2004, σε σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν με τους: Μπιρόλ Ουνέλ, Σιμπέλ Κεκιλί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο 40χρονος αλκοολικός Καχίτ και η 23χρονη Σιμπέλ, μέλη της γερμανοτουρκικής κοινότητας του Αμβούργου, κάνουν λευκό γάμο ώστε εκείνη να ξεφύγει από τους αυστηρούς οικογενειακούς περιορισμούς. Η Σιμπέλ συνεχίζει να έχει τη δική της ερωτική ζωή, κάτι που ο Καχίτ δέχεται αρχικά, μέχρι που τον κυριεύει ένας ζηλόφθονος έρωτας.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, ύστερα από το φλερτ του με το Χόλλυγουντ (δεκαετία του 1990) φαίνεται να επιστρέφει σε θέματα ριζωμένα στο έδαφος της γηραιάς ηπείρου. Το ζητούμενο πάντα είναι να επαναπροσδιορίσει την αφήγηση με μια δική της γλώσσα, χωρίς να αντιγράφει τους παγιωμένους τρόπους. Ο πειραματισμός και η ειλικρίνεια είναι πάντα ο σωστότερος δρόμος. Η ταινία ανοίγει μια χαραμάδα προς αυτήν την κατεύθυνση..
Το φολκλόρ στοιχείο που συνοδεύει αυτό το έργο δεν συνδέεται μόνο με τις αναφορές στη δομή της τούρκικης οικογένειας, αλλά και με τη θέση της στην σημερινή Γερμανία.
Η εθνική καταγωγή των ηρώων φαίνεται να βαραίνει ιδιαίτερα στην ιστορία τους, γεγονός που υπενθυμίζεται τακτικά στο θεατή. Το μεταμοντέρνο στοιχείο εντοπίζεται στην προσαρμογή τους στις σχεδόν πανκ συνθήκες που είναι εντοιχισμένοι. Αυτό είναι ίσως και το κεντρικότερο ζήτημα του έργου και η πηγή του ενδιαφέροντος για τον θεατή.. η τουρκική παράδοση, η σύνδεση της με τη σύγχρονη ζωή και η ανάγκη επιστροφής σε αυτήν ανά διαστήματα.
Η ταινία χωρίζεται χαλαρά σε κεφάλαια, την έναρξη και λήξη σηματοδοτεί η μουσική καρτ-ποστάλ μιας ομάδας καθιστών μουσικών στο λιμάνι της Πόλης, με φόντο τη θάλασσα Μαρμαρά και τους μιναρέδες της Αγίας Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο ήλιος της καρτ-ποστάλ μετακινείται όπως μέσα σε ένα δωδεκάωρο μέρας. Η ταινία είναι γυρισμένη με φροντισμένο τρόπο, χωρίς υπερβολικό στυλιζάρισμα και χωρίς υπερβολές, όπως ψηφιακή κάμερα στο χέρι, στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι νέοι κινηματογραφιστές όταν χειρίζονται «βρώμικα» θέματα. Πρόκειται για κινηματογράφο.
Ο σκηνοθέτης μελετούσε το θέμα του «Μαζί Ποτέ» εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδέα του ήρθε από μία πολύ προσωπική εμπειρία: «Κάποτε είχα μία τουρκάλα φίλη, ήμασταν καλά φιλαράκια και μου ζήτησε να κάνουμε λευκό γάμο».
Κινηματογραφώντας μια πορεία από το θάνατο μέχρι τη ζωή, ο Φατίχ Ακίν ανακαλύπτει μαζί με τους ήρωες του τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, δίνει χώρο στο πάθος και τις αδυναμίες, κλείνει κάθε συζήτηση γύρω από το χάσμα των γενεών και παραδίδει το πρώτο μετά-μοντέρνο love story εκείνης της δεκαετίας.

