1948, σε σκηνοθεσία Βιτόριο ντε Σίκα με τους: Λιανέλα Καρέλ, Έντσο Σαγιόλα, Λαμπέρτο Ματζιοράνι, Βιττόριο Αντονούτσι, Τζίνο Σαλταμερέντα, Τζούλιο Τσιάρι, Έλενα Αλτιέρι, Σέρτζιο Λεόνε, Ίντα Μπράτσι, Κάρλο Τζάχινο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένας άντρας βρίσκει δουλειά ως αφισοκολλητής, αλλά την πρώτη μέρα του κλέβουν το ποδήλατο. Καθώς είναι αδύνατον να δουλέψει χωρίς αυτό, ξεκινά με τον μικρό γιο του μια απελπισμένη αναζήτηση στους δρόμους της Ρώμης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
“Ο κλέφτης των ποδηλάτων”, από την ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι, σε σενάριο του Τσέζαρε Ζαβατίνι, πήρε ειδικό βραβείο Οσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία επτά χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία και θεωρείται από τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες αυτού που αποκαλέστηκε “ιταλικός νεορεαλισμός”.
Πρόκειται για ένα κινηματογράφο που είχε για θέματα του τη μιζέρια, τη φτώχεια, τα προβλήματα κι όλους τους αγώνες (ενάντια στο φασισμό και την αδικία) των απλών ανθρώπων (σε αντίθεση με τις κωμωδίες των “λευκών τηλεφώνων” που γυρίζονταν στην Ιταλία στη διάρκεια του μουσολινικού καθεστώτος). Το στιλ του είχε μιαν αμεσότητα, μια επιμονή στη νατουραλιστική, ντοκιμαντεριστική καταγραφή των γεγονότων συνήθως μακριά από τα στούντιο.
Ο σκηνοθέτης, με την κάμερα του καταγράφει την Ιταλία μετά τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το δε σχόλιο στη σκηνή με τη Χέιγουορθ για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από σαφές.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο “Κλέφτης Ποδηλάτων” άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες βιοπαλαιστές-μεροκαματιάρηδες-ηθοποιοί της ταινίας ­μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Οι αυθεντικές σταγόνες ζωής του “Κλέφτη” ήλθαν σε αντιδιαστολή με την απόσταση και το στιλιζάρισμα των ακριβών ταινιών των στούντιο και μακροπρόθεσμα κέρδισαν τη μάχη.
Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν ­και βλέπονταν­ οι ταινίες. Όπως είπε ο Όρσον Γουέλς,
“ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο: εξαφάνισε την κάμερα”.

*Παρατηρούμε πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην μεταπολεμική Ιταλία και την μετεμφυλιακή Ελλάδα. Το αστικό τοπίο, τα κοινωνικά προβλήματα, οι ανασφάλειες της καθημερινότητας, η συντριβή του κοινωνικού ιστού, ο μαυραγοριτισμός, η καχυποψία, η εξαθλίωση. Γι’ αυτό και πολλές ελληνικές μετεμφυλιακές ταινίες δανείστηκαν στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Παραδείγματα; ”Η μαγική πόλις” και ”Ο δράκος” του Κούνδουρου, η πολυβραβευμένη ”Στέλλα” του Κακογιάννη μέχρι και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλέκου Αλεξανδράκη, ”Συνοικία το Όνειρο”.
Γεμάτα με μοιραίους ήρωες, ρεαλιστές και μαχητικούς συνάμα, που προσπαθούν μέχρι το τέλος να αλλάξουν την (κακή) μοίρα τους.. μόνο όταν όλες οι προσπάθειες αποβαίνουν άκαρπες, μόνο τότε με αξιοπρέπεια αποδέχονται την κακοτυχία τους.

1999, σε σκηνοθεσία Άνταμ Ρίφκιν με τους Έντουαρντ Φέρλονγκ, Σαμ Χάντινγκτον, Τζουζέπε Άντριους, Τζέιμς Ντε Μπέλλο, Λιν Σέι, Μέλανι Λίνσκι, Νατάσα Λιόν, Εμανουέλ Κρικί, Σάνον Τουίντ και τους Kiss

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια παρέα παιδιών που με είδωλα τους, τους Kiss έχουν μια σχολική μπάντα, κάνει τα πάντα για να πάει στη συναυλία τους στο Detroit, το 1978. Για να τα καταφέρουν αναγκάζονται να κλέψουν, να πουν ψέμματα και γενικά να δραπετεύσουν από τους γονείς τους που μισούν τη ροκ. Οτιδήποτε για να δουν την μπάντα που τους ενέπνευσε να γίνουν μουσικοί.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πρόκειται για μια ταινία που πιάνει την υστερία της εποχής και παρότι κωμωδία, δεν είναι διόλου φτηνή.
