2005,ντοκυμαντέρ σε σκηνοθεσία-σενάριο: Καλλιόπη Λεγάκη, φωτογραφία: Γιάννης Μισουρίδης, μοντάζ: Ηλίας Δημητρίου, ήχος: Γιώργος Βασιλείου, μουσική: Νίκος Παπαδογούλας, παραγωγός: Μαρία Γεντέκου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1973. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ‘ήρωες’ των βιβλίων του. Ακάματος συγγραφέας και ερευνητής έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο..

“Και είπα στην γυναίκα μου:
όταν ψοφήσω στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.»

Ο χαρακτηρισμένος ως εθνολόγος του περιθωρίου και ερευνητής του ασήμαντου, ο Ηλίας Πετρόπουλος, είναι μια περίπτωση την οποία τουλάχιστον όσον αφορά τα έργα του πρέπει να δούμε με ενδιαφέρον.
Προσωπικότητα δυναμική, αμφισβητούσε τα πάντα, δεν πίστευε σε κανένα θεσμό (θρησκεία, στρατό, πολιτικές παρατάξεις). Δηλωμένος άπατρις, αναρχικός και άθεος κατόρθωσε έπειτα από απαίτηση του να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα το 1972- εν μέσω δικτατορίας- με τον τελευταίο προσδιορισμό.
Τον Πετρόπουλο έλκυαν οι μειονότητες είτε εθνολογικές, είτε κοινωνικές. Μνημειώδη έργα του τα «Ρεμπέτικα τραγούδια», «Το εγχειρίδιον του καλού κλέφτη», τα «Καλιαρντά». Έχει στο ενεργητικό του περίπου 80 βιβλία, ανάμεσα τους και ποιητικές συλλογές και πάνω από χίλια άρθρα σε εφημερίδες. Συλλέκτης του «ανάξιου» και του περιφρονημένου, αυτού που εκμηδένιζε ο πολιτισμός, έφερε στην επιφάνεια αθέατες πλευρές της κοινωνίας και πλήρωσε με φυλακίσεις την έκδοση βιβλίων του. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι το 1973 και δεν γύρισε ποτέ ξανά στην Ελλάδα.
Για την δύσκολη σχέση με την γενέτειρα του δηλώνει: «Υπάρχει μια σχέση αγάπης-μίσους με την Ελλάδα, δηλαδή τον σημερινό ελληνικό χώρο, που βεβαίως δεν είναι αιώνιος. Αγνοώ τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός “Έλλην” γι’ αυτό και γράφω την λέξη εντός εισαγωγικών. Προσωπικά είμαι “Έλληνας” αφού στην Ελλάδα βύζαξα, σπούδασα και έζησα 45 χρόνια, αλλά δεν μου διαφεύγει πως στην χώρα κατοικεί μια πανσπερμία λαών όπως στην Ιταλία την πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Τουρκία. Αντιμετωπίζω τους “ Έλληνες” με παλμό, θαυμάζω τους “ Έλληνες” γιατί διατήρησαν την γλώσσα τους, απεχθάνομαι τους “Έλληνες” για τον χυδαίο ρατσισμό τους.
Ορκισμένος εχθρός της μετριότητας, σάρκασε ανελέητα την Ελλάδα, δημόσιους άνδρες, πνευματικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Δεν επέδειξε τον απαιτούμενο «σεβασμό» στις υπάρχουσες κοινωνικές ισορροπίες, κι έτσι έμεινε εκτός «αφιερωμάτων» ή «τιμητικών» εκδηλώσεων. Προσπαθώντας και ο ίδιος να συμφιλιωθεί με αυτήν την πραγματικότητα, έλεγε:
«Ότι έκανα στην Ελλάδα ήταν πρόωρο. Και το “άθεος” στην ταυτότητα και τα βιβλία και ο κώλος. Όλα ήταν πρόωρα»
«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους κλέφτες και τις πουτάνες και τους χασικλήδες και τους ρεμπέτες και τους πούστηδες και τους τεμπέληδες γιατί καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στο ποινικό μητρώο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών»

Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 —δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του— εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.
Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, ο Ηλίας Πετρόπουλος, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα. Με βασικό άξονα ό,τι ο ίδιος αποκάλεσε «λαογραφία του άστεως», το έργο του καταγράφει δομές, θεσμούς, τρόπους έκφρασης και αντικείμενα της ελληνικής λαϊκής κουλτούρας. Το ανέκδοτο έργο του είναι τεράστιο, μέρος του οποίου είναι λεξικογραφικό. Το «Υπο–Λεξικό», το «Λεξικό του πολιτικού λόγου», το «Ονοματολεξικό» και τα «Φλοράδικα» περιμένουν τη μεταθανάτια επιμέλεια και δημοσίευσή τους.

Το 2005 κυκλοφόρησε το ντοκυμαντέρ “Ηλίας Πετρόπουλος – Ένας κόσμος υπόγειος”, διάρκειας 61′, σκηνοθεσίας Καλλιόπης Λεγάκη, στο οποίο συντελεστές ήταν και ο ίδιος ο Πετρόπουλος λίγο πριν το θάνατό του.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος πέθανε στις 03/09/2003, επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί και η στάχτη του να ριχτεί στους υπονόμους του Παρισιού όπως και έγινε, ένα φθινοπωρινό πρωινό.

2003, σε σκηνοθεσία Φρανσουά Ντιπερόν με τους: Ομάρ Σαρίφ, Πιερ Μπουλανζέ, Ζιλμπέρ Μεκί, Ιζαμπέλ Ατζανί

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στο Παρίσι των σίξτις, ο 16χρονος Μόμο, εβραϊκής καταγωγής, που έχει μια δύσκολη σχέση με το διαζευγμένο πατέρα του, συνδέεται φιλικά με τον ηλικιωμένο Ιμπραήμ, το μουσουλμάνο μπακάλη της γειτονιάς, οι συμβουλές του οποίου αποδεικνύονται πολύτιμο μάθημα ζωής.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια ιστορία ενηλικίωσης και προσωπικής αυτό-συνειδητοποίησης. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, οι αμφιβολίες, οι δυσκολίες της εφηβείας, τα λόγια σοφίας από τους μεγαλύτερους όλα καταγράφονται με έναν άμεσο τρόπο που κερδίζει τον θεατή. Η αγάπη και η δίψα για το καινούριο, όπως περιγράφονται μέσα από μια απλή και ενίοτε χιουμοριστική οπτική.
Ένας καταπληκτικός, ώριμος  Ομάρ Σαρίφ (που τιμήθηκε με το βραβείο Σεζάρ και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Βενετίας 2003 για την ερμηνεία του) δίνει βάθος στον απλοϊκό χαρακτήρα του Ιμπραήμ υποστηρίζοντας τον κόσμο του χωρίς να γίνεται υπερβολικός. Τα μαθήματα φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου που παραδίδει στον Μωυσή γίνονται μαθήματα χαλάρωσης, διδασκαλία για την τέχνη της αγάπης, όχι διδαχές ή πληκτικές νουθεσίες.
Η ταινία (υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας) βασισμένη στο μυθιστόρημα του λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα  Έρικ-Εμάννουελ Σμιτ δουλεμένο από το σκηνοθέτη Φρανσουά Ντιπερόν  πραγματοποιεί ένα υπέροχο ταξίδι στις διαπροσωπικές σχέσεις, με οδηγό την αγάπη πέρα από θρησκευτικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις.