1945, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν με τους: Σίλια Τζόνσον, Τρέβορ Χάουαρντ, Σίρικ Ρέιμοντ, Στάνλεϊ Χόλογουεϊ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια νοικοκυρά κι ένας γιατρός γνωρίζονται στο σιδηροδρομικό σταθμό και αρχίζουν να συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα. Παντρεμένοι και οι δύο, αλλά ερωτευμένοι μεταξύ τους, προσπαθούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο την ιδιόρρυθμη, έντονη πλατωνική σχέση τους.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το σενάριο της ταινίας είναι διασκευή του θεατρικού μονόπρακτου του Νόελ Κάουαρντ “Still Life” (1936) ένα από τα δέκα που αποτελούν τον κύκλο “Tonight at 8:30”.
Ο Λιν πριν φέρει σε πέρας τα μεγαλεπήβολα σχέδια του, πριν μας προσφέρει κάποια από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά έπη όλων των εποχών (Ο Λώρενς της Αραβίας , Δόκτωρ Ζιβάγκο και Η γέφυρα του ποταμού Κβάι), καταπιάνεται με μια ιστορία ενός καταδικασμένου έρωτα και ασχολείται με τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του. Ανθρωποκεντρική η ταινία του αυτή, περιγράφει τη σύντομη συνάντηση σε ένα καφέ σιδηροδρομικού σταθμού ενός άντρα και μιας γυναίκας, σύζυγοι και γονείς αμφότεροι, οι οποίοι ερωτεύονται αμέσως και σχεδόν πλατωνικά. Περιγράφει έναν έρωτα που γεννιέται και πεθαίνει, καταδικασμένος από τη συμπεριφορά των φοβισμένων ηρώων του. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας του 40 η ταινία δε θα μπορούσε ποτέ να είναι διαχρονική.
Η αδυναμία τους να ρισκάρουν γι’ αυτό που επιθυμούν και υπό το φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος, επαναπαύονται στην σχεδόν αδιάφορη ζωή τους, προτάσσοντας τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Αντιλαμβάνονται ως λάθος τη γνωριμία τους και στο τέλος επιλέγουν να την καταστήσουν μια απλή ανάμνηση.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 1945 πριν το τέλος του πολέμου, οπότε έπρεπε να επιλεχθεί ένα πολυσύχναστος σταθμός μακριά από τις μεγάλες πόλεις προκειμένου να αποφευχθούν τα προβλήματα με τις διακοπές ρεύματος και τις υποχρεωτικές συσκοτίσεις. Έτσι επιλέχθηκαν ο σιδηροδρομικός σταθμός του Κάμφορθ στο Λάνκασαϊρ και μια διασταύρωση των σιδηροδρόμων του Λονδίνου, των Μίντλαντ και της Σκωτίας. Στις ανακοινώσεις στο σταθμό του τρένου ακούγεται ο ίδιος ο Νόελ Κάουαρντ.
Για μουσική της ταινίας, εκτός από τα μελωδικά σφυρίγματα των τρένων, ο Ντέιβιντ Λιν χρησιμοποίησε το Κονσέρτο για πιάνο Νο. 2 του Ραχμάνινοφ στην εκτέλεση της Αϊλίν Τζόις. Η μουσική ήταν μια επιλογή του Νόελ Κάουαρντ.
Η πρώτη επιλογή για το ρόλο του Δρ. Άλεκ Χάρβεϊ ήταν ο Ρότζερ Λάιβσι, αλλά όταν ο Ντέιβιντ Λιν είδε τον Τρέβορ Χάουαρντ σε αποσπάσματα από την ταινία “Ο δρόμος για τα αστέρια” (The Way to the Stars, 1945) αποφάσισε να του προτείνει το ρόλο. Εκείνη την εποχή ο Χάουαρντ ήταν ένας άσημος ηθοποιός που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό.
Ο Ντέιβιντ Λιν και ο Νόελ Κάουαρντ ήθελαν πάλι μετά τα “In Which We Serve” (1942) και “This Happy Breed” (1944) τη Σίλια Τζόνσον για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκείνη όμως μισούσε τη διαδικασία των γυρισμάτων και αρνιόταν με επιμονή. Χρειάστηκε να της διαβάσει ο ίδιος ο Κάουαρντ το ρόλο τον Οκτώβριο του 1944 ώστε να πειστεί να τον ερμηνεύσει.
Στην Μεγάλη Βρετανία η ταινία βγήκε στις αίθουσες σε μια εποχή όπου στο κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου οι “σύντομες συναντήσεις” ήταν συνηθισμένες και οι γυναίκες απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερη σεξουαλική και οικονομική ελευθερία από ότι στο παρελθόν.
Για τη ‘Σύντομη Συνάντηση’ ο Ντέιβιντ Λιν απέσπασε την πρώτη του υποψηφιότητα (από τις επτά συνολικά) για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Το 1999 αναδείχθηκε ως η δεύτερη καλύτερη Βρετανική ταινία όλων των εποχών σύμφωνα με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