Με γρήγορο μοντάζ και αρκετά έξυπνες ατάκες, με ένα σάουντρακ που βρίθει από μουσικές της εποχής και με τις καλές ερμηνείες από τους τέσσερις νεαρούς πωρωμένους φανς, αυτή η φαινομενικά εφηβική ταινία καταλήγει να είναι ένα αστείο road movie με αφετηρία και προορισμό τη ροκ και χαρντ ροκ μουσική.
Με μια καλτ προσέγγιση μας γυρνά στα χρόνια της εφηβείας μας, τις εποχές που ενθουσιαζόμασταν με το καθετί, τότε που η μουσική που ακούγαμε αποτελούσε δική μας ταυτότητα, τότε που όσα σκεφτόμασταν και δεν λέγαμε τα τραγουδούσαμε, τότε που ανακαλύπταμε τον εαυτό μας και όσα είχαν σημασία, τότε που κάναμε την επανάστασή μας.
Μια περίοδος που αισθανόμασταν περήφανοι για τις αφίσες, τις κασέτες και τα αυτόγραφά μας και θαυμάζαμε τους καλλιτέχνες για τη ζωή και τη σκέψη τους.
Στην περίπτωση της ταινίας το λατρεμένο είδωλο των πρωταγωνιστών εμφανίζεται στο πρόσωπο των Kiss και ακριβώς όπως οι Kiss, είναι περιπαιχτικοί, ωμοί, πομπώδεις και έντονοι. Ωστόσο, η αφοσίωση που δείχνουν για να δουν τα πρότυπά τους, μόνο επιπόλαιη δεν χαρακτηρίζεται.
Ας θυμηθούμε λοιπόν πώς είναι να κυνηγάς αυτό που αυθεντικά σου άλλαξε τη ζωή. Ακόμα και αν γίνεται με τον πιο χαζό τρόπο..

1980, σε σκηνοθεσία Τζον Λάντις με τους: Τζον Μπελούσι, Νταν Ακρουντ, Τζέιμς Μπράουν, Κάρι Φίσερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μαθαίνοντας ότι το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν κινδυνεύει να κλείσει, δυο αδέλφια αποφασίζουν να στήσουν ξανά την παλιά τους μπάντα και να κυνηγήσουν τη δουλειά που θα τους αποφέρει όσα χρήματα χρειάζονται για να σωθεί το ίδρυμα.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι Blues Brothers δημιουργήθηκαν το 1978 από τους κωμικούς ηθοποιούς Νταν Αϊκρόιντ και Τζον Μπελούσι σαν μέρος μουσικής παράστασης της επιτυχημένης σειράς ‘Saturday Night Live’. Τότε κυκλοφόρησαν το μουσικό άλμπουμ ‘Briefcase Full of Blues’ και το 1980 η κωμική αυτή ταινία με τον ελληνικό τίτλο ‘Οι Ατσίδες με τα Μπλε’.
H μουσική τους βασίζεται στο ριθμ εντ μπλουζ, στην μπλουζ και στη σόουλ μουσική με στοιχεία ροκ, τζαζ και κάντρι και μέλη τους είναι μερικοί από τους σημαντικότερους μουσικούς. Έχουν συνεργασθεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής όπως Μπούκερ Τ., Ότις Ρέντινγκ, Έρικ Κλάπτον, Ντόκτορ Τζον, Γουίλσον Πίκετ και πολλούς θρύλους του μπλουζ.
Στην ταινία έχουν μικρούς ρόλους διάσημοι μουσικοί όπως ο Τζέιμς Μπράουν, ο Καμπ Κάλογουεϊ, ο Ρέι Τσαρλς, η Αρίθα Φράνκλιν και ο Τζον Λι Χούκερ. Εμφανίζονται στιγμιαία και πολλοί φίλοι του σκηνοθέτη όπως ο Φρανκ Οζ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Τζέιμς Έιβερι, ο Τζέιμς Ντουμόντ, ο Τόνυ Φαρέλα και ο Mr T. Με τις ερμηνείες τους ξεχωρίζουν ο Χένρυ Γκίμπσον ως επικεφαλής των Ναζί του Ιλιννόις και η διάσημη από τον ‘Πόλεμο των Άστρων’ Κάρι Φίσερ στο ρόλο της γυναίκας μυστήριο που προσπαθεί να σκοτώσει τους πρωταγωνιστές.