1999, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Άντονι Λαπάλια, Σον Πεν, Σαμάνθα Μόρτον, Ούμα Θέρμαν, Γκρέτσεν Μο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία του Έμετ Ρέι, του δεύτερου καλύτερου κιθαρίστα τζαζ στον κόσμο και ενός άκρως ταλαντούχου ατόμου που επέλεξε να μη θυσιάσει την προσωπική του ζωή, τον αυθορμητισμό και τα πάθη του, με τίμημα να μείνει στην αφάνεια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Γούντι Άλεν ασχολείται με μια βιογραφία ενός φανταστικού προσώπου.
Η αγάπη του για τη μουσική γενικότερα, για την τζαζ ειδικότερα κι η ευκολία του στο να φτιάχνει ταινίες μυθοπλασίας σε ντοκιμαντερίστικο στιλ, συνέβαλαν τα μέγιστα για ένα ακόμη μικρό κινηματογραφικό διαμάντι.
Στα παραπάνω προστίθεται και η εξαιρετική ικανότητα του Άλεν στην καθοδήγηση των ηθοποιών του: τόσο ο Πεν, ως Ρέι, όσο και η Μόρτον, στο ρόλο της κωφάλαλης Χάτι, έφτασαν ως τις υποψηφιότητες των Όσκαρ ερμηνείας του Α΄ Ανδρικού και του Β΄ Γυναικείου ρόλου αντίστοιχα.

1957, σε σκηνοθεσία Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, με τους Βίκτορ Σέστρεμ, Ίνγκριντ Τούλιν, Μπίμπι Άντερσον

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
H ταινία ξεκινά μ’ έναν φοβερό εφιάλτη, όπου ο γηραιός καθηγητής Ιατρικής ο οποίος πρόκειται να τιμηθεί από την Ακαδημία για την προσφορά του στην επιστήμη βλέπει, σ’ ένα φέρετρο που πέφτει από μια νεκροφόρα και ανοίγει μπροστά του, τον εαυτό του νεκρό ενώ ένα ρολόι, χωρίς δείκτες, «δείχνει» την ώρα του Θανάτου. Ο ηλικιωμένος άνδρας (έξοχα ερμηνευμένος από τον μεγάλο σκηνοθέτη της εποχής του βωβού Βίκτορ Σέστρεμ), ο οποίος στο βωμό της επιτυχίας και της καταξίωσης, θυσίασε την χαρά της ζωής και τους χυμούς του έρωτα, στεγνώνοντας την ψυχή του, κάνει το τελευταίο του ταξίδι, ταυτόχρονα ξαναζεί τη ζωή του και συμφιλιώνεται με το φόβο του θανάτου.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, που καταπιάνεται με τα αγαπημένα θέματα του δημιουργού της: τις σχέσεις του ζευγαριού, τη ζωή, την ευτυχία, τις αναμνήσεις, το θάνατο.
Είναι γεμάτη θαυμάσιες σκηνές, δοσμένες με φαντασία και πρωτοτυπία από έναν από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να σμίξει την πραγματικότητα με το όνειρο, το φως με το σκοτάδι, τους ήχους με τις σιωπές, έτσι ώστε μέσα σε 90 μόλις λεπτά να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο του καθηγητή Μποργκ και συνάμα ένα φόρο τιμής στον πρωτοπόρο σκηνοθέτη του βωβού κινηματογράφου και μέντορα του Μπέργκμαν, Βίκτορ Σέστρεμ.
Ένα γλυκόπικρο οδοιπορικό στις αναμνήσεις και τα όνειρα της ανθρώπινης ύπαρξης, ένα «ταξίδι ψυχής» ..και μία από τις 10 καλύτερες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου. Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, Χρυσή Αρκούδα και βραβείο FIPRESCI στη Μπερλινάλε, βραβείο κριτικών στη Μόστρα της Βενετίας και υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.

2003, σε σκηνοθεσία Βόλφγκανγκ Μπέκερ με τους: Ντάνιελ Μπρουλ, Κάτριν Σας, Φλόριαν Λούκας, Τσουλπάν Καμάτοβα,Μαρία Σιμόν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
1989. Ο Αλεξ ζει στο Ανατολικό Βερολίνο, μαζί με την αδελφή και τη μητέρα του Κριστιάνε Κέρνερ, η οποία είναι ταγμένη στο Κόμμα. Ο σύζυγός της ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Δύση. Έτσι, η Κριστιάνε έμεινε να μεγαλώνει μόνη της τα δύο παιδιά της. Όταν η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ αρχίζει να σαρώνει τα πάντα, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και στη Ανατολική Γερμανία. Σε μια διαδήλωση, η Κριστιάνε βλέπει να συλλαμβάνεται ο γιος της, παθαίνει εγκεφαλικό και πέφτει σε κώμα για λίγους μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το Τείχος πέφτει και το Βερολίνο ενοποιείται. Μια και η υγεία της εξαρτάται από την ηρεμία της, ο Αλεξ σκαρφίζεται κάθε είδους κόλπο για να ξαναδημιουργήσει το Ανατολικό Βερολίνο στα 79 τ.μ. του σπιτιού τους, ώστε η μητέρα του να μην αντιληφθεί την κοσμοϊστορική αλλαγή. Μόνο που  υπάρχει ένα πρόβλημα: ο γιατρός επισημαίνει πως το παραμικρό σοκ θα έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο της Κριστιάνε