1993, σε σκηνοθεσία του Βιμ Βέντερς με τους Μπρούνο Γκαντς, Όττο Σάντερ, Σολβέιγκ Ντομάρτεν, Ναστάζια Κίνσκι, Γουίλεμ Νταφόε, Χορστ Μπούχολτς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι άγγελοι επιστρέφουν στο Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους. Ένας από αυτούς αναγκάζεται να μπει στον κόσμο των ανθρώπων, όταν σώζει ένα κοριτσάκι που πέφτει από μπαλκόνι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για τη συνέχεια της ταινίας του Βιμ Βέντερς «Τα Φτερά του Έρωτα».
Βλέπουμε πως έχει εξελιχθεί η ζωή των ηρώων της πρώτης ταινίας, καθώς ο σκηνοθέτης βάζει τον νέο του έκπτωτο άγγελο να τους συναντήσει. Μεταξύ αυτών την εμφάνισή τους κάνουν ασφαλώς και διασημότητες όπως ο Λου Ριντ, ο Πήτερ Φολκ και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που υποδύονται τους εαυτούς τους..
Αντίθετα με τον Νταμιέλ από τα «Τα Φτερά του Έρωτα» που επιδίωξε συνειδητά την πτώση για να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση, η πτώση του αγγέλου Κασιέλ στο «Τόσο μακριά, τόσο κοντά», επέρχεται τυχαία και τον φέρνει στη σκοτεινή πλευρά της ζωής:
την εγκατάλειψη, την πορνογραφία, την εκμετάλλευση, τη βία, το περιθώριο..στο ενωμένο Βερολίνο, μετά την πτώση του Τείχους.
Ακόμα κι έτσι όμως, η πτώση στο κενό δεν παρουσιάζεται ως πράξη απόγνωσης, αλλά ως πηγή σοφίας: εμπειρία και γνώση, ευτυχία και απόγνωση -η ζωή στην ολότητά της.
Μια φανταστική ιστορία για την αξία του να είσαι άνθρωπος και να χτίζεις τη σχέση σου με τον κόσμο.
Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ Καννών.

Let me explain
a couple of things.

Time is short.
That’s the first thing.

For the weasel,
time is a weasel.

For the hero,
time is heroic.

For the whore,
time is just another trick.

If you’re gentle,
your time is gentle.

If you’re in a hurry,
time flies.

Time is a servant
if you are its master.

Time is your god
if you are its dog.

We are the creators of time…

the victims of time
and the killers of time.

Time is timeless.
That’s the second thing.

You are the clock..

