1945, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν με τους: Σίλια Τζόνσον, Τρέβορ Χάουαρντ, Σίρικ Ρέιμοντ, Στάνλεϊ Χόλογουεϊ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια νοικοκυρά κι ένας γιατρός γνωρίζονται στο σιδηροδρομικό σταθμό και αρχίζουν να συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα. Παντρεμένοι και οι δύο, αλλά ερωτευμένοι μεταξύ τους, προσπαθούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο την ιδιόρρυθμη, έντονη πλατωνική σχέση τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το σενάριο της ταινίας είναι διασκευή του θεατρικού μονόπρακτου του Νόελ Κάουαρντ “Still Life” (1936) ένα από τα δέκα που αποτελούν τον κύκλο “Tonight at 8:30”.
Ο Λιν πριν φέρει σε πέρας τα μεγαλεπήβολα σχέδια του, πριν μας προσφέρει κάποια από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά έπη όλων των εποχών (Ο Λώρενς της Αραβίας , Δόκτωρ Ζιβάγκο και Η γέφυρα του ποταμού Κβάι), καταπιάνεται με μια ιστορία ενός καταδικασμένου έρωτα και ασχολείται με τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του. Ανθρωποκεντρική η ταινία του αυτή, περιγράφει τη σύντομη συνάντηση σε ένα καφέ σιδηροδρομικού σταθμού ενός άντρα και μιας γυναίκας, σύζυγοι και γονείς αμφότεροι, οι οποίοι ερωτεύονται αμέσως και σχεδόν πλατωνικά. Περιγράφει έναν έρωτα που γεννιέται και πεθαίνει, καταδικασμένος από τη συμπεριφορά των φοβισμένων ηρώων του. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας του 40 η ταινία δε θα μπορούσε ποτέ να είναι διαχρονική.
Η αδυναμία τους να ρισκάρουν γι’ αυτό που επιθυμούν και υπό το φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος, επαναπαύονται στην σχεδόν αδιάφορη ζωή τους, προτάσσοντας τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Αντιλαμβάνονται ως λάθος τη γνωριμία τους και στο τέλος επιλέγουν να την καταστήσουν μια απλή ανάμνηση.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 1945 πριν το τέλος του πολέμου, οπότε έπρεπε να επιλεχθεί ένα πολυσύχναστος σταθμός μακριά από τις μεγάλες πόλεις προκειμένου να αποφευχθούν τα προβλήματα με τις διακοπές ρεύματος και τις υποχρεωτικές συσκοτίσεις. Έτσι επιλέχθηκαν ο σιδηροδρομικός σταθμός του Κάμφορθ στο Λάνκασαϊρ και μια διασταύρωση των σιδηροδρόμων του Λονδίνου, των Μίντλαντ και της Σκωτίας. Στις ανακοινώσεις στο σταθμό του τρένου ακούγεται ο ίδιος ο Νόελ Κάουαρντ.
Για μουσική της ταινίας, εκτός από τα μελωδικά σφυρίγματα των τρένων, ο Ντέιβιντ Λιν χρησιμοποίησε το Κονσέρτο για πιάνο Νο. 2 του Ραχμάνινοφ στην εκτέλεση της Αϊλίν Τζόις. Η μουσική ήταν μια επιλογή του Νόελ Κάουαρντ.
Η πρώτη επιλογή για το ρόλο του Δρ. Άλεκ Χάρβεϊ ήταν ο Ρότζερ Λάιβσι, αλλά όταν ο Ντέιβιντ Λιν είδε τον Τρέβορ Χάουαρντ σε αποσπάσματα από την ταινία “Ο δρόμος για τα αστέρια” (The Way to the Stars, 1945) αποφάσισε να του προτείνει το ρόλο. Εκείνη την εποχή ο Χάουαρντ ήταν ένας άσημος ηθοποιός που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό.
Ο Ντέιβιντ Λιν και ο Νόελ Κάουαρντ ήθελαν πάλι μετά τα “In Which We Serve” (1942) και “This Happy Breed” (1944) τη Σίλια Τζόνσον για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκείνη όμως μισούσε τη διαδικασία των γυρισμάτων και αρνιόταν με επιμονή. Χρειάστηκε να της διαβάσει ο ίδιος ο Κάουαρντ το ρόλο τον Οκτώβριο του 1944 ώστε να πειστεί να τον ερμηνεύσει.
Στην Μεγάλη Βρετανία η ταινία βγήκε στις αίθουσες σε μια εποχή όπου στο κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου οι “σύντομες συναντήσεις” ήταν συνηθισμένες και οι γυναίκες απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερη σεξουαλική και οικονομική ελευθερία από ότι στο παρελθόν.
Για τη ‘Σύντομη Συνάντηση’ ο Ντέιβιντ Λιν απέσπασε την πρώτη του υποψηφιότητα (από τις επτά συνολικά) για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Το 1999 αναδείχθηκε ως η δεύτερη καλύτερη Βρετανική ταινία όλων των εποχών σύμφωνα με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