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία δίνει με ειλικρίνεια την περίοδο της πτώσης του τείχους μέσα από τα μάτια του νεαρού πρωταγωνιστή. Σε πρώτο επίπεδο προσεγγίζει την αιφνίδια «ενηλικίωση» ενός νέου που έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου της μητέρας του. Η προσωπική αυτή ιστορία εξελίσσεται παράλληλα με την ανατροπή του καθεστώτος και ολόκληρου του τρόπου ζωής. Τα δύο αυτά σκληρά και δύσκολα θέματα προσεγγίζονται με γλυκό τρόπο, με αποτέλεσμα να αγγίζουν ουσιαστικά το θεατή χωρίς υπερβολικές δραματικές εξάρσεις. Βασικά εργαλεία του σκηνοθέτη είναι αρχικά οι πανέξυπνες και ευρηματικές κωμικές ανάπαυλες που αποφορτίζουν το κλίμα. Επιπλέον η μελωδική μουσική του Yann Tiersen (στα χνάρια της Amelie) δίνει την απαραίτητη συνοχή στην ταινία, κινούμενη σε γλυκές μελωδίες.
Το σενάριο χρησιμοποιεί το δράμα, την κωμωδία, την ιστορία και την πολιτική, κάτω από μία φανταστική σκηνοθεσία και ένα πολύ καλό cast, για να παρουσιάσει την κατάσταση μιας γενιάς που πάλεψε και πίστεψε στο σοσιαλισμό, στους ηγέτες τους, στο κόμμα και στον πολιτισμό, η οποία τώρα πρέπει ξαφνικά να δει το τέλος των ονείρων της, και την επόμενη γενιά, που πουλάει τα σερβίτσια της για τα δορυφορικά πιάτα, μια γενιά άπληστη για την κατανάλωση. Η διχοτόμηση μεταξύ του προηγούμενου και του νέου οικονομικού συστήματος παρουσιάζεται με το χαρακτήρα της Αριάν η οποία παράτησε το πανεπιστήμιο για να πουλάει χάμπουργκερ. Καταλήγοντας το Goodbye Lenin είναι μια τρυφερή ταινία για την αγάπη και το σεβασμό που αποδεικνύει ότι ακόμα και τα πιο δύσκολο θέμα μπορεί να συγκινήσει αλλά και να φέρει χαμόγελα ταυτόχρονα.

2009, σε σκηνοθεσία Μπαχμάν Γκομπαντί, με τους Νεγκάρ Σαγκακγκί, Ασκάν Κοχανεχάντ, Χαμέντ Μπεχντάντ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η Νεγκάρ και ο Ασκάν, δύο νέοι που μόλις αποφυλακίστηκαν, αποφασίζουν να φτιάξουν μια ροκ μπάντα. Περιπλανιούνται στην αθέατη πλευρά της Τεχεράνης αναζητώντας μουσικούς. Καθώς η μοντέρνα μουσική είναι απαγορευμένη, σχεδιάζουν να δραπετεύσουν από την αναγκαστική παρανομία κι ονειρεύονται να παίξουν στην Ευρώπη. Όμως, χωρίς χρήματα και διαβατήρια, δεν είναι καθόλου εύκολο..