Ο Νταν Ακρόυντ εκτός από πρωταγωνιστής είναι και υπεύθυνος για το σενάριο της ταινίας και ο Τζον Μπελούσι δίνει μια μοναδική παράσταση, ίσως ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του που δυστυχώς τελείωσε νωρίς λόγω του θανάτου του από ναρκωτικά.
Ένας φόρος τιμής στα blues, τη soul, τα μιούζικαλ και την μπουρλέσκ κωμωδία. Ο Τζον Λάντις ενορχηστρώνει το χαοτικό υλικό του και κάνει με έναν αναρχικό συνδυασμό από κωμικά γκαγκς, αξέχαστα μουσικά κομμάτια και τους εκρηκτικούς Blues Brothers, ένα διαμάντι για την εποχή του.

1973, σε σκηνοθεσία Τζωρτζ Λούκας με τους: Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Ρον Χάουαρντ, Σίντυ Ουίλιαμς, Χάρισον Φορντ, Πωλ ΛεΜάτ, Κάντυ Κλαρκ, Γούλφμαν Τζακ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Η αναχώρησή τους για το κολλέγιο έχει προγραμματισθεί για το επόμενο πρωί. Ο καθένας όμως έχει τις αμφιβολίες του για το τι τελικά θα κάνει και ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Έτσι αποφασίζουν να περάσουν το τελευταίο βράδυ μαζί και να πραγματοποιήσουν τις πιο τρελές τους επιθυμίες.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Λίγες είναι οι ταινίες που μένουν στην ιστορία με το χαρακτηρισμό «cult» ή «σταθμός». Και ο Τζωρτζ Λούκας κατόρθωσε να σκηνοθετήσει τουλάχιστον δυο που διαθέτουν τα αντίστοιχα προσόντα. Τέσσερα χρόνια πριν το κλασικό και υπερεπιτυχημενο « Ο πόλεμος των Άστρων» του 1977, βουτώντας στα βαθιά νερά της ημιαστικής Αμερικής των αρχών της δεκαετίας του ’60, κατόρθωσε να δομήσει μια ταινία που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς των άγριων νιάτων της εποχής.
Το American Graffiti διαθέτει την νεανική αφέλεια και ανεμελιά που σπανίως αποδίδεται στον κινηματογράφο –τουλάχιστον με επιτυχημένο τρόπο-. Ακολουθώντας την κρίσιμη καμπή της ζωής τεσσάρων νέων –λίγο πριν την ενηλικίωση, στο στάδιο αναζήτησης της επαγγελματικής αποκατάστασης ή της προσπάθειας εισαγωγής τους σε κάποιο κολέγιο-, σκιαγραφεί τις ψυχολογικές αλληλεπιδράσεις του ενός επάνω στον άλλον, ντύνοντας το όλο εγχείρημα με ένα πολύ δυνατό soundtrack αποτελούμενο από τουλάχιστον 40 μεγάλες rock επιτυχίες.
Η Universal τόλμησε και επένδυσε επάνω στο ασυνήθιστο σενάριο του άγνωστου ως τότε σκηνοθέτη, όταν όλα τα υπόλοιπα studios αρνούνταν να ρίξουν μια δεύτερη ματιά. Αποτέλεσμα; Τεράστια εισπρακτική επιτυχία (που ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή του δαπανηρού σχεδίου του Star Wars), 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, β’ γυναικείου ρόλου για την Κάντυ Κλαρκ, καθώς και μοντάζ), μια συνέχεια (το ημι-αποτυχημένο More American Graffiti του Μπιλ Νόρτον το 1979), και την ανάδειξη δεκάδων νέων ηθοποιών, από τους οποίους άλλοι ακολούθησαν σπουδαία κινηματογραφική καριέρα (Χάρισον Φορντ, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Ρον Χάουαρντ) και άλλοι έγιναν είδωλα μέσα από τηλεοπτικές σειρές της εποχής (Πωλ ΛεΜάτ, Κάντυ Κλαρκ, Τσαρλς Μάρτιν Σμιθ, Μακένζι Φίλιπς, Καθλήν Κουίνλαν, Σούζαν Σόμερς, Ντεμπραλί Σκοτ, Τζο Σπάνο, Μπο Χόπκινς). Η ταινία πιθανώς να έμενε στα ράφια της εταιρίας, αν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα που μόλις ένα χρόνο πριν είχε αποθεωθεί για τον Νονό, δεν έδειχνε τυφλή εμπιστοσύνη στον νεαρό Λούκας, προσφέροντας την πολύτιμη οικονομική του βοήθεια από το πόστο του παραγωγού.