1993, σε σκηνοθεσία του Βιμ Βέντερς με τους Μπρούνο Γκαντς, Όττο Σάντερ, Σολβέιγκ Ντομάρτεν, Ναστάζια Κίνσκι, Γουίλεμ Νταφόε, Χορστ Μπούχολτς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι άγγελοι επιστρέφουν στο Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους. Ένας από αυτούς αναγκάζεται να μπει στον κόσμο των ανθρώπων, όταν σώζει ένα κοριτσάκι που πέφτει από μπαλκόνι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για τη συνέχεια της ταινίας του Βιμ Βέντερς «Τα Φτερά του Έρωτα».
Βλέπουμε πως έχει εξελιχθεί η ζωή των ηρώων της πρώτης ταινίας, καθώς ο σκηνοθέτης βάζει τον νέο του έκπτωτο άγγελο να τους συναντήσει. Μεταξύ αυτών την εμφάνισή τους κάνουν ασφαλώς και διασημότητες όπως ο Λου Ριντ, ο Πήτερ Φολκ και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που υποδύονται τους εαυτούς τους..
Αντίθετα με τον Νταμιέλ από τα «Τα Φτερά του Έρωτα» που επιδίωξε συνειδητά την πτώση για να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση, η πτώση του αγγέλου Κασιέλ στο «Τόσο μακριά, τόσο κοντά», επέρχεται τυχαία και τον φέρνει στη σκοτεινή πλευρά της ζωής:
την εγκατάλειψη, την πορνογραφία, την εκμετάλλευση, τη βία, το περιθώριο..στο ενωμένο Βερολίνο, μετά την πτώση του Τείχους.
Ακόμα κι έτσι όμως, η πτώση στο κενό δεν παρουσιάζεται ως πράξη απόγνωσης, αλλά ως πηγή σοφίας: εμπειρία και γνώση, ευτυχία και απόγνωση -η ζωή στην ολότητά της.
Μια φανταστική ιστορία για την αξία του να είσαι άνθρωπος και να χτίζεις τη σχέση σου με τον κόσμο.
Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ Καννών.

Let me explain
a couple of things.

Time is short.
That’s the first thing.

For the weasel,
time is a weasel.

For the hero,
time is heroic.

For the whore,
time is just another trick.

If you’re gentle,
your time is gentle.

If you’re in a hurry,
time flies.

Time is a servant
if you are its master.

Time is your god
if you are its dog.

We are the creators of time…

the victims of time
and the killers of time.

Time is timeless.
That’s the second thing.

You are the clock..

2006, σε σκηνοθεσία  :
Αφοί Κοέν, Αλεξάντερ Πέιν, Αλφόνσο Κουαρόν, Βάλτερ Σάλες & Ντανιέλα Τόμας, Τομ Τικβέρ, Γκας Βαν Σαντ, Ολιβιέ Ασαγιάς, Σιλβέν Σομέ, Βιντζέντο Νατάλι, Γουές Κρέιβεν, Ισαμπέλ Κοϊξέ, Μπρούνο Πονταλίντες, Κρίστοφερ Ντόιλ, Όλιβερ Σμιτζ, Νομπουχίρο Σούβα, Φρεντερίκ Ομπουρτέν & Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Γκούριντερ Τσάντχα, Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενέζ.
Εμφανίζονται οι :
Ζυλιέτ Μπινός, Γουίλεμ Νταφόε, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μαριάν Φέιθφουλ, Μπεν Γκαζάρα, Μάγκι Τζίλενχαλ, Μπομπ Χόσκινς, Νικ Νόλτε, Νάταλι Πόρτμαν, Ελάιζα Γουντ, Φανί Αρντάν, Έμιλυ Μόρτιμερ και άλλοι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Αποτελείται από 18 μικρές ιστορίες, καθεμία από τις οποίες διαδραματίζεται σε διαφορετικό διαμέρισμα του Παρισιού, την έχει γυρίσει διαφορετικός σκηνοθέτης και παίζουν διαφορετικοί ηθοποιοί. 20 σκηνοθέτες εκφράζουν τη σχέση και λατρεία τους για την πόλη του φωτός.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Δεκαοχτώ μικρά επεισόδια από τη ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα, κάθε ένα και σε διαφορετική γειτονιά, γραμμένα και σκηνοθετημένα από είκοσι γνωστούς δημιουργούς με πλήθος γνωστών ηθοποιών να πρωταγωνιστούν.
Το φιλόδοξο εγχείρημα της παραγωγού Claudie Ossard είναι μια απόπειρα να εξυμνηθεί το Παρίσι και να αναδειχτεί η σύγχρονη και πολύπλευρη ταυτότητά του, σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Κοινός παρονομαστής, το φυσικό σκηνικό της Πόλης του Φωτός, μια πόλη που κάθε γωνιά της έχει αποτελέσει τον καμβά για θυελλώδεις έρωτες και προσωπικές συναντήσεις.
Αυτό που ενώνει τις ιστορίες μας όμως είναι ο έρωτας και η αγάπη σε όλες τους τις μορφές, σε διαφορετικές γειτονιές, με διαφορετικούς ανθρώπους και τρόπους ζωής στη σύγχρονη εποχή..