2006, σε σκηνοθεσία  :
Αφοί Κοέν, Αλεξάντερ Πέιν, Αλφόνσο Κουαρόν, Βάλτερ Σάλες & Ντανιέλα Τόμας, Τομ Τικβέρ, Γκας Βαν Σαντ, Ολιβιέ Ασαγιάς, Σιλβέν Σομέ, Βιντζέντο Νατάλι, Γουές Κρέιβεν, Ισαμπέλ Κοϊξέ, Μπρούνο Πονταλίντες, Κρίστοφερ Ντόιλ, Όλιβερ Σμιτζ, Νομπουχίρο Σούβα, Φρεντερίκ Ομπουρτέν & Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Γκούριντερ Τσάντχα, Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενέζ.
Εμφανίζονται οι :
Ζυλιέτ Μπινός, Γουίλεμ Νταφόε, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μαριάν Φέιθφουλ, Μπεν Γκαζάρα, Μάγκι Τζίλενχαλ, Μπομπ Χόσκινς, Νικ Νόλτε, Νάταλι Πόρτμαν, Ελάιζα Γουντ, Φανί Αρντάν, Έμιλυ Μόρτιμερ και άλλοι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Αποτελείται από 18 μικρές ιστορίες, καθεμία από τις οποίες διαδραματίζεται σε διαφορετικό διαμέρισμα του Παρισιού, την έχει γυρίσει διαφορετικός σκηνοθέτης και παίζουν διαφορετικοί ηθοποιοί. 20 σκηνοθέτες εκφράζουν τη σχέση και λατρεία τους για την πόλη του φωτός.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Δεκαοχτώ μικρά επεισόδια από τη ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα, κάθε ένα και σε διαφορετική γειτονιά, γραμμένα και σκηνοθετημένα από είκοσι γνωστούς δημιουργούς με πλήθος γνωστών ηθοποιών να πρωταγωνιστούν.
Το φιλόδοξο εγχείρημα της παραγωγού Claudie Ossard είναι μια απόπειρα να εξυμνηθεί το Παρίσι και να αναδειχτεί η σύγχρονη και πολύπλευρη ταυτότητά του, σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Κοινός παρονομαστής, το φυσικό σκηνικό της Πόλης του Φωτός, μια πόλη που κάθε γωνιά της έχει αποτελέσει τον καμβά για θυελλώδεις έρωτες και προσωπικές συναντήσεις.
Αυτό που ενώνει τις ιστορίες μας όμως είναι ο έρωτας και η αγάπη σε όλες τους τις μορφές, σε διαφορετικές γειτονιές, με διαφορετικούς ανθρώπους και τρόπους ζωής στη σύγχρονη εποχή..

1991, σε σκηνοθεσία Κριστόφ Κισλόφσκι με τους: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Σαντρίν Ντιμάς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο γυναίκες που έχουν το ίδιο πρόσωπο και μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη. Η Βερόνικα μένει στην Κρακοβία και η Βερονίκ στο Κλερμόν Φεράν κι έχουν το ίδιο πάθος για τη μουσική, την ίδια μοναχική αύρα και το ίδιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η μία διαισθάνεται την ύπαρξη της άλλης σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, νιώθοντας ότι δεν είναι μόνη σε αυτόν τον κόσμο. Η κατάρρευση της Βερόνικα κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου όμως αλλάζει ριζικά τις ισορροπίες αυτής της αμφίδρομης σχέσης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία ξεκινάει με μια εκπληκτική σε σύλληψη σεναριακή ιδέα:
Το πνεύμα μιας γυναίκας είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο σώματα, που ανήκουν σε δύο κορίτσια ίδιας ηλικίας, χωρίς κανένα συγγενικό δεσμό, τα οποία μάλιστα είναι διαφορετικής εθνικότητας. Η Βερόνικα, που ζει στην Πολωνία, και η Βερονίκ, που ζει στη Γαλλία, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ κι όμως είναι όμοιες στο πρόσωπο και στο χαρακτήρα, μοιράζονται την ίδια κλίση για τη μουσική, είναι κατεξοχήν μοναχικές υπάρξεις και έχουν την ίδια καρδιακή πάθηση. Παρά τη μοναξιά τους, ωστόσο, δεν αισθάνονται μόνες, γιατί νιώθουν ότι η μια συντροφεύει την άλλη και της μεταβιβάζει τις εμπειρίες, τη φρόνηση, τα συναισθήματα.
Αν υπάρχει κάποια χρυσή τομή στο σινεμά της Πολωνίας (κι αν μπορούμε έτσι απλοϊκά να μιλάμε για «Πολωνούς σκηνοθέτες», όταν οι επιφανέστεροι από αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους προς αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας), τότε ο Κισλόφσκι μπορεί κάλλιστα να σταθεί πάνω σε αυτή τη νοητή ευθεία.
Κατόρθωσε να μην προδώσει το κινηματογραφικό μέσο χάριν πολιτικών μηνυμάτων, να αναζητήσει αλήθειες που ξεκινούν από τα βιώματά του στην Πολωνία αλλά απλώνονται πως αμέτρητες άλλες κατευθύνσεις και να τα χωρέσει όλα κάτω από την ομπρέλα ενός αυθεντικού κινηματογραφικού ύφους. Ένας στοχαστής κι ένας φιλόσοφος περισσότερο παρά ένας τεχνίτης του σινεμά, ο Κισλόφσκι αγνόησε τις δυτικές νόρμες και έστρεψε τον φακό του στην ουσία της ύλης κι από εκεί σε χιλιάδες αόρατες ψυχές.
Η βασική ιδέα του διπλού που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego  όπως έχει χρησιμοποιηθεί από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού. Γι’ αυτό και ο Κισλόφσκι χρησιμοποιεί έντονα το διφορούμενο και τον υπαινιγμό: αφενός για να στηρίξει τον δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου, για να σχολιάσει τις άπειρες δυνατότητες της ύπαρξης.
Όλες οι ταινίες του διατρέχονται από ηθικά διλλήματα που αναγκάζουν τους ήρωες τους να αγωνιούν για την ύπαρξή τους, να θέλουν να κατακτήσουν την εσωτερική αλήθεια για τον εαυτό τους, να επιδιώκουν να «γίνουν αυτό που είναι».
Αν η ψυχή είναι αυτή η άπιαστη ουσία που αναμένει στο Καθαρτήριο, ο Κισλόφσκι προσπαθεί να κινηματογραφήσει αυτό ακριβώς το πεδίο, βομβαρδίζοντας το με ηθικά διλήμματα, που υποχρεώνουν τους ήρωες να πάρουν αποφάσεις ηθικής τάξης και να σκεφτούν για και γύρω από τον εαυτό τους και την ζωή τους.