Μπορεί το American Graffiti σε πολλούς να φαντάζει πλέον ξεπερασμένο και αναχρονιστικό, σημάδεψε ωστόσο μια ολόκληρη γενιά, δίνοντας ταυτόχρονα μια ανανεωτική ώθηση στον νεανικό κινηματογράφο της εποχής που έμοιαζε να έχει παραγκωνιστεί στο περιθώριο.

1964, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Λέστερ με τους Τζον Λένον, Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, Τζωρτζ Χάρισον, Ρίνγκο Σταρ, Γουίλφριντ  Μπράμπελ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το πιο διάσημο συγκρότημα του πλανήτη, οι Beatles, ταξιδεύουν από τη γενέτειρα τους, το Λίβερπουλ, για να δώσουν συναυλία στο Λονδίνο. Κατά τη διαδρομή και πάντα υπό τη συνοδεία επιτυχιών τους, πρέπει να σώσουν τον παλαβό παππού του Πωλ, ενώ ο Ρίνγκο εξαφανίζεται λίγο πριν τη συναυλία.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
«Πρέπει να βιαστούμε γιατί ίσως να μην κρατήσει για πολύ ακόμα» δήλωνε ένας παραγωγός ταινιών στον μάνατζερ των Beatles, αναφερόμενος στην Beatlemania που σάρωνε την Μεγάλη Βρετανία, κάπου στα τέλη του ’63 με αρχές ‘64. Κάπως έτσι αποφασίστηκε να γυριστεί η πρώτη ταινία των Σκαθαριών, το “A Hard Day’s Night”. Σε συνολικά 7 εβδομάδες έγιναν τα γυρίσματα, το μοντάζ και οι λοιπές εργασίες, και φυσικά ο λόγος της βιασύνης ήταν ότι το «φαινόμενο» της ανέλπιστης επιτυχίας του συγκροτήματος θα ξεθώριαζε.
Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «Beatlemania». Ο περίεργος τίτλος που τον αντικατέστησε, δίνοντας όνομα πρώτα σε ένα τραγούδι και μετά σε έναν δίσκο, οφείλεται στον drummer των Beatles, Ρίνγκο Σταρ. Μετά από μία μέρα που οι Beatles παίζανε με τις ώρες μουσική στο υπόγειο, ο Ρίνγκο Σταρ ανέβηκε προς το ισόγειο νομίζοντας πως ακόμα ήταν μέρα έξω. Έτσι, την ώρα που έλεγε «Phew, it’s been a hard day…» (Ουφ, ήταν μια δύσκολη μέρα…) κοίταξε γύρω του και βλέποντας το σκοτάδι, είπε «Night!».
Έτσι ακούστηκε ως «it’s been a hard day… night». Ήταν μια φράση που την είπε εντελώς αυθόρμητα. Ο Ρίνγκο Σταρ έκανε συχνά φραστικά λάθη. Μπέρδευε μερικές φορές τις λέξεις, όπως συμβαίνει σε όλους, αλλά τα δικά του λάθη ήταν, κατά έναν μαγικό τρόπο, πάντα θαυμάσια και πολύ… λυρικά. Δεν είναι τυχαίο ότι και το «Eight Days A Week» βασίστηκε σε πρόταση του.
Η διασημότερη ροκ μπάντα του πλανήτη συναντά το free cinema σε μια άναρχη μουσική κωμωδία με προσχηματικό στόρι και χαλαρό ντοκιμαντερίστικο στιλ.
Ο Ρίτσαρντ Λέστερ («Το Νακ και πώς να τα’ Αποκτήσετε» ) άφησε ελεύθερους τους Beatles να αυτοσχεδιάζουν μπροστά στην κάμερά του, καταγράφοντας μέσα από τον αυθορμητισμό, τα τραγούδια και την καθημερινότητά τους μια εποχή που σε ποπ ρυθμούς ήταν έτοιμη για κάθε είδους – από μουσικές ως κοινωνικές – αλλαγές.
It’s been a hard day’s night
And I’ve been working like a dog.
It’s been a hard day’s night,
I should be sleeping like a log.
But when I get home to you,
I find the things that you do
Will make me feel alright.

