζει να συνδικαλιστεί και να λάβει μέρος σε απεργία, έστω και εάν αυτό της κοστίσει την απέλαση.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μία συνταρακτική κοινωνική περιπέτεια από τον καταξιωμένο Κεν Λόουτς – που επισκέπτεται για πρώτη φορά κινηματογραφικά την Αμερική – με θέμα τις συνέπειες μιας σφοδρής σχέσης, την αφοσίωση και την προδοσία στο Λος Άντζελες των περιθωριακών κοινοτήτων.
Ο Λόουτς, πληροφορούμενος το 1994, από τον σεναριογράφο Πολ Λάβερτι , την άγρια εκμετάλλευση (16ωρη δουλειά χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και με ημερήσια αμοιβή 5,2 δολάρια) των Λατινοαμερικανών μεταναστών στις ΗΠΑ, που δούλευαν σαν καθαριστές κτιρίων ιδιοκτησίας πολυεθνικών, τραστ, ακόμα και του Χόλλυγουντ, αλλά και το σκληρό αγώνα τους για στοιχειώδη δικαιώματα, την τιμωρία τους με απόλυση και απέλαση, την ανοχή της συνδικαλιστικής ηγεσίας απέναντι στην εκμετάλλευση των μεταναστών, αλλά και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών από λιγοστούς ασυμβίβαστους συνδικαλιστές, πήγε στις ΗΠΑ, γνώρισε πολλούς μετανάστες εργάτες και εργάτριες, τα βάσανα και τον αγώνα τους και γύρισε το «Ψωμί και τριαντάφυλλα», που αφορά ακριβώς σ’ αυτούς. Η πλειοψηφία των «ηρώων» της ταινίας του είναι μετανάστες καθαριστές κτιρίων, οι οποίοι συναγωνίζονται με τη φυσικότητά τους, τους λιγοστούς, πολύ καλούς επαγγελματίες ηθοποιούς. Μια εξαιρετική ταινία του σπουδαίου δημιουργού – ταινία «κατηγορώ» για την απάνθρωπη εκμετάλλευση των εργατών από το μεγάλο κεφάλαιο και ύμνος για τους αγώνες, την αλληλεγγύη.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ
Στις 8 Μαρτίου του 1857 έγινε μια μεγάλη διαμαρτυρία, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η συγκέντρωση βάφτηκε με αίμα, αλλά ο δρόμος για ίσα δικαιώματα των δύο φύλων άνοιξε. Μετά από μερικά χρόνια στις 8 Μαρτίου 1908, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στην Νέα Υόρκη απαιτώντας λιγότερες εργατοώρες, καλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και να σταματήσει η παιδική εργασία. Το σύνθημά τους ήταν το  “Ψωμί και Τριαντάφυλλα” (Bread and Roses). Το ψωμί συμβόλιζε τα υλικά αγαθά και τα τριαντάφυλλα την ποιότητα ζωής. Την επόμενη χρόνια ήταν η πρώτη φορά που γιορτάστηκε η επέτειος αυτή και τα επόμενα χρόνια υιοθετήθηκε και από άλλες χώρες και έγινε η απαρχή της ενίσχυσης του γυναικείου κινήματος σε όλο τον κόσμο.

2001, σε σκηνοθεσία Τζον Κάμερον Μίτσελ, με τους Τζον Κάμερον Μίτσελ, Μίριαμ Σορ, Στέφεν Τρασκ, Ρομπ Κάμπελ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια τρανσέξουαλ τραγουδίστρια η Hedwig από το Ανατολικό Βερολίνο διηγείται την ιστορία της καθώς περιοδεύει τις ΗΠΑ εξιστορώντας τις περιπέτειές της και αναζητώντας την εκδίκηση, τον έρωτα και την κλεμμένη της δόξα. …