1991, σε σκηνοθεσία Κριστόφ Κισλόφσκι με τους: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Σαντρίν Ντιμάς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο γυναίκες που έχουν το ίδιο πρόσωπο και μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη. Η Βερόνικα μένει στην Κρακοβία και η Βερονίκ στο Κλερμόν Φεράν κι έχουν το ίδιο πάθος για τη μουσική, την ίδια μοναχική αύρα και το ίδιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η μία διαισθάνεται την ύπαρξη της άλλης σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, νιώθοντας ότι δεν είναι μόνη σε αυτόν τον κόσμο. Η κατάρρευση της Βερόνικα κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου όμως αλλάζει ριζικά τις ισορροπίες αυτής της αμφίδρομης σχέσης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία ξεκινάει με μια εκπληκτική σε σύλληψη σεναριακή ιδέα:
Το πνεύμα μιας γυναίκας είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο σώματα, που ανήκουν σε δύο κορίτσια ίδιας ηλικίας, χωρίς κανένα συγγενικό δεσμό, τα οποία μάλιστα είναι διαφορετικής εθνικότητας. Η Βερόνικα, που ζει στην Πολωνία, και η Βερονίκ, που ζει στη Γαλλία, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ κι όμως είναι όμοιες στο πρόσωπο και στο χαρακτήρα, μοιράζονται την ίδια κλίση για τη μουσική, είναι κατεξοχήν μοναχικές υπάρξεις και έχουν την ίδια καρδιακή πάθηση. Παρά τη μοναξιά τους, ωστόσο, δεν αισθάνονται μόνες, γιατί νιώθουν ότι η μια συντροφεύει την άλλη και της μεταβιβάζει τις εμπειρίες, τη φρόνηση, τα συναισθήματα.
Αν υπάρχει κάποια χρυσή τομή στο σινεμά της Πολωνίας (κι αν μπορούμε έτσι απλοϊκά να μιλάμε για «Πολωνούς σκηνοθέτες», όταν οι επιφανέστεροι από αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους προς αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας), τότε ο Κισλόφσκι μπορεί κάλλιστα να σταθεί πάνω σε αυτή τη νοητή ευθεία.
Κατόρθωσε να μην προδώσει το κινηματογραφικό μέσο χάριν πολιτικών μηνυμάτων, να αναζητήσει αλήθειες που ξεκινούν από τα βιώματά του στην Πολωνία αλλά απλώνονται πως αμέτρητες άλλες κατευθύνσεις και να τα χωρέσει όλα κάτω από την ομπρέλα ενός αυθεντικού κινηματογραφικού ύφους. Ένας στοχαστής κι ένας φιλόσοφος περισσότερο παρά ένας τεχνίτης του σινεμά, ο Κισλόφσκι αγνόησε τις δυτικές νόρμες και έστρεψε τον φακό του στην ουσία της ύλης κι από εκεί σε χιλιάδες αόρατες ψυχές.
Η βασική ιδέα του διπλού που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego  όπως έχει χρησιμοποιηθεί από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού. Γι’ αυτό και ο Κισλόφσκι χρησιμοποιεί έντονα το διφορούμενο και τον υπαινιγμό: αφενός για να στηρίξει τον δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου, για να σχολιάσει τις άπειρες δυνατότητες της ύπαρξης.
Όλες οι ταινίες του διατρέχονται από ηθικά διλλήματα που αναγκάζουν τους ήρωες τους να αγωνιούν για την ύπαρξή τους, να θέλουν να κατακτήσουν την εσωτερική αλήθεια για τον εαυτό τους, να επιδιώκουν να «γίνουν αυτό που είναι».
Αν η ψυχή είναι αυτή η άπιαστη ουσία που αναμένει στο Καθαρτήριο, ο Κισλόφσκι προσπαθεί να κινηματογραφήσει αυτό ακριβώς το πεδίο, βομβαρδίζοντας το με ηθικά διλήμματα, που υποχρεώνουν τους ήρωες να πάρουν αποφάσεις ηθικής τάξης και να σκεφτούν για και γύρω από τον εαυτό τους και την ζωή τους.