2006, σε σκηνοθεσία Τζον Κάμερον Μίτσελ με τους: Τζάστιν Μποντ, Πολ Ντόσον, Λίντσεϊ Μπίμις, Πι Τσέι Ντιμπόι, Ρόνι Γιου, Σουκ-Γιν Λι

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Μια σεξολόγος, μην έχοντας ποτέ οργασμό στη ζωή της, επισκέπτεται το εναλλακτικό κλαμπ Shortbus για να διευρύνει το πεδίο των ερωτικών της εμπειριών, καθ’ υπόδειξη δυο πελατών της, ενός γκέι ζευγαριού, που αναζητά επίσης στον ίδιο χώρο έναν τρίτο εραστή.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πώς να μιλήσει κανείς για το σεξ και τις σχέσεις με τρόπο διεισδυτικό και αποκαλυπτικό, χρησιμοποιώντας τη… γυμνή αλήθεια χωρίς όμως να παραγκωνιστεί η δραματουργία; Ο Μίτσελ, όχι μόνο κατάφερε να ξεπεράσει αυτό τον ύφαλο, αλλά πλοήγησε με θάρρος και αποφασιστικότητα το τρελοκάραβο του Shortbus μέσα από δύσκολα νερά στην ανοιχτή και διαυγή θάλασσα. Ναι, υπάρχουν πολλές σκηνές ωμού σεξ στην ταινία. Ναι, οι ηθοποιοί πράγματι συνουσιάζονται, αυνανίζονται, μαστιγώνονται. Ναι, η ταινία έχει το σεξ σαν ένα από τα θέματά της. Αλλά δεν είναι πορνογραφική. Ούτε κατά διάνοια. Μέσα σε μισή μόλις ώρα, το σεξ έχει περάσει σε δεύτερο επίπεδο (και τρίτο, και τέταρτο…) και έχει δώσει τη θέση του σε μία ουσιαστική και ανθρώπινη ταινία για την έλλειψη επικοινωνίας, τη μοναξιά, την αγάπη.
Το απρόσωπο σεξ, η συνηθισμένη διαφυγή από κάθε συναισθηματικό αδιέξοδο σήμερα, είναι ένα αφηγηματικό όχημα στη συγκεκριμένη περίπτωση και όχι ένα ακόμη εφέ φτηνού εντυπωσιασμού.
Τα μέλη του καστ, άγνωστοι ηθοποιοί και ερασιτέχνες, δούλεψαν με τον Μίτσελ το σενάριο συνεισφέροντας από προσωπικές εμπειρίες και πραγματικά αξίζουν συγχαρητηρίων για την ανεπιτήδευτη φυσικότητά τους και την άμεση συναισθηματική τους εμπλοκή, με την Λίντσεϊ Μπίμις να ξεχωρίζει. Η ματιά του Μίτσελ, φρέσκια και συνειδητοποιημένη, επιτυγχάνει να περιπλανηθεί αόρατη ανάμεσα στο πλήθος που συχνάζει στο Shortbus, και γίνεται ματάκιας, ψυχαναλυτής, κοινωνιολόγος, αλλά και εξομολογητής: κάμερες που τρυπώνουν, αιωρούνται, αφουγκράζονται, ονειρεύονται, μα πάνω απ’ όλα πλησιάζουν, δίνοντας την πιο ώριμη χρήση κοντινών πλάνων εδώ και πολύ καιρό, πλαισιωμένα από τις ταπεινές μελωδίες των Yo La Tengo. Από την εμπνευσμένη jazzy εναρκτήρια σεκάνς (με τη σημειολογικά ιδιοφυή… κορύφωση στον πίνακα του Pollock) μέχρι το φελινικής αισθητικής αισιόδοξο φινάλε, το Shortbus παραμένει πιστό στο όραμά του και ανεβάζει συνεχώς τον πήχη για το επόμενο κινηματογραφικό άλμα του Τζον Κάμερον Μίτσελ.
“Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν’ αποφύγουμε τις σχέσεις”, έχει τραγουδήσει ο Κωνσταντίνος Β. και από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή το Shortbus σατιρίζει, αναλύει, διερευνά αυτή ακριβώς την ψευδαίσθηση λύτρωσης. Τοποθετώντας τους χαρακτήρες και τη δράση στο σύγχρονο πλαίσιο των μεγαλουπόλεων, και μάλιστα στη Μεγαλούπολη όλων, τη Νέα Υόρκη, το φιλόδοξο αυτό κινηματογραφικό πόνημα καταφέρνει να εντοπίσει και ν’ αποτυπώσει με τρόπο απλό αλλά άκρως λειτουργικό τα προβλήματα που τυραννούν τις σχέσεις σήμερα, έχοντας μάλιστα και λύσεις να προτείνει! Η ειλικρινής επικοινωνία, το ψυχικό ξεγύμνωμα και ο αγνός έρωτας, όπως και αν έρθει, είναι κατά τον Μίτσελ, η αρχή της λύσης, η αλλαγή προς κάτι ουσιαστικό.