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Larger than life περούκες, απίστευτα κοστούμια και πολυεπίπεδο σενάριο που εξετάζει την εξουσία, τη φήμη και τη σεξουαλικότητα κάτω από ένα ολότελα φρέσκο πρίσμα.
Ένα φιλμ που απέδειξε πως το αμερικανικό σινεμά είχε ακόμα ψωμί και ανέδειξε την Hedwig ως έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες του μεταμοντερνισμού του 21ου αιώνα.
Παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1999 σε θέατρο του οφ-Μπρόντγουεϊ και τελικά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον εμπνευστή της. Σε αρκετά σημεία το σύνολο θυμίζει το ύφος των “Velvet Goldmine” και “The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert”.
Δεν πρόκειται απλά για ένα φαντασμαγορικό και εκκεντρικό σόου, αλλά για ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία βασισμένο σε μια φιλοσοφία ζωής γεμάτο βαθύτερα ερωτήματα γύρω από την αγάπη και την σεξουαλικότητα.
Η πλοκή είναι γεμάτη από αμφιταλαντευόμενα συναισθήματα και παραλληλισμούς όπως η κοινή μοίρα της διχασμένης και αντιφατικής Hedwig με την ιστορία του διχοτομημένου Βερολίνου.
Ο Μίτσελ αποδεικνύεται ένας χαρισματικός ηθοποιός προσδίδοντας στην ηρωΐδα του μια υπόσταση διασκεδαστική και ανθρώπινη. Σε πολλά σημεία οι θεατές συμπάσχουν και ταυτίζονται με την Hedwig βλέποντάς την περισσότερο σαν ένα καθημερινό άτομο και λιγότερο σαν τρανσέξουαλ. Η δράση προωθείται μέσα από αστείους μονόλογους, flashbacks καθώς και τη καταπληκτική ροκ μουσική του Στίβεν Τρασκ.
Καθ’όλη τη διάρκεια του έργου η ηρωΐδα-που λατρεύει την φιλοσοφία και φυσικά την ροκ μουσική-αναφέρεται στον λόγο του Αριστοφάνη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, και αναδιαμορφώνοντας βέβαια τον μύθο, μέσα από το τραγούδι “The Origin of Love”, εξηγεί ότι οι άνθρωποι ήταν αρχικά στρογγυλά, διπρόσωπα όντα, με τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια και κάποτε οργισμένοι θεοί χώρισαν αυτά τα πλάσματα στα δύο, δημιουργώντας ημιτελή όντα τα οποία μια ζωή ψάχνουν το άλλο τους μισό. Η ταινία θα σας ταξιδέψει με τη μουσική της, τις ανησυχίες της και τον παραλληλισμό του χωρισμένου τότε Βερολίνου /  ανθρώπου Hedwig. Τελικά κάθε κορίτσι είναι λίγο αγοροκόριτσο και κάθε αγόρι κρύβει μέσα του μια γυναικεία ευαισθησία…ή μήπως όχι. Δείτε το, σκεφτείτε το, μα πάνω απ’όλα ακούστε το!

1987, σε σκηνοθεσία Πέδρο Αλμοδόβαρ, με τους Εουσέμπιο Ποντσέλα, Κάρμεν Μάουρα, Αντόνιο Μπαντέρας, Μιγκέλ Μολίνα, Μανουέλα Βελάσκο, Φερνάντο Γκιγιέν Κουέρβο, Μπίμπι Άντερσεν (Μπιμπιάνα Φερνάντεζ)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

O Πάμπλο, δημοφιλής σκηνοθέτης, είναι ερωτευμένος με τον Χουάν, ο οποίος, αν και έχει σχέσεις μαζί του, δεν τον αγαπά. Η Τίνα, αδελφή του Πάμπλο, ήταν στο παρελθόν αγόρι, αλλά άλλαξε φύλο για να ευχαριστήσει τον πατέρα της, με τον οποίο είχε αιμομικτικές σχέσεις. Τώρα ζει με τη δεκάχρονη Άντα, κόρη ενός φωτομοντέλου, που έφυγε για να κάνει το γύρο του κόσμου. O Χουάν πηγαίνει στην πατρίδα του για τις καλοκαιρινές διακοπές, και στο διάστημα αυτό ο Πάμπλο γνωρίζεται με τον Αντόνιο, έναν ζηλότυπο, ψυχωτικό νέο, ο οποίος δεν είχε στο παρελθόν ομοφυλοφιλικές εμπειρίες…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο «Νόμος του πόθου» κατέχει ξεχωριστή θέση στη φιλμογραφία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, και για πολλούς θεωρείται μια από τις καλύτερες δημιουργίες του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη.
Η ομοφυλοφιλία, θέμα που συχνά συναντούμε σε πολλές ταινίες του, εδώ βρίσκεται στο επίκεντρο της δραματουργίας, ενώ για πρώτη φορά σ’ αυτήν την ταινία ο (συχνά αποκαλούμενος «σκηνοθέτης γυναικών») Αλμοδόβαρ εστιάζει το ενδιαφέρον του πάνω στους ανδρικούς χαρακτήρες.
Στο επίκεντρο της πολυσύνθετης πλοκής της ταινίας βρίσκεται ο Πάμπλο, το κινηματογραφικό άλτερ-έγκο του Αλμοδόβαρ: ένας ομοφυλόφιλος σκηνοθέτης που «σκηνοθετεί» τη ζωή του, αλλά και τις ζωές των άλλων, έχοντας την τέχνη ως καταφύγιο και αντιστάθμισμα για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. Αντίθετα, ο μονολιθικός και απόλυτος Αντόνιο, για τον οποίον δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη βιώμενη πραγματικότητα, αφήνει την ορμή του πόθου να τον παρασύρει μέχρι τον θάνατο.
Μια από τις καλύτερες δουλειές του Αλμοδόβαρ όπου, κλασικά θέματα των ταινιών του όπως η διερεύνηση της σεξουαλικότητας και οι δυσλειτουργικές σχέσεις αναπτύσσονται άψογα.
Οι καταστάσεις αποτυπώνονται με ευθύτητα, χωρίς υπονοούμενα ενώ η διαλεκτική σχέση τραγωδίας – κωμωδίας βρίσκεται πανταχού παρούσα. Ο Αντόνιο Μπαντέρας και η πιο σπουδαία μούσα του Αλμοδόβαρ η Κάρμεν Μάουρα είναι στα καλύτερά τους.
Σημαντική ταινία του γκέι κινηματογράφου και το πρώτο ώριμο δημιούργημα του Ισπανού που τιμήθηκε με το Teddy Award στο φεστιβάλ Βερολίνου και απέσπασε βραβεία και διακρίσεις σε πολλές διεθνείς κινηματογραφικές διοργανώσεις.