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Εικόνες και ήχοι από το πραγματικό underground! Μια διαφορετική όψη του Ιράν, που σφύζει από νεανική ενέργεια προσπαθώντας να εκφραστεί με ροκ τρόπους κόντρα στις απαγορεύσεις…
Μακριά από τις παγίδες του φολκλόρ, ο αξιόλογος σκηνοθέτης Μπαχμάν Γκομπαντί (‘Μεθυσμένα Άλογα’, ‘Και οι Χελώνες Μπορούν να Πετάξουν’) σκαρώνει μια ιστορία με χιούμορ και συναίσθημα, χωρίς να αποφεύγει κάποιες δραματουργικές συμβάσεις, όμως το ζουμί αυτής της (έμμεσα πολιτικής) ταινίας είναι στην καταγραφή ενός ολόκληρου, κρυμμένου κόσμου.
Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών είναι πραγματικοί μουσικοί που λίγο-πολύ παίζουν τους εαυτούς τους και έχουμε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε μια σειρά από πραγματικά ιρανικά συγκροτήματα που καλύπτουν όλα σχεδόν τα είδη, από το jazz-rock μέχρι το heavy metal και από την indie pop μέχρι τη rap.
Με αφοπλιστική αθωότητα και συγκινητικό πάθος, θέλουν να εκφραστούν με τρόπους που στη Δύση μοιάζουν δεδομένοι, αλλά σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ουσιαστικά απαγορευμένοι.

1993,σε σκηνοθεσία Χένρι Σέλικ και παραγωγή του Τιμ Μπάρτον

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης» με την υπογραφή του Τιμ Μπάρτον-για πολλούς η πλέον ασυνήθιστη εορταστική ταινία όλων των εποχών- ενώνει τις κολοκύθες με τον Αϊ-Βασίλη και τις απόκριες με τα Χριστούγεννα.

O Tζακ Σκέλιγκτον, ο «βασιλιάς της κολοκύθας» της πόλης του Χάλογουιν(Ηalloween Τown), έχει πια βαρεθεί τη μονοτονία του μασκαρέματος που επιβάλλει η γιορτή της κολοκύθας κι ανακαλύπτει τυχαία τη χριστουγεννιάτικη χαρά! Αφού περιπλανιέται στο δάσος, βρίσκεται μπροστά σε πόρτες που οδηγούν σε όλες τις γιορτές! Από το Πάσχα, την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και τη Ημέρα των Ευχαριστιών, διαλέγει την Πόλη των Χριστουγέννων και… της αλλάζει τα φώτα.

Αποφασίζει να δώσει άδεια στον Αγιο Βασίλη και να φέρει τους κατοίκους της δικής του πόλης, για να υποδυθούν χριστουγεννιάτικους ρόλους. Η αποστολή του κινδυνεύει να θέσει σε κίνδυνο τις γιορτές των Χριστουγέννων για όλα τα παιδιά που περιμένουν με ανυπομονησία τα δώρα τους…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τάρανδοι-Φρανκενστάιν κι άλλες ιδιοφυείς συλλήψεις σε ένα απόκοσμο μιούζικαλ, που βασίζεται στην τεχνική των κινουμένων σχεδίων. Ο Χένρι Σέλικ σκηνοθετεί αλλά ο παραγωγός Τιμ Μπάρτον είναι το μυαλό πίσω από το ύφος, τη σκηνογραφία και το αλλιώτικο κοστούμι μιας βέβηλης επικράτησης του φωτός έναντι του σκότους.

Μια ταινία αντίδοτο για όσους μελαγχολούν στην ιδέα, όχι των Χριστουγέννων, αλλά πως οφείλουν να διασκεδάσουν φορώντας το ίδιο χαζό χαμόγελο.