1984, σε σκηνοθεσία Τζιμ Τζάρμους με τους: Τζον Λιούρι, Ρίτσαρντ Έντσον, Έστερ Μπάλιντ, Σεσίλια Σταρκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Εύα, μια νεαρή Ουγγαρέζα, έρχεται στη Νέα Υόρκη για να μείνει στον ξάδερφό της Γουίλι και τον φίλο του Έντι. Μαζί ξεκινούν για το παγωμένο Κλίβελαντ, όπου μένει η θεία της Εύας, και στη συνέχεια για την ηλιόλουστη Φλόριντα. Και ενώ η Εύα ετοιμάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα της, ο Γουίλι συνειδητοποιεί ότι την αγαπά. Μινιμαλιστικό road movie με φοβερές ατάκες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μέσω ενός ασπρόμαυρου, ηθελημένα «βρώμικου» φιλμ προβάλλεται μια χειμωνιάτικη, μουντή Αμερική, που δίνει την αίσθηση της εγκατάλειψης, δηλαδή μιας Αμερικής ιδωμένης μέσα από τα μάτια ενός πρόσφατα αφομοιωμένου νεαρού μετανάστη.
Ο Τζιμ Τζάρμους γυρίζει ένα cult road movie, που κατακλύζεται από μια ασφυκτική αίσθηση μοναξιάς και αποξένωσης, δοσμένες μέσα από τη σφαίρα της πρωτότυπης χιουμοριστικής του διάθεσης. Καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή , σε μια ταινία, στην οποία δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα.
Η εξαιρετικά υποβλητική μουσική του ίδιου του Λιούρι και του Άαρον Πικτ, η ατμοσφαιρική φωτογραφία του Τομ ντι Τσίλο σε συνδυασμό με το μελαγχολικό ρεμβαστικό βλέμμα και το παράξενο, ιδιόμορφο χιούμορ του σκηνοθέτη συνιστούν ένα σχεδόν παιδικά υπαρξιακό κόσμο.
Με την ταινία του ο Τζάρμους δίνει το εισιτήριο για να βρεθούμε σε μια κατάσταση που δεν είναι ο παράδεισος, αλλά είναι σίγουρα πιο ιδιαίτερη και πιο γοητευτική από ένα κόσμο γεμάτο φτερωτά αγγελάκια και πρασινάδες παντού. Σε μια κατάσταση όπου δεν έχουν σημασία αυτά που ζεις, αλλά αυτά που παραλείπεις να ζεις. Κι ο παράδεισος έρχεται με τον πιο φυσικό κι αυτονόητο τρόπο. Όταν αποφασίσεις, επιτέλους, να ζήσεις, όλα είναι με το μέρος σου στον κόσμο του σκηνοθέτη, ακόμη κι αν η κατάληξη αυτής της σύντομης «ζωής» είναι πιο περίεργη απ’ τον παράδεισο.
Έχουμε, με λίγα λόγια, εδώ να κάνουμε με ένα σενάριο που επενδύει στη βαρεμάρα και σε ότι οι άνθρωποι λόγω αυτής αναβάλλουν επ’ αόριστον.
Ο Τζάρμους οικειοποιείται το χάσιμο χρόνου και το καθιστά απαραίτητο εργαλείο δημιουργίας. Αργοί ρυθμοί, μια διάθεση έντονα φιλοσοφική, μινιμαλιστικό σκηνικό και παντελής σχεδόν έλλειψη πλοκής.