1984, σε σκηνοθεσία Τζιμ Τζάρμους με τους: Τζον Λιούρι, Ρίτσαρντ Έντσον, Έστερ Μπάλιντ, Σεσίλια Σταρκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Εύα, μια νεαρή Ουγγαρέζα, έρχεται στη Νέα Υόρκη για να μείνει στον ξάδερφό της Γουίλι και τον φίλο του Έντι. Μαζί ξεκινούν για το παγωμένο Κλίβελαντ, όπου μένει η θεία της Εύας, και στη συνέχεια για την ηλιόλουστη Φλόριντα. Και ενώ η Εύα ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα της, ο Γουίλι συνειδητοποιεί ότι την αγαπά. Μινιμαλιστικό road movie με φοβερές ατάκες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μέσω ενός ασπρόμαυρου, ηθελημένα «βρώμικου» φιλμ προβάλλεται μια χειμωνιάτικη, μουντή Αμερική, που δίνει την αίσθηση της εγκατάλειψης, δηλαδή μιας Αμερικής ιδωμένης μέσα από τα μάτια ενός πρόσφατα αφομοιωμένου νεαρού μετανάστη.
Ο Τζιμ Τζάρμους γυρίζει ένα cult road movie, που κατακλύζεται από μια ασφυκτική αίσθηση μοναξιάς και αποξένωσης, δοσμένες μέσα από τη σφαίρα της πρωτότυπης χιουμοριστικής του διάθεσης. Καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή , σε μια ταινία, στην οποία δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα.
Η εξαιρετικά υποβλητική μουσική του ίδιου του Λιούρι και του Άαρον Πικτ, η ατμοσφαιρική φωτογραφία του Τομ ντι Τσίλο σε συνδυασμό με το μελαγχολικό ρεμβαστικό βλέμμα και το παράξενο, ιδιόμορφο χιούμορ του σκηνοθέτη συνιστούν ένα σχεδόν παιδικά υπαρξιακό κόσμο.
Με την ταινία του ο Τζάρμους δίνει το εισιτήριο για να βρεθούμε σε μια κατάσταση που δεν είναι ο παράδεισος, αλλά είναι σίγουρα πιο ιδιαίτερη και πιο γοητευτική από ένα κόσμο γεμάτο φτερωτά αγγελάκια και πρασινάδες παντού. Σε μια κατάσταση όπου δεν έχουν σημασία αυτά που ζεις, αλλά αυτά που παραλείπεις να ζεις. Κι ο παράδεισος έρχεται με τον πιο φυσικό κι αυτονόητο τρόπο. Όταν αποφασίσεις, επιτέλους, να ζήσεις, όλα είναι με το μέρος σου στον κόσμο του σκηνοθέτη, ακόμη κι αν η κατάληξη αυτής της σύντομης «ζωής» είναι πιο περίεργη απ’ τον παράδεισο.
Έχουμε, με λίγα λόγια, εδώ να κάνουμε με ένα σενάριο που επενδύει στη βαρεμάρα και σε ότι οι άνθρωποι λόγω αυτής αναβάλλουν επ’ αόριστον.
Ο Τζάρμους οικειοποιείται το χάσιμο χρόνου και το καθιστά απαραίτητο εργαλείο δημιουργίας. Αργοί ρυθμοί, μια διάθεση έντονα φιλοσοφική, μινιμαλιστικό σκηνικό και παντελής σχεδόν έλλειψη πλοκής.
Η σχέση των πρωταγωνιστών αναπτύσσεται μέσα από τις σιωπηλές στιγμές τους, τότε που δεν κάνουν απολύτως τίποτα και απλά συνυπάρχουν. Η έλλειψη ενεργητικότητας τους αρχικά μας φέρνει σε δύσκολη θέση, όπως ίσως θα μας έφερνε και στην πραγματικότητα. Δεν έχουν ηρωικό στόχο, δεν υποστηρίζουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφική τάση ή εγωιστική ανάγκη να αφήσουν ένα προσωπικό αποτύπωμα. Εκ πρώτης όψεως τείνουν να μην έχουν προσωπικότητα, φαίνονται επιφανειακοί. Ανάμεσά τους όμως υπάρχει κάτι που πιστοποιεί όχι μόνο την ύπαρξη προσωπικότητας, αλλά και την αμοιβαία προσπάθεια επίτευξης ενός βαθύτερου, ουσιαστικότερου στόχου. Παρατηρούμε μία διαρκή σύμπνοια, μία αίσθηση ότι δεν είναι ποτέ μόνοι τους, ακόμη και όταν δεν είναι μαζί εκείνη τη στιγμή. Η αρχική δυσκολία δίνει σταδιακά τη θέση της σε μία απρόσμενη οικειότητα, μια ισχυρή κινητήρια δύναμη που πυροδοτεί συνεχώς το ενδιαφέρον χωρίς να γίνεται ιδιαιτέρως αντιληπτή.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κενά σε στιγμές που θέλει να αποπροσανατολίσει τη λογική ροπή προς το συμπέρασμα, κόβει σκηνές στη μέση κι επιβάλλει το συγχρονισμό μας με τη δική του εσωτερική ροή. Το αποτέλεσμα είναι μία ταινία γεμάτη δραματικότητα ενώ δεν είναι δραματική με την κλασική έννοια που απαιτεί ξεκάθαρη πλοκή και ανάγκη για λύση. Η απουσία λύσης δυναμώνει την ιστορία, κατανέμει πιο δίκαια το βάρος της και φέρεται πιο έντιμα στο θεατή αφού χωρίς αυτόν δεν είναι δυνατή η ερμηνεία της.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν κατέχουν όσα συμβαίνουν, αλλά όσα δεν συμβαίνουν και αυτά που εν τέλει λαμβάνουν χώρα μας χαρίζουν 90 λεπτά σινεφιλικής γοητείας.
Ακόμη κι αν κάπου στη μέση μπείτε στον πειρασμό του «κουράστηκα, θα το δω αύριο», δεν είπαμε να μην αναβάλλουμε τίποτα επ’ αόριστον; Μην το αναβάλετε λοιπόν, γιατί σας περιμένει ένα από τα πιο αναπάντεχα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Που να τρέχουμε τώρα ε…;
Στον παράδεισο…