2007,σε σκηνοθεσία Τζέισον Ράιτμαν με τους Έλεν Πέιτζ, Μάικλ Σέρα, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζέισον Μπέιτμαν

Η ΙΣΤΟΡΙΑ                            

Η δεκαεξάχρονη Τζούνο, ένα ετοιμόλογο, ιδιόρρυθμο και σαρκαστικό κορίτσι, κάνει έρωτα με το συμμαθητή της Μπλίκερ και μένει έγκυος. Απορρίπτει την έκτρωση και βρίσκει το ιδανικό ζευγάρι που θα υιοθετήσει το μωρό της. Μέχρι να συμπληρώσει όμως τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης, πολλά θα έχουν αλλάξει.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Έτσι, καταιγιστικά, ξεκινά το «Juno», με ρυθμό, τσαμπουκά και μια – ομολογουμένως, πολύ καλή – Έλεν Πέιτζ να μιλά ακατάπαυστα σε ιμιτασιόν ‘hipster’ αργκό (σαν κι αυτή της δεκαετίας του ’50) και να κάνει αναφορές σε πανκ-ροκ συγκροτήματα που διαλύθηκαν πολύ πριν καν η ίδια συλληφθεί σαν ιδέα στο μυαλό των γονιών της. Και, επειδή μπορεί να επιβάλλεται στους πάντες (προφανώς επειδή δεν αφήνει κανέναν άλλο να μιλήσει ή δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή), όλα κυλούν ρολόι. Εκτός από την εγκυμοσύνη, φυσικά.
Το ταξίδι της Τζούνο ΜακΓκαφ προσφέρεται για διάφορες ερμηνείες. Παρά τα εμπόδια και τα ηθικά διλήμματα που παρουσιάζονται στο δρόμο της Τζούνο, οι θεατές θα ενδώσουν στη γοητεία της και στην όρεξή της για ζωή, όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις τους σχετικά με θέματα όπως η εγκυμοσύνη εφήβων και η οικογένεια
Μια φρέσκια, πνευματώδης και ασυνήθιστα έξυπνη κωμωδία.
Το σενάριο είναι πρωτότυπο επειδή αποφεύγει τα κλισέ. Η σκηνοθεσία λιτή, απέριττη, αργή (χωρίς όμως να κάνει βαρετή την ταινία).
Η ταινία έχει την εφήμερη γοητεία ενός σπουδαίου ποπ τραγουδιού και θα θεωρηθεί cult, κυρίως από την offbeat νεολαία, κυρίως λόγω της χαρακτηριστικής μουσικής και τις “cool” αμερικανικές ατάκες.

2005, σκηνοθέτες οι : Mehdi Charef , Emir Kusturica, Spike Lee , Katia Lund, Ridley & Jordan Scott, Stefano Veneruso, John Woo

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Επτά διαφορετικές ιστορίες σκηνοθετημένες από επτά διαφορετικούς σκηνοθέτες απαρτίζουν το κολάζ του All the Invisible Children

Αντιπροσωπεύοντας επτά διαφορετικές εθνικότητες ή γεωγραφικές περιοχές, το κάθε ξεχωριστό κομμάτι αναλαμβάνει να σκιαγραφήσει τις ζωές και τις συνθήκες της πιο αδικημένης ίσως «μειονότητας» στις σύγχρονες κοινωνίες: εκείνης των μικρών παιδιών. Παιδιά που είναι με κάποιο τρόπο ‘αόρατα’ – περιθωριοποιημένα, καταπιεσμένα, θύματα εκμετάλλευσης, αόρατα ακόμα και για τα ραντάρ των ΜΜΕ. Καταξιωμένοι σκηνοθέτες προσφέρουν τα δικά τους σχόλια και την προσωπική τους οπτική γωνία στο επείγον αυτό θέμα, ευελπιστώντας να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη.

Ο Μεντί Σαρέφ εκπροσωπεί την Αφρική με την ταινία Tanza. Ο  Εμίρ Κουστουρίτσα εκπροσωπεί τη Σερβία & το Μαυροβούνιο με την ταινία Blue Gipsy. Ο  Σπάικ Λι εκπροσωπεί τις ΗΠΑ με την ταινία Jesus, Children of America. Η  Κάτια Λουντ εκπροσωπεί την Βραζιλία με την ταινία Bilu & Joao. Ο  Ρίντλεϊ Σκοτ μαζί με την κόρη του  Τζόρνταν Σκοτ εκπροσωπεί την Μεγ. Βρετανία με την ταινία Jonathan. Ο  Στέφανο Βενερούζο εκπροσωπεί την Ιταλία με την ταινία Ciro. Ο  Τζον Γου εκπροσωπεί την Κίνα με την ταινία Song Song & Little Mao. Και οι 8 σκηνοθέτες δούλεψαν χωρίς αμοιβή και με κανένα άλλο περιορισμό.