‘Είναι σαν τα 60s μόνο με λιγότερη ελπίδα’..

2005, σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Αράκι με τους: Μπράντι Κόρμπετ, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Ελίζαμπεθ Σου, Μισέλ Τράτστενμπεργκ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο 18χρονος Νιλ, αφού σε ηλικία 8 ετών είχε σχέσεις με τον προπονητή της ομάδας του μπέιζμπολ, έρχεται στη Νέα Υόρκη σε αναζήτηση αντρών που επαναλαμβάνουν τελετουργικά τον αρχικό βιασμό. Ο συνομήλικός του Μπράιαν, έχοντας ένα κενό μνήμης για κάτι που του συνέβη παιδί, πιστεύει ότι απήχθη από εξωγήινους. Οι πορείες των δύο νεαρών αναπόφευκτα θα διασταυρωθούν.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Γκρεγκ Αράκι μεταμορφώνει το μυθιστόρημα του Σκοτ Χάιμ σε μια κινηματογραφική ταινία που χειρίζεται με διακριτικό δυναμισμό και ένταση ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα, το οποίο αφορά στις απειθάρχητες παρορμήσεις και τα πάθη και στις ανθρώπινες επιθυμίες και επιλογές. Εξετάζει το θέμα-ταμπού της παιδοφιλίας, και μάλιστα της ομοφυλοφιλικής. Ταυτόχρονα όμως κάνει μια τολμηρή ταινία για την ενηλικίωση και τα παιδικά τραύματα που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα ζωή μας.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας του Mysterious Skin βρίσκεται στην ποιητική δυναμική της έκφραση, μια σκληρή και ωμή αποτύπωση της εικόνας ενός περιθωρίου, εκπρόσωποι του οποίου βρίσκονται και κινούνται δίπλα μας. Ένα περιθώριο που παραλληλίζει τις εξελίξεις της καθημερινότητάς του με την πορεία της «φυσιολογικής» ζωής, ένας άγνωστος κόσμος που βρίσκεται σε υπέρθεση με το κοινό περιβάλλον, μια σύνδεση που ο Αράκι πετυχαίνει εικονογραφώντας την παιδική και εφηβική ηλικία σε μια ατμόσφαιρα όπου χαρακτήρες και θεατές απορροφώνται ταυτόχρονα από τις ίδιες εμπειρίες δημιουργώντας ένα λυρικό, αισθησιακό, ποιητικό κράμα που εναλλάσσεται με σκληρά ρεαλιστικούς τόνους.
Η κάμερα του Αράκι περιφέρεται στο παρόν και το παρελθόν των νεαρών πρωταγωνιστών του και με αποκαλυπτικά flash back ανοίγεται περισσότερο στο βάθος των χαρακτήρων και την προσωπική τους ιστορία λαμβάνοντας εξομολογητικό χαρακτήρα, ενώ κινείται προς πολλές κατευθύνσεις μέσα στο μεσοαστικό περιβάλλον της επαρχίας.
Το Mysterious Skin φαίνεται να δοκιμάζει το θεατή προκαλώντας ποικίλα συναισθήματα κλιμακούμενα από την απέχθεια ως την κατανόηση για το κρυφό, το πάθος, τον ερωτισμό και την ηδονή, ενώ προβάλει την ιδιαιτερότητα του θέματός του με απροσδόκητη ευχέρεια ξεπερνώντας τα δυσκίνητα στερεότυπα, κάτι που οφείλεται τόσο στους πρωτότυπους σκηνοθετικούς ελιγμούς του Αράκι όσο και στην ερμηνευτική ανάπτυξη των ηρώων από τους νεαρούς πρωταγωνιστές του.
Με την απαιτούμενη σοβαρότητα το φιλμ δεν φιλοδοξεί να δώσει σωτήριες απαντήσεις –τα ηθικά κηρύγματα άλλωστε δεν ταιριάζουν στο underground στυλ του σκηνοθέτη και σε αυτό το αριστούργημα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου που συνοδεύει η ατμοσφαιρική μουσική των Χάρολντ Μπαντ και Ρόμπιν Γκάθρι(μέλος των Cocteau Twins).