1987, σε σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς, με τους Μπρούνο Γκαντς, Σολβέιγ Ντομαρτέν, Ότο Σάντερ, Κουρτ Μπουά, Πίτερ Φολκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
 Στο χωρισμένο από το τείχος Βερολίνο, άγγελοι περιπλανιούνται στους δρόμους, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων. Ένας από αυτούς ερωτεύεται μια ακροβάτισσα του τσίρκου. Τα αισθήματά του για αυτήν είναι τόσο έντονα που ζητά να χάσει το προνόμιο της αθανασίας και να γίνει θνητός. Επιλέγει να αφήσει την αθανασία και την αιωνιότητα και να “οξειδωθεί μες στη νοτιά των ανθρώπων”, να σταματήσει να παρακολουθεί (με την ασπρόμαυρη ματιά του) τη ζωή και να τη ζήσει σαν άνθρωπος. Ο άγγελος Ντάμιελ θα “εκπέσει” με τη θέλησή του, στους περιορισμούς του χρόνου, στην αρρώστια, τον πόνο και στο θάνατο, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, να αισθάνεται, να ζήσει τον έρωτά του για τη Μάριον, να νοιώσει όλα αυτά τα απλά και καθημερινά που τα συνοψίζει ο Πίτερ Φολκ μπροστά από μία καντίνα, ξημερώματα:
“To smoke, and have coffee–and if you do it together, it’s fantastic. To draw, and when your hands are cold you rub them together..”

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Βερολίνο στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Το τείχος εξακολουθεί να διχοτομεί την πόλη σε δύο κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.
Η κατά λέξη μετάφραση του γερμανικού τίτλου είναι «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο». Ο πρωτότυπος τίτλος παραπέμπει στο μοναδικό «εμπόδιο» μεταξύ γης και παραδείσου, στον ουρανό και κατ’ επέκταση στον τοίχο μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου.
Τα Φτερά του Έρωτα είναι μια άκρως συμβολική και ποιητική ταινία με σαφείς αναφορές στη διπλή υπόσταση των ανθρώπινων όντων και της ψυχής τους, στη διττή διάσταση του χρόνου και των ανθρώπινων εμπειριών.
Ο Βέντερς κινηματογραφεί το Βερολίνο και τα στίγματά του, το Βερολίνο και τις πληγές της ωριμότητας, μεταμορφώνοντάς το σε ένα γιγαντιαίο σκηνικό κατασκευασμένο για τις ανάγκες της ταινίας του.
Το μοτίβο της περιπλάνησης γίνεται εδώ εσωτερική υπόθεση, τα μαγικά ασπρόμαυρα κάδρα του Ανρί Αλεκάν συνθέτουν μια αξέχαστη βερολινέζικη «συμφωνία της μεγαλούπολης» και ο Βέντερς μας ψιθυρίζει τρυφερά μελαγχολικές ιστορίες για τον άντρα και τη γυναίκα, την αθωότητα και τη σοφία, την Ευρώπη και την Αμερική, τον κινηματογράφο, τη ζωή που ονειρευόμαστε και τη ζωή που ζούμε.
«Υπάρχουν άγγελοι στους δρόμους του Βερολίνου».
Εμπνευσμένη από τις Eλεγείες του Nτουίνο του Pίλκε, προέκυψε η ιδέα των Aγγέλων και αναπτύχθηκε μια ιστορία. Σε μια ταινία, τη μοναδική κι αξεπέραστη ίσως ποιητική κινηματογραφική ελεγεία που κατορθώνει να επανενώσει πειστικά, χωρίς ειδικά εφέ και αναχρονιστικές αφέλειες, τον κόσμο του αισθητού και του υπεραισθητού, προσδίδοντάς του κάτι από την παλιά, χαμένη του μαγεία. Οι άγγελοι ζουν σ’ έναν ασπρόμαυρο, όπως τα όνειρα, και παράλληλο κόσμο με το δικό μας, όπου δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, ούτε να ζήσουν τον έρωτα. Εκτός κι αν αποφασίσουν να απαρνηθούν την αθανασία τους και την απανταχού παρουσία τους, προνόμια που βιώνει σαν ψευδαίσθηση και ο θεατής.
Σαν γνήσιος εκφραστής του πνεύματος της ροκ με μια βαθιά αιρετική ταινία ο Βέντερς απαντά στους ύμνους του απόλυτου με την ποικιλία των συναισθημάτων που προσδιορίζουν την πραγματική ευτυχία. Ο άγγελος του περιφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο για να αφουγκραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε έναν εκθειασμό της ανθρώπινης υπόστασης, για να καταλήξει σε μια ακροβάτη. Εκεί θα σταθεί. Εκεί θα καταλήξει στο ανώτερο συναίσθημα, τον έρωτα.
Τότε θα γνωρίσει τις ατέλειες της ανθρωπότητας και θα τις υμνήσει περισσότερο από τον δημιουργό του.
Δεν το καταλαβαίνετε άνθρωποι, φωνάζει το δεύτερο μέρος της ταινίας, αυτά κάνουν τη ζωή να αξίζει. Ο έρωτας είναι το όχημα για την σωτηρία της ψυχής, το μόνο μη σίγουρο όχημα.
Ο άνθρωπος πλέον ήρωας θα ψάξει την ακροβάτη και θριαμβευτικά θα καταλήξει στο πραγματικό νόημα της αιωνιότητας. Μια στιγμή περιέχει περισσότερη αιωνιότητα από οποιαδήποτε παρατεταμένη κατάσταση.
Η στιγμή που θα βρει δύο ανθρώπους ολοκληρωμένους από την αγάπη του ενός για τον άλλο.

1999, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Ζιράρ με τους: Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Γκρέτα Σκάκι, Τζέισον Φλέμινγκ, Σίλβια Τσανγκ, Ζαν-Λουκ Μπιντό, Κάρλο Τσέκι, Ιρένε Γκρατσιόλι, Ντον ΜακΚέλαρ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία ενός βιολιού που έφτιαξε ο μεγαλύτερος τεχνίτης της Ιταλίας του 17ου αιώνα και η μοίρα των ανθρώπων που το είχαν στην κατοχή τους τα επόμενα 300 χρόνια σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
O Φρανσουά Ζιράρ αφηγείται την ιστορία ενός ιδιαίτερου βιολιού επικεντρώνοντας στη μυστηριακή (θεϊκή και ταυτόχρονα δαιμονική) δύναμη και επιρροή της μουσικής πάνω στους ανθρώπους. Η ταινία εξιστορεί την πορεία του βιολιού από τη στιγμή της κατασκευής του (1681) ως το σήμερα.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε μέρη του κόσμου σε διάστημα περίπου τεσσάρων αιώνων.
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε πέντε διαφορετικά μέρη του κόσμου, μέσα στο διάστημα τεσσάρων αιώνων. Το παρόν τοποθετείται στο Μόντρεαλ του 1997, οπότε και πραγματοποιείται μια σημαντική δημοπρασία. Ένα από τα αντικείμενα που διατίθενται είναι και το κόκκινο βιολί, μια δημιουργία του μεγάλου Ιταλού τεχνίτη του 17ου αιώνα Νικόλο Μπουσότι. Καθώς η δημοπρασία ξεκινά, παρακολουθούμε με flashbacks όλη την ιστορία του βιολιού, του δημιουργού και στη συνέχεια του κάθε ιδιοκτήτη.
Στην Ιταλία εκείνης της εποχής λοιπόν είναι η πρώτη στάση στο παρελθόν του βιολιού, που συμπίπτει με την τραγική ιστορία της συζύγου του τεχνίτη. Έπειτα, σειρά έχει η Βιέννη του 18ου αιώνα, όπου το κόκκινο βιολί βρίσκεται στα χέρια ενός παιδιού-θαύματος. Η επόμενη στάση τοποθετείται στην Οξφόρδη του 19ου αιώνα, παράλληλα με την αχαλίνωτη ερωτική ζωή ενός βιρτουόζου βιολιστή, και ο κύκλος κλείνει με τη διαδρομή του βιολιού μέσα από τη σύγχρονη κινέζικη ιστορία.
Η ταινία του γαλλόφωνου Καναδού Φρανσουά Ζιράρ, σε σενάριο του ίδιου και του ηθοποιού Ντον ΜακΚέλαρ, είναι μια ιταλοκαναδική παραγωγή με διεθνές καστ και πολυπολιτισμική άποψη. Τα εντυπωσιακά γυρίσματα στις πέντε γωνίες του κόσμου, οι διάλογοι σε πέντε γλώσσες (στα ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και κινέζικα), η πιστή απεικόνιση των διάφορων εποχών και η υπέροχη όσο και λειτουργική μουσική (για την οποία βραβεύτηκε με το φετινό Όσκαρ ο Τζον Κοριλιάνο) συνθέτουν ένα πολύ υψηλού επιπέδου οπτικοακουστικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία ενός βιολιού, μέσα από την αφήγηση μιας γριάς χαρτορίχτρας που προβλέπει το μέλλον της γυναίκας του δημιουργού του (του βιολιού). Βιολί και γυναίκα θα γίνουν ένα….και θα κάνουν ταξίδια σε πολλές ηπείρους. Συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων που δεθήκαν μαζί του και πέθαναν από τη κατάρα που το συνόδευε.
Συνεχής εναλλαγή εποχών και μια συγκλονιστική μουσική που πηγάζει από τις χορδές αυτού του υπέροχου βιολιού σε μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική, ποιητική, υποβλητική, που καθηλώνει κυρίως με τον λυρισμό της, ταινία.