Η σχέση των πρωταγωνιστών αναπτύσσεται μέσα από τις σιωπηλές στιγμές τους, τότε που δεν κάνουν απολύτως τίποτα και απλά συνυπάρχουν. Η έλλειψη ενεργητικότητας τους αρχικά μας φέρνει σε δύσκολη θέση, όπως ίσως θα μας έφερνε και στην πραγματικότητα. Δεν έχουν ηρωικό στόχο, δεν υποστηρίζουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφική τάση ή εγωιστική ανάγκη να αφήσουν ένα προσωπικό αποτύπωμα. Εκ πρώτης όψεως τείνουν να μην έχουν προσωπικότητα, φαίνονται επιφανειακοί. Ανάμεσά τους όμως υπάρχει κάτι που πιστοποιεί όχι μόνο την ύπαρξη προσωπικότητας, αλλά και την αμοιβαία προσπάθεια επίτευξης ενός βαθύτερου, ουσιαστικότερου στόχου. Παρατηρούμε μία διαρκή σύμπνοια, μία αίσθηση ότι δεν είναι ποτέ μόνοι τους, ακόμη και όταν δεν είναι μαζί εκείνη τη στιγμή. Η αρχική δυσκολία δίνει σταδιακά τη θέση της σε μία απρόσμενη οικειότητα, μια ισχυρή κινητήρια δύναμη που πυροδοτεί συνεχώς το ενδιαφέρον χωρίς να γίνεται ιδιαιτέρως αντιληπτή.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κενά σε στιγμές που θέλει να αποπροσανατολίσει τη λογική ροπή προς το συμπέρασμα, κόβει σκηνές στη μέση κι επιβάλλει το συγχρονισμό μας με τη δική του εσωτερική ροή. Το αποτέλεσμα είναι μία ταινία γεμάτη δραματικότητα ενώ δεν είναι δραματική με την κλασική έννοια που απαιτεί ξεκάθαρη πλοκή και ανάγκη για λύση. Η απουσία λύσης δυναμώνει την ιστορία, κατανέμει πιο δίκαια το βάρος της και φέρεται πιο έντιμα στο θεατή αφού χωρίς αυτόν δεν είναι δυνατή η ερμηνεία της.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν κατέχουν όσα συμβαίνουν, αλλά όσα δεν συμβαίνουν και αυτά που εν τέλει λαμβάνουν χώρα μας χαρίζουν 90 λεπτά σινεφιλικής γοητείας.
Ακόμη κι αν κάπου στη μέση μπείτε στον πειρασμό του «κουράστηκα, θα το δω αύριο», δεν είπαμε να μην αναβάλλουμε τίποτα επ’ αόριστον; Μην το αναβάλετε λοιπόν, γιατί σας περιμένει ένα από τα πιο αναπάντεχα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Που να τρέχουμε τώρα ε…;
Στον παράδεισο…

Τετάρτη 17 και Κυριακή 21 Ιουνίου 2015 

Στη «σβούρα» μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε καθημερινά ατυχήματα.

Δάσκαλός μας θα είναι ο Κωνσταντίνος Θωμάς ο οποίος είναι: Εκπαιδευτής Καρδιοαναπνευστικής Αναζωογόνησης – Πάροχος Προνοσοκομειακής αντιμετώπισης πολυτραυματία – Πάροχος αντιμετώπησης γηριατρικού ασθενή.