1986, σε σκηνοθεσία Τζιμ Τζάρμους, με τους Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζον Λιούρι, Τομ Γουέιτς, Έλεν Μπάρκιν, Νικολέτα Μπράσι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας Ιταλός τουρίστας που μιλάει ελάχιστα αγγλικά, ο Μπομπ, ένας άνεργος dj ο Ζακ κι ένας νταβατζής της πλάκας βρίσκονται φυλακισμένοι στο ίδιο κελί για αδικήματα που δεν διέπραξαν. Κανένα κελί δεν είναι όμως αρκετά μεγάλο για να χωρέσει τους τρεις απίθανους και τόσο διαφορετικούς τύπους. Κάποια στιγμή καταφέρνουν να αποδράσουν χάρις τον Μπομπ…

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
‘Ενα ποίημα γύρω από τους ‘‘περιθωριακούς‘‘, τους ‘‘χαμένους‘‘ της ζωής, αλλά και την ίδια την αμερικανική κοινωνία, την κουλτούρα της και το απρόσιτο καταστροφικό για το άτομο ‘‘αμερικάνικο όνειρο‘‘. Ήρωες της ταινίας δύο Αμερικανοί (ένας dj κι ένας νταβατζής) κι ένας Ιταλός μετανάστης που συναντιούνται και γίνονται φίλοι στη φυλακή. Μαζί θα δραπετεύσουν και ύστερα από μια μεγάλη κι επικίνδυνη πορεία μέσα από τα έλη της Λουϊζιάνας, θα καταφέρουν ν’ αποκτήσουν την ελευθερία τους.
Μινιμαλιστική κωμωδία με παλπ ήρωες και παρεκτροπές προς το νουάρ, ανατρέπει πάμπολλους κανόνες και σταθερές περί αφηγηματικού κινηματογράφου και χρησιμότητας της τέχνης. Ο σκηνοθέτης, στην επιτακτική προσταγή του σύγχρονου κινηματογράφου για αισθητική ανανέωση, προτείνει την επεξεργασία μιας απλής, σχεδόν ακατέργαστης, φόρμας, που περιορίζει το σινεμά στα πιο βασικά του στοιχεία: ασπρόμαυρη φωτογραφία, δυο-τρεις ηθοποιοί, λίγοι και κοφτοί διάλογοι, ελάχιστη δράση.
Οι ρυθμοί της ταινίας είναι καθαρά μουσικοί. Ο τίτλος είναι κι αυτός ένα λεκτικό παιχνίδι με τη μουσική. «Down by Law» είναι ένα μουσικό στιλ της be-bop jazz του ’30. Ξαναεμφανίστηκε παραδόξως ως έκφραση στην γλώσσα των ράπερς και σημαίνει «να ‘σαι άνετος», «να ‘σαι μέσα σ’ όλα». Ο Ρομπέρτο Μπενίνι που ανακαλύπτει την Αμερική μέσα από φράσεις κλισέ, εφευρίσκει κάθε στιγμή ένα νέο τρόπο χρήσης των αγγλικών, θυμίζοντάς μας ότι έτσι ακριβώς διαμορφώθηκε η αμερικανική γλώσσα (και κουλτούρα): μέσα από τη μετάλλαξη των αγγλικών της μητρόπολης, τη μείξη και τη συχγώνευσή της με στοιχεία από τις γλώσσες των μεταναστών. Όλη η ταινία μπορεί να διαβαστεί ως μια αλληγορία πάνω στη γλώσσα, την επικοινωνία γενικότερα, η οποία μπορεί να είναι αυτή των χειρονομιών, των βλεμμάτων, αλλά και του ίδιου του σινεμά. Με το εν λόγω φιλμ, ο Τζάρμους καθιερώνεται και αναγνωρίζεται ευρέως.