2000, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Γούντι Άλεν, Χιου Γκραντ, Τρέισι Ούλμαν, Μάικλ Ράπαπορτ, Έλεν Μέι, Τζον Λόβιτζ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ρέι Γουίνκλερ είναι ένας αφελής μικροαπατεώνας με μεγάλα όνειρα. Πρώην κατάδικος και νυν λαντζέρης, αποφασίζει να παρατήσει την τίμια δουλειά του προκειμένου να ληστέψει μια τράπεζα. Επιστρατεύει τρεις παλιούς συγκρατούμενους για να πραγματοποιήσει το όνειρο του: να νοικιάσει ένα ισόγειο κατάστημα ως βιτρίνα, ώστε να σκάψει ένα υπόγειο τούνελ που να οδηγεί στην κεντρική θυρίδα της διπλανής τράπεζας.
Τι πιο αθώο από ένα κατάστημα που πουλάει κουλουράκια;
Στο μεταξύ όμως γίνεται πάμπλουτος χάρη στα κουλουράκια της γυναίκας του, η οποία είναι κυριευμένη από την τρέλα του μεγαλείου και ζητά από έναν ντίλερ έργων τέχνης να τη μυήσει στους τρόπους της υψηλής κοινωνίας, χωρίς να υποψιάζεται ότι πρόκειται για μεγαλοαπατεώνα.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η γνώμη του (βετεράνου) Άλεν για το πέρασμα απ` τη φτωχή στην πλούσια και κοσμική ζωή είναι μια πανούργα κομεντί με πανέξυπνες  ατάκες και ερμηνείες από ένα καστ με πολλά κέφια (ειδικά ο ίδιος ο Άλεν παίζει και… το χαίρεται).
Κάποιος θα έλεγε πως το θέμα είναι χιλιοϊδωμενο.
Λανθασμένη άποψη.. όχι όταν παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο.
Ειδικά όταν η σκηνοθεσία, το σενάριο, οι ερμηνείες είναι τόσο καλοδουλεμένα.
Η σκηνοθεσία είναι αψεγάδιαστη, το σενάριο πρωτότυπο και οι ερμηνείες ανεπανάληπτες.
Κάποιες σκηνές είναι κάτι παραπάνω από…ξεκαρδιστικές (το σκάψιμο του λαγουμιού, το χρηματοκιβώτιο) και η μουσική υπόκρουση τζαζ κομματιών αποτελεί μια λαμπρή ιδέα.
O Γούντι Άλεν επιστρέφει με μια δημιουργία συγκρίσιμη με εκείνες των πρώτων ετών της καριέρας του.
Οι Μικροαπατεώνες ή Small Time Crooks αγγλιστί, είναι μια ταινία που ξεκινά δυναμικά και καταφέρνει να επιταχύνει τους ρυθμούς της όσο περνά η ώρα, προσθέτοντας νέες καταστάσεις και ήρωες.
Καταλήγει στο γνωστό ρητό “καλύτερα να έχεις μεγάλη καρδιά, παρά μεγάλο λογαριασμό στην τράπεζα” , ηθικό δίδαγμα που προκύπτει μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων.
Το χιούμορ είναι όμως πανταχού παρόν και “παραδόξως” ξεφεύγει από το κλασικό χιούμορ του Γούντι Άλεν.
(Αν ψάχνετε μια κωμωδία στην οποία ο Γούντι Άλεν δεν απαιτεί να γίνουμε μέτοχοι των προσωπικών του κόμπλεξ τότε είναι αυτή – γι’ αυτό και την προτείνουμε ακόμα και σε αυτούς που απεχθάνονται τον Νέο-Υορκέζο κωμικό).

1992, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Χάρβει Κάιτελ, Τιμ Ροθ, Μάικλ Μάντσεν, Στιβ Μπουσέμι, Κρις Πεν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα μεταξύ τους άγνωστα μέλη μιας συμμορίας συγκεντρώνονται σε ένα γκαράζ, μετά από μια αποτυχημένη ληστεία και προσπαθούν να βρουν ποιος τους πρόδωσε.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Ταραντίνο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο αναλύει μια ληστεία που πήγε στραβά.
Η κύρια διαφοροποίηση της ταινίας αυτής με τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία εγκλήματος -με τις ληστείες, τους φόνους, τα βασανιστήρια- και στο αληθινό έγκλημα. Και το πως η πραγματικότητα αρχίζει να κυριαρχεί. Οι αντιήρωες μας παίζουν όλοι έναν ρόλο, έχουν τους αγαπημένους τους ηθοποιούς-μοντέλα (Dirty Harry, Lee Marvin, Jimmy Cagney)και τους φέρνουν στην πραγματικότητα τους, υποδυόμενοι αυτό που πιστεύουν ότι θα έκαναν σε ανάλογες περιστάσεις. Και φυσικά αυτό τους βάζει σε μπελάδες. Είναι όλοι τόσο σκληροί, που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Ανταλλάσσουν λόγια βαριά, κουνούν απειλητικά τα όπλα τους και όπως συνήθως γίνεται με τα όπλα, εκπυρσοκροτούν. Και αυτοί σκοτώνονται. Στ’ αλήθεια. Όχι όπως στις ταινίες.
Η κεντρική ιδέα είναι πολύ απλή. Όμως ο Ταραντίνο, με ένα καταπληκτικό σενάριο, απογυμνώνει και ξεμπροστιάζει τους χαρακτήρες του και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε το genre από μια άλλη, πιο φρέσκια, πιο άγρια και πολύ πιο ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
Η επίσης μοναδική σκηνοθετική ματιά του Ταραντίνο δίνει στην ταινία τη δύναμη να αντέξει στο χρόνο και να είναι πάντα το ίδιο φρέσκια, δυνατή, αστεία και πρωτότυπη όσο την πρώτη φορά.
Χρησιμοποιεί εξαιρετικά τη μέθοδο της μη-γραμμικής αφήγησης, έχοντας απολυτή σιγουριά για το που θέλει να καταλήξει και ποια διαδρομή θέλει να ακολουθήσει. Έτσι οι διάφορες σκηνές που παρεμβάλλονται στη ροή της ταινίας από γεγονότα που προηγήθηκαν, μπαίνουν ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή και με τη βοήθεια του εξαιρετικού μοντάζ δεν μπερδεύουν καθόλου τον θεατή.
Επίσης δυνατό χαρτί της ταινίας είναι το εκπληκτικό cast, με τον κάθε ρόλο να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ηθοποιού. Η μήπως ο κάθε ηθοποιός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ρόλου του; Οι ρόλοι αποδίδονται άψογα και οι διάλογοι εκφέρονται με απόλυτη φυσικότητα και χαρακτηριστική φινέτσα.
Οι ανεκτίμητοι μονόλογοι με τις καυστικές ατάκες και η ικανότητα να μεταμορφώνει τον πιο απλό και αδιάφορο διάλογο σε ένα ρεσιτάλ ρυθμικής ανταλλαγής σπιρτόζικου χιούμορ, σαρκασμού και εξυπνάδας, κυριολεκτικά σε μαγνητίζει..το ίδιο και το soundtrack.
“I’m dying here man!…”