1994, σε σκηνοθεσία Στέφαν Έλιοτ με τους: Τέρενς Σταμπ, Χιούγκο Γουίβινγκ, Γκάι Πιρς, Μπιλ Χόντνετ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Δύο τραβεστί και μια τρανσέξουαλ κανονίζουν να παρουσιάσουν το σόου τους σε ένα θέρετρο στο Άλις Σπρινγκς, μια πόλη καταμεσής της αυστραλιανής ερήμου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με το μωβ τους λεωφορείο, την Priscilla, ανακαλύπτουν ότι η γυναίκα που τους έκλεισε την εμφάνιση είναι η σύζυγος μιας από τις τραβεστί.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ταινία είναι ένα οδοιπορικό στην αυστραλέζικη ήπειρο, και ταυτόχρονα μια ενδοσκόπηση στην ομοφυλοφιλική κουλτούρα των σόου, που εκτελούν οι λεγόμενοι «drag -queen» (ένας όρος που δεν υπάρχει στα ελληνικά και ο μεταφραστής της ταινίας αποδίδει εντελώς αδόκιμα ως «τζιβανωτοί»).
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στέφαν Έλιοτ εκμεταλλεύεται έξυπνα το κοντράστ που δημιουργείται ανάμεσα στους τρεις αλλόκοτους, σχεδόν εξωγήινους, αλλά άκρως σοφιστικέ χαρακτήρες της ταινίας, και το άγριο, πρωτόγονο περιβάλλον το οποίο διασχίζουν.
Βέβαια το φιλμ δεν περιορίζεται στα ασύλληπτα κοστούμια και τις εσκεμμένα over the top ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του. Σαν τους κεντρικούς χαρακτήρες του, έχει μια πιο σοβαρή-δραματική φύση, κρυμμένη κάτω από βαρύ μακιγιάζ και θηλυπρεπείς εκδηλώσεις.
Ο Έλιοτ, αν και δεν έχει καμία διάθεση να γελοιοποιήσει το καστ του, υπογράφει ένα ευφάνταστο σενάριο, υπερβολικό, διασκεδαστικό και σοβαρό όπου χρειάζεται. Ανάμεσα λοιπόν σε ανέξοδες συζητήσεις περί σωστής χρήσης καλλυντικών, όνειρα που περιλαμβάνουν αναρρίχηση με μπικίνι Gautier και αμφιβόλου γούστου κειμήλια, έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τους πρωταγωνιστές, με τον Έλιοτ να κατεδαφίζει αργά την εικόνας της ανεμελιάς την οποία έχουμε ασυνείδητα προσδώσει στους επιβάτες της Priscilla.
Διαζύγια, παιδιά που δεν πρέπει να μάθουν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, προκαταλήψεις, σεξισμός, μίσος –είναι ένα κατόρθωμα που ο σκηνοθέτης καταφέρνει να συνδυάσει στοιχεία δράματος με τις απόλυτα κωμικές σκηνές των πρωταγωνιστών σε drag.
Εκτιμάμε αφάνταστα το καστ και τους τρεις (αρρενωπούς σε άλλες ταινίες τους) πρωταγωνιστές που θυσιάζουν τον ανδρισμό τους για να βοηθήσουν τον Έλιοτ να φέρει σε πέρας την ταινία του.

2000, σε σκηνοθεσία των Ρομπ Επστάιν, Τζέφρι Φρίντμαν, με τους Ρούπερτ Έβερετ (η φωνή), Κλάους Μύλλερ, Καρλ Γκόραθ, Γκαντ Μπεκ, Αννέτ Άικ, Πιερ Σιλ, Χάινζ Φ., Άλμπρεχτ Μπέκερ, Χάινζ Ντάρμερ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο ιστορικός Κλάους Μύλλερ παίρνει συνέντευξη από επιζώντες των διωγμών των ομοφυλοφίλων από τους Ναζί.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Μέχρι και τη δεκαετία του 20’, το Βερολίνο αποτελούσε παράδεισο για τους ομοφυλόφιλους, ήταν το μέρος όπου γκέι και λεσβίες μπορούσαν να ζήσουν σχετικά ελεύθερα, χωρίς να κρύβουν τη ζωή και τις προτιμήσεις τους, μέσα σε ένα ενδιαφέρον περιβάλλον πολιτισμικής συνδιαλλαγής που πλαισίωναν και οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι της εποχής.