2005, σε σκηνοθεσία του Λαρς φον Τρίερ, με τους Μπράις Χάουαρντ, Λορίν Μπακόλ, Γουίλεμ Νταφόε, Τζέρεμι Ντέιβις, Ντάνι Γκλόβερ, Κλοέ Σεβινί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Αλαμπάμα, 1933. Το Manderlay είναι μια κωμόπολη σε μια ερημική πεδιάδα. Στην αναζήτησή τους για καινούργια εδάφη, την «ανακαλύπτουν» η Γκρέις, ο πατέρας της και οι μπράβοι του. Η Γκρέις αποφασίζει να μείνει στο Manderlay όταν μια νεαρή νέγρα ζητάει τη βοήθειά της. Θέλει να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό που συμβαίνει, δεν της αρέσει καθόλου. Παρά το γεγονός ότι η δουλεία έχει νομοθετικά καταργηθεί εδώ και 70 χρόνια, στο Manderlay συνεχίζουν να υπάρχουν λευκοί αφέντες και μαύροι σκλάβοι… Η Γκρέις θέλει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αποφασίζει να ελευθερώσει το Manderlay. Μένει στη φυτεία μέχρι να βγει η πρώτη σοδειά βαμβακιού. Και προσπαθεί να «εκπαιδεύσει» τους μαύρους στην ελευθερία. Τα πράγματα, όμως, δεν γίνονται έτσι όπως υπολόγιζε…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η δεύτερη ταινία της τριλογίας «USA-Land of Opportunities», η οποία ακολουθεί την ιστορία του «Dogville» και το «Washington» που θα γυριστεί αργότερα. .. Όπως και στο Dogville ο Τρίερ ακολουθεί την μέθοδο του μπρεχτικού θεάτρου, με μίνιμαλ σκηνικά και ένα είδος θεατρικής παραγωγής που δίνει την ευκαιρία στους πρωταγωνιστές του να λάμψουν χωρίς να επισκιάζονται από σκηνικά, φωτογραφία, εφέ και στηρίζεται κυρίως στους ήχους και στον φωτισμό.
Εξαιρετικές κοινωνιολογικές μελέτες, ιδιαίτερα αιχμηρές και πρωτότυπες, με μινιμαλιστική σκηνοθεσία, η οποία μετέφερε το κέντρο βάρους της προσοχής του θεατή στην εξέλιξη του δράματος, με μια ψυχρή και ελαφρώς ειρωνική αφήγηση, η οποία αποτελεί από μόνη της σχόλιο της ανθρώπινης υποκρισίας.
Ο Φον Τρίερ σαρκάζει με τα “ιερά και τα όσια” του Δυτικού πολιτισμού: τη δημοκρατία, την ελευθερία, τις εξουσιαστικές σχέσεις που διαμορφώνει ο καπιταλισμός, τα φυλετικά στερεότυπα. Και είναι ανελέητος..
Επιλέγοντας ως σημείο αναφοράς το ιδανικό της ελευθερίας , προσπαθεί να μας μεταφέρει το μήνυμα του πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της συνήθειας! Μια ομάδα ανθρώπων , μπροστά στον φόβο της αλλαγής , προτιμούν να θυσιάσουν ακόμα και την ελευθερία τους προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι η ζωή τους δεν θα αλλάξει..