1963, σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς με τους: Πίτερ Σέλερς, Ντέιβιντ Νίβεν, Κλαούντια Καρντινάλε, Καπουσίν, Ρόμπερτ Βάγκνερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η πριγκίπισσα Ντάλα κληρονομεί από τον πατέρα της το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου, γνωστό και ως Ροζ Πάνθηρας, με αποτέλεσμα το διαμάντι και η κάτοχός του, να μπουν στο μάτι του διάσημου λωποδύτη-φάντασμα. Ο παλαβός επιθεωρητής της γαλλικής αστυνομίας, Κλουζώ, που βρίσκεται στα ίχνη του επίδοξου ληστή, αναλαμβάνει να συλλάβει τον ασύλληπτο και μπλέκεται σε απίθανες σπαρταριστές περιπέτειες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία βασίζεται σε σενάριο και ιστορία των Μορίς Ρίχλιν και Μπλέικ Έντουαρντς και πρωταγωνιστεί ο Πίτερ Σέλερς ως επιθεωρητής Κλουζώ.
Αρχικά, ο ρόλος του Ντέιβιντ Νίβεν θα ήταν ο πρωταγωνιστικός, αλλά ο χαρακτήρας του Επιθεωρητή Κλουζώ αγαπήθηκε τόσο πολύ από το κοινό και τους δημιουργούς, που έγινε ο πρωταγωνιστής των επόμενων ταινιών.
Ο ρόλος για τον διάσημο χαρακτήρα του επιθεωρητή Κλουζώ αρχικά θα δινόταν στον (διάσημο για τον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό) Πίτερ Ουστίνοφ, ενώ ο ρόλος της συζύγου του Σιμόν θα δινόταν στην Άβα Γκάρντνερ. Η Άβα Γκάρντνερ ζητούσε ένα υπέρογκο μισθό για το ρόλο της, ενώ ο Ουστίνοφ αρνήθηκε τον ρόλο λίγες μέρες πριν το γύρισμα, και λόγω αυτής του της άρνησης μηνύθηκε από τον Έντουαρντς, ο οποίος κέρδισε τελικά τη δίκη.
Ο τίτλος «Ροζ Πάνθηρας» χρησιμοποιείται και γενικότερα για όλη τη σειρά των ταινιών με τους ίδιους ήρωες που ακολούθησε. Σειρά ταινιών που ξεκίνησαν το  1963 και έκλεισαν το 1982 με τον πρόωρο θάνατο του μεγάλου ηθοποιού και μοναδικού ενσαρκωτή του κεντρικού ήρωα.
Η ταινία έχει μπει στην λίστα των «Εκατό Αστειότερων Ταινιών του Μπράβο» με τον αριθμό 62.
Το διάσημο αιλουροειδές με τη ροζ απόχρωση στο δέρμα, ο διάσημος πλέον Ροζ Πάνθηρας, που εμφανίστηκε στην κωμική σεκάνς κινουμένων σχεδίων των τίτλων αρχής, έγινε τόσο δημοφιλές, που οι δημιουργοί, Φριτς Φρίλινγκ και Ντέιβιντ Χάντσον Ντε Πάτι δημιούργησαν μια σειρά κινουμένων σχεδίων με τον χαρακτήρα. Η μορφή αυτή χρησιμοποιήθηκε στις σεκάνς τίτλων αρχής σε όλες τις ταινίες της σειράς, εκτός από την συνέχεια «Λαγωνικό 24 Καρατίων» (που ολοκληρώθηκε και εμφανίστηκε στους κινηματογράφους μόλις τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας).
Τα αστεία πέφτουν βροχή, η μία ξεκαρδιστική σκηνή διαδέχεται την άλλη και το γέλιο είναι ασταμάτητο, στην πρώτη και καλύτερη ταινία της σειράς με ήρωα τον Κλουζώ.