Αυτό άλλαξε με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Την περίοδο μεταξύ 1933 και 1945, εκατό χιλιάδες άνθρωποι (100.000) συνελήφθησαν με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας, βασισμένης στη Παράγραφο 175 και τη διάταξη περί σοδομισμού, του γερμανικού ποινικού κώδικα που ίσχυε από το 1871. Κάποιοι φυλακίστηκαν, ενώ άλλοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από τους τελευταίους, μόνο τέσσερις χιλιάδες (4.000) επιβίωσαν, ενώ σήμερα είναι στη ζωή λιγότεροι από δέκα (10) άνθρωποι.
Σε αυτή τη σπουδαία ταινία-ντοκυμαντέρ, θα πουν για πρώτη φορά την ιστορία τους οι πέντε (5) από αυτούς..
Ίσως πρόκειται για την τελευταία άγνωστη ιστορία του τρίτου Ράιχ καθώς το Paragraph 175, συμπληρώνει τα κενά στα ιστοριογραφικά αρχεία και αποκαλύπτει τις συνέπειες αυτού του κρυφού κεφαλαίου του 20ού αιώνα, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες ανδρών και γυναικών που βίωσαν τη φρίκη.
Οι συγκινητικές τους μαρτυρίες και οι αναμνήσεις από εκείνη τη ζωή που ξυπνούν κατά τη διάρκεια του ντοκυμαντέρ, αφηγούνται τόσο έντονα το ανθρώπινο θάρρος απέναντι στην ανείπωτη σκληρότητα, που σε στοιχειώνουν.
Με κοντινά τα πορτραίτα των αφηγητών και σαρωτικούς υπαινιγμούς, η ταινία εγείρει αρκετούς προβληματισμούς σχετικά με τη μνήμη, την ιστορία και την ταυτότητα.

2009, σε σκηνοθεσία Ράσελ Μαλκάχι με τους Σιγκούρνι Γουίβερ, Χένρυ Τσέρνι, Ράιαν Κέλεϊ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
O Bobby μεγαλώνει σε μία θρησκόληπτη αλλά δεμένη οικογένεια. Όταν αποφασίζει να αποκαλύψει στον αδερφό του τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, η μητριαρχική του οικογένεια, προσπαθεί να τον γιατρέψει με τη Βίβλο και το λόγο του θεού, πιστεύοντας πως η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
To ‘Prayers for Bobby’ με ελληνικό τίτλο ”Προσευχές για τον Μπόμπι” είναι μία τηλεοπτική ταινία που κυκλοφόρησε στο lifetime δίκτυο στις 24 Ιανουαρίου του 2009 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Leroy F. Aarons.
Κάποια πράγματα όσο κι αν προσπαθείς να τα αλλάξεις, απλά δεν γίνεται.. Μία αληθινή ιστορία που στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει πολλές οικογένειες οι οποίες δεν μπορούν να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία, κυρίως όταν πρόκειται για το ίδιο τους το παιδί.
Το ‘Prayers for Bobby’ μας προβάλλει έναν νέο και συγχυσμένο έφηβο που προσπαθεί απεγνωσμένα να καταλάβει τον εαυτό του και τον κόσμο του. Τελικά γκέι γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά μέχρι σήμερα. Πιστεύουν ότι τόσο η φύση όσο και η ανατροφή παίζουν εξίσου σημαντικό αλλά και περίπλοκο ρόλο για την ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας.
Εδώ διακρίνουμε μία ενωμένη θρησκόληπτη οικογένεια  η οποία ζει σύμφωνα με τον Θεό και την Βίβλο. Ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός θα τα ανατρέψει όλα. Με ανάμικτα συναισθήματα παρακολουθούμε την εξέλιξη αυτής της ιστορίας που μιλά για την διαφορετικότητα των ανθρώπων.
Ίσως αυτό είναι και το ωραιότερο κομμάτι της ταινίας: η μεγάλη ευαισθησία και η συγκίνηση που σου προκαλεί, σου δίνει μια διαφορετική οπτική πλευρά αλλά παράλληλα ανακαλύπτεις τις επιπτώσεις μίας λάθος κίνησης ή συμπεριφοράς σε καταστάσεις που μας τυφλώνουν και μας κάνουν απόλυτους.
Η Σιγκούρνι Γουίβερ (με ένα λόγο της περί ομοφυλοφιλίας που συγκλονίζει)στο ρόλο της Mary Griffith, η οποία μετά την εμπειρία της με την ομοφυλοφιλία του γιου της μετανόησε και αποφάσισε να γίνει ‘σταυροφόρος’ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων.